«Μια φορά κι ένα μπορώ»!

   Προσπαθώ να συνέλθω. Μάταιος κόπος. Μιά συγκίνηση και  ένα επίπλασμα ζήλειας,  καλύπτει την ψυχή και  παραλύει την αυτοκυριαρχία μου.  Νοιώθω σαν αγουροξυπνημένος  ή σαν ναρκομανής  που μόλις συνέρχεται από τον λήθαργο και τον πολύχρωμο, αλλά ψεύτικο, κόσμο των παραισθήσεων και των απωθημένων ονείρων του, κατόπιν μιάς χορταστικής και ανόθευτης... «δόσης».

   Πιάνω το μολύβι για να υμνήσω μια 26/χρονη κοπελίτσα, που σαν σύγχρονος  Σαμψών, γκρέμισε τον δικό μου λογοτεχνικό «Ναό» -πομπός και δέκτης Φιλισταίος-  σαν άχρηστα τραπουλόχαρτα, μαζί με όσα περιείχοντο μέσα στα ράφια της ψυχής μου.  Ρενέ Στυλιαρά. Μιά σύγχρονη μετενσάρκωση του Νίκου Καζαντζάκη, σε πολύ ωραιότερη θηλυκή «συσκευασία»!

   Αναζητείστε στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο το βιβλίο της, «Μια φορά κι ένα μπορώ»,  ρουφήξτε το σαν διψασμένος οδοιπόρος της ερήμου και μαγευτείτε από τα βαθειά νοήματα μια άλλης «Ασκητικής», σε πολύ γοητευτικότερη και κατανοητότερη εκδοχή. Και αν δεν μαγευτείτε και σεις, από τα βάθη, τη γλύκα και την τρυφερότητα των κειμένων, στείλτε μου τον λογαριασμό να σας πληρώσω το κόστος του βιβλίου.

   Σαν δείγμα γραφής  -τυράκι  μιάς ολόχρυσης  νοηματικής φάκας- πάρτε αυτό:

«Πώς την χωράς τόση θάλασσα σε δυό μόνο γαλάζια μάτια»;

   ΥΓ.  Όσο γιά μένα, καταθέτω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μιά υπέροχη φίλη που μου το έστειλε, μαζί με την ακριβή της αφιέρωση.