«Μηδέν άγαν»

«Θέλω να είμαι ο εαυτός μου»!

Τελικά έχουμε ξεσαλώσει εντελώς! Το μέτρο χάθηκε εντελώς, η λογική χάνει στροφές ξεκουρδισμένη.

Η φιλομοφυλία, όντως, δεν αποτελεί ανωμαλία, αλλά ιδιοτροπία της φύσεως. Όχι κάτι αφύσικο. Αφύσικο είναι... το να περπατάς στο ταβάνι. Ιδίως αν μετρηθεί σωστά και η αναλογία στην ύπαρξή της. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, κάτι που παρατηρείται σε όλο το φάσμα της γήινης πανίδας, π.χ. πιγκουίνοι, είναι υπόθεση DNA και -επ΄ουδενί- δεν μπορεί να χαρακτηριστεί... αφύσικος.

Προκαταλήψεις αιώνων έχουν οδηγήσει τους φιλομόφυλους στη χλεύη και στο περιθώριο των κοινωνιών. Ιδίως στις πιό καθυστερημένες κοινωνίες τους έχουν στριμώξει στη γωνία, με ακραίο φαινόμενο την θανάτωσή τους, (Ιράν).

Συνήθη παρακολουθήματα των φιλομοφύλων είναι -σταδιακά εκδηλούμενα- η ειρωνεία, η λοιδορία, ο χλευασμός, ο προπηλακισμός και η δημόσια... «εκφώνηση», (κοινώς ξεφώνημα).

Ο κοινωνικός απομονωτισμός, πολλάκις επεκτεινόμενος στη δυσπιστία ικανοτήτων τους, τους αποκλείει από την επαγγελματική αγορά και τους σπρώχνει σε αναξιοπρεπή επαγγέλματα, στην πορνεία, την περιφρόνηση, την παρανομία. Λάθος και άδικο μέγα! Έχω γνωρίσει πολλούς... «τέτοιους» που ήσαν ικανότατα , σοβαρότατα και αξιολογότατα άτομα. Καθώς αρκετοί απ΄ αυτούς έκρυβαν από ντροπή τις προδιαθέσεις και προτιμήσεις τους.

Ήταν αρκετή η ανάληψη της αρχηγίας του Σύριζα από έναν αυτομολογούμενον «αδελφή», (ελληνιστί «γκέι»), ώστε ν΄ ανοίξει ο σχετικός ασκός του Αιόλου. Έτσι, μετά και την, αμφιλεγόμενης αποδοχής, νομιμοποίηση του γάμου των φιλομοφύλων, οι επί αιώνες καταπιεσμένοι "συνειδησιακοί βρικόλακες" βγήκαν από τα κοινωνικά έγκατα στην επιφάνεια, ζητώντας ρεβανσιστικά το... «αίμα» των φιλετεροφύλων! Μαζί και όλα όσα δικαιώματα είχαν στερηθεί! Όπλο κι επιχείρημα: «Θέλω, επί τέλους, να είμαι ο εαυτός μου!»

Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι χώρα της υπερβολής, όπου οι δράσεις κι οι αντιδράσεις εναλλάσσονται με αστραπιαία ταχύτητα και φορά. Οπότε η εξεζητημένη συμπεριφορά των καταπιεσμένων loatki+ είναι αναμενόμενα υπερβολική. Τώρα βλέπουμε να κυκλοφορούν στους δρόμους, φανταχτερά ντυμένα και μακιγιαρισμένα «φρικιά», θέλοντας να τονίσουν αυτό το... «είμαι ο εαυτός μου»!

Όμως δεν είναι έτσι. Ένα βασικό συνεκτικό στοιχείο κάθε συμπαγούς και συγκροτημένης κοινωνίας είναι η εξαφάνιση -μέχρι μηδενισμού- οιασδήποτε προκλητικής συμπεριφοράς, ικανής να προσβάλλει την λεγόμενη «δημόσια αιδώ» στους δημόσιους χώρους.

Π. χ. αν μου αρέσει πολύ ο γυμνισμός, το δικό μου... «θέλω να είμαι ο εαυτός μου», επ΄ ουδενί δικαιολογεί και μου επιτρέπει μια βόλτα -τσίτσιδος- στην Ομόνοια, ή το Σύνταγμα.

Διαφωνώ κάθετα με τις προσπάθειες εφαρμογής του νόμου του Λιντς, πάνω στους «κραυγαλέα ιδιότροπους» νεαρούς, που βγήκαν σαν μικροί Καρνάβαλοι, να σουλατσάρουν προκλητικά με το εξεζητημένο τους παρουσιαστικό, νυχτιάτικα Κυριακής, στην φίσκα από νεαρό βάρβαρο αληταριό, αντιθέτου υπερβολής αλλά ομοίας προκλητικότητος, που ασχημονεί ποικιλλοτρόπως στην Πλατεία Αριστοτέλους. Οπότε το μίγμα έγινε εκρηκτικό και το αποτέλεσμα αναπόφευκτο.

Ούτε οι δημόσια ξεφωνημένοι «καρνάβαλοι» εκφράζουν την «πρόοδο», αλλά ούτε κι οι αφιονισμένοι «κανίβαλοι» συνιστούν την επιτομή της «συντήρησης».

Προσωπικά ήμουν, είμαι και θα είμαι με την μέση οδό. Τον αρεστό «δρόμο της καμήλας».... «Μηδέν άγαν»