Κρίσιμη και χρήσιμη επίκληση.

   Η στήλη απευθύνεται σε όλους τους φίλους της. Συστηματικά απέφευγε  να απλώνεται αδιακρίτως, προτιμώντας τους λίγους και καλούς. Επίσης οι απόψεις της -πολιτικές, οικονομικές, ηθικές, αξιακές- είναι σταθερές και δεδομένες. Πιθανόν όχι ευχάριστες γιά κάποιους. Όμως έτσι την καταξίωσε ο Μεγαλοδύναμος.

   Η σημερινή  λαίλαπα δεν είναι πρωτοφανής, ως φαινόμενο. Πρωτοφανείς είναι οι επιπτώσεις με τις οποίες θα προικοδοτήσει την Υφήλιο... φεύγοντας ο κορωνοϊός. Κι αυτό γιατί η περίφημη παγκοσμιοποίηση της έχει αλλάξει, σχεδόν, όλες τις παραμέτρους ζωής. Έτσι, μπορεί -σε περίοδο παχιών αγελάδων- να αναβάθμισε αλματωδώς την ποιότητα της ζωής μας, όμως με βάση την νομοτέλεια της κυκλικής κινήσεως των πάντων,  στην επερχόμενη των ισχνών, θα μεταστραφεί σε... κατάρα. Έρχονται ημέρες χαλεπές και ας προετοιμαστούμε γι’ αυτές,  με πρώτο μέτρο το κλείσιμο των αυτιών στις κουτοπόνηρες καταστροφικές αριστερές σαχλαμάρες  με το πλούσιο... «λεφτόδεντρο» που υπόσχεται και ευαγγελίζεται, λες και δεν γνωρίσαμε πρόσφατα περί πόσο ανίκανων  και ουτιδανών πρόκειται.

   Στην ουσία, ο φόρος αίματος που θα πληρώσει ο Κόσμος είναι αμελητέος  μπροστά στη συμφορά ενός μεγάλου πολέμου, ή την ανθρωποθυσία στον βωμό του Μολώχ της ασφάλτου. Αυτός θα πληρωθεί και θα ξεχαστεί σύντομα, καθώς -ορώντας ρεαλιστικά- το μέγιστο μέρος των  «απερχομένων»  συνανθρώπων μας είναι μεταξύ αυτών που οι Τσιπραιοτσαλακώτοι είχαν χαρακτηρίσει ως... «λύση που θα δώσει η Φύση», προκειμένου να ελαττωθεί η δαπάνη των συντάξεων. 

   Το τεράστιο και δυσεπίλυτο πρόβλημα -απότοκο, κληροδότημα και «προικιό» στην Ανθρωπότητα του απερχομένου ιού- είναι η ολοκληρωτική διάλυση της Οικονομίας της. Με εμφανή αντίκτυπο την απίσχναση του βαλαντίου των Ελλήνων, κάτι που είχε, ήδη, «ματσακονιστεί» από την προηγηθείσα 10/χρονη δοκιμασία των μνημονίων. («Κομψό» δημιούργημα αφρόνων πολιτικών που εφαρμόστηκαν από προηγούμενους ερασιτέχνες, τυχάρπαστους και ανίκανους «πολιτικούς»).

   Ήδη, οι εξ ημών παλαιότεροι θα θυμούνται -και νοσταλγούν, ασφαλώς-  την εποχή των κλειστών οικονομιών και των ελεγχόμενων συνόρων. Όπου η εγχώρια παραγωγή μας στερούσε κάποιες ηδονές και απολαύσεις, αλλά εξασφάλιζε απασχόληση, ανεκτή επιβίωση, ταπεινότητα, θεοσέβεια αλλά και όνειρα μαζί με ελπίδα γιά... «ένα καλύτερο αύριο». Μέχρις ότου με μόχθο και σεμνότητα -βήμα, βήμα και λίγο, λίγο- ξανασηκώσουμε κεφάλι. Κατανοώ πως αυτά είναι θεωρία και γιά κάποιους -νέους κυρίως- αέρας κοπανιστός, μπροστά στο αγωνιώδες ερώτημα: «Τώρα τί κάνουμε;».

   Επειδή διάγνωση χωρίς οδηγίες θεραπείας δεν μετράει, πήρα την απόφαση -στο μέτρο των μικρών δυνατοτήτων μου-  από σήμερα και όσο χρειαστεί,  να συμμετάσχω, ως μικρός καταναλωτής,  στην προτίμηση ελληνικών προϊόντων, (πλην των περιπτώσεων που δεν υπάρχουν τέτοια στην αγορά).    Θέλοντας να υποστηρίξω την ελληνική παραγωγική μηχανή επωμίζομαι τον ενδεχόμενο μεγαλύτερου κόστους, έστω κι αν τούτο μου είναι οδυνηρό. Π.χ., και ενδεικτικά, όχι γκούντα Γερμανίας και καπνιστή γαλοπούλα Ισπανίας, αλλά τρικαλινό κασέρι και πάριζα Υφαντής, γιά το πρωινό τοστ. 

   Όσο κι αν αυτό φαλκιδεύει τις γλίσχρες συνταξιοδοτικές μου απολαβές, θα επιμείνω... ελληνικά, ως αθεράπευτα αιθεροβάμων και τυρβάζων πρώτα γιά το "εμείς" και μετά το "εγώ". 

   Αν όλοι πράξουν το ίδιο -και κατά το μερίδιο που τους αντιστοιχεί-  ίσως οι απόγονοί μας ζήσουν καλύτερες ημέρες.