Οι ικανές «εργάτριες» και οι ανίκανοι «κηφήνες».

Ή «εμείς», ή «αυτοί»! 

            

   Το σύνθημα το έριξε πρώτη η αριστερά, διά στόματος του κουτοπόνηρου, αμετροεπούς και διχαστικού «ηγέτη» της. (Ναι αυτού που σαν και δαύτον γεννιέται ένας  κάθε 100 χρόνια!). Και εμείς, οι... «αυτοί» του δικού του διλήμματος, σηκώσαμε το γάντι. Και ναι αποδείξαμε -σε κάθε περίπτωση- την καταφανή υπεροχή μας, την οποία αποδεικνύουμε  ακόμη και στον χειρισμό των λαθών μας.

   Ήδη, αυτό επαναλαμβάνεται τώρα, εν μέσω της λαίλαπας της κορωναϊκής πανδημίας, την οποία διαχειρίζεται με πρωτοφανή αξιοσύνη, ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα, αλλά  και παγκόσμια αναγνώριση,  η κυβέρνηση, ρίχνοντας όλο της το βάρος στην αντιμετώπιση του «δάσους». Όμως -στατιστικά βέβαιο-  της προέκυψε και μία αστοχία σε ένα, επί μέρους, «δέντρο». Αυτό του, πέρα γιά πέρα, εξευτελιστικού θεσμού των «επιδομάτων».

   Και αμέσως, η στριμωγμένη -άβουλη, άφωνη και μουδιασμένη-  αριστερή κομπανία των Πολάκηδων, των Καρανικαίων, των Αναξιογλαίων, των Καψοκώληδων, των Κυριτσέων και σια, άρπαξε απ’ τα μαλλιά  την ευκαιρία  ενός τριτογενούς σημασίας θέματος και το έκανε αντιπολιτευτικό λάβαρο, προκειμένου ν’ αναθαρρήσουν  οι καραδοκούντες γραικύλοι χαχόλοι τους. Να σκάσει το χειλάκι τους και να βάλουν κι αυτοί -επί τέλους- ένα γκόλ!  Το οποίον, τελικά, αποδεικνύεται... οφ σάιντ!

   Πριν προχωρήσω στην ουσία του  θέματος, καταθέτω  κάποιες προσωπικές απόψεις πάνω στο κεφάλαιο «επιδόματα», λέξη και πράξη που μου προκαλούν αλλεργία. Με παραπέμπει συνειρμικά  σε «δουλικότητα», «ελεημοσύνη» και «αναξιοπρέπεια», ως απότοκα μιάς  ενθαρρυνόμενης  απραξίας, τεμπελιάς και πνευματικής αβελτηρίας. Βούτυρο στο ψωμί της κάθε αντιπαραγωγικής και ήδη καταδικασμένης παγκοσμίως αναξιοκρατικής αριστεράς, που την βολεύουν καθ’ ότι  της δημιουργούν ανελεύθερες εξαρτήσεις άβουλων μαζών.  Κάτι που προσβάλλει την κάθε ελεύθερη και περήφανη συνείδηση, κυρίως  επιστημόνων και ανώτερου επιπέδου  πνευματικών ανθρώπων.

   Εν πάση περιπτώσει, στην αναμπουμπούλα και την ανάγκη λήψεως αμέσων εκτάκτων αποφάσεων προς ενίσχυση  -ιδία ένεκα και του επερχομένου Πάσχα που δημιουργεί ομοίως έκτακτες  δαπάνες-  η κυβέρνηση θέλοντας ν’ αποφύγει  ν’ αγγίξει κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού -δηλαδή λεφτά όλων μας- σκαρφίστηκε την απορρόφηση κεφαλαίων του ΕΣΠΑ, τα οποία διετίθεντο γιά επιμόρφωση επιστημόνων και τα οποία θα χάνονταν  αν δεν καταναλώνονταν. Πλην απαιτούσαν εύλογο πρόσχημα εκταμίευσης. Κι αυτό βρέθηκε στην προσβλητική... «επιμόρφωση» των χειμαζομένων, αλλά οπωσδήποτε καταρτισμένων επιστημόνων! Και η... «επιμόρφωση-πρόσχημα» εναπετέθη στα 399 ΚΕΚ, (Κέντρο Επιμόρφωσης  Κατάρτισης), τα οποία ήδη λειτουργούσαν από παλιά, με υιοθέτηση  της λειτουργίας τους και  από την 5/ετή συριζαρέικη διακυβέρνηση και με ελεύθερη επιλογή από τους... επιμορφωνόμενους, ανάμεσα σε 7 ΚΕΚ πού έκαναν την ίδια δουλειά και επί ΣΥΡΙΖΑ! Και τότε έγινε το αλαλούμ, καθ’ ότι... «όλες οι μέλισσες δεν κάνουν μέλι»! Άλλα εδώ καταδεικνύεται και η διαφορά μας.

   Οι κυβερνήτες των «εμείς»  -οι καλοί, λογικοί, ευφυείς και αποτελεσματικοί-  διαπιστώνοντας μετά παρρησίας  το λάθος  τους και την ύπαρξη υγειών αντανακλαστικών, επενέβησαν και το διόρθωσαν  αμέσως! Γιατί παγκόσμιος νόμος αναγνωρίζει το "σφάλλειν" ανθρώπινον, την αναγνώρισή του λεβεντιά και τη συγγνώμην μεγαλοσύνη! Δηλαδή, κάτι άγνωστο στην δογματική, αναχρονιστική και ηλίθια αριστερά, πού σκέπτεται πάντοτε άκριτα κι απερίσκεπτα και ενεργεί ευκαιριακά και βάσει του "φαίνεσθαι" και της απόκρυψης του πολιτικού κόστους.

   Έτσι, οι γιά μας «άλλοι», δεν αναγνώρισαν ποτέ λάθος, γιατί βασιζόμενοι στην αποτυχημένη ιδεολογία τους, είναι -νυν και αεί- αλάνθαστοι! Και όταν προτρέπουν τον λαό να ψηφίζει ΟΧΙ και όταν αυτοί το κάνουν ΝΑΙ! Και όταν καταγγέλλουν τα μνημόνια και τον ΕΝΦΙΑ, ευαγγελιζόμενοι -μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο- την κατάργησή τους, αλλά  και όταν υπογράφουν τρίτο μνημόνιο και διατήρηση του ΕΝΦΙΑ σε όλη τους τη διακυβέρνηση!«Αυτοί» τα κάνουν όλα τέλεια και άψογα. Όπως όταν έπνιξαν τους 24 στη Μάντρα και έκαψαν τους 102 στο Μάτι. Αλλά, δυστυχώς γιά δαύτους, ούτε ο Πάπας είναι, πλέον, αλάνθαστος. Μόνη αλάνθαστη και συνεπής είναι η αριστερή υποκρισία των «δήθεν». Του πάντοιου, συστηματικού και βολικού γιά δαύτους «τάχα» και της φτηνής δικαιολόγισης. Της θρασύτατης υποκρισίας, που τότε κι ανενδοίαστα δικαιολόγησε την μη καταβολή επιδόματος στους «κατακαημένους» κατοίκους του Ματιού, επειδή, λέει, θα το... «έτρωγαν»!

   Αλλά ξέρω. Στα αγκυλωμένα ή ανύπαρκτα μυαλά, προς «κέντρα λακτίζω»...