Καράβι...

Καΐκι αργοπεθαίνει στην ξηρά.  Ιωάννης Αλταμούρας  (1852 - 1878)

   Παρ' όλη την γεμάτη δυστυχών γεγονότων καθημερινότητα και την διαχυθείσα αηδία από την νέα αλήτικη έκρηξη της καραδοκούσης απεχθούς και ανίκανης αριστερίλας, οι δυνάμεις που βράζουν και κονταροχτυπιούνται μέσα μου, βγάζουν -ως προτιμώμενη αντίδραση- προς τα έξω-ένα στιχουργικό σκαρίφημα του ομοίως δοκιμαζόμενου "φίλου" μου.

   Απόπειρα διεξόδου από τα μεγάλα αδιέξοδα. Και η Ποίηση καλείται να δείξει κατανόηση και αποδείξει το μέγα έλεός της.

-Σ’ ένα χαμένο όνειρο,

ξωπίσω του μην τρέχεις.

Κλειστά παραθυρόφυλλα,

που ο άνεμος σβαρνά.

Είναι μάταιο, δεν θ’ ανοίξουν ποτέ.

-Σαν καράβι που χάνεται

στα βάθη του ορίζοντα

και τον καπνό του ίσα που αχνοφαίνεται.

Μην προσπαθείς να το πισωγυρίσεις.

-Στο κάτω, κάτω τίποτε δεν έχασες.

Δεν γίνεται να χάσεις

κάτι που δεν είχες ποτέ.

Απότοκο σού ’μεινε το όνειρο.

-Ανάμνηση δροσιάς

και νεανικού μεγαλείου,

που έζησες σαν Θεός

και χάνεις σαν Άνθρωπος.

-Καταξιωμένος με την πείρα

των ολίγων και εκλεκτών

και μεθυσμένος απ’ το κρασί

των εκλεκτών και ολίγων.

-Μην κλαις και μη λυπάσαι,

Ιθάκη δεν υπάρχει γιά σε.

Ποτέ της δεν υπήρξε,

μήτε και Αμοργός.

-Λιμάνι δεν θα βρίσκεται ν’ αράξεις

-δεν το χρειάζεσαι άλλωστε-

αφού καράβι δεν υπάρχει

γιά να σε ταξιδέψει.

Δεν υπήρξε ποτέ.

-Μιά αυταπάτη ήταν της φαντασίας,

που νύχτα σε ταξίδεψε

-κι αυτή βαριεστημένη-

στον κόσμο των ονείρων σου

κι ο νους την πήρε πίσω την αυγή.

-Κανένα καράβι

δεν σαλπάρισε ποτέ,

ούτε αργοσβήνει

στο ηλιόγερμα ο καπνός του.

-Καράβι δίχως άρμενα,

που σαπίζει στο καρνάγιο,

είσαι συ ο ίδιος.

Καραβοτσακισμένος ο εαυτός σου

κι η απέραντη μοναξιά του.

ΚΑΡΑΒΙ