Επίκαιρο "κουίζ".

Εδώ "αγάπη", εκεί "αγάπη", πού είναι η "αγάπη";

Επίκαιρη, περισσότερο από ποτέ, η λέξη... "αγάπη". Μία στις πέντε λέξεις που κυκλοφορούν, ευχετικά, την αναφέρει κατά κόρον.

Όμως οι σκληροί καιροί, οι ανάλγητοι κι εγωιστικοί, την "κάτσιασαν", την παραμόρφωσαν, την ασχήμηναν και την έκαναν να μοιάζει με κοινότοπη ειρωνεία. Ανύπαρκτη ουσιαστικά, κάτι σαν τον παλιό υποθετικό λόγο γ΄ είδους. Δηλαδή εκφράζοντας το προσδοκώμενον, μεν, αλλά και "ουσιώδες εν ανεπαρκεία"!

Κουρασμένος, μπαϊλντισμένος και αηδιασμένος καταφεύγω, γιά προστασία από την διάχυτη υποκρισία, στο συνηθισμένο μου ταμπούρι, την ποίηση. Και αντιγράφω ένα... "κομματάκι" από στιχούργημα γνωστού μου, κατάλληλα παραφρασμένο γιά την περίσταση:

"Καθώς ο χρόνος θα κυλά, η πίκρα θα γλυκαίνει

και στα στερνά, τα δύσκολα που έφτασαν τα χρόνια

η θύμησή της βάλσαμο, γλυκά θα σε ζεσταίνει,

γέρος εσύ μ΄ ένα παιδί κι αυτή με δυό εγγόνια".