Τρίτη 19 Μαρτίου 2024

Σκουριασμένα αισθήματα...


Σε ορισμένους ανθρώπους το αίσθημα είναι από λαμαρίνα πάφυλλη και «σκουριάζει» γρήγορα. Έτσι, χωρίς τον προστατευτικό του ρόλο παραδίδονται -εύκολα και αμαχητί- στο θυμό της παρόρμησης και την φενάκη του ενστίκτου.
Μακάριοι όσοι δεν συμπεριλαμβάνονται σ΄αυτούς. 

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024

Μικρή σπονδή προς τιμή της ημέρας και μιάς ζωής, που κύλησε σαν νερό και φεύγει από τη χούφτα μου, χωρίς να το καταλάβω...


(Από «Το έβδομο βιβλίο», ενός... φίλου μου).

«ΜΝΗΜΕΣ, ΑΝΑ∆ΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ»

   Κάποιος προοδευτικός νους στη φτωχογειτονιά της Ακαδ. Πλάτωνος -τότε γνωστής και ως «Βούθουλας»- όπου λόγω του φυσικού γουβώµατος στο οποίο βρισκόταν γεωγραφικά, έτσι κι έβρεχε πέραν ενός ορίου η περιοχή θύµιζε Κωπαΐδα λίγο πριν αποξηρανθεί, έριξε την ιδέα γιά µιά ρεφενέ εκδροµή, επ’ ευκαιρία της Καθαράς ∆ευτέρας, αλλάζοντας έτσι τη ρουτίνα της καθηµερινότητος της φτωχογειτονιάς.   

   Όσο θυµάµαι, ποτέ πριν δεν υπήρξε, µέχρι τότε, παρόµοια κινητοποίηση. Πιθανώς γιά την εκδροµή να έγινε και κάποια σχετική τοιχοκόλληση στη στάση Κρίθαρη, ή στον τοίχο του ψιλικατζίδικου του Μπενέτου, επί της οδού Πλάτωνος, προκειµένου να µαζευτεί κόσµος. ∆εν είµαι βέβαιος, καθ’ ότι - τότε- ήµουν... πολύ µικρός και «απερπάτητος»! Αυτή η πρόταση είχε γίνει ευχάριστα αποδεκτή, τουλάχιστον από καµιά  τριανταριά Βουθουλέους, καθώς η µεταπολεµική φτώχεια και µιζέρια δεν άφηναν πολλά περιθώρια γιά έξοδα τοσαύτης... πολυτελείας, όπως φάνταζε η αποµάκρυνση πέραν του ενός χιλιοµέτρου από την έδρα του κάθε Βουθουλέου φαµελιάρη. Τα απέραντα περιβόλια που περιέβαλαν τη γειτονιά ήσαν ό,τι έπρεπε γιά περιπτώσεις εορταστικών εκδηλώσεων στην ύπαιθρο, όπως τα Κούλουµα και η Πρωτοµαγιά. Έτσι ο... νεωτερισµός της µακρινής απόδρασης από τα παραδεδεγµένα αιφνιδίασε, εντυπωσίασε και... δίχασε. Άλλοι µέτρησαν τα λιγοστά τους χρήµατα και δήλωσαν συµµετοχή και άλλοι -οι περισσότεροι- σφύριξαν, απλά, αδιάφορα.

   Οι λίγοι πρώτοι, νωρίς-νωρίς την Καθαρά ∆ευτέρα περίµεναν υποµονετικά, στην πλατεία Μαυροµάτη, την άφιξη του ναυλωµένου φορτηγού, προκειµένου να επιβιβαστούν. Προορισµός το... µακρινό Λουτράκι, γιά το οποίο οι φήµες ήθελαν τα... καλύτερα. Μεταξύ όλων των... εκδροµέων και η ηµετέρα οικογένεια. Έξι, συνολικά, τον αριθµό τα µέλη της. Μπαµπάς, µαµά και τέσσερα τέκνα. Ο συνοδευτικός εξοπλισµός όλων των εκδροµέων... άστα να πάνε. Ένα σηµερινό ασκέρι εξευγενισµένων γυφταρέων, που έχει εγκαταλείψει το τσαντίρι και την περιπλάνηση, θα αισθανόταν αποτροπιασµό, ακόµη και στην πιθανότητα να συνταξιδέψει µαζί µας. Το τί συµπράγκαλο κουβαλούσε µαζί του το ταξιδιωτικό «κοινό» δεν περιγράφεται. Καλάθια, κοφίνια, δίχτυα, τζετζερέδια. Και όλα µε φαγώσιµα, συν µιά κουρελού γιά... τραπεζοµάντηλο.

  Τελικά, το αγκοµάχηµα του σαράβαλου που ακούστηκε αχνό στην αρχή, στην στροφή του Άη Γιώργη, έγινε µουγκρητό Στούκας όσο πλησίαζε. Ήταν ένα ασθµαίνον τέως στρατιωτικό GMC, Τζαίηµς τα λέγαµε τότε, που γύρευε πώς, µετά τη λήξη του πολέµου, ξαπόµεινε στα χέρια κάποιου επιτήδειου, να κουβαλάει πατάτες από την Αράχοβα -συνήθως- και µε κάποια αρπαχτή εκδροµή -καλή ώρα- να τσοντάρει στις γλίσχρες αποδοχές του αφεντικού του.

    Μιά σιδερένια απότοµη σκάλα, που στήθηκε αµέσως στο πίσω µέρος του ψηλού φορτηγού και η ευγενική συνδροµή του οδηγού, εξασφάλισαν την επιβίβαση του µικρού συρφετού χωρίς απώλειες. Οι δύο πάγκοι που ήσαν τοποθετηµένοι παράλληλοι στα πλάγια του φορτηγού δεν επαρκούσαν γιά να καθίσουν όλοι, οπότε κάποιες κουρελούδες, που βγήκαν και στρώθηκαν κάτω στο κέντρο της καρότσας, έλυσαν αυτό το µικροπρόβληµα.

   Οι µεγαλύτεροι από τους µικρούς, εγώ φερ’ ειπείν, στριµώχτηκαν όρθιοι στους πάγκους, ανάµεσα στους µεγάλους, και παρακολουθούσαν µαγεµένοι τη θέα της διαδροµής. Τότε πρωτοσκέφτηκα πως ο κόσµος θα πρέπει να ήταν πολύ µεγαλύτερος από αυτόν που χωρούσε το µυαλό  µου. Αυτό µε εντυπωσίασε τόσο πολύ ώστε έκτοτε βάλθηκα να τον ανιχνεύω, να τον µετρώ, να τον αποκρυπτογραφώ και να τον µαθαίνω. Τυχαία καθόµασταν στην αριστερή πλευρά, όπως πήγαινε το φορτηγό, οπότε όταν έσκασε µύτη η θάλασσα, λίγο πριν την Κακιά Σκάλα, καθώς το Τζαίηµς εβρυχάτο στις ανηφόρες, η συγκίνηση έγινε έντονη από ένα θέαµα που πρωτόβλεπα. Κάτω ο παρατεταµένος γκρεµός προκαλούσε δέος κι ενδιαφέρον, όχι από συναίσθηση κινδύνου -αφού τέτοιος δεν υπήρχε στο παιδικό ρεπερτόριο- αλλά απ’ αυτό που έβλεπα και χρόνια µετά συνειδητοποίησα πως, απλά, λεγόταν... οµορφιά!

   - Μαµά, µαµά, κοίτα µιά µικρή βαρκούλα και δυό µικρά ανθρωπάκια µέσα που κάνουν κουπί! Οι κραυγές ενός µπόµπιρα, λίγο πιό δίπλα σε αντίστοιχο παρατηρητήριο, µε ξάφνιασαν, µε εντυπωσίασαν και µε προβληµάτισαν. Πράγµατι, οι ιστορίες από τα ταξίδια του Γκιούλιβερ, που είχα διαβάσει, (Σηµ.: Λόγω επαγγέλµατος του πατέρα, µε τα βιβλία που µου κουβαλούσε σπίτι, είχα µάθει να διαβάζω πριν πάω σχολείο), τελικά ήσαν αληθινές! Φαίνεται πως υπήρχε όντως η Λιλιπούτη και η Μπλαφούσκου που ανέφερε στις διηγήσεις του και ίσως κάποια από δαύτες να ήταν κοντά στο... Λουτράκι. Κάθε φορά που  θυµάµαι τη σκηνή -ακόµη και τώρα- γελώ µε την παιδική αφέλεια, που δεν καταλάβαινε από µεγέθη, αποστάσεις και φυσικά φαινόµενα. Η φαντασία είναι ο καλύτερος και πιό αρεστός φίλος του παιδιού. Του φτιάχνει τα πράγµατα όπως εκείνο τα θέλει και τα καταλαβαίνει. Κρίµα που η µαγεία της χάνεται αργότερα, πνιγµένη στο βαθύ τέλµα της πεζής πραγµατικότητας, της ενηλικίωσης και της γνώσης.

   Η µνήµη τώρα, κάνοντας άλµατα γιά να γεµίσει τα κενά και τα χάσµατα που δηµιουργεί ο χρόνος και η αλλοίωση των κυττάρων, στέκεται σε ό,τι την εντυπωσίασε τότε. Το Λουτράκι ήταν µιά µικρή ήσυχη πόλη, µε µιά απέραντη και άδεια παραλία γεµάτη µεγάλα πλακέ βότσαλα. Η µητέρα, όπως και όλες οι άλλες µανάδες, να στρώνει στα χαλίκια της παραλίας την κουρελού-τραπεζοµάντηλο και στη συνέχεια να βγάζει -σαν τυµβωρύχος, ή θαυµατοποιός- από τα βάθη ενός µεγάλου κοφινιού, τα διάφορα σαρακοστιανά καλούδια που επιµελώς είχε στοιβάξει από την προηγουµένη. Ο πατέρας να χάνεται µε το µεγάλο χακί ντεπόζιτο άδειο και να το γυρίζει γεµάτο:

   -Το καλύτερο νερό της Ελλάδος, µας λέει µε στόµφο. Πιείτε όσο θέλετε και φεύγοντας θα το ξαναγεµίσω, να το πάρουµε σπίτι γεµάτο!

   Κάτι ανάλογο έκαναν όλοι οι µεγάλοι, γεµίζοντας παγούρια και σταµνιά από την πηγή Καραντάνη, αλλά οµολογουµένως, εγώ δεν κατάλαβα καµιά διαφορά πίνοντας. Προσωπικά, το καλύτερο νερό ήταν εκείνο που κατέβαζα µονορούφι ιδρωµένος και ξέπνοος, µετά το ξελύσσασµα στις αλάνες µε το πολύωρο τρεχαλητό, πίσω από ένα µεγάλο τόπι. Η κανονική µπάλα, εννοείται, εκείνη την εποχή ήταν είδος πολυτελείας και σε πλήρη αφάνεια. Τέλος, εµείς η πιτσιρικαρία, να ασχολούµαστε µε τους χαρταετούς. Κανονικούς, βουίχτάρια, σµυρνάκια, απ’ όλα. Τελευταία µέριµνα η ουρά, τα ζύγια και οι πιό µερακλήδες να τους βάζουν και «αυτιά». Οι αετοί, τότε, δεν πουλιόντουσαν σε παιχνιδάδικα και ψιλικατζίδικα, αλλά ήσαν ατοµικά αντικείµενα... homemade. Σαν τη σαρακοστιανή ταραµοσαλάτα, τα τουρσιά και τα γλυκά του κουταλιού. Χαρτί πολύχρωµο λαδόκολλα, σπάγκος κερωµένος γιά περισσότερη αντοχή, αλευρόκολλα και -προπάντων- µαστοριά µεταφερµένη από την συσσωρευµένη πείρα των µεγαλυτέρων γαβριάδων της γειτονιάς.

   Το πέταγµα του χαρταετού ήταν πραγµατική απόλαυση και η τεχνική του µυσταγωγία. Το θαλασσινό αεράκι και η απουσία καλωδίων της ∆ΕΗ -το µεγαλύτερο πρόβληµα και άγχος των πιτσιρίκων του Βούθουλα, ήσαν αυτά τα καλώδια καθώς αποτελούσαν θανάσιµη παγίδα, όπου έπεφταν οι απρόσεχτα και ατζαµίδικα χειριζόµενοι χαρταετοί και, τελικά, κατέληγαν σε µελαγχολικό κοιµητήρι τους- έκαναν την διασκέδαση σούπερ. Γιά να σηκωθεί ο αετός δεν χρειαζόταν ούτε καν... «κεφάλι», όπως λεγόταν η υποβοήθηση που πρόσφεραν οι µικρότεροι αδελφοί, κρατώντας τον αετό σε κάποια απόσταση, µέχρι να πάρει ύψος, αµέσως µε το πρώτο τράβηγµα. Λίγο τρέξιµο, σε συνδυασµό µε σταδιακό άφηµα του σπάγκου και... αµόλα καλούµπα. Ο αετός ανυψώνεται... φουσέκι!

   Στο γέρµα της ηµέρας πήρα το πρώτο µεγάλο µάθηµα πως όλα τα ωραία πράγµατα τελειώνουν πάντα µε ένα µελαγχολικό τέλος. Αυτό που αναπόφευκτα και νοµοτελειακά ακολουθεί, καιροφυλακτώντας, την κάθε αρχή. Γιά να κλείσει ο κύκλος που, ως κίνηση, διέπει τα πάντα.

   Την ώρα που ο φωτεινός δίσκος του άστρου της ζωής έγερνε κουρασµένος στο βάθος του ορίζοντα, έτοιµος να βουτήξει στη θάλασσα, και ένας ζωντανός λεβάντες κρατούσε σταθερά τον χαρταετό µας ακίνητο στα ύψη, το κορνάρισµα του οδηγού σήµανε την αρχή του τέλους της εκδροµής. Ο πατέρας, τότε, είπε:

   -Παιδιά, περάσαµε όµορφα και σήµερα. Εδώ τελειώνουν οι Απόκριες και ο αετός µας, που τόσες φορές πετάγατε γιά τρεις εβδοµάδες από την ταράτσα του σπιτιού και τα περιβόλια του Τσεβά, θα πρέπει κι αυτός, κουρασµένος, να αναπαυθεί. Και τί καλύτερο κρεβάτι απ’ αυτή εδώ την πλατειά γαλάζια αγκαλιά. Του χρόνου, θα φτιάξουµε και θα πετάξουµε έναν φρέσκο, νέο, πιό µεγάλο και πιό όµορφο αετό.

   Η σιγή που ακολούθησε τα λόγια του σήµανε συγκατάθεση και ο πατέρας µε ένα µαχαίρι έκοψε το σπάγκο και ο αετός µας άρχισε ν’ αποµακρύνεται, παρασυρµένος ελεύθερα από το αεράκι, µέχρι που χάθηκε απ’ τα δακρυσµένα µάτια µου στο βάθος του ορίζοντα, προς τη µεριά του ήλιου, αρνούµενος µε πείσµα να πνιγεί στη θάλασσα.

   Από τότε, ένα πλήθος... «χαρταετοί» υψώθηκαν στη ζωή µου. Άλλοι ζωηροί και καµαρωτοί και άλλοι σκοτεινοί και µίζεροι. Όλοι τους, στο τέλος, χάθηκαν στα βάθη των οριζόντων. Μέχρι που έπαψα να τους µετράω.

ΤΕΛΟΣ

Η φιλοζωία και το γήρας.


Ανέκαθεν πίστευα πως η αγάπη γιά τα ζώα συντροφιάς αποτελεί πρόδρομο και επιβεβαίωση της αγάπης γιά τον άνθρωπο. Όμως από τα ζώα μπορείς να πάρεις, ανταποδοτικά, πολύ περισσότερη και πιό άδολη αγάπη.
«Μπολιάστηκα» στην φιλοζωία από την Άλκηστη, την «απελθούσα» σύζυγό μου, και στο μέγιστο είχαμε σε κτήμα και σπίτι 36 σκυλιά και 9 γατιά!
Ο «εμβολιασμός» μου αυτός, όμως, μου άφησε μία πολύ σοβαρή παρενέργεια, το μέγεθος και η σοβαρότητα της οποίας φαίνεται τώρα. Τώρα με τη «δύση» μου ορατή διά γυμνού οφθαλμού, ο πόνος και η αγωνία γιά το τί θα γίνουν τα εναπομείναντα 4 σκυλάκια και το 1 γατάκι, επικαλύπτουν κάθε άλλη σκέψη, έννοια και προτεραιότητα... γιά την... διαδοχή και την επόμενη ημέρα.
Θέλω και ελπίζω πως κάποιοι από τους φίλτατους αναγνώστες της στήλης θα στέρξουν να φροντίσουν 4 ορφανά και στειρωμένα θηλυκά, (3 σκυλιά + 1 γατούλα) κι έναν ηλικιωμένο αρσενικό σκυλάκο... όταν αυτό θα χρειαστεί.
Ο Θεός, «ος τα πάνθ΄ορά», σίγουρα θα τους ανταμείψει.
Και μιά σχετική συμβουλή: Όσοι είσαστε ηλικιωμένοι και μόνοι, μην διατηρείτε κατοικίδιο συντροφιάς, αν δεν έχετε εξασφαλίσει την μετέπειτα τύχη του. Όχι τίποτε άλλο, θα σας το «χρεώσει» στο ποινικό μητρώο της ψυχής σας ο Δημιουργός του παντός.

Χθες βράδυ αργά,

    Χθες βράδυ αργά, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και ψάχνοντας στα κανάλια τον λυτρωτικό ύπνο, που τόσο πολύ μου λείπει τελευταία, τυχαία έπιασα κάπου μιά... «βαθυστόχαστη» συζήτηση περί της «αξίας της ανθρώπινης ζωής».

Άκουσα διάφορα, χωρίς αυτό -κάτι πολύ απλό- που, από καιρό, έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Ο άνθρωπος έχει αξία και χρησιμότητα όταν, όσο και εφ΄ όσον τον αγαπούν αυτοί που εκείνος αγαπά...
Με τη σκέψη αυτή... λαγοκοιμήθηκα....

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

«Μηδέν άγαν»

«Θέλω να είμαι ο εαυτός μου»!


Τελικά έχουμε ξεσαλώσει εντελώς! Το μέτρο χάθηκε εντελώς, η λογική χάνει στροφές ξεκουρδισμένη.
Η φιλομοφυλία, όντως, δεν αποτελεί ανωμαλία, αλλά ιδιοτροπία της φύσεως. Όχι κάτι αφύσικο. Αφύσικο είναι... το να περπατάς στο ταβάνι. Ιδίως αν μετρηθεί σωστά και η αναλογία στην ύπαρξή της. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, κάτι που παρατηρείται σε όλο το φάσμα της γήινης πανίδας, π.χ. πιγκουίνοι, είναι υπόθεση DNA και -επ΄ουδενί- δεν μπορεί να χαρακτηριστεί... αφύσικος.
Προκαταλήψεις αιώνων έχουν οδηγήσει τους φιλομόφυλους στη χλεύη και στο περιθώριο των κοινωνιών. Ιδίως στις πιό καθυστερημένες κοινωνίες τους έχουν στριμώξει στη γωνία, με ακραίο φαινόμενο την θανάτωσή τους, (Ιράν).
Συνήθη παρακολουθήματα των φιλομοφύλων είναι -σταδιακά εκδηλούμενα- η ειρωνεία, η λοιδορία, ο χλευασμός, ο προπηλακισμός και η δημόσια... «εκφώνηση», (κοινώς ξεφώνημα).
Ο κοινωνικός απομονωτισμός, πολλάκις επεκτεινόμενος στη δυσπιστία ικανοτήτων τους, τους αποκλείει από την επαγγελματική αγορά και τους σπρώχνει σε αναξιοπρεπή επαγγέλματα, στην πορνεία, την περιφρόνηση, την παρανομία. Λάθος και άδικο μέγα! Έχω γνωρίσει πολλούς... «τέτοιους» που ήσαν ικανότατα , σοβαρότατα και αξιολογότατα άτομα. Καθώς αρκετοί απ΄ αυτούς έκρυβαν από ντροπή τις προδιαθέσεις και προτιμήσεις τους.
Ήταν αρκετή η ανάληψη της αρχηγίας του Σύριζα από έναν αυτομολογούμενον «αδελφή», (ελληνιστί «γκέι»), ώστε ν΄ ανοίξει ο σχετικός ασκός του Αιόλου. Έτσι, μετά και την, αμφιλεγόμενης αποδοχής, νομιμοποίηση του γάμου των φιλομοφύλων, οι επί αιώνες καταπιεσμένοι "συνειδησιακοί βρικόλακες" βγήκαν από τα κοινωνικά έγκατα στην επιφάνεια, ζητώντας ρεβανσιστικά το... «αίμα» των φιλετεροφύλων! Μαζί και όλα όσα δικαιώματα είχαν στερηθεί! Όπλο κι επιχείρημα: «Θέλω, επί τέλους, να είμαι ο εαυτός μου!»
Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι χώρα της υπερβολής, όπου οι δράσεις κι οι αντιδράσεις εναλλάσσονται με αστραπιαία ταχύτητα και φορά. Οπότε η εξεζητημένη συμπεριφορά των καταπιεσμένων loatki+ είναι αναμενόμενα υπερβολική. Τώρα βλέπουμε να κυκλοφορούν στους δρόμους, φανταχτερά ντυμένα και μακιγιαρισμένα «φρικιά», θέλοντας να τονίσουν αυτό το... «είμαι ο εαυτός μου»!
Όμως δεν είναι έτσι. Ένα βασικό συνεκτικό στοιχείο κάθε συμπαγούς και συγκροτημένης κοινωνίας είναι η εξαφάνιση -μέχρι μηδενισμού- οιασδήποτε προκλητικής συμπεριφοράς, ικανής να προσβάλλει την λεγόμενη «δημόσια αιδώ» στους δημόσιους χώρους.
Π. χ. αν μου αρέσει πολύ ο γυμνισμός, το δικό μου... «θέλω να είμαι ο εαυτός μου», επ΄ ουδενί δικαιολογεί και μου επιτρέπει μια βόλτα -τσίτσιδος- στην Ομόνοια, ή το Σύνταγμα.
Διαφωνώ κάθετα με τις προσπάθειες εφαρμογής του νόμου του Λιντς, πάνω στους «κραυγαλέα ιδιότροπους» νεαρούς, που βγήκαν σαν μικροί Καρνάβαλοι, να σουλατσάρουν προκλητικά με το εξεζητημένο τους παρουσιαστικό, νυχτιάτικα Κυριακής, στην φίσκα από νεαρό βάρβαρο αληταριό, αντιθέτου υπερβολής αλλά ομοίας προκλητικότητος, που ασχημονεί ποικιλλοτρόπως στην Πλατεία Αριστοτέλους. Οπότε το μίγμα έγινε εκρηκτικό και το αποτέλεσμα αναπόφευκτο.
Ούτε οι δημόσια ξεφωνημένοι «καρνάβαλοι» εκφράζουν την «πρόοδο», αλλά ούτε κι οι αφιονισμένοι «κανίβαλοι» συνιστούν την επιτομή της «συντήρησης».
Προσωπικά ήμουν, είμαι και θα είμαι με την μέση οδό. Τον αρεστό «δρόμο της καμήλας».... «Μηδέν άγαν» 

Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

Τρελλά, κουτοπόνηρα, απίθανα και... συριζαρέικα!

Τώρα ψάχνουν να βρούν τρόπο -διά της πλαγίας- να βάλλουν στη Βουλή τον αρχηγό τους. Και μηχανεύονται μύρια όσα κόλπα και τρύκς, γιά να ντριπλάρουν την λογική και τον Νόμο. Αυτά που θέλουν την σειρά και την κατάταξη επιτυχίας εκεί που δεν υπάρχουν σταυροί προτιμήσεως. Κατά τα άλλα στο νομοσχέδιο γιά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το Σύνταγμα τους μάρανε.
Έτσι, στη λίστα των βουλευτών Επικρατείας -gratis και άνευ αγώνος εισερχομένων στη Βουλή- όπου εκφράζεται η επιθυμία του κόμματος και του αρχηγού του στο ποιούς θέλει να βάλλει κατά σειράν προτεραιότητος, υπάρχουν στην πάρτη» του Σύριζα οι εξής τρεις επιτυχόντες: Όθων Ηλιόπουλος, Έλενα Ακρίτα και Ευάγγελος Αποστολάκης. Ακολουθούν -προ Κασσελάκη- οι εξής έξι: Πόπη Τσαπανίδου, Μιχ. Καλογήρου, Τζ. Λειβαδάρου, Θαν. Τσακρής και Ζωρζέτ. Λάλη.
Τα κουτοπόνηρα αριστερά αλεπουδόπουλα σκαρφίστηκαν να βρούν έξι... Ιφιγένειες! Μία ψηφισμένη και πέντε... «μαυρισμένες», οι οποίες θα στέρξουν να θυσιαστούν γιά χάρη του... ηγέτη τους!
Εξ αυτών, ο Όθων -μάλλον περί... «Κόθωνος» πρόκειται- αφού μόλις τώρα ανακάλυψε πως δεν τα... «προκάμει» όλα -και καθηγητής στο Μασατσούτσες των ΗΠΑ και... βουλευτής εδώ- οπότε, εκών άκων, ανεβαίνει στο θυσιαστήριο «μασσώντας τσούτσες»! Από τους άλλους, φαίνεται πως όλοι μάλλον ενέδωσαν, πλην του τελευταίου «αναχώματος», της κ. Λάλη, (ή Λαλή), η οποία στη σχετική επικοινωνία με το Στέφανο -κλασσική συριζαρέα «αλώπηξ»- του είπε... "Πρίτς! Λαλή είμαι, δεν είμαι... λωλή! Και η... μαγιονέζα δείχνει να χαλάει.
Όμως η στήλη -πάντα ρηξικέλευθη - έχει πάντα λύσεις, όχι μόνο μία.
α) Ο... «Κόθων» να δηλώσει... γκαίη και οι εκλογομάγειροι του Σύριζα να ερμηνεύσουν -βάσει της αρχής της... ισότητος- πως: «Ένας βγαίνει- ένας μπαίνει, μία βγαίνει- μία μπαίνει, «ένα» βγαίνει- «ένα» μπαίνει». Άρα... Κασσελάκι!
β) Να αφήσει το Στεφανο μούσι, ακριβώς σαν του «Κόθωνα», με ανάλογη νομολογική ερμηνεία.
γ) Αυτό -αστεία, αστεία- μπορεί και να υποστηριχτεί σοβαρά, (Σύριζα είναι αυτός, όλα να τα περιμένεις). Να παραιτηθεί ο... Τσίπρας και να γίνει... ανταλλαγή: Αρχηγός αντί αρχηγού!

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024

Σκέψεις επικαιρότητος...

Α) Δεν συνηθίζω να κάνω κουτοπόνηρες σκέψεις, ούτε να διανοούμαι ανήθικα και άνανδρα φερσίματα. Γι΄αυτό και συχνά συγκρούομαι.
Όμως βλέποντας: α) το αβυσσαλέο μίσος των απανταχού αριστεροδεξιούληδων «προοδευτικούριων» κατά Μητσοτάκη προσωπικώς. β) την αδιαφορία γιά το εθνικό συμφέρον και γ) την πνευματική, ηθική και πολιτική καχεξία όλων αυτών των αντιπολιτευτικών στοιχείων, δεν θα με εξέπληττε καθόλου το ενδεχόμενο κάποιος από δαύτους να «σφύριξε» στις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών την μετάβαση Μητσοτάκη στην Οδησσό.
Β) Ως προς την εκπληκτική -στην αθλιότητά της- θεωρία Κουτσούμπα, που ταυτίζει την φοίτηση σε ιδιωτικά Πανεπιστήμια με την πορνεία, καταθέτω μία προσωπική εμπειρία:
Ήταν το 1970, που επισκέφτηκα τη Ρωσία, μέσω μεγάλης διαδικασίας λόγω χούντας, προκειμένου να δώ Μόσχα και Πετρούπολη, κατά το πρόγραμμα, με πρόφαση ένα ποδοσφαιρικό ματς του Ολυμπιακού με μία ρώσικη ομάδα, νομίζω την Δυναμό.
Στο γκρουπ ήμουν ο μικρότερος και ελάχιστοι από εμάς ενδιαφερόνταν πραγματικά γιά τον αγώνα. Η πλειονότης ήταν άρρωστα «γερούνδια» που ήθελαν να επισκεφθούν γιατρούς -μεταξύ των οποίων και ο κάποτε ιδιοκτήτης του Απόλλωνος Αθηνών Οικονόμου, που έτρεμε από πάρκινσον- και πλήθος ξελιγωμένων ραμολιμέντων με αποσκευές γεμάτες από στυλό διαρκείας Bic και νάυλον κάλτσες! Σκοπός... να «πηδήξουν» καμαριέρες των ξενοδοχείων!
Στη Μόσχα μείναμε στο ξενοδοχείο «Ουκράινα», έναν από τους εφτά, τότε, πύργους της πόλεως και στην Πετρούπολη, νομίζω χωρίς να είμαι σίγουρος, στο «Νέβα».
Στην αρχή ειρωνευόμουν και λοιδωρούσα την όλη ιστορία των τουριστολιγούρηδων του σεξ, μέχρι που στην πτήση του γυρισμού, ακούγοντας τις ερωτικές ιστορίες-κατορθώματα που συζητούσαν, μεταξύ τους κομπορρημονώντας αυτάρεσκα, κατάλαβα ότι το «εμπόρευμα» που κουβάλησαν... ξεπουλήθηκε. Και σε καλή τιμή!!
Συμπέρασμα: Ακούγοντας τον Κουτσούμπα θυμήθηκα εκείνο το γεγονός, μαζί με το αρχαίο... «εξ ιδίων τα αλλότρια»!