Μουσική... μπαλκονίου!

   Ανέκαθεν οι σχέσεις μου με τη μουσική υπήρξαν εξαιρετικές.  Από γεννησιμιού και... εξ απαλών ονύχων,  το κλάμα μου συγκινούσε και κρατούσε άυπνη τη γειτονιά.  Τα θερινά πρώτα μου ρεσιτάλ, βοηθούντων και των ανοιχτών παραθύρων της ασφαλούς εποχής,  προδίκαζαν ένα λαμπρό μέλλον τενόρου του μέλλοντος.  Ενός ταλέντου που συνέχισε, σε χαμηλές πτήσεις, φωνάζοντας στα διάφορα γήπεδα ποδοσφαίρου και βόλλεϋ, μετά παρήλασε επ’ ολίγον και  γιά πλάκα, με ερασιτεχνικές εμφανίσεις στις «Εσπερίδες» του Γιάννη Αργύρη, στην οδό Θόλου της Πλάκας, εν συνεχεία  βολεύτηκε σε γκαρίκλες, σαλαγώντας απείθαρχα ταξιδιωτικά γκρουπς  στο εξωτερικό, και -τέλος- ναυάγησε στα ρηχά νερά της μεγάλης ηλικίας, μετά την  επιτυχή αφαίρεση  του θυρεοειδούς και το «γαργάλημα» κάποιων φωνητικών χορδών.

   Παρ’ όλα αυτά, επειδή το ταλέντο δεν κρύβεται, θεωρώ υποχρέωσή μου να καταθέσω στην Ιστορία της Μουσικής, το αναμφισβήτητο κλέος ενός  βιρτουόζου αυθεντικού  σολίστα.

Από πολύ μικρής ηλικίας η κλίση μου στην μουσική έγινε καταφανής. Πρώτο μου όργανο ένα παλιό, χειροκίνητο γραμμόφωνο pick-up, αγνώστου μάρκας και προελεύσεως. Με πλάκες βινυλίου 45 και 33 στροφών και βελόνες που μαεστρικά άλλαζα, όταν η πλάκα -έτσι λέγονταν τότε οι δίσκοι-  άρχισε να κάνει χρουτς, χρουτς! Πρώτο μου ρεπερτόριο, διάφορες  επιτυχίες της Κούλας Νικολαϊδου, (μεγάλη αγάπη της ομώνυμης μητέρας), του Αττίκ, του Eduardo Bianko -Κομπαρσίτα, Μπλού Τάνγκο, κ.λπ.- του Αργεντίνου Καρλος Γκαρντέλ (!), η «Συννεφιασμένη Κυριακή», τα «Καβουράκια» του Τσιτσάνη και -χωρίς να ξέρω πώς, από πού και γιατί προέκυψε- το Γκραν Μαρς της... Αΐντα του Βέρντι!!!  Γενικώς, οι επιδόσεις μου σ’ αυτό το πρωτόλειο όργανο κρίνονται... αξιόλογες.

   Μετά, στα γυμνασιακά χρόνια των Πλάττερς, του Ραίη Τσαρλς και του Ρενάτο Καροζόνε, η καριέρα μου γνώρισε αναβάθμιση, καθώς εμφανίστηκαν τα πλαστικά 45/άρια και τα φορητά πικ-απ Τεππάζ, των  -ατάκα και επί τόπου- οργανωμένων ρεφενέ πάρτυς.

   Έκτοτε η πορεία μου στη μουσική... εκτοξεύτηκε! Στη μάχη μπήκαν οι στερεοφωνικοί ενισχυτές Pioneer, τα μαγνητόφωνα Grundig  και τα pick up Thorens. Άφθαστη τελειότης και η καριέρα μου... να απογειώνεται!

   Η συνέχεια λογική και αναμενόμενη, καθώς και η αποθέωση. Σ’ αυτό συνετέλεσαν τα δισκάκια laser και τα στικάκια των P/C.

   Ήδη, αλλά και δυστυχώς, η εγγενής απομόνωση και η απουσία φιλόμουσου κοινού στον εγγύς περιβάλλοντα χώρο εμποδίζει το «ξετύλιγμα»  του μουσικού ταλέντου -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κουμπιού που παραμένει κολλημένο στο τέρμα και τον ήχο στη διαπασών. Έτσι στερούμαι της υστάτης ευρείας αποδείξεως  του πόσο βιρτουόζος υπήρξα εις τον φιλόμουσον βίον μου. Κρίμα, γιατί ένα τοιούτον τάλαντον θα παραμείνει, τελικά,  καθηλωμένο εις την αφάνεια.

   Μόνες μου ελπίδες, επιλεκτικά ή και οι δύο μαζί, η να κατοικηθεί ο πέριξ χώρος, ή να εξευρεθούν ισχυρότεροι ενισχυτές. Μόνο που θα πρέπει να γίνει γρήγορα. Η ηλικία δεν μου επιτρέπει την προσδοκία μιάς καθυστερημένης επόμενης πανδημίας και ενός νέου ιού.

    «Οι καιροί... ου μαινετοί»