Ένα μικρό reqviem γιά μιά μικρή φάλαινα.

Ο μικρός "Σωτήρης" που αλλάζει την ζοφερή ατζέντα...

Δεν φαντάζομαι κανέναν ευαίσθητον άνθρωπο που να μην συγκινήθηκε σφόδρα από την περίπτωση της μικρής φάλαινας, που βαριά τραυματισμένη και, πιθανότατα, προσβεβλημένη από κάποιον δικό της... κορωνοϊό, βγήκε στο γιαλό του Αλίμου αναζητώντας βοήθεια....

Και αμέσως... όλες οι κακουχίες κι οι ταλαιπώριες από την σκληρή "Ελπίδα" που μας καταβασάνισε -και αυτή και η "ουρά" της, που συνεχίζει σαδιστικά να μας ταλαιπωρεί- παραμέρισαν μπροστά στο μεγάλο δράμα της Φύσεως και της Ζωής που ξετυλίγεται τώρα στα ρηχά του Αλίμου.

Κατά τις απόψεις των ειδικών το φουκαριάρικο το μικρό φαλαινάκι μάλλον δεν θ΄ αποφύγει την νομοτελειακή κατάληξη όλων των όντων. Όμως, σταλμένο από την Θεία Πρόνοια, έπαιξε τον προκαθορισμένο ρόλο της. Και αυτό είναι μεγαλειώδες. Κατάφερε να αφυπνίσει την υπνώτουσα ανθρωπιά - όση και σε όσους έχει απομείνει και δαύτη. Να αποδείξει πως η ευαισθησία δεν εξέλειψε από τη Γη της ανθρώπινης αλαζονείας και απομόνωσης.

Ο μικρός Σωτήρης έπαιξε τον ρόλο του. Και τον έπαιξε τέλεια. Ένας μικρός -τεράστιος- πρωταγωνιστής ετοιμάζεται να αποσυρθεί από τη σκηνή. Όπως όλοι οι σπουδαίοι ηθοποιοί που -"ποιώντας ήθος"- γνωρίζουν πολύ καλά το πότε πρέπει ν΄ αποσυρθούν από τη σκηνή...

Όχι σαν κάτι άλλα παχύδερμα που επιμένουν, πρωταγωνιστώντας στην πολιτική σκηνή, να "μαγαρίζουν" τη ζωή μας. 

Καπηλείες, ανοησίες κι… «άγιος ο Θεός»!

Καλύτερος σύμβουλος η μνήμη.

Οι... εναλλακτικές λύσεις, η αποφυγή τους. (Το μη χείρον βέλτιστον!!!).

Τα πλείστα από τα σημερινά «κοκοράκια» που κορυβαντιούν πάνω στα θλιβερά, αλλά πρωτοφανή, καιρικά φαινόμενα δεν είχαν, καν, γεννηθεί όταν είχαν ξανασυμβεί παρομοίου μεγέθους αντίστοιχα. Τύποι ανεπάγγελτοι, προϊόντα κομματικού σωλήνα, άπειροι, άπραγοι, ανεπάγγελτοι, ανίκανοι -αποδεδειγμένα από αντιμετωπίσεις πολύ μικρότερου βεληνεκούς θεομηνίες- βρήκαν την ευκαιρία να… κουνήσουν το δάκτυλο σε μια υπεύθυνη κυβέρνηση η οποία κάνει -σοβαρά και υπεύθυνα- ό, τι της επιτρέπουν και τα δεδομένα και το μέγεθος των δυνατοτήτων της, προ τα κάτω, διαχεόμενης ευθύνης. Σφάλματα και αστοχίες είναι δεδομένα ακόμη και στους τελειότερους μηχανισμούς εκτάκτου ανάγκης, με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία και, την εξ αυτής, προκαλούμενη αγανάκτηση.

Αρχίζω με ένα, επίσης, πρωτοφανές στα ελληνικά γεγονός. Την έντιμη αίτηση δημόσιας συγγνώμης από ολόκληρη την γραμμή υπευθυνότητος, με επί κεφαλής τον πρωθυπουργό. Εν συνεχεία, προχωρώ στην ταχύτητα αποκαταστάσεως της ομαλότητος σε κυκλοφορία και ηλεκτροδότηση, αλλά και την γενναία, κατ΄ αρχήν, πρώτη οικονομική αποζημίωση των ταλαιπωρηθέντων. Με την επισήμανση πως ένα αρκετά μεγάλο μέρος αυτών ευρέθησαν με δική τους ευθύνη στο λάθος σημείο, την λάθος ώρα. Όλα τα ΜΜΕ ωρύονταν στη διαπασών από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και προειδοποιούσαν για την επερχόμενη δριμεία καταιγίδα, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, και κάποιες καινούριες εντυπωσιακές –όπως «πολικός αεροχείμμαρος»- λέξεις γιά τον χαρακτηρισμό της.

Κατά την γνωστή ελληνική ελαφρότητα, με την πρώτη και παραμικρή κακή συγκυρία η ιαχή… «Πού είναι το κράτος; Γιατί πληρώνουμε… φόρους;»! συνοδεύεται από την απαίτηση μπροστά στο σπίτι μας να υπάρχουν, κατά σειράν: Ένα εκχιονιστικό γιά να καθαρίζει τα χιόνια τον χειμώνα, ένα πυροσβεστικό να σβήνει τις απειλητικές φωτιές το καλοκαίρι, ένα μεγάλο πριόνι να κόβει τα δέντρα, (όλο το χρόνο και γιά διάφορες αιτίες). Όμως… μόνο όταν πέσουν, γιατί πριν πέσουν τα προστατεύουμε! Και εμείς… ως «περιβαλλοντολόγοι» και το Δασαρχείο, ως… αρμόδιος φορέας. Και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να κλαδέψει, προκαταβολικά, ένα απειλητικό γιά τα σύρματα κλαδάκι! Ένας αποκλειστικός ΔΕΔΗΕ γιά να επανασυνδέει -ατάκα κι επί τόπου- τα πεσμένα καλώδια και -τέλος- ένας αστυνομικός -κατά περίπτωση- άλλοτε φύλαξ άγγελος της ζωής και περιουσίας μας και άλλοτε… «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος»!

Εν κατακλείδι, απευθυνόμενος σε όλους -και είμαστε οι πλείστοι- τους νουνεχείς, σώφρονες και ψύχραιμους πολίτες, συνιστώ να θυμηθούν -δεν είναι, δα, και πολύ παλιά στο χρόνο- τους αντίστοιχους ανευθυνοϋπεύθυνους σημερινούς κήνσορες που ξερογλειφόμενοι -αποκλειστικά- γιά την εξουσία, δημαγωγούν ασύστολα και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το κάθε τί, προκειμένου να επανέλθουν, τί αυτοί έκαναν, σε κατά πολύ ήσσονος μεγέθους φυσικές καταστροφές. Προσωπικά θυμάμαι πως όταν κάποια ταλαίπωρη, από την συμφορά στο Μάτι, τόλμησε να διαμαρτυρηθεί γιά την μη καταβολή της, τότε, υπεσχημένης αποζημιώσεως, ο επίσης τότε -και… «αυριανός»- πρωθυπουργός, θρασύτατος όπως πάντα, της είχε απαντήσει:

-«Ε΄, και αν στα έδινα τί θα τα έκανες; Θα τα έτρωγες!!!». Λες και η καμένη -και κατακαϋμένη- έπρεπε να τα… επενδύσει, ή καταθέσει στην Τράπεζα.

Και κλείνω με ένα ιστορικό γεγονός: Μετά την νίλα των Περσών στον Μαραθώνα, ο Δαρείος είχε επιφορτίσει έναν δούλο του να του λέει κάθε πρωί: «Δέσποτα μέμνησο των Αθηναίων»!

Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν! Και μία ευχή: "Είθε αυτό το πάθημα να αποτελέσει το τελευταίο μάθημα και δίδαγμα γιά ορθή αντιμετώπιση κάθε παρόμοιας μελλοντικής θεομηνίας".

Κακοδαιμονία, κακοκαιρία και...

 

Δεν μου φτάνουν τα επισυσσωρευμένα δεινά που επιπίπτουν, βροχηδόν, επί του άτριχου... "τριχωτού" της κεφαλής μου, έχω και τις ανοησίες των πάσης φύσεως εξουσιοκαψούρηδων -των διαφόρων ανεπάγγελτων "αυτοδημιούργητων" τενεκέδων- οι οποίοι, άσχετοι όντες, επιμένουν να γίνονται κήνσορες των πάντων. Οι ανόητοι...

Καταφυγή μου, όπως πάντα, κάτι ανώτερο. Όπως, π.χ. ένα απόσπασμα από την σονάτα "Υπό το σεληνόφως", του Μπετόβεν, σε μία εντυπωσιακή και σέξυ εκτέλεση. Ό,τι πρέπει γιά την ανύψωση ηθικού και...ανήθικου!

Το νόημα της ζωής

 (Σκέψεις πάνω στη διατριβή του κ. Γ. Φουντουλάκη, διδάκτορος Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ, με θέμα : «Η έννοια του καλού στον Πλωτίνο»).

Ανέκαθεν, από τότε που ο Άνθρωπος από απλά «όρθιος», (homo errectus), εξελίχθηκε σε «σκεπτόμενο», (homo sapiens), ένα -μεταξύ και άλλων- θεμελιώδες ερώτημα τον απασχόλησε: «Τί νόημα και τί σκοπό έχει η ζωή μας. Γιατί υπάρχουμε»; Η ενασχόληση μ΄ αυτό, σε συνδυασμό και με το την αναζήτηση του τί συμβαίνει μετά τον θάνατο γέννησαν την Φιλοσοφία. Βάση όλων των επεξεργασιών, σχετικά με το νόημα της ζωής, αποτελούν οι «αισθήσεις», διά των οποίων συλλαμβάνει τα φυσικά φαινόμενα και η «διαίσθηση» με την οποία αντιλαμβάνεται, εξερευνά και αναλύει ό, τι η λογική του, υπερβαίνουσα τις αισθήσεις. Όσα… «διαισθάνεται», αλλά θεωρεί... μυστήρια.

Όσοι ασχολήθηκαν, ως συνεχιστές, με το έργο των μεγάλων -παλαιών και νέων- φιλοσόφων καταλήγουν στην κατηγοριοποίηση απόψεων περί του νοήματος της ζωής, κυριότερες των οποίων οι εξής τέσσερες:

-α) Η Ζωή είναι αυτοσκοπός. Έργο ανεξήγητο του Δημιουργού. Ας πούμε ένα… καπρίτσιο Του.

-β) Ζωή είναι η καλή συμπεριφορά των ανθρώπων μεταξύ τους. Με βασικό στόχο την ανάπτυξη και προαγωγή των Ηθικών Αξιών. (Αριστοτέλους Ηθικά).

-γ) Αποκατάσταση καλής επικοινωνίας του Ανθρώπου με τον Θεό. Ευτυχής κατάληξη η ένωση της ψυχής με το Θείο. (Ινδουιστική θεολογική εκδοχή).

-δ) Η κάθε υποκειμενική προσπάθεια ανακάλυψης του… νοήματος! Με ενδοσκόπηση και τερματισμό στην πληρότητα και την εσωτερική γαλήνη που προκύπτει από την ικανοποίηση της συνειδήσεως. (Η, κατά Καβάφη, Ιθάκη).

Από παλιά προβληματισμένος με τέτοια σχετικά, είναι φυσικό -πλησιάζοντας στην «έξοδο»- το ανερώτημα να γίνεται πιο έντονο και πιο βασανιστικό. Πολύ βολική, και απολύτως καθησυχαστική, θεωρώ την εξής ερμηνεία: -Ο Άνθρωπος αποτελεί κορυφαίο κατασκεύασμα του Δημιουργού, εντεταλμένο γρανάζι μεγάλης σπουδαιότητος στο οικοδόμημά Του -το Άπειρο Σύμπαν. Θα παίξει τον ρόλο της αποφασιστικής «γωνίας στροφής» του πλανήτη Γη, στην αέναη πορεία της. Ένας μοιραίος, για τα ανθρώπινα μέτρα, σταθμός. Ένας από τους πολλούς στην εξελικτική διαδρομή του, νυν, γαλάζιου πλανήτη. Τέτοιους εξελικτικούς σταθμούς ο Δημιουργός θέσπισε πολλούς. Π.χ. οι παγετώνες που γέννησαν το νερό, ο κατακλυσμός που δημιούργησε τις θάλασσες, οι σεισμοί που σχημάτισαν τις ηπείρους, (με τελευταία την ανάδυση της οροσειράς των Άνδεων), η περίοδος των δεινοσαύρων που επέφερε την ισορροπία της γήινης χλωρίδος, κ.λπ.

Ο «ανθρώπινος πολιτισμός», τελευταίος στη σειρά των εξελίξεων στον πλανήτη Γη, είναι ταγμένος -προσωπική μου άποψη- να τον μετεξελίξει σε ένα έρημο ουράνιο σώμα. Εμβρυουλκό και πρόδρομος της νέας μορφής που ό Πλάστης σχεδιάζει να μετατρέψει το ηλιακό μας σύστημα, κατά τις ανεξερεύνητες για το ανθρώπινο μυαλό βουλές Του. Το βάθος των ανθρωπίνων δυνατοτήτων, αφ΄ ενός, έχει εξερευνήσει τους πλησιέστερους πλανήτες, (Άρης, Αφροδίτη), και έχει ανακαλύψει αποδείξεις που στοιχειοθετούν -με μεγάλες πιθανότητες- να έχουν υπάρξει κι αυτοί, προ αγνώστου χρόνου, «γαλάζιοι πλανήτες!

Αφ΄ ετέρου, η ολοένα και αυξανόμενη -με γεωμετρική έως εκθετική πρόοδο- υπεράντληση των πεπερασμένων φυσικών πόρων, σε συνδυασμό με την αδηφάγο κατανάλωση και την ραγδαία αύξηση του γήινου πληθυσμού, αναμφίβολα οδηγεί τον πλανήτη Γη σε αδιέξοδο. Μόνη οδός διαφυγής η αντιπαλότης, ο ανταγωνισμός, η διεκδίκηση, (ο θάνατός σου, η ζωή μου!), ο πόλεμος, ο όλεθρος. Τα σύγχρονα μέσα καταστροφής εγγυώνται την πλήρη ερήμωση. Σε βαθμό μοιρολατρικής νομοτέλειας, η ατμομηχανή-Γη με μηχανοδηγό τον Άνθρωπο θα εκτελέσει τη Θεία επιταγή. Αυτό που ο Δημιουργός «προγραμμάτισε» να δράσει το ικανότερο από τα δημιουργήματά του. Σαν ένα καινούργιο «big bang». Μοναδικό ερώτημα ο… χρόνος. Το πότε;

Όμως –όπως είναι γνωστό- η έννοια «χρόνος» είναι ανθρώπινη σύμβασις για ενδοανθρώπινη συνεννόηση και προσδιορίζεται με βάση την περιστροφή της Γής περί τον Άξονά της και την περιφορά της περί τον Ήλιο. Για τον Δημιουργό Θεό δεν υπάρχει ο όρος «Χρόνος».

Και κλείνω με μια αδιαμφισβήτητη διαπίστωση: «Άγνωσται αι βουλαί του Υψίστου». Όσο για το τί προσδοκά ο Θεός από τον Άνθρωπο, η απάντηση είναι απλή… «Τίποτα». Και αντιστρέφοντας το ερώτημα, απαντώ: «Το μέγα έλεος».

Διπλή τιμή.

Τιμή μεγάλη -και διπλή- οφείλεται σε όλους εκείνους τους σθεναρά αντιστεκόμενους στην επιβολή των αντικόβιν εμβολιασμών! Σε όλους εκείνους που πέφτουν ηρωικά στις Θερμοπύλες μιάς πεισματικής ηλιθιότητος. Σε όσους πείθονται από πανύβλακες, τάχα μου, σεπτούς «άγιους σκοταδιστές πατέρες». Σε όσους πιστεύουν πως τα εμβόλια περιέχουν δηλητήριο και κομμάτια εμβρύων από εκτρώσεις(!). Σε όσους τα θεωρούν έργο του Σατανά, του… 666, του παγκόσμιου σιωνισμού, του μεγάλου κεφαλαίου, του Σόρος, του Μπιλ Γκαίητς, του…., της…, του άγνωστου Χ! Και η τιμή αυτή τους οφείλεται γιατί ανεβαίνουν -αγνοί και αμόλυντοι- στον Ουρανό, πεπεισμένοι πως θα συναντήσουν τον Πλάστη τους, ο Oποίος τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες!

Όμως, δεύτερη -και μεγαλύτερη- τιμή τους πρέπει γιατί με τη εθελούσια θυσία τους συμβάλλουν -κατά το δυνατόν- στην εξάλειψη του φονικού ιού και τον περιορισμό της διαδόσεώς του, ταυτόχρονα με τη συμβολή τους σε γενικότερη κοινωνική κάθαρση. Αν μάλιστα συμπεριληφθούν στην «ηρωική» αυτή ομάδα των φανατικών αντιεμβολιαστών και οι κουκουλοφόροι αντιεξουσιαστές, οι μπαχαλάκηδες… καταληψίες, οι δολοφόνοι, οι διακινητές ναρκωτικών, οι παιδεραστές, οι βιαστές και οι πάσης φύσεως αντικοινωνικοί πολιτικάντηδες που θυσιάζουν το λαϊκό συμφέρον στο βωμό της εξουσιολαγνείας τους, τότε -και μετά το τέλος της πανδημίας- ένα μεγαλόπρεπο μνημείο, στην πλατεία Συντάγματος και δίπλα στον Άγνωστο Στρατιώτη, θα πρέπει να αναγερθεί. Για όλους αυτούς και με τον κορωνοϊό, ως γυμνόβυζη Δόξα, να στεφανώνει έναν πεσόντα εκπρόσωπό τους! Εάν, μάλιστα. Ο «εκπρόσωπος» αυτός είχε την αδρή και «μπρούτα» μορφή του λεβέντη κρητίκαρου, ο ρεαλισμός του μνημείου θα ξεχείλιζε από συγκίνηση!

«Πάσα τε επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής….»

Ραφαήλ ΣαντΙ: "Η Στοά των Αθηνών" 

Δεν τρέφω ουδεμία αμφιβολία γιά το πού θα καταλήξει η ιστορία με τον Τζόκοβιτς. Ουδέποτε είχα. Η Αυστραλία είναι σοβαρό κράτος. Το έχει αποδείξει πολλές φορές και σίγουρα θα το επαναλάβει και τώρα. Παρά τους δημαγωγικούς θεατρινισμούς, τους αλαλαγμούς των κουτοπόνηρων και τους -αναμφισβήτητους- χρηματισμούς ανθρώπων-κλειδιά με τις σφραγίδες.

Επιμύθιο της ιστορίας η συνέχεια του τίτλου: «…πανουργία τις και ού σοφία φαίνεται»! (Πλάτων. Από τον επικήδειο γιά τον Μενέξενο).

Δυστυχώς, στη ζωή δεν ταυτίζονται, εξ ορισμού, το ταλέντο και η επιτηδειότης, (δηλαδή η «επιστήμη», από το «επίσταμαι=γνωρίζω καλώς»), σε κάποιον τομέα με το ηθικό υπόβαθρο του… «ταλαντούχου». Η εμπλοκή, μάλιστα, του παράγοντος «χρήμα» στην υπόθεση, μεγαλώνει την απόσταση που τα χωρίζει.

Τελικά, ο σοφιστής Πρωταγόρας είχε έγκαιρα επισημάνει: «Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος…». Φράση που στη διαδρομή του χρόνου πολλοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν. Π.χ. ο Πλάτων, ο Σέξτος ο Εμπειρικός και διάφοροι άλλοι, σοφισταί, φιλόσοφοι ή φιλοσοφούντες, δίνοντας στη λέξη «χρήμα» ευρύτερες διαστάσεις που, κατά βάσιν, απεικονίζουν την γενικότερη προσωπικότητα του δρώντος προσώπου. Τελευταίος και… επίκαιρος, ο πολύς Νόβακ-«Νόλε»-Τζόκοβιτς!

Και όσοι νοιώθετε «αλληλέγγυοι»… υποκλιθείτε!

«Υπόθεση Τζόκοβιτς», μέρος ΙΙΙ

 -Είμαστε όλοι… Τζόκοβιτς!!!

Χθες, καμιά διακοσαριά ψεκασμένοι αντιεμβολιαστές έκαναν πορεία στη Θεσσαλονίκη φωνάζοντας το πιό πάνω σύνθημα! Θεμιτή και δημοκρατική ενέργεια, αλλά και με δύο σοβαρά ερωτήματα:

-Θα μπορούσε κανείς από δαύτους ν΄ αποκρούσει, στο κωρτ του τένις, έστω ένα από τα φαρμακερά σερβίς του υπεράσσου-υπερπρωταθλητού αυτού του αθλήματος;

-Διαθέτει, μήπως, κανείς τους το ένα εκατομμυριοστό από το παχυλό αποθησαύρισμα του Σέρβου, που βρίσκεται κατατεθειμένο στις διάφορες Τράπεζες; (της Ελβετίας, μάλλον;).

Προφανώς όχι. Οπότε τί σκ… «Τζόκοβιτς» είναι όλα αυτά τα ηλίθια δίποδα; Πανύβλακες του κερατά και ανεγκέφαλα ενεργούμενα είναι και τίποτα περισσότερο.

Βεβαίως -και

μπράβο

του- ο Νόβακ διακρίνεται -όπως τώρα κυκλοφορεί στην όψιμη «αγιογραφία» του- και γιά μεγάλο φιλανθρωπικό έργο στη χώρα του. Πέραν από το άσχετο αυτής της ιδιότητος με το προκείμενο θέμα, η αξία του έργου αυτού είναι, μεν, πολύ μεγάλη στην υλική του διάσταση, αλλά αρκετά μικρότερη στην ηθική, έναντι του «οβολού» ενός μεροκαματιάρη στο -π.χ.- «Χαμόγελο του Παιδιού». Γιατί, με όσα κι αν διαθέσει, ελάχιστα γίνεται αισθητή η μείωση του τραπεζικού λογαριασμού του πρώτου, ενώ του δεύτερου και το λίγο «πονάει» αρκετά στην αντιμετώπιση της καθημερινότητάς του.

Εστιάζοντας στην ουσία του ζητήματος, δεν χωρεί αμφιβολία γιά την αλαζονεία και τον… «τσαμπουκά» του Σέρβου, έναντι του Αυστραλιανού Νόμου. Όπως και δεν νοείται αντίρρηση στην αποκάλυψη μιάς οργανωμένης, σκηνοθετημένης όψιμα και καλοστημένης, κατασκευής «πλαστής νομιμότητος» που επιδιώκει να κουκουλώσει, αναδρομικά και… εξ υπαρχής, την υπόθεση, εξαπατώντας την απαραίτητη διαδικασία, με την εμφάνιση… ψευδών δικαιολογητικών. Με το αζημίωτο, βέβαια, στην «κατασκευή» τους και την πλουσιοπάροχη εξαγορά όλων των «συνειδήσεων» που προβάλλουν εμπόδια.

Αναζητούνται έντιμοι Αυστραλοί Δικαστές, οι οποίοι θα αρνηθούν την γελοιοποίηση θεσμών και των εαυτών τους, πρώτα απ΄ όλα.

«Υπόθεση Τζόκοβιτς». Μέρος ΙΙ

Η πολιτειακή συγκρότηση της Αυστραλίας είναι περίπλοκη και έχει ως εξής: Αποτελείται από 6 ομόσπονδα τμήματα-πολιτείες, (Δυτική Αυστραλία με πρωτεύουσα το Περθ, Βόρεια Επικράτεια με πρωτεύουσα το Ντάργουιν, Νότια Αυστραλία με πρωτεύουσα την Αδελαΐδα, Κουήνσλαντ με πρωτεύουσα το Μπισμπαίην, Νέα Νότια Ουαλία με πρωτεύουσα το Σίδνεϋ και Βικτώρια με πρωτεύουσα την Μελβούρνη).

Η ύπαρξή της πρώτα… «μαντεύτηκε» και μετά ανακαλύφθηκε! Διάφοροι θεωρητικοί γεωγράφοι του Μεσαίωνα, μελετώντας τους πρωτόλειους γεωγραφικούς χάρτες της Γής, (Ορτέλιους το 1570, Γεράρδους το 1587), και στηριζόμενοι στην υποθετική "θεωρία των αντιπόδων", υπεστήριξαν -ως αντίβαρο- την ύπαρξη κάποιας ηπείρου στην περιοχή -την οποία ονόμασαν «terra australis incognita», δηλαδή «άγνωστη νότια γη»- όπου, όντως, ανεκαλύφθη από τους Ολλανδούς το 1606 και κατακυρώθηκε στους Βρετανούς το 1770. (Πρώτη χαρτογράφηση από τον περίφημο κάπταιν Τζαίημς Κουκ).

Οι πρώτοι, λιγοστοί, κάτοικοι –λεγόμενοι «Αμπορίζινες», δηλαδή «αυτόχθονες», σύντομα ξεκληρίστηκαν -στην ίδια λογική που εξολοθρεύθηκαν και οι ντόπιοι της Παταγονίας- από τα… «μεταμοσχευθέντα καθάρματα» των αγγλικών φυλακών, στους οποίους ετέθη το δελεαστικό δίλημμα: «Ή σαπίζετε στο κάτεργο, ή σας εγκαθιστούμε στην νέα ήπειρο και… κόψτε το λαιμό σας»!!!

Έτσι, γεννήθηκε το ομόσπονδο κράτος της Αυστραλίας, μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, το οποίο οργανώθηκε - δυσπρόσιτο μέσα στην γεωγραφική του απομόνωση- σε ένα πολύ ήσυχο και δημοκρατικό κράτος. Στη συνέχεια ολοκληρώθηκε με προσθήκη ή διαίρεση αυτόνομων περιοχών, π.χ. το νησί Τασμανία, με πρωτεύουσα το Χόμπαρτ, η αυτονόμηση της περιοχής όπου «στήθηκε» η επικράτεια της πρωτεύουσας Καμπέρα και κάποια γεωγραφική… «κουτσουλιά», η Τζέρβις Μπαίη Βίλατζ, προκειμένου να έχει η Καμπέρα έξοδο στη θάλασσα!

Τώρα γιατί τα γράφω αυτά και τί σχέση έχουν με τον Τζόκοβιτς. Έχουν και παραέχουν! Ο Σέρβος τενίστας, μπορεί να είναι άσσος στο χειρισμό της μικρής μαλλιαρής μπαλίτσας, όμως είναι και διαπρεπής… αντιεμβολιαστής «ψεκασμένος»! Οργανωμένος με καλοπληρωμένο νομικό και ιατρικό επιτελείο, έστησε πολυδαίδαλη «μηχανή» γιά να τριπλάρει τον ομοσπονδιακό αυστραλιανό νόμο που δεν επιτρέπει είσοδο στην -φύσει προστατευμένη, νησιώτική χώρα- ανεμβολίαστων επισκεπτών. Το κόλπο έγινε αποδεκτό, τάχα μου ως αρκετή δικαιολογία, από την πανίσχυρη «Tennis Australia» γιά προφανείς οικονομικούς λόγους και προβολή του Αυστραλιανού τουρνουά. Αλλά η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, στηριζομένη αυστηρά στον Νόμο, δεν… «τσίμπησε» και είπε… «ΤΣΟΥ»!!! Με άλλα λόγια»… «αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πάς»!

Έτσι, αναμένεται την Δευτέρα η απόφαση Ανωτάτου Δικαστηρίου, στο οποίο κατέφυγε το σέρβικο λόμπυ, με την ουρανομήκη αβανταδόρικη λαϊκίστικη βοή των απανταχού στην Υφήλιο Σέρβων που παρομοιάζουν τον Τζόκοβιτς με τον… Ιησού, (κάποιοι και με τον… Σπάρτακο) και την στέγασή του σε μη πολυτελές ξενοδοχείο με τα… Πάθη Του!

Όμως, φρονώ πως μιά κυβέρνηση που δεν δίστασε να τα βάλει με ολόκληρη Γαλλία, στο θέμα της προμήθειας υποβρυχίων, (όπου είχε και άδικο), θα κωλώσει και θα ταπεινωθεί σε έναν Τζόκοβιτς που, στο κάτω-κάτω, θέλει να επιβάλει την αλαζονεία του αναμφισβήτητου αθλητικού του ταλέντου πάνω στους Νόμους ενός ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους;

Αλοίμονο αν νικήσει η κουτοπονηριά το δίκιο!

Δεν φτάνει το χάλι μας, προέκυψε κι ο… Τζόκοβιτς!

Τα ανθρώπινα ελαττώματα είναι άπειρα. Πολλά από δαύτα ταξινομούνται, κατά εκκλησιαστικές διαδικασίες, ως… «αμαρτήματα». Με σοβαρότερα εξ όλων τα περίφημα 7, στα οποία κατέληξε η Καθολική Εκκλησία.

Η σχετική ανάλυση θεωρεί κορυφαία τα πρώτα δύο -αλαζονεία και ζηλοφθονία- ως θεωρούμενα βλάσφημα και… «μπερδέματα» στα πόδια και τον ρόλο του Θεού, ενώ τα υπόλοιπα -οργή, οκνηρία, απληστία, λαιμαργία, λαγνεία- έχουν να κάνουν με ανθρώπινα πάθη και τις μεταξύ ανθρώπων σχέσεις.

Σύμφωνα με το έργο του Δάντη, αλλά και πλείστους φιλοσόφους, ο Θεός προίκισε τον Άνθρωπο με «Λογική», στην κατεύθυνση της δικής Του, αλλά προφανώς μικρότερου βεληνεκούς. Η προσπάθεια υπέρβασης της Θείας Λογικής και η υποκατάσταση της Θείας Δυνάμεως αποτελεί, εξ ορισμού, την πεμπτουσία της «αλαζονείας»! Αυτό που με απλά, λαϊκά λόγια ακούγεται ως: «Ξέρεις ποιός είμαι ΕΓΩ, ρε;»!!!

Η περίπτωση Τζόκοβιτς αποδεικνύει ανάγλυφα την σοφία της κατάταξης των «αμαρτημάτων». Ταυτόχρονα όμως, καταδεικνύει και την μωρία όσων, τυφλωμένοι από την αναμφισβήτητη υπεραξία τους… κάπου, «απογειώνονται» από τα εγκόσμια και λειτουργούν υπεράνω νόμων, κανόνων και αισθημάτων.

Περιφρονούν τους πάντες και τα πάντα και συμπεριφέρονται σαν να είναι όλοι -οι υπόλοιποι- υποχρεωμένοι να υποκλιθούν στην «μεγαλειότητα» της βουλήσεώς τους. Ασυζητητί και αναντίρρητα!

Δεν ξέρω τί απόφαση θα λάβουν τα αυστραλιανά δικαστήρια εξετάζοντας την έφεση που κατέθεσε ο ζάπλουτος αλαζόνας πρωταθλητής τενίστας, ο οποίος προφανώς αιφνιδιάστηκε από την στάση της αυστραλιανής κυβερνήσεως, καθώς στους επίγειους μικρούς «θεούς» δεν νοείται… «όχι»! Καιρός όμως είναι να μάθει ολόκληρος ο κόσμος πως η αλαζονεία των πάσης φύσεως… «επίγειων θεών» θα συντρίβεται -επί της Γης- από τον υπέρτερο ανθρώπινο Νόμο, που απαιτεί ισότητα μεταξύ θνητών.

Όσο γιά την τελική αντιμετώπισή της… «επάνω», τούτο θα γίνει γνωστό ατομικά, όταν έκαστος βρεθεί… «ενώπιος… Ενωπίω».

Επανέρχομαι στο θέμα Τζόκοβιτς δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο: «Οψόμεθα ες… Δευτέραν»! Πιστεύω ακράδαντα στο μήνυμα της γνωστής παραβολής: «Ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» και την ορθή κρίση των αυστραλιανών δικαστηρίων.

Προσωπικά, τοποθετώντας υπεράνω όλων -προσωπική, κοινωνική, κρατική- την "Αξιοπρέπεια", πιστεύω ακράδαντα πως ο "θεός του τένις" θα επιστρέψει άναυλος οίκαδε. Αυθωρεί και παραχρήμα!

Σκέψεις και σχόλια περί «φώτισης» και λοιπά αγανακτικά…ευτράπελα.

«Δεινόν προς κέντρα λακτίζειν»!

Η..."φώτιση" ακτινοβολούσα, αυτοπροσώπως!

Κατ΄ αρχήν, η ρήση υποδηλώνει το μάταιον και ατελέσφορον των προσπαθειών προσβολής ενός αμυντικού σχηματισμού στο κέντρον του. Μακραίων πολεμική τακτική ήθελε συμπαγές το κέντρον της παρατάξεως και ασθενέστερα τα άκρα της. Με συνέπεια η κατά κέντρον επίθεσις –λάκτισμα- να μην επιφέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα στον επιτιθέμενο. (Βεβαίως, η τακτική αυτή αντεστράφη -γιά πρώτη μάλλον φορά- από τον ρηξικέλευθο στρατηγό των Αθηναίων, τον Μιλτιάδη, και οδήγησε στην συντριβή των Περσών στον Μαραθώνα!!).

Γιά την πατρότητα του αποφθέγματος ερίζουν αρχαίοι -Αισχύλου Αγαμέμνων. Χορός προς Αίγιστον: «προς κέντρα μη λάκτιζε…»- και χριστιανοί, όπου ο Ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει την μεταστροφή του Σαούλ σε Παύλο -τον Απόστολο- όταν καθ΄ οδόν προς Δαμασκό, είδε ένα εκτυφλωτικό φως και άκουσε την ισχυρή κραυγή: «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις. Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».

Εν πάση περιπτώσει, και ανεξαρτήτως πατρότητος, η σοφία του ρητού είναι δεδομένη και καταδεικνύει την επιπολαιότητα –έως μωρία- όσων την αγνοούν.

Η ηλιθιότητα της σημερινής αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και οι μετά μανίας λυσσαλέες επιθέσεις, προκειμένου να πλήξουν την κυβέρνηση -και ιδίως τον Μητσοτάκη- είναι και χαρακτηριστικές και κουτοπόνηρες και προφανώς άστοχες. Εν μέσω μιάς πρωτοφανούς γιά τις σημερινές γενιές πανδημίας, δεν βρίσκουν ούτε ένα κυβερνητικό «και» με το οποίο να συμφωνήσουν και δεν αφήνουν καμμία κυβερνητική απόφαση που να μην την χαρακτηρίσουν… «εγκληματική». Ένας όρος που στο ελαφρό μυαλό της συριζαρέικης «παιδικής χαράς» έχει χάσει τελείως το νόημά του.

Εκείνο, όμως, μου με ενοχλεί εντονότατα πλέον είναι ότι στην μονοτονία της μιζέριας, του παραλογισμού, του λαϊκισμού, του όργιου των fake news και του παράλληλου σύμπαντος που συντηρεί εξακολουθούν να «κολυμπούν» ακόμη, περίπου 1 στους 4 με 5 Έλληνες. Συνταιριαγμένοι με κάμποσους θρησκευτικά αφιονισμένους σκοταδιστές της απέναντι όχθης. Με ηγέτη έναν άλλο μπαγαπόντη λαϊκιστή -πούλαγε χειρόγραφες επιστολές του Ιησού- ο οποίος, όντας καραφλός πλασσάρει φάρμακο κατά της… φαλάκρας(!) και, παίζοντας το χαρτί του… -θεία χάρητι- «αντιεμβολιαστού», προσπαθεί να διατηρήσει το εκλόγιμο 3%, προκειμένου να εξασφαλίσει την επανεκλογή του, υιοθετώντας όποια «κοτσάνα» ίπταται στην ατμόσφαιρα.

Πριν παρασυρθώ στην αγανάκτηση από τα παρατεταμένα καμώματα των ελεεινών, χολεριασμένων, αμόρφωτων υβριστών συριζαρέων, («Μητσοτάκη κάθαρμα», «Μητσοτάκη εγκληματία», «Μητσοτάκη γαμ…αι» και άλλες τέτοιες μαλ…ες, που εκτονώνουν το αντικοινωνικό μίσος και το αντιδημοκρατικό μένος τους), κάποια τελευταία μειδιάματα από τον «βίο και πολιτεία» και την μεγαλομανία του… «αυριανού πρωθυπουργού». Μετά τα αμίμητα… «στροφή 360ο», «θα επιτρέψω είσοδο στη χώρα μόνο όσων έχουν τεστ θετικό!!!», κ.λπ., τελευταίο κατόρθωμα οι επιδόσεις του στα αγγλικά! Αφού πήρε διδακτορικό στην ελληνική γλωσσολογία -τρέμε Μπαμπινιώτη- πήρε σειρά ο… Σαίξπηρ! Με βάση τις επιδόσεις του που βασίζονται στην παρακολούθηση δημοφιλών τηλεοπτικών σειρών υψηλού πνευματικού περιεχομένου, συνεχίζει να κακοποιεί -σε ανώτερο επίπεδο, πλέον- τη γλώσσα του μεγάλου Άγγλου δραματουργού.

Επίκαιρο "κουίζ".

Εδώ "αγάπη", εκεί "αγάπη", πού είναι η "αγάπη";

Επίκαιρη, περισσότερο από ποτέ, η λέξη... "αγάπη". Μία στις πέντε λέξεις που κυκλοφορούν, ευχετικά, την αναφέρει κατά κόρον.

Όμως οι σκληροί καιροί, οι ανάλγητοι κι εγωιστικοί, την "κάτσιασαν", την παραμόρφωσαν, την ασχήμηναν και την έκαναν να μοιάζει με κοινότοπη ειρωνεία. Ανύπαρκτη ουσιαστικά, κάτι σαν τον παλιό υποθετικό λόγο γ΄ είδους. Δηλαδή εκφράζοντας το προσδοκώμενον, μεν, αλλά και "ουσιώδες εν ανεπαρκεία"!

Κουρασμένος, μπαϊλντισμένος και αηδιασμένος καταφεύγω, γιά προστασία από την διάχυτη υποκρισία, στο συνηθισμένο μου ταμπούρι, την ποίηση. Και αντιγράφω ένα... "κομματάκι" από στιχούργημα γνωστού μου, κατάλληλα παραφρασμένο γιά την περίσταση:

"Καθώς ο χρόνος θα κυλά, η πίκρα θα γλυκαίνει

και στα στερνά, τα δύσκολα που έφτασαν τα χρόνια

η θύμησή της βάλσαμο, γλυκά θα σε ζεσταίνει,

γέρος εσύ μ΄ ένα παιδί κι αυτή με δυό εγγόνια".

Η «Με tοο», τα παραμύθια και η αλήθεια.

 

Παραπέμπω, γιά όσους δεν το πήραν ακόμη χαμπάρι, στην αφήγηση της περιπέτειας της -εύγε και

μπράβο της-

παλιάς αθλήτριας γυμναστικής Μαρίας Παπάκου, η οποία υπέστη συστηματικές σεξουαλικές επιθέσεις από τον σάτυρο-προπονητή της, σε ηλικία 14 ετών. Δηλαδή προ 22 ετών! Και επειδή εκείνη δεν… «επιθυμούσε» οι … «σατυρικές» προσπάθειες απέβησαν… άκαρπες!

Η καταγγελία της είναι ανηρτημένη στο διαδίκτυο και δημοσιευμένες στο Πρώτο Θέμα και -πιστεύω- αλλαχού.

Ανέκαθεν δυσπιστούσα στην «αλήθεια», όπως την απεκάλυψε -σπάζοντας την σχετική «ομερτά»- η πρώτη, δήθεν, παθούσα. Εάν μία γυναίκα λέει «ΟΧΙ» και το… εννοεί, τίποτα δεν μπορεί να γίνει! Κι ας λέει ό,τι θέλει ο… Κοέλιο, ο οποίος «υπεξήρεσε» την σχετική ρήση του Γκαίτε!

ΕΥΓΕ ΜΑΡΙΑ!!! Όχι τόσο γιατί "αντιστάθηκες" τότε, αλλά γιατί αποδεικνύεις τώρα το πόσο -σχετικά εύκολα- μπορεί μιά γυναίκα να επιβάλει τη θέληση, ή την μη..."θέληση" της.

Radetzky March, του Γιόχαν Στράους, πατρός.

 

Μία από τα πιό εντυπωσιακές εκτελέσεις του κλασσικού "κλεισίματος" κάθε Πρωτοχρονιάτικης Συναυλίας από την Φιλαρμονική της Βιέννης. Ήταν στην έναρξη του έτους 1987, υπό την καθοδήγηση ενός από τους μεγαλύτερους αρχιμουσικούς όλων των εποχών, του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Το εμβατήριο είναι αφιερωμένο στον Αυστριακό, (λέγεται και τσέχικης καταγωγής), αρχιστράτηγο Γιόζεφ Ραντέτζκυ φον Ράντετζ και είναι εμπνευσμένο από ένα μυθιστορηματικό ιστορικό έργο του Γιόζεφ Ροτ, που αναφέρεται στην εποχή της κατάρρευσης της Αυστρουγγρικής Αυτοκρατορίας και του τέλους του Αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ. (Ναι, του συζύγου της πασίγνωστης σε μάς Αυτοκράτειρας Σίσσυ, που έχτισε στην Κέρκυρα το περίφημο θερινό ανάκτορο, το "Αχίλλειο". Τραγική γυναίκα που, παραμελημένη από τον άνδρα της, προσβλήθηκε από κατάθλιψη και πέθανε δολοφονημένη από Ιταλό αναρχικό στην Γενεύη το 1898).

Περιμένοντας τα Φώτα. Προσδοκώντας τη φώτιση.

 

Γνώση, αναζήτηση, προβληματισμός και πείρα με οδήγησαν στην παγίωση της απόψεωςς περί πλήρους και σαφούς διαχωρισμού της έννοιας του «Θεού», από εκείνη της «θρησκείας». Γι΄ αυτό και μου προκαλούν ειρωνικά μειδιάματα οι πάσης φύσεως δηλώσεις του τύπου: «Είμαι άθεος!» και όλα τα σχετικά.

Με το υπεραπλούστατο -για λόγους γενικής κατανοήσεως- επιχείρημα πως δεν νοείται «δημιούργημα» χωρίς «δημιουργό», η πλήρης και ασφαλής αναγνώριση ενός κολοσσιαίου και διαπιστωμένου αχανούς Σύμπαντος, προϋποθέτει οπωσδήποτε την ύπαρξη Δημιουργού, τον οποίον αποκαλούμε, με τον γενικό και απροσδιόριστα απεικονιζόμενο όρο… «Θεός».

Το ακραίο επιχείρημα-θεωρία, προϊόν επιστημονικής φαντασίας ακραιφνών αντιθεϊστών, περί «Big Bang», δηλαδή πως το Σύμπαν είναι προϊόν μεγάλης εκρήξεως -κάπου 14 δισεκατομμύρια χρόνια πριν- οφειλομένης σε θερμότητες, πυκνότητες και άλλα τέτοια σοφίσματα, αντιμετωπίζεται με ένα απλό και αποστομωτικό ερώτημα:

-«Ακόμη κι αν είναι έτσι, αυτό το… «υλικό» που εξερράγη κατά το Big Bang, πού βρέθηκε; Ποιός το έφτιαξε»; Στην αμήχανη απάντηση: - «Βρέθηκε τυχαία», η ανταπάντηση είναι αποστομωτική: -«Ε΄ τότε, Θεός είναι η… ΤΥΧΗ»! Δηλαδή, σε κάθε περίπτωση και με κάθε επιστημονική θεώρηση, η εκ του απόλυτου μηδενός δημιουργία Ύλης, ταυτίζεται με την προαποδοχή κάποιας γενεσιουργού Δυνάμεως, δηλαδή ενός Θεού! Αμάχητα και αναντίρρητα.

Προχωρώ. Η άπειρη ισχύς της Θείας Λογικής, η υπερκάλυψη και αδιανόητη γιά την Ανθρώπινη Λογική αντίληψη της Θείας Βουλήσεως, κατά το πέρασμα των αιώνων, οδήγησε «πεφωτισμένους», σοφούς και ευλαβείς ανθρώπους σε προσπάθειες μορφοποιήσεως της άγνωστης, αφηρημένης και αδιαμόρφωτης έννοιας, που λέγεται: «Θεός». Συνδεδεμένη, επ΄ ευκαιρία, με απαντήσεις -ποικίλης φαντασίας και αφελείας θεωρήσεις- σε υπαρξιακά, θεμελιώδη ερωτήματα του Ανθρώπου και, κυρίως, στο μείζον φαινόμενο του θανάτου. Και όχι μόνον, αλλά και την αναγκαιότητα επιβολής θεσμικών κανόνων και μηχανισμών ευρύθμου λειτουργίας και αναπτύξεως των ανθρωπίνων κοινωνιών, οι οποίοι -προκειμένης της καθολικής αποδοχής- τίθενται ως αναπόδεικτες θεϊκές επιταγές. Δηλαδή… «δόγματα»! Όλες οι πιό πάνω «προσπάθειες» συνιστούν, αποδεχόμενες εν τω συνόλω τους, αυτό που ονομάζουμε: «Θρησκεία».

Η προϊούσα, ανά τους αιώνες, ανθρώπινη επιστημοσύνη ολοένα και απομυθοποιεί έννοιες, γεγονότα και δίνει, συνεχώς εξελισσομένη προϊόντος και του χρόνου, εξηγήσεις σε διάφορα ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα, τα οποία, μέχρι τότε, εθεωρούντο υπερφυσικά και απεδίδοντο σε θαύματα. Όμως αδυνατεί να διατυπώσει πειστικές υπερβατικές κανονιστικές οδηγίες, ως προς την διαχείριση του φοβερού δέους που προκαλεί το προαιώνιο -και σύμφυτο με την ζωή- μυστήριο του επακόλουθου του θανάτου. Εκεί ακριβώς επεμβαίνει δογματικά η θρησκεία. Αυτή η επέμβαση -μαζί με την γενικότερη ουμανιστικότερη κατάθεση κωδίκων, δογμάτων και κανόνων- φέρνει τον Χριστιανισμό να πλεονεκτεί όλων και να βρίσκεται πλησιέστερα προς την Θεία Λογική και, άρα, την ασφαλέστερη οδό που οδηγεί τον Άνθρωπο στην -κατά το δυνατόν- προσέγγιση του Θεού. Εννοείται, πως όλες οι θρησκείες παρουσιάζουν κενά, λάθη, υπερβολές, διχασμούς, αιρέσεις και αστοχίες προκειμένου να επιβληθούν δογματικά, οπότε η επιλογή «θρησκείας» -ως μέθοδος προσεγγίσεως του Θεού- επαφίεται στην ατομική επιλογή, κατά την κρίση και την αντίληψη ενός εκάστου. Ακόμη και η άρνηση όλων των θρησκειών είναι θεμιτή και κατανοητή, με ιδιότυπη προσωπική αντίληψη, κοσμοθεωρία και κανόνες επίγειας συμπεριφοράς. Όμως η άρνηση του Θεού είναι παράλογη και αδιανόητη.

Μικρή ιστορική αναδρομή, που αυτές οι ημέρες την καθιστούν επίκαιρη -και χρήσιμη- γιά μένα.

 Νοσταλγώντας εποχές ακμής…

Γιά χρόνια κάτι τέτοιες ημέρες με εύρισκαν στην πιό αγαπημένη μου χώρα, την Ταϋλάνδη. Συνοδεύοντας πλήθη, είχα την χαρά να περιδιαβαίνω, να δείχνω, να εξηγώ και να μεταδίδω την αγάπη μου γι΄ αυτή την όμορφη χώρα και τον εξαίσιο λαό της. Η προσφιλέστερη εσωτερική ημερήσια εκδρομή εκεί, (την έχω κάνει περισσότερες από 100 φορές), ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη του περίφημου ποταμού Κβάι, ο οποίος είχε συνδεθεί με μία από τις πιο απεχθείς, αιματηρές και σκληρές σελίδες της Ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την εξιστόρηση στους συνεκδρομείς μου του συμβάντος αυτού.

Οι επελαύνοντες Γιαπωνέζοι, μετά την πτώση της Σινγκαπούρης, στην προσπάθειά τους να επιτεθούν στους Άγγλους στην Ινδία, ήθελαν μία ασφαλή χερσαία μεταφορά στρατευμάτων, διά της συνδέσεως της Μπάνγκοκ με τις ακτές της Βιρμανίας, στο Μαλμέιν, καθ΄ όσον ο αγγλικός στόλος ήταν ανέγγιχτος, κυριαρχούσε στην θαλάσσια περιοχή και δεν… αστειευόταν.

Πνιγμένος από την συγκίνηση παραβλέπω, ως πασίγνωστη πλέον, την εξιστόρηση της πραγματικής ιστορίας που στοίχησε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων -αιχμαλώτων πολέμου και αμάχων- και απαθανάτισε, έστω αρκετά παραποιημένη και διαστρεβλωμένη, η περίφημη σχετική ταινία και εστιάζω, με κάμποση -άχρηστη πλέον- υπερηφάνεια, σε μία εμμονή μου που επανόρθωσε έναν λανθασμένο γεωγραφικό προσδιορισμό.

Στο τραίνο, που ξεκινώντας από την Μπάνγκοκ εκτελούσε μία συμβολική μάλλον, παρά χρήσιμη, διαδρομή μνήμης, αφού τώρα υπάρχουν μεγάλοι, σύγχρονοι και ασφαλείς αυτοκινητόδρομοι που διασχίζουν τη ζούγκλα, επιβιβάζονταν κυρίως από τον σταθμό δίπλα στην περίφημη γέφυρα μιλιούνια τουριστών, γιά μιά ωραία κι ευχάριστη διαδρομή μερικών χιλιομέτρων.

Προσωπική επιλογή, με την οποία έμεινα γνωστός σε όλους τους σχετικούς παράγοντες της περιοχής -σιδηροδρομικούς υπαλλήλους, μηχανοδηγούς, ντόπιους ξεναγούς, κ.λπ.- ως «ο ιδιόρρυθμος και παλαβός Έλληνας», ήταν να κρεμιέμαι, σε όλη τη διαδρομή, έξω από την ανοιχτή πόρτα, πατώντας το πρώτο σκαλοπάτι του βαγονιού και να αιωρούμαι κρατημένος από την όρθια χειρολαβή στο κενό.

Μερικά χιλιόμετρα μετά την ιστορική γέφυρα, στον πρώτο σταθμό, υπήρχε ένα χαρακτηριστικό πέτρινο κολωνάκι με εγχάρακτη επιγραφή, βαμμένη με κόκκινα γράμματα: ΤIAMKRASSE ΒRIDGE. Στη συνέχεια, αφού το τραίνο σταματούσε γιά λίγο -λες και αναμετρούσε τις δυνάμεις του- ξεκινούσε ξεφυσώντας και γιά μερικά χιλιόμετρα, αργά-αργά, τραμπαλιζόταν σε ένα πανύψηλο ξύλινο δικτύωμα, θεμελιωμένο στη στενή όχθη του ποταμού, που στήριζε ράγες και τραίνο και το οποίο έτριζε ανησυχητικά καθώς το τραίνο προχωρούσε, σερνάμενο, πάνω τους. Όλοι οι ταξιδιώτες όρθιοι στα παράθυρα, από τη μία απολάμβαναν την μεγαλειώδη πορεία και από την άλλη… έτρεμε το φυλλοκάρδι τους! Εμένα, πάντα κρεμασμένο στο κενό, το μόνο που με απασχολούσε -και κάθε φορά που περνούσα, παρατηρούσα και υπεδείκνυα στον Σταθμάρχη- ήταν η… λανθασμένη επιγραφή:

-Φίλε, πες στ΄ αφεντικά σου πως αυτή η κατασκευή δεν είναι… «γέφυρα», (bridge). Γέφυρα λέγεται όταν ενώνει τις δύο απέναντι όχθες και όχι όταν πηγαίνει παράλληλα με την μία! Αυτός, στην αρχή γελούσε χαζά, προφανώς μην αντιλαμβανόμενος τί εννοούσα, και μετά μου έλεγε...

-«Γιές, γιές, γιές… σερ».

Αυτή η ιστορία, διά μέσου αρκετών χρόνων, επαναλαμβανόταν ακριβώς αυτούσια, κάθε φορά που έκανα τη διαδρομή, ώσπου κάποια στιγμή -ώ, τί ευχάριστη έκπληξη- είδα να έχει σβηστεί το κόκκινο από τη λέξη «bridge» και να έχει βαφτεί με το χρώμα της πέτρας, ακυρώνοντας τον προσδιορισμό! Ή οι Ταϋλανδοί κατάλαβαν, ή θέλησαν να ξεφορτωθούν ένα ενοχλητικό ελληνικό τσιμπούρι, που κάθε τόσο τους ζάλιζε τα…! Πάντως, αν κάποιος αναγνώστης πήγε εκεί και είδε, θα αναγνωρίσει τα γραφόμενα, ή πρoκείμενος, μελλοντικά, να επισκεφτεί τη γέφυρα του Κβάι, θα το παρατηρήσει.

Όσο για μένα, μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν, το γεγονός αυτό -ασήμαντη λεπτομέρεια, ως μία τρίχα κεφαλής από τις ολίγες εναπομείνασες- με γεμίζει νοσταλγία γιά τα χρόνια που πέρασαν και τρυφερότητα γιά όλο εκείνο το πλήθος των συμπατριωτών που είχα την χαρά και την τύχη να συνταξιδέψω και υπήρξαν η γενεσιουργός αιτία συλλογής εικόνων, βιωμάτων και εμπειριών ζωής.