Σπονδή στην Πρωτομαγιά

... και στη μαγεία που δεν κατάφερε να διαλύσει ο Αλέξης.

   Χθες με συνάντησε η μεγάλη αντίθεση. Η αναμενόμενη στενόκαρδη μιζέρια του Σαχλοαλέξη -όχι σε όλα-  και απ’ την άλλη, η αναπάντεχη γνωριμία  με την γραπτή εκδοχή ενός απλού, καλοσχηματισμένου  και πανέμορφου -μέσα κι έξω- κορίτσαρου.  Στο μπόι δίμετρο, στο βάθος  ψυχής και νοημάτων απροσμέτρητο!

   Αναβάλλω γιά μιά ακόμη ημέρα το σχολιασμό της πολιτικής επικαιρότητος και του χολεριασμένου μικρόψυχου αριστερού μηδενικού και -με την γιορτή των λουλουδιών να σιγοντάρει σ’ αυτό- εστιάζω στον ήλιο που απολαμβάνω από το παράθυρό μου, το εκτυφλωτικό φως της ατμόσφαιρας, τον Ευβοϊκό στο βάθος, τα χρώματα των αγριολούλουδων του κήπου στα μάτια, την Άνοιξη του Βιβάλντι στ’ αυτιά και το  «άρωμα» που ακόμη κατακλύζει μύτη, μυαλό, καρδιά και όλα τα σωθικά, από την ανάγνωση διάφορων... «τσιτάτων» της Ρενέ Στυλιαρά.

   Ξεπερνώντας τη μέθη που δημιουργεί  η λιτότητα της μικρής  αντιπαράθεσης λίγων και απλών λέξεων, προσπαθώ ζηλεύοντας, ψάχνοντας και εμβαθύνοντας- να εισχωρήσω στη μέθεξη της τεχνικής που δημιουργεί τόσα και τόσο μεγάλα νοηματικά αριστουργήματα. Και με τρόμο και απογοήτευση ομολογώ την αποτυχία μου. Μένω με καταστάλαγμα την μελαγχολική διαπίστωση πως  κάθε κορυφή είναι σημείο μοναδικό και πολυθρόνα όπου δεν χωρούν πλέον του ενός.

   Τελικά, παρηγοριέμαι με τη διαπίστωση πως και άλλοι προσπάθησαν -μάταια- να σκαρφαλώσουν και, ίσως, την... εκθρονίσουν, μένοντας όμως σε κάποιο ικανοποιητικό μεσοπλάτωμα. 

   Διαλέγω κάποιο, όχι δικό της, αλλά άλλου αγνώστου,  σαν αρκετά ικανοποιητική προσπάθεια:   «Η αγάπη αρχίζει μ’ ένα βλέμμα, ζει μ’ ένα χαμόγελο και πεθαίνει μ’ ένα ψέμα» και κλείνω με κάτι ενός «φίλου», που αγναντεύει τα ύψη απ’ τους πρόποδες: «Η αγάπη με καταδικάζει να σε βλέπω όπως ήσουν κάποτε και όπως πάντα θα ονειρεύομαι πως είσαι».