Μεγάλη Πέμπτη. Ημέρα των κρίσιμων αποφάσεων.

Η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής του Θείου δράματος.

   Η ιστορία μεταφέρεται στην Ιερουσαλήμ και οι εξελίξεις επιταχύνονται. Ο Ιησούς ξέρει, οι μαθητές του όχι.  Το εβραίκό ιερατείο σε θορυβώδη συνέλευση αποφασίζει: «Θάνατος στον βλάσφημο επαναστάτη!». Η τύχη του Χριστού προδιεγράφη, η διαδικασία απομένει. Κάποιος προσδιόρισε τον αδύναμο κρίκο. Ήταν ο Ιούδας.  Ο προδότης, ο κακός, ο πονηρός, ο αγνώμων, ο περιφρονημένος, ο μιαρός,  ο μισητός. Ο μετέπειτα και αιώνια στιγματισμένος, αναθεματισμένος και καταδικασμένος. Μιά σε κρεμάλα, μιά σε κάψιμο και μόνιμα αποδιοπομπαίος τράγος. Το πρότυπο σήμα κατατεθέν της  παντοίας προδοσίας.

Η «περίπτωση Ιούδα» πάντοτε με απασχολούσε και με απασχολεί. Γνωρίζω και πιστεύω την σκοπιμότητα της Θείας Σκηνοθεσίας στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, καθώς και την σοφή επιλογή των πρωταγωνιστών, των δευτεραγωνιστών και των κομπάρσων  του Θείου Δράματος.   

    Όλοι συγκλονιστικοί στον ρόλο τους. Σαν εκλεκτοί επιλεγμένοι αλλά και σαν άνθρωποι. Με πίστη, αλλά και με αδυναμίες, φόβους, αναστολές. Π.χ. ο Σίμων -Πέτρος- ο θεμέλιος λίθος επί του οποίου ο Ιησούς θα στήριζε όλο το χριστιανικό οικοδόμημα, άργησε να συνειδητοποιήσει και εμπεδώσει την πίστη του. Την μεγάλη νύχτα λύγισε... «και πριν αλέκτωρ φωνήσαι, τρις απαρνήσει με», απέδειξε την πρόβλεψη του Κυρίου και την εισέτι ανωριμότητα ενστερνίσεως του ρόλου διά τον οποίον προώρισται. Ποιός;  Ο Πέτρος,  που σταυρώθηκε κι αυτός  αργότερα στη Ρώμη, και μάλιστα... ανάποδα! Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί άλλη μία μεγάλη ... ανορθογραφία ερμηνείας, κυκλοφορούσα ευρέως, σχετικά με τα σχετικά λόγια  του Ιησού. Το κόμμα της φράσεως  μπαίνει στο «φωνήσαι» και όχι στο «τρις». Διαβάστε το σωστά και θα καταλάβετε σωστά!

   Ξαναγυρίζω στον Ιούδα, τον ρόλο και την ρύμη που δημιουργεί η πρώτη ανάγνωση.... «Ο άθλιος Ιούδας, ο ελεεινός. ο τρισκατάρατος προδότης»! Ο τραγικός Ιούδας θα έλεγα εγώ! Ο παρεξηγημένος και συκοφαντημένος Ιούδας. Ένας από τους "Βαρβάρους", κατά Καβάφη. 

   Σας καλώ να αναλογιστείτε πως   χωρίς Ιούδα αν θα υπήρχαν... Σταύρωση, Ανάσταση, Χριστιανική πίστη, διαδικασία λυτρώσεως από την αμαρτία και τον φόβο του θανάτου! Σκεφθείτε, μήπως τελικά, σε όλη αυτή τη Θεία Σκηνοθεσία και τη διανομή των ρόλων, κάποιος θα έπρεπε -υποχρεωτικά- να επωμιστεί  τον ρόλο του κακού, με το όνομά του να μένει στιγματισμένο, άδικα και πέρα από τις δυνάμεις και αντοχές του, στους αιώνας των αιώνων;  Και κάνοντας μιά -αδόκιμη οπωσδήποτε- μεταφορά στην πρόσφατη ελληνική κινηματογραφική πραγματικότητα, θα θυμίσω τον αείμνηστο Αρτέμη Μάτσα, έναν γλυκύτατο και συμπαθέστατο άνθρωπο,  που δεν υπήρξε ρόλος προδότη, καταδότη, γραικύλου και, γενικώς, «τομαριού» σε ελληνική ταινία που να μην τον  αναλάβει αυτός!

Δεν θέλω να θεωρηθώ βλάσφημος, ή αιρετικός, αλλά κάθε τέτοια ημέρα, ένα μεγάλο μέρος της μελαγχολίας και συμπαθείας μου  κατευθύνεται στον τραγικό Ιούδα, ο οποίος από πιστός μαθητής -ένας από του 12- εν μία νυκτί μετετράπη σε... «υποκριτή ρεμάλι», εκπληρώνοντας Θεία επιταγή και ερμηνεύοντας άριστα τον ρόλο του.

   Ελπίζω στην κατανόηση των κόντρα στο ρεύμα γραφομένων μου και στοχεύω στην άφεση του μεγάλου φίλου μου Παπά Θεαγένη -παπάς με τα όλα του, κατά καζαντζάκειο έννοια- που μαζί με κάποιον άλλο ομοιόβαθμό του, τον Παπά- Αντώνη της ενορίας του Αγ. Γεωργίου, στην Ακ. Πλάτωνος, δικαιώνουν όσο κανείς άλλος το ράσο που φορούν. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φανφάρα και χρυσοποίκιλτο διάκοσμο,  αλλά με περισσή σεμνότητα και ανθρωπιά, υπηρετούν -και τιμούν- το σχήμα τους, προσφέροντας διακριτικά στον Συνάνθρωπο. (Εσχάτως, μάλιστα, διαπίστωσα και μία άλλη εντυπωσιακή πτυχή της προσωπικότητος του Παπά-Θεαγένη. Όποιος μπει στο site «Θεαγένη Αρχαία Κρήνη», θα το διαπιστώσει ιδίοις όμμασι).