Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Κάποτε, στο Μαυσωλείο του Μάο!


                 ΄Η πως γλυτώσαμε το κινέζικο κάτεργο.
Ο θείος Μίμης. τέταρτος κάτω από δεξιά, και στο βάθος το πατρικό του Μάο στην Τσανγκσά.

   Η ταβέρνα του «Θείου Μίμη», του Σκαλούμπακα, ήταν παλιά και πασίγνωστη. Βρισκόταν επί  των οδών Αλεξανδρείας και Άστρους, στον Κολωνό. Απέναντι από την Παιδική Χαρά του Δήμου Αθηναίων. Ο θείος Μίμης, γελαστός, προσηνής και φιλόφρων, ήταν το καλύτερο σπεσιαλιτέ της ταβέρνας, μαζί με την εκλεκτή ρετσίνα και τα τραγανά μπακαλιαράκια του. Πιτσιρίκος, τότε, δεν είχα την ευκαιρία να τα γευτώ  και να έχω άποψη από πρώτο χέρι. ΄Ο,τι άκουγα.

   Πέρασαν χρόνια πολλά, χάθηκα απ’ τη γειτονιά, ώσπου το φθινόπωρο του ’78, διασταυρώθηκα πάλι με τον θείο Μίμη. Κάτω από συνθήκες ειδικές, κορύφωση των οποίων η εξής σπαρταριστή ιστορία.
   Ο θείος Μίμης ήταν λάτρης των μεγάλων ταξιδιών και ο «Μάνος», γιά τον εξαγόμενο ελληνικό τουρισμό, περίπου ό,τι ο Γκάλης γιά το ελληνικό μπάσκετ! Η σύμπτωση των δύο παραμέτρων μας ένωσε στη συμμετοχή του δεύτερου ελληνικού ταξιδιωτικού γκρουπ με προορισμό και την Κίνα. Μιλάμε γιά εποχή όπου το τέρμιναλ του Πεκίνου ήταν μιά παράγκα και το σκούπισμα των αεροδιαδρόμων γινόταν με καμιά διακοσαριά τύπους απροσδιορίστου φύλου, ομοιόμορφα ντυμένους μ’ εκείνα τα μπλε ρούχα ίδιου μεγέθους, στα οποία κολύμπαγαν. (Γιά να ξεχωρίσεις, τότε, τον άντρα από τη γυναίκα, έπρεπε να…. τους γδύσεις!).  Πού εκείνα τα ζουμερά κινέζικα μανουλομάνουλα  της σήμερον, που τα βλέπεις και σου τρέχουν τα σάλια!  Όλος, λοιπόν, ο συρφετός της καθαριότητος, ζυγισμένος και στοιχισμένος, κρατώντας από μιά σκούπα, σαν αυτή της γνωστής μάγισσας των μίκυ- μάους, ανεβοκατέβαινε με ρυθμό και τάξη τον αεροδιάδρομο και τον έκανε…. λαμπίκο, σε κάνα-δυό ημέρες! Γιά πολύ προχωρημένη τεχνολογία μιλάμε!

   Η περιποίηση των τουριστών από τους Κινέζους ήταν κάτι το απίστευτο! Κατ’ αρχήν δεν μας αποκαλούσαν τουρίστες ή ταξιδιώτες, αλλά «φίλους επισκέπτες» και η ιστορία της εκδρομής άρχιζε με δεξίωση στην κινέζικη πρεσβεία, κάπου στη Φιλοθέη, από τον προηγούμενο…. Αύγουστο! Στην εκδρομή δε, μας συνόδευαν, καθ'  όλο το 15/ήμερο πρόγραμμα, δύο …ελληνόφωνοι ξεναγοί. Ο Τσενγκ, (μετέπειτα γραμματέας της πρεσβείας εδώ), και η δημοφιλής Λί Αν. Επιπροσθέτως, σε κάθε πόλη και ένας τοπικός ξεναγός!

   Γι’ αυτό το ταξίδι θα μπορούσα να γράφω ώρες ατέλειωτες, (και ίσως το κάνω κάποια στιγμή), όμως τώρα εστιάζω στον… θείο Μίμη. Καλόκαρδο και βολικό γεροντάκι με πραγματική όρεξη να δει και να μάθει. Όμως και με όλα τα βιολογικά προβλήματα της ηλικίας. (Κάτι που, φευ, αρχίζω ήδη να τα «λούζομαι» κι εγώ!).

   Το περιστατικό έλαβε χώρα κατά την επίσκεψη στο Μαυσωλείο του Μάο στο Πεκίνο, υποχρεωτική ατραξιόν της εκδρομής. Είναι γνωστή η κομμουνιστική πρακτική, οι μεγάλοι ηγέτες να μην αναπαύονται, ούτε μετά θάνατον, αλλά να ταριχεύονται! (π. χ. Λένιν, Μάο, Χο Τι Μινχ, Δημητρόφ). Πιθανόν και γιά τιμωρία τους! 
   Το τεράστιο κτίριο του Μαυσωλείου βρισκόταν στη μιά πλευρά της θηριώδους Πλατείας Τιέν Αν Μέν, (οι άλλες ήσαν η είσοδος της Απαγορευμένης Πολιτείας, το έξοχο Εθνικό Μουσείο και η τέταρτη δεν θυμάμαι. Μάλλον τίποτε το ιδιαίτερο). Όταν πήγαμε ήταν κλειστό  και άνοιξε, εκείνο το απόγευμα, ειδικά γιά μας! Σημειωτέον, στις επόμενες μεταβάσεις μου εκεί, η επίσκεψη στο Μαυσωλείο απαιτούσε 4-5 ώρες χρόνο και ιώβειο υπομονή! Ένα ανθρώπινο φίδι τεραστίου μήκους, ας πούμε Αθήνα – Σούνιο, βάδιζε σημειωτόν και περίμενε, μεσ’ στο λιοπύρι, να δει τον ταριχευμένο Μάο! Κι’ όταν κατάφερνες, επί τέλους, να περάσεις μπροστά από τον ακίνητο «Μεγάλο Τιμονιέρη», γιά μερικά μόλις δευτερόλεπτα, ήσουν ώριμος κι εσύ γιά ταρίχευση, καθ' ότι πτώμα από την κούραση! Στο πρώτο μου ταξίδι, όλο το γκρουπ, (μόνοι μας επαναλαμβάνω), σουλατσάριζε με την ησυχία του, πέρα δώθε, μπροστά στη γυάλα με το λείψανο. Συζητώντας και σχολιάζοντας με το πάσο μας,  με μόνη δέσμευση το: «όχι φωτογραφίες»!

   Ξαφνικά, δύο ηχηροί κρότοι, σαν πυροβολισμοί, αναστάτωσαν τον χώρο καθώς αυτός, λειτουργώντας σαν γιγάντιο αντηχείο, πολλαπλασίασε τον ήχο. Εν ριπή οφθαλμού, ένας λόχος στρατιωτών με προτεταμένα αυτόματα μας περικύκλωσε και μας απομάκρυνε από τη γυάλα με άγριες φωνές και σπρωξίματα, θεωρώντας προφανώς την υπόθεση ως επίθεση κάποιων  αντικαθεστωτικών σαμποτέρ κατά της προσφιλούς τους μούμιας! Εκείνη την εποχή η φημολογία γιά την «Συμμορία των 4», δηλαδή της χήρας του Μάο και των περί αυτήν, οργίαζε.  
   Προς στιγμήν το φάσμα των ανήλιαγων μπουντρουμιών, συνοδευμένο από όλα εκείνα τα γνωστά ως «κινέζικα μαρτύρια», (σταγόνα, κ.λπ.), πλανήθηκε στην αίθουσα, ώσπου τη λύση την έδωσε η…. μπόχα! Τελικά, με την επέμβαση του Τσενγκ, εδόθησαν οι σχετικές εξηγήσεις, ο στρατός αποχώρησε και η ηρεμία αποκαταστάθηκε. Όλα ήταν μιά σύμπτωση, μιά κακή συγκυρία. Ο ... πισινός του θείου Μίμη είχε «φτερνιστεί» σε μιά, απλώς, πολύ ακατάλληλη στιγμή. Και γιά την ακρίβεια… «εκπυρσοκρότησε» με μορφή δίκανης καραμπίνας. Μπάμ, μπαμ! Λόγω δε του είδους της κινέζικης διατροφής, (πολλά τσιγαριστά κρεμμύδια και αυγά), ο προσδιορισμός των … πυροβολισμών, αλλά και της ... «πηγής» τους  ήταν εύκολος. Μαζί με την άφεση που αναγκαστικά εξασφάλιζε το ελαφρυντικό της ηλικίας στο αντίστοιχο «ξαλάφρωμα»! Έτσι, τελικά,…«ανακουφιστήκαμε» όλοι! 

   Τώρα, θα μου πει κάποιος, πού και πώς διάβολο θυμήθηκα, τέτοιο γεγονός! Άγνωστοι οι δρόμοι του μυαλού! Ίσως γιατί, τελευταίως, πέφτουν πολλές.... κούφιες γύρω μας!

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Requiem γιά ένα ταλέντο και μιά εποχή.



Αντίο φίλε!
Ματαιότης ματαιοτήτων

   Ένας «καλός φίλος» μου έστειλε κάτι επίκαιρο και επειδή μου άρεσε, το αναρτώ αυτούσιο και άνευ σχολίων.

                 Ο Στάμος

- Ο Στάμος, ο χοντρός, η ταλεντάρα. 
  Ξεφύτρωσε στο πάλκο το ογδόντα, 
  μ' εκείνη τη μεγάλη, τη σπουδαία 
  τραγουδάρα, 
  μα το μυαλό του είναι    
  πλέον γιά τα πανηγύρια.

- Ο Στάμος, ο πατσάς, η ταλεντάρα,
  κανένα δεν σεβάστηκε ποτέ.
  Στα "τέτοια" του
  έγραφ' όλα και δεν  έδινε δεκάρα
  γιά την αμετροέπεια και γιά την ηθική.

- Κουνήσου μάγκα
  και ρίχ' τα φράγκα,
  τα γράφω όλα εγώ.
  Όπως τα θέλεις
  κι όπως γουστάρεις.
  Εγώ ειμ' ο Στάμος
  κι είμ' από χωριό.

- Ο Στάμος, η ξεφτίλα, η κατάντια,
  αλήθεια πως κατάντησε καθώς,
  από σπουδαίος
  γλίστρησε πατώντας στα σκατά του,
  στο τέλος κι αποδείχτηκε "μικρός".

- Αλήθεια πως σε κάνουν οι "ουσίες"
  ν' αδιαφορείς γιά την αισθητική,
  σου παίρνουν τα μυαλά
  και σου γυρίζουν το κεφάλι
  και σε χωρίζουν κι απ' τη λογική.

- Κουνήσου πάντα,
  ξέχνα τα πάντα
  τα έσβησα κι εγώ.
  Μη κλαις γιά εκείνα,
  πες ήταν κρίμα.
  Ήμουν ο Στάμος
  από το χωριό!
 
 



Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Θεέ και Κύριε! Μα πόσο να ξεπέσουμε πιά!



Κρίμα!

Σταμάτης Κραουνάκης. Καμαρώστε!

   Τον Σταμάτη Κραουνάκη τον γνώρισα, (σαν συνθέτη βέβαια), γύρω στο '85 με ’86. Με το ανεπανάληπτο εκείνο «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», που σημάδεψε την καλύτερη, ίσως, περίοδο της ζωής μου. Σε στίχους της ανυπέρβλητης ποιήτριας, (γιά  μένα είναι ποιήτρια και όχι απλή στιχουργός!), Λίνας Νικολακοπούλου. Όμως εκείνο το τραγούδι του, το οποίο θεωρώ ως το κορυφαίο δείγμα, (στίχοι και μουσική δικοί του), τρυφερότητος είναι «Ο Γιώργος». Αυτό που μιλάει γιά ένα αλητόμουτρο του κερατά,  που η αγάπη τον μετέτρεψε σε: «…μου είπε ο Γιωργάκης, το μικρό»!  Όποτε έρχεται στ’ αυτιά μου αυτό το τραγούδι δακρύζω. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα!

   Σήμερα πρωί άκουσα, τυχαία σε κάποιο site, την εμετική διασκευή ενός άλλου δικού του τραγουδιού, του Άδωνη, τραγουδισμένη από τον ίδιο, σε κάποια παράσταση-συμπαράσταση στους απολυμένους της ΕΡΤ και έμεινα κατάπληκτος, ξερός! Μάλιστα το έβαλα να παίξει δύο φορές, προκειμένου να βεβαιωθώ γιά τα όσα άκουγαν τ’ αυτιά μου! Πριν συνέλθω από την κατάπληξη και βγάλω συμπέρασμα, παρατήρησα, επίσης προσεκτικά, και το γενικό σουλούπι του καλλιτέχνη. 
   Θεωρώ, ακόμη και τώρα μετά βεβαιότητος, πως είναι αδύνατον να γράφονται και να τραγουδιούνται συνειδητά και δημόσια, από άνθρωπο της καλλιτεχνικής και πολιτιστικής εμβέλειας ενός Κραουνάκη τέτοια χυδαιολογήματα. Έστω και μέσα στα υποτιθέμενα και πολύ παρεξηγημένα πλαίσια της καυστικής σάτιρας, του αριστοφανικού χιούμορ, των δημοκρατικών καταβολών και της ελευθερίας της έκφρασης!  Συνεπώς  κατέληξα στην διαπίστωση, (γιά άλλη μιά φορά), στο πόσο βλαβερές είναι γιά τον εγκέφαλο οι διάφορες «ουσίες» που χρησιμοποιούν, κατά κόρον, οι υποτιθέμενοι άνθρωποι του... πνεύματος και της τέχνης, προκειμένου να εμπνευστούν «φτιαχνόμενοι» και σε τι καταστροφικές και ατιμωτικές αλλοιώσεις του μπορεί να οδηγήσει η χρήση και κατάχρηση αυτών!  
    Όσο γιά την γενική εμφάνιση, (αυτό που λέμε σουλούπι), του κατά τα άλλα συμπαθούς καλλιτέχνη, η αήθης και υβριστική αναφορά στην οικογένεια του αρχαιόφιλου βουλευτή Γεωργιάδη, με αναγκάζει να προστρέξω κι εγώ στο αρχαίο γνωμικό: «Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή», προκειμένου να χαρακτηρίσω το συμβάν. Και γιά να μην ξεχνάμε και την «λαϊκιά» καθομιλουμένη, το μεταφράζω: «Κόψε μάπα και βγάλε συμπέρασμα». Κρίμα!   

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

«Τα παιδία (τον) παίζει»!



- Άλλος με την «Πύλαρο» και μιά  μακαρονάδα!

   Ο γνωστός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Διαμαντόπουλος, (ναι, εκείνος των ακραίων επαναστατικών συνιστωσών), «χτύπησε» πάλι. Στόχος του αυτή τη φορά ο …. αρχηγός του, τον οποίον επί του παρόντος αναγνωρίζει ακόμα!
   Ο λόγος της επίθεσης χαρακτηριστικός και ενδεικτικός του τί μας μέλλεται, στην περίπτωση που αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα πάρει στα χέρια του το τιμόνι της χώρας.
   Ο «μουσοτραφής» αναρχικός βουλευτής ισχυρίστηκε πως ο Αλ. Τσίπρας είναι ακατάλληλος γιά αρχηγός. Όχι γιά τίποτε σοβαρότερο, ή  επειδή δεν κινητοποίησε στη συγκέντρωση της Δευτέρας περισσότερο κόσμο, αλλά γιατί δεν «έστησε» τις κάμερες κατά τέτοιον τρόπο, (αραία-αραία, να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα!), ώστε αυτή να δείχνει μεγαλύτερη! Με άλλα λόγια δεν του κάνει γιά αρχηγός, επειδή δεν είναι τόσο απατεώνας, όσο ο κ. βουλευτής θα ήθελε!
   Αν όλα αυτά τα καμώματα και τερτίπια δεν αποτελούν αποθέωση της πολιτικής απάτης, της προσωπικής ξεφτίλας και του καιροσκοπικού αμοραλισμού, τότε οι λέξεις έχασαν πλέον τελείως το νόημά τους!
   Όσοι περίσσεψαν που μπορούν ακόμη να σκέπτονται, ας το κάνουν. Κίνητρα και αφορμές, άλλο τίποτα!