Ο κορωνοϊός και οι προβληματισμοί της... κλεισούρας!

   Tο εικονιζόμενο μπρούντζινο άγαλμα αποτελεί μικρό αντίγραφο ενός επιβλητικού πρωτοτύπου, στημένου σε μιά πλατεία στο Παρίσι. Γλύπτης ο Antonin Mercié, (1845-1916), χύτης ο περίφημος Ferdinand Barbedienne και τίτλος του "Quand même", (κάτι μεταξύ "ούτως ή άλλως" και... "εν τούτοις"). Απεικονίζει την γαλλική δημοκρατία ως γυναίκα -την "Μαριάνα" με τον φρυγικό σκούφο- να κρατάει έναν θνήσκοντα στρατιώτη.

   Ευτυχής συγκυρία και απίθανες συμπτώσεις το έριξαν στην κατοχή ενός "φίλου" μου. Το είχε αγοράσει -ανταλλάξει-  με την μελέτη οικοδομής της ιδιοκτήτριας ενός παλαιοπωλείου του Πειραιά. Το άγαλμα αυτό το είχε κλείσει, διά λόγου, ένας κύριος, χωρίς -ευτυχώς- να αφήσει προκαταβολή. Η εξαφάνιση του κυρίου επί μακρόν, έκανε την ιδιοκτήτρια -μαζί και το δέλεαρ της τζάμπα άδειας οικοδομής να το δώσει στον "φίλο" που το ερωτεύτηκε αμέσως. Τελικά, απεδείχθη πως ο εξαφανισμένος κύριος ήταν ο Νίκος Παππάς, ο κυβερνήτης του αντιτορπιλλικού "Βέλους", η καταφυγή του οποίου -μετά τη σχετική ανταρσία, τον κράτησε επί μακρόν στην Ιταλία. Όταν επέστρεψε, ανεζήτησε το άγαλμα, η ιδιοκτήτρια τον έφερε σε επαφή με τον "φίλο" μου και του προσέφερε ένα πολύ δελεαστικό ποσόν γιά να το α[οκτήσει. Φυσικά εισέπραξε ένα ευγενικό και κάθετο... πριτς!! Αυτά γιά υην ιστορία.

   Αυτό το άγαλμα και κάποια δύσκολη οικογενειακή συγκυρία, υπήρξαν αφορμή  γιά να γραφτεί το πιό κάτω στιχουργικό σκιτσάρισμα.

"Quand même"

-    Μη φοβηθείς τις σκοτεινιές, που άγρια σε τυλίγουν

όταν τα φύλλα της καρδιάς μ’ απόγνωση θρηνούν.

Aν της ψυχής τα στεγανά, μ’ απελπισιά γεμίζουν

και τρόμο, που σαν άμπωτη τα σωθικά ρουφούν.

-          Μέσα στη παραζάλη σου μη σκύβεις το κεφάλι,

τα δόντια σφίξε δυνατά, με καθαρό μυαλό.

Θ’ ανθίσουν πάλι τα κλαδιά, άνοιξη θα ’ρθει πάλι,

να ξέρεις δε νικήθηκε -ποτέ του- το καλό.

-          Με χέρι αντρίκιο, δυνατό, άδραξε τη λεπίδα,

κάρφωσε τα σκοτάδια σου που έρχονται, καθώς

γιά διαμαντένιο σου σπαθί, η θεϊκή ελπίδα.

Κι από τα βάθη της πληγής θα ξεπηδήσει φως!

  Η σημερινή παγκόσμια δυσμενής συγκυρία -και η ανάγκη αναζήτησης ελπίδας- μου το θύμισε και το αναρτώ. Τουλάχιστον γιά σκέψη, προβληματισμό και υπομονή...