Όταν η Ιστορία γίνεται φάρσα.

Υπομονή και προσμονή.

   Ως γνωστόν ο διπολισμός στην πολιτική ζωή της χώρας είναι σαν... την κολώνια. Κρατάει χρόνια. Από την μία η σοβαρότητα, η ικανότητα, η συνέπεια, το έργο. Από την άλλη η ανευθυνότητα, η ανικανότητα, ο τυχοδιωκτισμός, η απραξία, το "δήθεν", ο λαϊκισμός.

   Θα μπορούσα να σας πάω αρκετά πιό πίσω με τέτοια δίπολα, αλλά γιά να μην γίνω κουραστικός αρκούμαι σε ... 1,5 αιώνα πριν, μόνο. 

   Χαρίλαος Τρικούπης και Θεόδωρος Δηλιγιάννης. Συνετός, σοβαρός, εργατικός ο πρώτος, κουτοπόνηρος λαϊκιστής ο δεύτερος. Η εποχή αντίστοιχα δύσκολη όπως σήμερα, αφού... «σφαίρα είναι και γυρίζει». Στα 10 χρόνια ηγεσίας της χώρας από τον Τρικούπη, στο διάστημα που κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή από 1875  έως 1895, αυτή μεταμορφώθηκε σε τεράστιο εργοτάξιο. Σιδηροδρομικό δίκτυο, χιλιόμετρα αμαξιτών δρόμων, διάνοιξη Διώρυγος της Κορίνθου, ήσαν μερικά από τα έργα του. Από την άλλη, ο κουτοπόνηρος  λαϊκιστής Δηλιγιάννης που λύσσαξε -ως κλασικός «σπουδαρχίδης»- να πάρει την εξουσία, (1895), χαϊδεύοντας αυτιά και τάζοντας όλα σε όλους,  γιά να οδηγήσει την Ελλάδα στον ατυχή πόλεμο με την Τουρκία, δύο χρόνια μετά, το 1897.

   Χαρακτηριστικό του πολιτικό γνώρισμα -κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει- ως αντιπολιτευτικό του πρόγραμμα, οσάκις ηρωτάτο  γι’ αυτό, από δημοσιογράφους της εποχής,  απαντούσε:  «Μα... το αντίθετο του Τρικούπη»! Μέχρι και την διάνοιξη του Ισθμού της Κορίνθου βρήκε, ο αθεόφοβος, να μεμφθεί, προκειμένου ν’ αντιπολιτευτεί  τον σοβαρό Χαρίλαο. 

   -«Κόψαμε άσπλαχνα την ωραία δαντέλλα που ένωνε την Πελοπόννησο με την Στερεά Ελλάδα»! Αυτό βρήκε ο άθλιος να πει γιά το σπουδαίο αυτό -και μνημειώδες για την εποχή του- έργο, που άλλαξε τη μορφή της χώρας και διευκόλυνε εξαιρετικά τις θαλάσσιες συγκοινωνίες. (Σημ. Για την Ιστορία αναφέρω πως για την διάνοιξη της Διώρυγος ενδιαφέρθηκε και ο πολύς Φερδινάνδος Λεσσέψ, αυτός πού κατασκεύασε την Διώρυγα του Σουέζ, χωρίς όμως να την αναλάβει, όπως κακώς πιστεύουν κάποιοι).

   Δυστυχώς γιά την προκοπή της χώρας, η πανδημία του κορωνοϊού έγινε αφορμή να αναδυθούν και αναζωπυρωθούν κάποια κακά -και μάλιστα αρκετά- χαρακτηριστικά γνωρίσματα και  διάφορα ένστικτα της φυλής, ιδίως ο παραλογισμός και η επιθετικότητα, κάτι που  καθημερινά διαπιστώνω από τις ελάχιστες επαφές που, δυστυχώς και  αναγκαστικά, έχω με τους γύρω μου, και τον περιβάλλοντα χώρο, και μόνο γιά τα απολύτως αναγκαία. Γεγονός που με οδηγεί ολοένα και βαθύτερα στην απόλυτη μοναξιά, την μελαγχολία,  την απογοήτευση, την "απόσυρση". 

   Όσο γιά την θέαση των κοινών και την πολιτική στάση της νυν αντιπολιτεύσεως, αυτή θα κινείται -στην καλύτερη περίπτωση- μεταξύ στείρας πεισματικής άρνησης -όχι σε όλα- και χυδαίας αλήτικης συμπεριφοράς. Με αιχμή του δόρατος τον «πολακισμό», αντάξιο διάδοχο και «σκυταλοδέκτη» του αλήστου μνήμης «αυριανισμού». Χωρίς να αποκλείονται χειρότερα.

   Όσοι μπορείτε... κουράγιο, και γιά όσο αντέξετε. Αλλοιώς... δεν έχετε θέση σ' αυτήν την κοινωνία, σ' αυτήν τη ζωή!