Δεν μου φτάνουν τα επισυσσωρευμένα δεινά που επιπίπτουν, βροχηδόν, επί του άτριχου... "τριχωτού" της κεφαλής μου, έχω και τις ανοησίες των πάσης φύσεως εξουσιοκαψούρηδων -των διαφόρων ανεπάγγελτων "αυτοδημιούργητων" τενεκέδων- οι οποίοι, άσχετοι όντες, επιμένουν να γίνονται κήνσορες των πάντων. Οι ανόητοι...
Καταφυγή μου, όπως πάντα, κάτι ανώτερο. Όπως, π.χ. ένα απόσπασμα από την σονάτα "Υπό το σεληνόφως", του Μπετόβεν, σε μία εντυπωσιακή και σέξυ εκτέλεση. Ό,τι πρέπει γιά την ανύψωση ηθικού και...ανήθικου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου