«Μηδέν άγαν»

"Τίποτα καθ΄υπερβολήν" 

Το παράγγελμα-γνωμικό του τίτλου, αποτελεί το γνωστότερο, ίσως, από τα 147 δελφικά παραγγέλματα και, ταυτοχρόνως, το μεγαλύτερο, προληπτικό και κατασταλτικό, αντίβαρο στην εγγενή ελληνική ουτοπία.

Σε μιά χώρα αέναης υπερβολής, ένας λαός -αυτάρεσκα αυτοπροσδιορισμένος ως ο ευφυέστερος παγκοσμίως- παλεύει μονίμως με τα πάθη, τις εμμονές, τις ιδεοληψίες, την ιδιοτέλεια και τα ένστικτά του. Βουτηγμένος μέχρι το λαιμό σε βολικούς μύθους και απωθημένα, επηρεάζεται εύκολα, παρασύρεται ευκολότερα και «τσιμπάει» ευκολότατα στα παραμύθια του κάθε τυχάρπαστου κουτοπόνηρου, ή και ευφυούς, δημαγωγού, ο οποίος ποντάρει στον άκριτο λαϊκισμό και υπηρετεί ταπεινά ένστικτα και όχι ευγενή αισθήματα και ψύχραιμη λογική.

Στο γλυκόλαλο «παραμύθι» τους αναζητεί την «παραμυθία» των απωθημένων και των παρορμήσεών του, με τον λίθο του αναθέματος σε "υψωμένες χείρες". Αν σ΄ αυτό το «χαρμάνι» προστεθούν οι πάσης φύσεως «οπαδισμοί», π.χ. ποδοσφαιρικός, πολιτικός, θρησκευτικός, κ.λπ., τότε το μίγμα γίνεται εκρηκτικό, ο έλεγχος χάνεται και η αποπροσανατολιστική φαυλότητα επιπλέει και επικρατεί.

Μέσα σ΄ αυτόν το διάχυτο παραλογισμό, κάποια διάσπαρτα ψήγματα κρύου αίματος και ψυχρής λογικής μοιάζουν με ψίθυρο σε οχλαγωγία αρχαίου Ιπποδρόμου.

Από την επίκαιρη ιστορία του συνταρακτικού δυστυχήματος των Τεμπών κρατώ δύο -αντιφατικά- χαρακτηριστικά. Αφ ΄ενός τον πατέρα που έχασε τρία κορίτσια και γαρνίρει τον πόνο του με μία στεντόρεια εκδικητική επίκληση της λέξεως... «μίσος» που τον διακατέχει!!! και, αφ΄ ετέρου, την σεμνότητα μιάς άλλης μητέρας που εξέφραζε την άφατη οδύνη της σεμνά και χαμηλόφωνα.

Πίστευα και πιστεύω πως ο πραγματικός πόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την σιωπή και φαίνεται σπαρακτικότερος όταν εκφράζεται με μία σεμνή, αλλά εκκωφαντική σιωπή. Γιατί μαζί της «βγαίνει» και το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους. Η αξιοπρέπεια!

Τέλος, αδυνατώ να κατανοήσω την βεβήλωση του Ιερού χώρου του Αγνώστου Στρατιώτου με οιαδήποτε ενέργεια, πλην όσων αποτίουν φόρον τιμής στις μυριάδες «άγνωστους» πεσόντας. Όσους -διά μέσου χιλιετιών- έδωσαν την ευκαιρία σε άφρονες κατιόντες τους να είναι σήμερα ελεύθεροι και να μπορούν ακόμη και να βεβηλώνουν την μνήμη της θυσίας τους, έστω με δίκαιης αφετηρίας δικαιολογίες.

Αλίμονο αν, επ΄ ευκαιρία κάθε άδικου χαμού ανθρωπίνων ζωών, γεμίζαμε με ονόματα και συνθήματα τα Μνημεία μας! Αν όμως είναι πρέπον και επιτρεπτό, τότε μετά τα -σχετικά πρόσφατα- 104 εξ ίσου αθώα θύματα στο Μάτι, τα 24 της Μάντρας και τα 84 της Ηλείας, ζητώ από την κ. Ντόρα Μπακογιάννη να πάει να γράψει το όνομα του συζύγου της Παύλου, αφήνοντας σειρά και γιά μένα. Σε μιά γωνίτσα της πλατείας, θα πάω να γράψω το όνομα του πατέρα μου! Γιατί στις 30 Αυγούστου 1957, στην ανηφόρα του Αμαρουσίου, ανεβαίνοντας με μοτοσυκλέτα κλείστηκε από -μηδέποτε συλληφθείσα- πολυτελή λιμουζίνα και στριμωγμένος στην άκρη του πεζοδρομίου, απέναντι από το Αμαλίειο, προσέκρουσε σε δέντρο, αφήνοντας στον τόπο τη ζωή του και στον κόσμο τέσσερα ανήλικα και μιά χήρα να βολοδέρνουν γιά επιβίωση.

Γιά εκείνο το ανεξιχνίαστο έγκλημα και την τότε... βεβαιότατη «συγκάλυψη», ζητώ τώρα κι εγώ... δικαίωση!