Μανώλης Γλέζος. Ένας μεγάλος και αληθινός ήρωας.

...αλλά όχι γι' αυτά που τον καπηλεύεται η άθλια Αριστερά.

   Η ζέουσα επικαιρότης καθυστέρησε αυτή την ανάρτηση, που γίνεται  τώρα σαν απότιση φόρου τιμής στην μνήμη του εκλιπόντος  Μανώλη Γλέζου.

   Ο πολύς κόσμος έχει συνδέσει το όνομά του με το θρυλικό κατέβασμα της κατοχικής γερμανικής σημαίας, πράξη η οποία τον αναγόρευσε σε σύμβολο της αριστεράς. Προσωπικά, ξεπερνώ  μιά θεωρία που κυκλοφορεί ευρέως και  προσπαθεί  να ακυρώσει  την πράξη,  με επιχείρημα ότι οι σημαίες υποστέλλονται  την νύχτα και  επανυψώνονται με την ανατολή της επομένης. (Προσωπικά δεν έχω στοιχεία, αλλά το επιχείρημα έχει λογική βάση).

   Η ακόρεστη δίψα της αριστεράς γιά... «ήρωες» είναι γνωστή.  Και η ένδεια, ή  σπάνις,  του είδους την οδηγεί βεβιασμένα στην κατασκευασμένη δημιουργία πλαστών τέτοιων, με πάσης φύσεως παραχαράξεις, παραποιήσεις, πλαστογραφίες  της Ιστορίας και υπερβολές. Π.χ. ο άφρων νεαρός Γρηγορόπουλος, ο καθηγητής Τεμπονέρας, ο Σωτήρης  Πέτρουλας, ο ράπερ Φύσσας, (ρωτήστε γι’ αυτόν στη γειτονιά του), και ο ληστής πρεζάκιας... Ζάκ!!! Όλοι... γιαλαντζί - «ήρωες»!

   Ζώντας τα πρώτα παιδικά μου χρόνια σε ακραιφνώς αριστερό σπίτι -στην Ακ. Πλάτωνος, γμωστή και ως «Βούθουλας»-  έχω γνωρίσει από πρώτο χέρι τα όνειρα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες της κομμουνιστικής θεωρίας -«θα τρώμε με χρυσά κουτάλια»-  που ενέπνεε το μισό μου σόι, αλλά και την απογοήτευση που τους δημιούργησε η απογύμνωση της αλήθειας και η αποκάλυψη της φενάκης στην οποία ζούσαν.

   Στην περίπτωση Γλέζου -έστω αποδεχόμενος πλήρως το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας, μολονότι αυτή δεν ανευρέθη ποτέ, μου προκαλεί εντύπωση ο σχετικός παραμερισμός του... «έτερου Καππαδόκη», του Λάκη Σάντα, ο οποίος -ως Λάκης- μάλλον «λάκισε» πρώτος από την ιδεολογία των νεανικών του χρόνων, ζώντας στον Καναδά. Έτσι, ο Μανώλης  αναγορεύτηκε - μόνος- σε ηρωικό σύμβολο, λόγω της παραμένουσας αριστερής ιδεολογίας, δικαιούμενος οιουδήποτε φρονήματος, όπως έκαστος εξ ημών.

   Όμως  -κατά προσωπική άποψη- ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε ένας έντιμος, γενναιόφρων και μεγαλόψυχος  άνθρωπος όχι γι’ αυτό που θέλει να δείχνει  -κουτοπόνηρα κι εθελοτυφλώντας- η αηδής συριζαρέικη αριστερά, αλλά γιά την μεγαλοσύνη που αυτός επέδειξε στην μεταγενέστερη πορεία του και την στερνή του... γνώση.  Και συγκεκριμμένα:

   α) Στον επετειακό εορτασμό της 11/6/2017 γιά την σφαγή του Διστόμου από τα χιτλερικά στρατεύματα (10/6/44), ο Γερμανός πρέσβυς Reter Schoof επιχείρησε κι αυτός να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη των 228 αθώων σφαγιασθέντων, οπότε η παρούσα μικρόψυχη, θρασύτατη γλωσσοκοπάνα -το όνειδος της χορείας των Προέδρων της Ελληνικής Βουλής- επιχείρησε να τον σταματήσει και αποτρέψει μνησίκακα την σπουδαία χειρονομία της σημερινής Γερμανίας, (τόσο της κόβει και τόσο σκαμπάζει από πολιτική). Τότε, σχεδόν ενστικτωδώς, πετάχτηκε ο Γλέζος, παραμέρησε την ασούμπαλη ταραξία και κρατώντας τον πρέσβυ από το χέρι τον οδήγησε να ολοκληρώσει την αποστολή του, σώζοντας, ταυτόχρονα, και το μεγαλείο της φυλής μας.

   β) Όμως -κορυφαία των κορυφαίων- υπήρξε η θαρραλέα ομολογία της ιδεολογικής του πλάνης, η ομολογία της οποίας απαιτεί τεράστια αποθέματα  λεβεντιάς και παρρησίας γιά να το παραδεχθείς. Κάτι που και αρκετοί ακόμη λεβέντες έπραξαν προ αυτού. Προχείρως απαριθμώ τον Τάκη Λαζαρίδη, (που έγραψε το "Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι"),  τον σοφό Λεωνίδα Κύρκο, που το επανέλαβε, το γιό του εκτελεσθέντος Νίκου Μπελογιάννη -Νίκος κι αυτός- που στο πρόσφατο βιβλίο της Λένας Διβάνη αναφέρει -φαρδειά, πλατειά- πως... "ο υπαρκτός σοσιαλισμός είναι η μεγαλύτερη απάτη του αιώνα", του γίγαντα Θεοδωράκη, πού όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, στολίζει το αναιδές και άσχετο μειράκιον που το... "έπαιξε" πρωθυπουργός για 4,5 χρόνια και τελευταίος ο μακαρίτης, ο οποίος ζήτησε δημόσια συγγνώμην από όσους παραπλάνησε και έπεισε να ψηφίσουν... Σύριζα! Μετά απεσύρθη στη σιωπή του και αφήστε τον Τσίπρα και τον μηχανισμό του να λέει τώρα ό,τι θέλει!

   Την στάση των προηγουμένων -ή τη σιωπηλή αποστροφή- την ακολουθούν και όλοι, όσοι αφανείς, αγνοί, εξαπατημένοι και πικραμένοι τέως αριστεροί συνειδητοποίησαν -και οσονούπω συνειδητοποιούν- την ματαιότητα της ιδεολογίας που τους κόστισε την σπατάλη του νεανικού τους ενθουσιασμού και το γκρέμισμα ζωής και ονείρων τους.