«Μια φορά κι ένα μπορώ»!

   Προσπαθώ να συνέλθω. Μάταιος κόπος. Μιά συγκίνηση και  ένα επίπλασμα ζήλειας,  καλύπτει την ψυχή και  παραλύει την αυτοκυριαρχία μου.  Νοιώθω σαν αγουροξυπνημένος  ή σαν ναρκομανής  που μόλις συνέρχεται από τον λήθαργο και τον πολύχρωμο, αλλά ψεύτικο, κόσμο των παραισθήσεων και των απωθημένων ονείρων του, κατόπιν μιάς χορταστικής και ανόθευτης... «δόσης».

   Πιάνω το μολύβι για να υμνήσω μια 26/χρονη κοπελίτσα, που σαν σύγχρονος  Σαμψών, γκρέμισε τον δικό μου λογοτεχνικό «Ναό» -πομπός και δέκτης Φιλισταίος-  σαν άχρηστα τραπουλόχαρτα, μαζί με όσα περιείχοντο μέσα στα ράφια της ψυχής μου.  Ρενέ Στυλιαρά. Μιά σύγχρονη μετενσάρκωση του Νίκου Καζαντζάκη, σε πολύ ωραιότερη θηλυκή «συσκευασία»!

   Αναζητείστε στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο το βιβλίο της, «Μια φορά κι ένα μπορώ»,  ρουφήξτε το σαν διψασμένος οδοιπόρος της ερήμου και μαγευτείτε από τα βαθειά νοήματα μια άλλης «Ασκητικής», σε πολύ γοητευτικότερη και κατανοητότερη εκδοχή. Και αν δεν μαγευτείτε και σεις, από τα βάθη, τη γλύκα και την τρυφερότητα των κειμένων, στείλτε μου τον λογαριασμό να σας πληρώσω το κόστος του βιβλίου.

   Σαν δείγμα γραφής  -τυράκι  μιάς ολόχρυσης  νοηματικής φάκας- πάρτε αυτό:

«Πώς την χωράς τόση θάλασσα σε δυό μόνο γαλάζια μάτια»;

   ΥΓ.  Όσο γιά μένα, καταθέτω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μιά υπέροχη φίλη που μου το έστειλε, μαζί με την ακριβή της αφιέρωση.

Δαμάζουμε τα πάθη μας, μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας.

Τα εύκολα πέρασαν, τα δύσκολα ήρθαν.

   Η ψυχοσύνθεση του Έλληνα γνωστή, η συμπεριφορά του το ίδιο. Μέχρι τώρα τα πήγαμε καλά, ο φόβος των... "Ιουδαίων", βλέπεις. Και τώρα το τελευταίο και δύσκολο. Με την "καρδάρα" γεμάτη γάλα, η περιφρούρηση των ποδιών της κατσίκας το ζητούμενο! 

   Αχ, αυτή η κατσίκα! Η μπαγάσικη, η ατίθαση. Αυτή του... γείτονα, που παρά τις παρακλήσεις και επικλήσεις στο θείο, δεν λέει να... ψοφήσει η αφιλότιμη!

   Όσο γιά τη στήλη, αν κι επιφανειακά... του μισοάδειου ποτηριού, επιμένει... σε κάποιο βάθος -αρκετό, ομολογουμένως- να αισιοδοξεί. Κουράγιο. Μιά στροφή απέμεινε. Όμως στροφή δύσκολη, "φουρκέτα". Προσοχή...

ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Σαν μέρα που δεν πέρασε,

σαν χρόνος που δεν ήρθε,

ξερό ψωμί τον χόρταινε

ξινό κρασί που ήπιε.

Μαύρα του χάλκεψαν δεσμά

τον κλείσαν σε μπουντρούμια,

ήλιο λαμπρό δεν χάρηκε,

ξεράθηκε σαν μούμια.

Σαν έρωτες  που χάθηκαν,

κι όνειρα που του κλέψαν

σαν νιότη που μαράθηκε

σαν κύματα που τρέξαν.                               

Μα όταν ξανάρθει η λευτεριά

και φύγει η χολέρα,

θα γίνει πάλι, νικητής.

Δεν πέρασε μιά μέρα!

Η αλήθεια πίσω από τον ποικιλόμορφο και πολύτροπο φανατισμό.

Επειδή τα πάντα στη ζωή μετουσιώνονται σε... πολιτική!

-Εγώ ειμί η αρχή του παντός!

  Όλες οι πολιτικές δυνάμεις και... «δυναμούλες» της αντιπολιτεύσεως  βλέποντας τον Μητσοτάκη να τους παίρνει παραμάζωμα, πράττοντας  τα αυτονόητα και κυβερνώντας το καράβι της Ελλάδος κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εν μέσω τεράστιας φουρτούνας  και μεγάλων κυμάτων που την χτυπούν με ορμή, έχουν φρυάξει και προασπιζόμενοι την πολιτική τους ύπαρξη, απελπισμένοι μετέρχονται κάθε μέσον που μπορεί να λειτουργήσει υπέρ τους. Συνασπισμένοι όλοι  στην ανομία, την κουτοπονηριά, τον λαϊκισμό και την μπαμπεσιά έχουν ρίξει δίχτυα παντού και απλώσει πλοκάμια στα βάθη της ψυχής, τους μύχιους πόθους, τα ιερά και όσια του λαού.  Στα πάντα!

   Με πεμπτοφαλαγγίτες και διάφορους μίσθαρνους σμπίρους έχουν εισχωρήσει ακόμη και στον αγνό χώρο της πίστεως του απλού και απλοϊκού Χριστιανού, δηλητηριάζοντας την ψυχή του και ταρακουνώντας το μυαλό και την κρίση του. Εκμεταλλεύονται την έμφυτη τάση και φύση του εύπιστου -όχι και τόσο μορφωμένου- λαϊκού τμήματός του, (θυμηθείτε τί μεγάλο... «σουξέ» που είχε η θεωρία των ψεκασμών), που ρέποντας στη συνομωσιολογία   χάφτει εύκολα ό,τι απίθανο το εντυπωσιάζει -σαν τους ιθαγενείς του Κολόμβου με τα καθρεφτάκια- και το φλομώνουν με παραισθητικές παπαρδέλες, αποπροσανατολίζοντάς το, σε βαθμό να μην πιστεύει ούτε τα μάτια του!!!

   Φίλτατοι πιστοί Χριστιανοί, αλλά και όλοι όσοι πιστεύετε σε άλλα δόγματα -καθ’ όσον η ύπαρξη του Θεού επιδέχεται, μεν, πολλές εκφάνσεις και ονόματα ανάλογα τόπου και χρόνου, αλλά είναι αδιαμφισβήτητη-  ανοίξτε τα μάτια, κλείστε τ’ αυτιά στον φανατισμό, την υπερβολή, τον παραλογισμό, την παραπληροφόρηση, την μπούρδα, την απιθανότητα και βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει. Ο κίνδυνος του κορωνοϊού είναι και υπαρκτός και μεγάλος και θανάσιμος.    Φειστείτε της ζωής, αν όχι της δικής σας, των αγαπημένων σας. Ακολουθείτε τις οδηγίες  των ειδικών, των υπευθύνων, των αρμοδίων, έστω και αν δυσανασχετείτε και στριμώχνεστε. Κάνετε υπομονή.  Οι καιροί θ’ αλλάξουν, και  θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Η μπόρα θα περάσει, ο ουρανός θα ξαστερώσει, ο ήλιος θα ξαναβγεί. Η Θεία Σκέπη προνοεί και σας καλύπτει. Ο  Θεός σας δοκιμάζει και σας προστατεύει. Ο Θεός, ναι Αυτός! Αρκεί   και σεις να... «χείρας κινήσετε», όμως προς την σωστή κατεύθυνση.  Αγνοήστε τους πάσης φύσεως τσαρλατάνους που προσπαθούν να σας αφιονίσουν, τάχα, εν ονόματί Του.

   Αυτά και τελεία και παύλα στο θέμα. Με ένα αποφθεγματικό υστερόγραφο: « Όλα μπορούν να νικηθούν, εκτός από την ανθρώπινη βλακεία».

Αμάν, πού έμπλεξα!

   Σήμερα πρωί, σαν ηλίθιος και αφελής, έκανα τη γκάφα να απαντήσω σ΄ ένα φανατισμένο και παράλογο σχόλιο Μητροπολίτη. (Ο Μεσογαίας Νικόλαος, νομίζω).

   Αμ δεν κατάπινα, καλύτερα, ένα μαγκάλι αναμμένα κάρβουνα ο βλάξ. Σε λίγα λεπτά και μέχρι τώρα έχει πέσει πάνω μου ένας αφιονισμένος συρφετός -εδώ τονίζω πως εξαιρώ κανα-δυό που δεν μπορώ να ξεχωρίσω γιατί με μπλόκαραν και εξαφάνισαν ολόκληρη την αλληλουχία σχολίων. Πάντως θυμάμαι τον ένα -πολύ ευπρεπής κύριος- με τίτλο εκ δύο λέξεων που η δεύτερη λέξη ήταν... «... ψυχή», (κάτι σαν «αφήγημα ψυχής» ή κάπως έτσι), και κάποιον άλλον, που αφού με απείλησε δικαστικώς, μετά γλύκανε και του πρότεινα να έρθει στην Ερέτρεια γιά να συζητήσουμε... θεολογικά!

  Σαφώς δεν αποτελώ τον αρμοδιότερο γιά υψηλού επιπέδου τέτοιες συζητήσεις, λόγω ελλείψεως ενδελεχούς σχετικής μελέτης κι ενδιαφέροντος, όμως γιά το επίπεδο του πλήθους του κατιναριού που επέπεσε πάνω μου και... «ξιφουλκούσαμε» επί ώρα, μιά χαρά τα κατάφερνα και τους «τακτοποιούσα» όλους, αντιτάσσοντας επιχειρήματα στον στείρο φανατισμό τους και εισπράττοντας ανόητες αποδοκιμσίες. Μέχρις ότου -δημοκρατικότατα- κι αφού δεν τα έβγαζαν πέρα, καθώς τους... «έκοβα τη μαγιονέζα», με... μπλόκαραν και σαν σύγχρονοι ιεροεξεταστές Τορκεμάδες και μαινάδες-Ισαβέλες, ακόμη και αυτή τη στιγμή με... «ξορκίζουν», χωρίς να μπορώ ν’ απαντήσω! Ίσα που βλέπω ειδοποιήσεις απάντησης στα σχόλιά μου και πλέον... ου.

  Και ασχημονούν χαζολογώντας επειδή -αν και γνωστά αυτά- η Πρωτοψάλτη έκανε «περιφορά» και οι... Επιτάφιοι όχι! Και άντε εσύ να τους εξηγήσεις τη διαφορά! Χώρια που ένας με θεώρησε εκπρόσωπο της ΝΔ και κάποιοι άλλοι, τα πιό... τούβλα εξ αυτών, με κατηγόρησαν ως... «σανοφάγο»!!! καθώς, λέει, αρνούνται την... πανδημία του κορωνοϊού και θεωρούν ψέματα και διαδόσεις όλα, όσα συγκλονίζουν τον Πλανήτη επί μήνες! Πιθανότατα επειδή η μη φετινή διάδοση του Αγίου Φωτός τους στέρησε την φώτιση.

   Η προϊστορία μου, όταν παιδάκι ακόμη με τραβολογούσε η θεία Μαρία στα Μενίδια κι αλλαχού με την οργάνωση του πατρός Αγγέλου, της Ζωοδόχου Πηγής και οι κατασταλαγμένες και τεκμηριωμένες πολύχρονες απόψεις μου, τόσο γιά την αναμφίβολη ύπαρξη -βαθύτατη πίστη- του Παντοδύναμου Θεού, όσο και του τί ζητεί Αυτός από τον Άνθρωπο, (κατανοητή, πιστεύω, η χρήση του κεφαλαίου Α), αλλά και οι γενικότερες εγκυκλοπαιδικές μου γνώσεις μου επιτρέπουν -σιγά το δύσκολο- οιαδήποτε συζήτηση στο χαμηλό, μαζικό επίπεδο των απλών ανθρώπων και όχι αυτό των πεφωτισμένων σωτήρων της «Τρισηλίου Θεότητος» με όλο αυτό τον αντιδημοκρατικό πλήθος, που υστερεί σε επιχειρήματα και πλεονεκτεί σε υστερικές κραυγές. Όμως τους προσκαλώ και τους θέλω εδώ, στο δικό μου γήπεδο. Εδώ και τώρα! Και χωρίς κουτοπονηριές και μπαγάσικα μπλοκαρίσματα, που οδηγούν σε μαστιγωτικούς μονολόγους, χωρίς δυνατότητα απαντήσεως.

   Επειδή πιστεύω πως ο εν λόγω συρφετός αποτελείται από κρυφαχρυσαυγίτες, πεμπτοφαλαγκίτες συριζαρέους, αφελείς οπαδούς του Βελόπουλου με αυτόγραφα του... Χριστού στο χέρι και -στην καλύτερη περίπτωση αφελείς νοικοκυρούλες -σαν την Κυρα-Λένη, που με προσφώνησε... Κυρ Αλέξανδρο (!), φρονώ πως αυτή η ανοιχτή πρόταση θα πέσει στο κενό. Μακάρι να διαψευσθώ...

   Προ δευτερολέπτων η τελευταία... βολή! Και το όνομα αυτής της Ιερεμιάδος: Δήμητρα Χρεμωνίδου!

Η αθλιότης τους, η υπεροχή μας!

Προσέξτε αριστερές μεθοδεύσεις.

   Αυτό το -κάπως σαν άνθρωπος- «κατασκεύασμα», το οποίον κοσμεί, ως υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας, τις συριζαρέικες τάξεις και ακούει στο όνομα Ηλίας Γρηγόρης απεσύρθη... «αυτοβούλως» από τον Σύριζα!

   Αφού έκανε ό,τι έκανε, αφού είπε ό,τι είπε και αφού δημοσίευσε ό,τι δημοσίευσε και... ξελύσσαξε βγάζοντας τον βόθρο που διαθέτει μέσα του, ως «Αχόρταγος», μετά την τελευταία του -κόσμια- ανάρτηση, έγλειψε -περήφανα, ως κλασσικό θρασίμι- εκεί που έφτυνε και μετά το μυρόβλητο κύκνειο άσμα του... εξήλθε ηρωικά. Αφήνοντας υποθήκη γιά μελλοντική συνέχιση της ενδόξου καριέρας του.

   «Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη των όποιων παρορμητικών και αδόκιμων εκφράσεων που χρησιμοποίησα στην ανάρτησή μου, μεταξύ φίλων στο facebook. Ουδέποτε στο δημόσιο λόγο μου τόσα χρόνια συνηθίζω να εκφέρω τις πολιτικές μου διαφωνίες με τέτοιες εκφράσεις. Δεν κρύφτηκα ποτέ, ούτε κρύβομαι πίσω από κομματικές ταυτότητες και δεν έχω απαίτηση να αναλαμβάνει τις ευθύνες μου ο κομματικός μου χώρος, τον οποίο σέβομαι και υπηρετώ τόσα χρόνια. Γι αυτό ζήτησα την αναστολή της κομματικής μου ιδιότητας, αίτημα που έγινε αποδεκτό».

Ωστόσο, ό πρώτος διδάξας, ο Παύλος Πολάκης έχει διαφορετική γνώμη. Αλίμονο αν δεν....

   Προφανώς τα συντρόφια του θορυβήθηκαν από την ραγάδα που δημιούργησε στην κοινοβουλευτική λεοντή και φάνηκε το πραγματικό τους πρόσωπο, φαλκιδεύοντας τις όποιες ελπίδες ανακατάληψης της εξουσίας και του επέβαλαν την κλασσική σταλινομαοϊκή μεθόδευση που εφαρμοζόταν επί της αλήστου εποχής της παντοδυναμίας τους. Την... «αυτοκριτική»!

   Αντί ο αρχηγός του να τον αρπάξει απ’ τ’ αυτί και να τον εξωπετάξει απ’ το παράθυρο, κάτι που ευθαρσώς έκανε ο Μητσοτάκης σε περιπτώσεις σημαντικά ήσσονος σημασίας απ'αυτήν, του επέβαλε την... «οικειοθελή» αποχώρηση απ’ το κόμμα με μία άκρως εξευτελιστική -τόσο γιά τον ίδιο τον αλήτη, όσο και γιά όλη του την παράταξη.

   Κατωτέρω παραθέτω αυτούσια την επιστολή του αμετροεπούς Γρηγόρη, που από ζηλωτής Γρηγόρης, μετετράπη σε ξεφτίλα αποδιοπομπαίο... Σταμάτη!

   Υπομονή. Θα δείτε και άλλα ευτράπελα από την παραζαλισμένη αριστερά.

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Τα 3Μ επανέρχονται!

Μιζέρια - Μοχθηρία - Μίσος

  

 Τί να πεις και τί να συζητήσεις πολιτικά  με άτομα που έχουν αναγάγει  την πολιτική σε αλητεία. Όταν μιλούν  γιά αρπαχτή τύποι που: Έχουν διορίσει έναν ανεπρόκοπο τενεκέ ως επί κεφαλής του κυβερνητικού σχεδιασμού (!). Έχουν τοποθετήσει έναν βουλκανιζατερατζή ως διευθυντή νοσοκομείου. Έναν πατέρα πρωτοκλασσάτου στελέχους , χωρίς προσόντα,  πρόεδρο μεγάλου οργανισμού. Έναν σουλατσαδώρο, ασήμαντου βεληνεκούς, αναγορεύσει σε «διευκολυντικό πολυεργαλείο» γιά να μπαινοβγαίνει στα υπουργεία «τακτοποιώντας» δουλειές και «δουλίτσες».    Έχουν εκτοξεύσει μία σύζυγο  πρωθυπουργού από δασκαλίτσα σε... καθηγήτρια Πολυτεχνείου, ένα φανατισμένο σκυλολόι ινστρουχτόρων να αλωνίζει στην  ΕΡΤ και ένα αμόρφωτο κι ανεύθυνο κοπάδι συριζαρέων να βρεθεί σε θέσεις ευθύνης, τότε... «δεν δικαιούνται διά να ομιλούν» τώρα, όπως έλεγε ο αλήστου μνήμης Κουτσόγιωργας.

 Η αριστερή κομπανία, πελαγωμένη από τη σοβαρότητα, την υπευθυνότητα και την αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού έργου σ’ αυτήν την ουρανόπεμπτη θεομηνία, αναζητεί μανιωδώς προφάσεις γιά ν’ αρθρώσει και δαύτη κάποιο ψέλλισμα και να κρατηθεί στην επιφάνεια του ενδιαφέροντος.  Και μη βρίσκοντας, καταφεύγει στην τρίχα που κάνει τριχιά, ή σε καταφανώς ανόητες ενέργειες. Όπως αυτή της... μομφής και καταδίκης της Αλκήστιδος Πρωτοψάλτη, η οποία έκανε ό,τι κάνουν οι καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο, προσπαθώντας να ενθαρρύνουν και εμψυχώσουν τον μουδιασμένο πληθυσμό.

   Ενδεικτικό της χυδαιότητος, και του μίσους αυτών που θεώρησαν την πλημμύρα της Μάνδρας και την πυρκαγιά στο Μάτι ως... «στραβές στη βάρδια» τους, είναι πως ο... « ανεψιός» του που συνόδευε την κινητή συναυλία ήταν...ο Δήμαρχος της Αθήνας  Κ. Μπακογιάννης. Με αυτή την ιδιότητα και όχι του, όντως, ανηψιού του Μητσοτάκη. (Απορώ με την παράλειψη του ονόματος της... Μαρέβα. Θα τους διέφυγε, μάλλον).

   Εν προκειμένω είναι να απορείς περί του τί να πρωτάξεις; Την μικροψυχία, την στενομυαλιά ή το κοντόφθαλμο  πολιτικό τους βεληνεκές.

   Όλα τα πιό πάνω έστωσαν παραδείγματα πολιτικής αβελτηρίας και ανικανότητος,  δείγματα τυχάρπαστης πολιτικής συμπεριφοράς και υποθήκες γιά το τί μας επιφυλάσσουν.   Όταν -και αν- επανέλθουν στην εξουσία.

   Ως προβλεπτικός πολίτης, επειδή... «ουκ εά με καθεύδειν η του Καψώχου απειλή», έχω ήδη προμηθευθεί τσίγκινα σωβρακάκια με παραπλανητικές και αδιέξοδες, (ως προς την είσοδον)... οπές! Το αυτό συνιστώ δι' υμάς, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τί γίνεται και ποτέ μη λες... ποτέ.

Επί τέλους... "τέλος"!

Άρχισε να διαφαίνεται το τούνελ, μέσα από το οποίο θα δούμε... το φως!

   Προαλείφεται, κατόπιν διεξοδικών και βασανιστικών συσκέψεων, αναγγελία της κυβερνήσεως γιά την εφαρμογή σχεδίου εξόδου από τον εφιάλτη του κορωνοϊού και επανόδου της ζωής και της χώρας στη κανονικότητα. Σταδιακά, μελετημένα και μεθοδικά.

   Προβλέπω -και στοιχηματίζω επ' εαυτού- πως ο Σύριζα θα το  καταδικάσει, στο ατάκα κι επί τόπου, θα υπερθεματίσει -γενικώς και αορίστως- καθ' όσον θα έχει... άλλη άποψη και θα πει τα δικά του, επιτιθέμενος -πιθανότατα- και στην... Μαρέβα. Αφού διαθέτει -προφανώς και σίγουρα- ... την καλύτερη και σωστότερη λύση! Γιατί αυτοί... "ξέρουν"! Σαν την... "θεία Όλγα". Την Γριοβασίλω και της παλιάς διαφήμισης. Χώρια που τρίβουν τα χέρια τους γιατί έρχεται η ώρα να... λογαριαστούμε!

   Εντάξει... τους μάθαμε πλέον...

  (Πάντως, μη φοβάστε ακόμη τον... Καψώχα. Φυλάξτε τα τσίγκινα σωβρακάκια γιά τις επόμενες εκλογές).

Καράβι...

Καΐκι αργοπεθαίνει στην ξηρά.  Ιωάννης Αλταμούρας  (1852 - 1878)

   Παρ' όλη την γεμάτη δυστυχών γεγονότων καθημερινότητα και την διαχυθείσα αηδία από την νέα αλήτικη έκρηξη της καραδοκούσης απεχθούς και ανίκανης αριστερίλας, οι δυνάμεις που βράζουν και κονταροχτυπιούνται μέσα μου, βγάζουν -ως προτιμώμενη αντίδραση- προς τα έξω-ένα στιχουργικό σκαρίφημα του ομοίως δοκιμαζόμενου "φίλου" μου.

   Απόπειρα διεξόδου από τα μεγάλα αδιέξοδα. Και η Ποίηση καλείται να δείξει κατανόηση και αποδείξει το μέγα έλεός της.

-Σ’ ένα χαμένο όνειρο,

ξωπίσω του μην τρέχεις.

Κλειστά παραθυρόφυλλα,

που ο άνεμος σβαρνά.

Είναι μάταιο, δεν θ’ ανοίξουν ποτέ.

-Σαν καράβι που χάνεται

στα βάθη του ορίζοντα

και τον καπνό του ίσα που αχνοφαίνεται.

Μην προσπαθείς να το πισωγυρίσεις.

-Στο κάτω, κάτω τίποτε δεν έχασες.

Δεν γίνεται να χάσεις

κάτι που δεν είχες ποτέ.

Απότοκο σού ’μεινε το όνειρο.

-Ανάμνηση δροσιάς

και νεανικού μεγαλείου,

που έζησες σαν Θεός

και χάνεις σαν Άνθρωπος.

-Καταξιωμένος με την πείρα

των ολίγων και εκλεκτών

και μεθυσμένος απ’ το κρασί

των εκλεκτών και ολίγων.

-Μην κλαις και μη λυπάσαι,

Ιθάκη δεν υπάρχει γιά σε.

Ποτέ της δεν υπήρξε,

μήτε και Αμοργός.

-Λιμάνι δεν θα βρίσκεται ν’ αράξεις

-δεν το χρειάζεσαι άλλωστε-

αφού καράβι δεν υπάρχει

γιά να σε ταξιδέψει.

Δεν υπήρξε ποτέ.

-Μιά αυταπάτη ήταν της φαντασίας,

που νύχτα σε ταξίδεψε

-κι αυτή βαριεστημένη-

στον κόσμο των ονείρων σου

κι ο νους την πήρε πίσω την αυγή.

-Κανένα καράβι

δεν σαλπάρισε ποτέ,

ούτε αργοσβήνει

στο ηλιόγερμα ο καπνός του.

-Καράβι δίχως άρμενα,

που σαπίζει στο καρνάγιο,

είσαι συ ο ίδιος.

Καραβοτσακισμένος ο εαυτός σου

κι η απέραντη μοναξιά του.

ΚΑΡΑΒΙ

Οι ικανές «εργάτριες» και οι ανίκανοι «κηφήνες».

Ή «εμείς», ή «αυτοί»! 

            

   Το σύνθημα το έριξε πρώτη η αριστερά, διά στόματος του κουτοπόνηρου, αμετροεπούς και διχαστικού «ηγέτη» της. (Ναι αυτού που σαν και δαύτον γεννιέται ένας  κάθε 100 χρόνια!). Και εμείς, οι... «αυτοί» του δικού του διλήμματος, σηκώσαμε το γάντι. Και ναι αποδείξαμε -σε κάθε περίπτωση- την καταφανή υπεροχή μας, την οποία αποδεικνύουμε  ακόμη και στον χειρισμό των λαθών μας.

   Ήδη, αυτό επαναλαμβάνεται τώρα, εν μέσω της λαίλαπας της κορωναϊκής πανδημίας, την οποία διαχειρίζεται με πρωτοφανή αξιοσύνη, ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα, αλλά  και παγκόσμια αναγνώριση,  η κυβέρνηση, ρίχνοντας όλο της το βάρος στην αντιμετώπιση του «δάσους». Όμως -στατιστικά βέβαιο-  της προέκυψε και μία αστοχία σε ένα, επί μέρους, «δέντρο». Αυτό του, πέρα γιά πέρα, εξευτελιστικού θεσμού των «επιδομάτων».

   Και αμέσως, η στριμωγμένη -άβουλη, άφωνη και μουδιασμένη-  αριστερή κομπανία των Πολάκηδων, των Καρανικαίων, των Αναξιογλαίων, των Καψοκώληδων, των Κυριτσέων και σια, άρπαξε απ’ τα μαλλιά  την ευκαιρία  ενός τριτογενούς σημασίας θέματος και το έκανε αντιπολιτευτικό λάβαρο, προκειμένου ν’ αναθαρρήσουν  οι καραδοκούντες γραικύλοι χαχόλοι τους. Να σκάσει το χειλάκι τους και να βάλουν κι αυτοί -επί τέλους- ένα γκόλ!  Το οποίον, τελικά, αποδεικνύεται... οφ σάιντ!

   Πριν προχωρήσω στην ουσία του  θέματος, καταθέτω  κάποιες προσωπικές απόψεις πάνω στο κεφάλαιο «επιδόματα», λέξη και πράξη που μου προκαλούν αλλεργία. Με παραπέμπει συνειρμικά  σε «δουλικότητα», «ελεημοσύνη» και «αναξιοπρέπεια», ως απότοκα μιάς  ενθαρρυνόμενης  απραξίας, τεμπελιάς και πνευματικής αβελτηρίας. Βούτυρο στο ψωμί της κάθε αντιπαραγωγικής και ήδη καταδικασμένης παγκοσμίως αναξιοκρατικής αριστεράς, που την βολεύουν καθ’ ότι  της δημιουργούν ανελεύθερες εξαρτήσεις άβουλων μαζών.  Κάτι που προσβάλλει την κάθε ελεύθερη και περήφανη συνείδηση, κυρίως  επιστημόνων και ανώτερου επιπέδου  πνευματικών ανθρώπων.

   Εν πάση περιπτώσει, στην αναμπουμπούλα και την ανάγκη λήψεως αμέσων εκτάκτων αποφάσεων προς ενίσχυση  -ιδία ένεκα και του επερχομένου Πάσχα που δημιουργεί ομοίως έκτακτες  δαπάνες-  η κυβέρνηση θέλοντας ν’ αποφύγει  ν’ αγγίξει κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού -δηλαδή λεφτά όλων μας- σκαρφίστηκε την απορρόφηση κεφαλαίων του ΕΣΠΑ, τα οποία διετίθεντο γιά επιμόρφωση επιστημόνων και τα οποία θα χάνονταν  αν δεν καταναλώνονταν. Πλην απαιτούσαν εύλογο πρόσχημα εκταμίευσης. Κι αυτό βρέθηκε στην προσβλητική... «επιμόρφωση» των χειμαζομένων, αλλά οπωσδήποτε καταρτισμένων επιστημόνων! Και η... «επιμόρφωση-πρόσχημα» εναπετέθη στα 399 ΚΕΚ, (Κέντρο Επιμόρφωσης  Κατάρτισης), τα οποία ήδη λειτουργούσαν από παλιά, με υιοθέτηση  της λειτουργίας τους και  από την 5/ετή συριζαρέικη διακυβέρνηση και με ελεύθερη επιλογή από τους... επιμορφωνόμενους, ανάμεσα σε 7 ΚΕΚ πού έκαναν την ίδια δουλειά και επί ΣΥΡΙΖΑ! Και τότε έγινε το αλαλούμ, καθ’ ότι... «όλες οι μέλισσες δεν κάνουν μέλι»! Άλλα εδώ καταδεικνύεται και η διαφορά μας.

   Οι κυβερνήτες των «εμείς»  -οι καλοί, λογικοί, ευφυείς και αποτελεσματικοί-  διαπιστώνοντας μετά παρρησίας  το λάθος  τους και την ύπαρξη υγειών αντανακλαστικών, επενέβησαν και το διόρθωσαν  αμέσως! Γιατί παγκόσμιος νόμος αναγνωρίζει το "σφάλλειν" ανθρώπινον, την αναγνώρισή του λεβεντιά και τη συγγνώμην μεγαλοσύνη! Δηλαδή, κάτι άγνωστο στην δογματική, αναχρονιστική και ηλίθια αριστερά, πού σκέπτεται πάντοτε άκριτα κι απερίσκεπτα και ενεργεί ευκαιριακά και βάσει του "φαίνεσθαι" και της απόκρυψης του πολιτικού κόστους.

   Έτσι, οι γιά μας «άλλοι», δεν αναγνώρισαν ποτέ λάθος, γιατί βασιζόμενοι στην αποτυχημένη ιδεολογία τους, είναι -νυν και αεί- αλάνθαστοι! Και όταν προτρέπουν τον λαό να ψηφίζει ΟΧΙ και όταν αυτοί το κάνουν ΝΑΙ! Και όταν καταγγέλλουν τα μνημόνια και τον ΕΝΦΙΑ, ευαγγελιζόμενοι -μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο- την κατάργησή τους, αλλά  και όταν υπογράφουν τρίτο μνημόνιο και διατήρηση του ΕΝΦΙΑ σε όλη τους τη διακυβέρνηση!«Αυτοί» τα κάνουν όλα τέλεια και άψογα. Όπως όταν έπνιξαν τους 24 στη Μάντρα και έκαψαν τους 102 στο Μάτι. Αλλά, δυστυχώς γιά δαύτους, ούτε ο Πάπας είναι, πλέον, αλάνθαστος. Μόνη αλάνθαστη και συνεπής είναι η αριστερή υποκρισία των «δήθεν». Του πάντοιου, συστηματικού και βολικού γιά δαύτους «τάχα» και της φτηνής δικαιολόγισης. Της θρασύτατης υποκρισίας, που τότε κι ανενδοίαστα δικαιολόγησε την μη καταβολή επιδόματος στους «κατακαημένους» κατοίκους του Ματιού, επειδή, λέει, θα το... «έτρωγαν»!

   Αλλά ξέρω. Στα αγκυλωμένα ή ανύπαρκτα μυαλά, προς «κέντρα λακτίζω»...

Τα καλά της... καραντίνας.

   Περατουμένης επιτυχώς της δοκιμασίας πολυήμερης καραντίνας, ο Ελληνικός Ψυχιατρικός Σύλλογος, διά του εκπροσώπου του, του ευαγούς ιδρύματος "ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟΝ" (ΝΠΔΔ), θα απονείμει πτυχία συμμετοχής εις τους αριστεύσαντας και επιτυχώς ολοκληρώσαντας την δοκιμασίαν και σχετικήν επικοινωνιακήν αναφορά, εκ του αμετρήτου πλήθους των συμμετασχόντων εις την καραντίνα. 

   Η στήλη, διαθέτουσα άριστον δίκτυον πληροφοριών, δημοσιεύει -πρώτη από όλα τα μέσα- τον τύπον του πτυχίου, προκειμένου να επιχειρηματολογήσουν, αντιπολιτευτικά, οι συριζαρέοι του Τσίπρα. Η σκέψη να καταβληθεί επίδομα εις τους δικαιούχους πτυχιούχους... συζητείται, αναμενομένης της εγκρίσεως της κ. Αναξιόγλου.

   Άντε και εις ανώτερα! Και σε... master!!

Μουσική... μπαλκονίου!

   Ανέκαθεν οι σχέσεις μου με τη μουσική υπήρξαν εξαιρετικές.  Από γεννησιμιού και... εξ απαλών ονύχων,  το κλάμα μου συγκινούσε και κρατούσε άυπνη τη γειτονιά.  Τα θερινά πρώτα μου ρεσιτάλ, βοηθούντων και των ανοιχτών παραθύρων της ασφαλούς εποχής,  προδίκαζαν ένα λαμπρό μέλλον τενόρου του μέλλοντος.  Ενός ταλέντου που συνέχισε, σε χαμηλές πτήσεις, φωνάζοντας στα διάφορα γήπεδα ποδοσφαίρου και βόλλεϋ, μετά παρήλασε επ’ ολίγον και  γιά πλάκα, με ερασιτεχνικές εμφανίσεις στις «Εσπερίδες» του Γιάννη Αργύρη, στην οδό Θόλου της Πλάκας, εν συνεχεία  βολεύτηκε σε γκαρίκλες, σαλαγώντας απείθαρχα ταξιδιωτικά γκρουπς  στο εξωτερικό, και -τέλος- ναυάγησε στα ρηχά νερά της μεγάλης ηλικίας, μετά την  επιτυχή αφαίρεση  του θυρεοειδούς και το «γαργάλημα» κάποιων φωνητικών χορδών.

   Παρ’ όλα αυτά, επειδή το ταλέντο δεν κρύβεται, θεωρώ υποχρέωσή μου να καταθέσω στην Ιστορία της Μουσικής, το αναμφισβήτητο κλέος ενός  βιρτουόζου αυθεντικού  σολίστα.

Από πολύ μικρής ηλικίας η κλίση μου στην μουσική έγινε καταφανής. Πρώτο μου όργανο ένα παλιό, χειροκίνητο γραμμόφωνο pick-up, αγνώστου μάρκας και προελεύσεως. Με πλάκες βινυλίου 45 και 33 στροφών και βελόνες που μαεστρικά άλλαζα, όταν η πλάκα -έτσι λέγονταν τότε οι δίσκοι-  άρχισε να κάνει χρουτς, χρουτς! Πρώτο μου ρεπερτόριο, διάφορες  επιτυχίες της Κούλας Νικολαϊδου, (μεγάλη αγάπη της ομώνυμης μητέρας), του Αττίκ, του Eduardo Bianko -Κομπαρσίτα, Μπλού Τάνγκο, κ.λπ.- του Αργεντίνου Καρλος Γκαρντέλ (!), η «Συννεφιασμένη Κυριακή», τα «Καβουράκια» του Τσιτσάνη και -χωρίς να ξέρω πώς, από πού και γιατί προέκυψε- το Γκραν Μαρς της... Αΐντα του Βέρντι!!!  Γενικώς, οι επιδόσεις μου σ’ αυτό το πρωτόλειο όργανο κρίνονται... αξιόλογες.

   Μετά, στα γυμνασιακά χρόνια των Πλάττερς, του Ραίη Τσαρλς και του Ρενάτο Καροζόνε, η καριέρα μου γνώρισε αναβάθμιση, καθώς εμφανίστηκαν τα πλαστικά 45/άρια και τα φορητά πικ-απ Τεππάζ, των  -ατάκα και επί τόπου- οργανωμένων ρεφενέ πάρτυς.

   Έκτοτε η πορεία μου στη μουσική... εκτοξεύτηκε! Στη μάχη μπήκαν οι στερεοφωνικοί ενισχυτές Pioneer, τα μαγνητόφωνα Grundig  και τα pick up Thorens. Άφθαστη τελειότης και η καριέρα μου... να απογειώνεται!

   Η συνέχεια λογική και αναμενόμενη, καθώς και η αποθέωση. Σ’ αυτό συνετέλεσαν τα δισκάκια laser και τα στικάκια των P/C.

   Ήδη, αλλά και δυστυχώς, η εγγενής απομόνωση και η απουσία φιλόμουσου κοινού στον εγγύς περιβάλλοντα χώρο εμποδίζει το «ξετύλιγμα»  του μουσικού ταλέντου -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κουμπιού που παραμένει κολλημένο στο τέρμα και τον ήχο στη διαπασών. Έτσι στερούμαι της υστάτης ευρείας αποδείξεως  του πόσο βιρτουόζος υπήρξα εις τον φιλόμουσον βίον μου. Κρίμα, γιατί ένα τοιούτον τάλαντον θα παραμείνει, τελικά,  καθηλωμένο εις την αφάνεια.

   Μόνες μου ελπίδες, επιλεκτικά ή και οι δύο μαζί, η να κατοικηθεί ο πέριξ χώρος, ή να εξευρεθούν ισχυρότεροι ενισχυτές. Μόνο που θα πρέπει να γίνει γρήγορα. Η ηλικία δεν μου επιτρέπει την προσδοκία μιάς καθυστερημένης επόμενης πανδημίας και ενός νέου ιού.

    «Οι καιροί... ου μαινετοί»

Αναζητώντας νέους... «Βαρβάρους».

Ευτέρπη. Η Μούσα της ποιήσεως.

   Κουτσά-στραβά και σπρώχνοντας τσούλησε η Μεγάλη Εβδομάδα. Με την σεμνότητα και σοβαρότητα των πολλών και την σαχλότητα και γραφικότητα των παραμενόντων, εισέτι, αριστερών συριζαρέων, οι οποίοι τώρα -στη τούρλα του Σαββάτου- θέλησαν, ντε και καλά, να εκκλησιαστούν ευλαβικά και να τηρήσουν στο ακέραιο τα... πατροπαράδοτα!

   Έτσι όλοι μας, καθ’ όσον όλα τα γήινα και ανθρώπινα έρχονται και παρέρχονται,  αναζητούμε  νέο... «αφήγημα» γιά να συνεχίσουμε τον ανηφορικό και αγχώδη... Γολγοθά μας που μας επεβλήθη και στον οποίον πορευόμαστε, εκόντες-άκοντες.  Πριν συνεχίσω, κάνω μικρή στάση στην ευάκουστη λέξη... «αφήγημα».  Αποτελεί  αλίευμα από τα βάθη του συντηρητικού λεξιλογίου, το οποίον τόσον ενοχλεί τη σύγχρονη αγράμματη αριστερίλα, χωρίς  -μέσα στην μικρόνοη  φανατίλα της- να σκεφτεί πως η ωραία αυτή λέξη είναι αποκαλυπτική και δυσφημιστική γιά  δαύτους, καθώς προδίδει  τον παραμυθιαστικό χαρακτήρα της ιδεολογίας και πρακτικής τους. Όχι τί θα κάνουμε, αλλά τί θα... «πούμε» πως κάναμε και κάνουμε. Μία διαχείριση... «αφήγημα»!

   Επανέρχομαι στη μαύρη... «μαυρίλα» μας, που γιά κάποιους  είναι πιό... μαύρη! Παρ’ όλη την φαινομένη παραδοξολογία της φράσης, με εναντιωμένο  τον λογικό ισχυρισμό πως το «μαύρο», ως χρώμα,  αποτελεί απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη έννοια, η  ψυχική κατάσταση αρκετών καταρρίπτει  αυτό το λογικό «αξίωμα».  Μαζί με την «κλίμακα του κακού», της οποίας το τέλος χάνεται, αόρατο, στα απρόσμετρα βάθη της Κολάσεως.

   Αναζητώντας το δικό μου... «αφήγημα»-σωσίβιο, ανακάλυψα  ότι πιό ανακουφιστικό θα μπορούσε να βρεθεί τώρα στην... «πλώρη» μου. Ένα ποίημα καλού μου φίλου  -πραγματικά φίλου  και όχι «φίλου» μου- το οποίο, παραβαίνοντας  απαίτησή του  να μην κοινοποιηθεί, το αναρτώ, πιστεύοντας πως σε αρκετούς από τους  αναγνώστες θα λειτουργήσει  ομοίως ευεργετικά, όπως σε μένα,

   Προσθέτω -έστω «κομίζοντας γλαύκα εις Αθήνας»-  πως   κατά τη γνώμη μου, το ποιητικό μέλλον του φίλου μου Ε. Γ. -ενός σεμνού νέου παιδιού-  προβλέπεται λαμπρό.

«Ίσως γεμίζουν το κενό σε κάποιο ράφι,

μπορεί και σκόνης, άσπρο πέπλο να φορούν,

ίσως και μ’ άλλους τη συζήτηση να πιάνουν,

όσο ακίνητοι θα στέκουν και σιωπούν.

Μα να 'σαι σίγουρος, γιά σένα θα πενθούν. 

Γιά σένα, φουκαρά, που αργοπεθαίνεις,

που την αδράνεια ερωτεύτηκες σφοδρά

και ενώ έχεις τη μιλιά, όλο σωπαίνεις.

Στη μάχη με το χρόνο, θα βγαίνουν νικητές

και  μένοντας  αθάνατοι, φαντάσματα του χθες,

να ξέρεις δεν πεθαίνουν, ποτέ οι ποιητές».

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

   Καλότυχοι όλοι όσοι μπορούν να κατανοήσουν και ωφεληθούν από την αισιοδοξία που αναβλύζει, μετά την παρακίνηση γιά αφύπνιση και επαναδραστηριοποίηση.

Το Πάσχα της μελαγχολίας και του κορωνοϊού.

"Το γαρ πολύ της θλίψεως..."

"Όνειρο κορωνοϊκής νυκτός"

   Η χθεσινή  απουσία της στήλης εκφράζει  -αυθόρμητα, αλλά συνειδητά- την  de profundis αντίδρασή της  στην πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε.

   Γιά εμάς τους θερμόαιμους Έλληνες, το ανοιξιάτικο φωτεινό Πάσχα αποτελεί την σπουδαιότερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, όταν τα χειμωνιάτικα χιονισμένα Χριστούγεννα προτιμώνται από τους ψυχρούς  Βορειοευρωπαίους.  Απόλυτα συμβατές καταστάσεις με την ψυχοσύνθεση των λαών.

   Φέτος, ένας αρκετά προσεγγιστικός χαρακτηρισμός, βαφτίζει το Πάσχα -λίαν επιεικώς- αλλόκοτο. Κάτι σαν ομελέττα δίχως αυγά. Οπότε, τί μπορείς να πεις μπροστά σ’ ένα άδειο  τηγάνι.  Τί μπορεί να σου πουν οι άδειες κρύες εκκλησίες, πού όλα τα κανάλια πέσαν να μεταδίδουν άχαρες λειτουργίες με την αμηχανία έκδηλη στα μάτια των ιερουργούντων ιερέων και των απορημένων -χωρίς ή με βήχα- ψαλτών. Μία Εκάβη -Παξινού σε άδειο Ηρώδειο, μία Κάλλας-Μήδεια σε άδεια Σκάλα, ένας Μέσσι με Ρονάλντο σε ντέρμπυ μέ άδειο Μπερναμπέου!

   Θλίψη διάχυτη στο χριστεπώνυμο πλήθος, που εκτονώνεται στα μπαλκόνια και θρήνος μετά οδυρμών στο αριστερό του κομμάτι, που βιώνει -αιφνίδια - τη στέρηση του εκκλησιασμού, εθίμων και παραδόσεων! Θαύμα Θεού ανάλογο με εκείνο του αρχιτσιγκούναρου Σκρουτζ  του Ντίκενς, ο οποίος, εν μία νυκτί και μόνη,  μετετράπη σε φιλάνθρωπο!

   Μοναδικό αντίβαρο γιά αντιστροφή του κλίματος και δημιουργία αντικαταθλιπτικών σπερμάτων αισιοδοξίας είναι η καταφυγή στο προαιώνιο και διαχρονικό χιούμορ.

   Έτσι, θεωρώ άκρως ενδιαφέρουσα την ιδέα μεταφοράς του εορτασμού του Πάσχα κατά τον... Δεκαπενταύγουστο. Οπότε η Ανάσταση του Κυρίου θα μπορούσε να λειτουργήσει, ευεργετικά και αποτρεπτικά της Κοιμήσεως της Θεοτόκου! Μ’ ένα σμπάρο...

   Φήμες οι οποίες θέλουν η πρόταση να εκπορεύεται από τα υπόγεια της «Κουμουντούρου»  και των όψιμων «ζηλωτών» του Χριστού -π.χ. Καρανίκας, Τσίπρας, Πολάκης, Αλαβάνος  και έκτακτη συμμετοχή της παραδοσιακής κομμουνίστριας συντρόφισσας Λιάνας-  προκειμένου να εκμεταλλευτεί το γεγονός η χειμάζουσα και αποστερημένη  αντιπολιτευτικών επιχειρημάτων  συριζαρέικη κομπανία και ο.. «μπάμιας» αρχηγός της, ερευνώνται  διά την εξακρίβωση της αληθείας τους, από το ... FBI  της στήλης.

   Κατά συνέπεια, η έμφυτη αισιοδοξία της  θα μπορεί να διατυπώσει με μεγάλη προσέγγιση ακριβούς υλοποίησης,  την πιό  -κατά το δυνατόν -  ταιριαστή και πραγματοποιήσιμη ευχή:  Φίλτατοι αναγνώστες, από βάθους καρδίας σας εύχομαι... «Καλά Χριστούγεννα και Αίσιον και Ευτυχές το Νέον Έτος».

Το καλό το παλικάρι...

Άσε μας ρε... Τσιόρδα με τις παπαρδέλες σου!!

«Περίλυπος εστίν η ψυχή μου, ώσπερ θανάτου...»

   Προβληματίστηκα πολύ γιά τον σημερινό τίτλο. Πολλά τριγυρίζουν στο μυαλό μου που θα ταίριαζαν με την ημέρα και το φορτίο που αυτή κουβαλά. Τελικά διάλεξα -ας είναι συγχωρητέος ο εγωισμός- αυτό που «φέρνει» πιό κοντά και στην δική μου ψυχική κατάσταση.Τελικά, και αντίθετα προς το άχρωμο κλασσικό και ενίοτε ακατανόητα ακουόμενο... «αισίως», φθάσαμε -εντελώς «απαισίως»- στην σημερινή κορύφωση του Θείου Δράματος. Αυτό που κάποιοι ανόητοι και βλάσφημοι, σαν νεώτεροι Δάντηδες -λέγε με Αλαβάνο και σια-   θέλουν να μετατρέψουν με τα αστεία τους καμώματα σε... «Θεία Κωμωδία»! (Χωρίς, όμως, Καθαρτήριο και Παράδεισο, μόνο... Κόλαση, χωρίς εξιλέωση). Αυτοί που ορκίζονται στην Βουλή με πολιτικό όρκο, έβγαλαν από την κωλότσεπη την θρησκευτική τους ευλάβεια και θυμήθηκαν τώρα -όψιμα και υποκριτικά- πως θα τους λείψει...η περιφορά του Επιταφίου! Πιθανότατα γιά να δώσουν στην σημερινή αποφράδα ημέρα έναν ανάλαφρο τόνο ιλαρότητος. Το μόνο, άλλωστε, που απέμεινε να μπορούν να προσφέρουν στην χώρα και την κοινωνία.

   Η σημερινή ημέρα, στην οποία «σκαρφαλώσαμε» κουτσά, στραβά και ιοφοβικά, αν και χαρακτηρισμένη ως... «αποφράς», κατ’ εμέ αποτελεί την σημαντικότερη και συγκλονιστικότερη της Μεγάλης Εβδομάδος. Με τους πολλούς να θεωρούν ως τέτοια, εκείνη της Αναστάσεως.

   Η διαφωνία μου έγκειται στην αντανάκλαση των γεγονότων που συνέβησαν... «τω καιρώ εκείνω».  Η Ανάσταση, ως υπερφυσικό γεγονός, ανήκει στον Θεό, μαζί με την λυτρωτική ανακούφιση που φέρνει το μήνυμα που Αυτός στέλνει. Όμως ο σωματικός πόνος, το αίμα που ρέει, το δάκρυ που ποτίζει τη γη και η οδύνη που σκορπά η θέα της Σταύρωσης και η απόγνωση που γεννά η ταφή του πτώματος, ανήκουν στον Άνθρωπο. Και αυτά με συνεπαίρνουν περισσότερο.

  Ίσως, μια έμφυτη μελαγχολική προδιάθεση με έλκει στο γλυκύτατο μητρικό μοιρολόι -«Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνον...» και μαζί με το κατανυκτικό «Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή σου...» με θέλγουν και με συναρπάζουν πιότερο από το θορυβώδες αναστάσιμο άκουσμα, που ηχεί στ’ αυτιά μου, περίπου σαν ενθουσιαστικό εμβατήριο, συνοδευμένο από την φανφάρα των βαρελότων.

   Άλλωστε, η γνώση του... «φινάλε» του Θείου Έργου που βλέπεις κάθε χρόνο απαράλλαχτο, δημιουργεί -όπως να το κάνουμε- μία ρουτίνα που οδηγεί βιαστικά στην... μαγειρίτσα και την βάρβαρη ψησταριά! Όμως η συγκίνηση της συναίσθησης του Πάθους, η μεταφορική συνειδητοποίηση του πόνου των καρφιών, του μαστιγίου και του ακάνθινου στέμματος, οι υπέροχες μελωδίες του Επιτάφιου Θρήνου, με συγκινούν -και θα με συγκινούν, διά βίου- κάθε χρόνο το ίδιο, όπως την πρώτη φορά  που τα συνειδητοποίησα. Με πρόσθετο βάρος, ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες του κάθε Πάσχα. Κάτι που στην σημερινή περίπτωση προσθέτουν στην αποψινή Μ. Παρασκευή και αφαιρούν από την αυριανή Ανάσταση.

   Αν θα μου λείψει κάτι φέτος από τις προσωπικές μου συνήθειες, είναι η περιφορά του Επιταφίου, όπου συνήθιζα -βάσει των συνεχώς μειουμένων σωματικών μου δυνατοτήτων- να κρατώ επί τινα ανάλογο χρόνο μιά ακρούλα του περιφερόμενου θανόντος Χριστού. Συνήθεια χρόνων που αντικατέστησε την παιδική βουτιά -καταργημένη με το πέρασμα του χρόνου- κάτω από το σεπτό σκήνωμα, στα χρόνια της αθωότητος,  στην εκκλησία του Άι Γιώργη στην Ακ. Πλάτωνος.

   Προς το παρόν, αγαπητοί συμπολίτες, οπλιστείτε με καρτερία και ευλάβεια  (κάτι που φαντάζομαι πως σίγουρα θα κάνει και ο συνονόματος σύντροφος  Αλαβάνος) και αναρριγήσατε -ελεύθερα και κατά βούληση- επί τω ακούσματι του: «... καθελών του ξύλου, ο Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδεύει...».

   Φίλοι αναγνώστες, οι καιροί σε άλλους το επιτρέπουν και σε άλλους το επιβάλλουν.

Το τελευταίο ανέκδοτο: «Συριζάριος... θρησκευόμενος»!

Καλά, τέτοια νούμερα μας κυβέρνησαν και δεν το είχατε πάρει χαμπάρι! (Κάποιοι, βέβαια, το ήξεραν προ πολλού).

   Διαβάστε -και φρύξετε- τί κυκλοφορούν οι αθεόφοβοι συριζαρέοι, -όψιμες «Μαγδαληνές»- προκειμένου να πλήξουν την κυβέρνηση. 

   Μάλιστα ο Αλαβάνος, ο... πρώην Τσίπρας, βγαίνοντας από το ντουλάπι με τα άχρηστα, ζητεί... περιφορές Επιταφίου! Τελικά, ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά να νούμερα γιά να διασκεδάζουμε τις μοναξιές μας! «Το γαρ πολύ της θλίψεως...». Κορόιδα συριζάριοι, καμαρώστε τα χάλια σας.

«Κάποια στιγμή το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο μου και μία πολύ ευγενική και τρεμάμενη φωνή με ρωτάει αν είμαι εγώ και αν έχει τηλεφωνήσει σωστά.

Σας παραθέτω τον διάλογο αυτούσιο.

"Η κυρία Σιδέρη;

Η ίδια, παρακαλώ...

Κυρία Σιδέρη λέγομαι πατέρας -------------- και λειτουργώ στον Ιερό Ναό ---------------------

Χαίρομαι πολύ πάτερ, την ευλογία σας

Να σου τη δώσω παιδί μου αλλά σε παρακαλώ άκουσε με γιατί υπάρχει ένα θέμα που πρέπει να το διευθετήσω.

Ότι θέλετε πάτερ

Παιδί μου, το πρωί έλαβα ένα τηλεφώνημα και μου ζήτησαν να κοινωνήσω έναν άνθρωπο, γέροντα, ο οποίος πέθαινε. Με πήρε τηλέφωνο ο γιος του κλαίγοντας και μου είπε ότι ο πατέρας του ζήτησε να κοινωνήσει πριν κλείσει τα μάτια του και ότι δεν δεχόταν κανένας να πάει στο σπίτι τους. Του απάντησα αμέσως ότι θα πάω εγώ. Κανείς άνθρωπος που πεθαίνει δεν πρέπει να είναι μακριά από τη χάρη Του πόσο μάλλον εφόσον το έχει ζητήσει. Και πήγα παιδί μου και στο δρόμο με σταμάτησαν οι --------------------------- και με τράβηξαν από το ράσο και παραλίγο να μου φύγει το Άγιο δισκοπότηρο από τα χέρια και να χυθεί η Αγία Κοινωνία. Με ειρωνεύτηκαν και με λοιδόρησαν και δεν με άφηναν να μπω στην πολυκατοικία και εγώ παιδί μου, Μ. Δευτέρα σήμερα αμάρτησα πολύ. Φίλησα το πετραχήλι και το Άγιο Δισκοπότηρο και τα άφησα κάτω στο κεφαλόσκαλο μέσα στη σκόνη και μετά χτύπησα αυτόν που με εμπόδιζε, πήρα το Άγιο Δισκοπότηρο και το πετραχήλι και μπήκα μέσα στην πολυκατοικία και κοινώνησα τον γέροντα που έφυγε μόλις έλαβε την Αγία Κοινωνία λέγοντας μου ότι με περίμενε για να πεθάνει. Του έκλεισα τα μάτια παιδί μου και από εκείνη την ώρα κλαίω γιατί χτύπησα άνθρωπο. Δεν με νοιάζει ας με πάνε στον εισαγγελέα αλλά ο γιος του ανθρώπου μου είπε ότι σε ξέρει και ότι πρέπει να σε πάρω τηλέφωνο γιατί μου είπε ότι χρειάζομαι δικηγόρο αλλά εγώ παιδί μου δεν έχω χρήματα, ας με κλείσουν στην φυλακή."

Όπως αντιλαμβάνεστε και του είπα ευθαρσώς ότι έκανε πολύ καλά και η Εθνική Αλληλεγγύη και παρέλαβε τον Πάτερ και του διέθεσε δικηγόρο και όποιος τολμήσει να κάνει ότι τον αγγίζει θα περάσει πάνω από το πτώμα μου.

Γιατί σε αυτή τη χώρα έχουν ξεπεραστεί τα όρια και πλέον οι λυσσαλέες διώξεις των Χριστιανών και του κλήρου, πρέπει και θα πάρουν ένα τέλος.

Υ.Γ1 Όποιος γνωρίζει τον πατέρα από το Κουκάκι που διώκεται να του δώσει το τηλέφωνο 6909733272 και θα του διαθέσουμε μία πλειάδα δικηγόρων.

Υ.Γ2 Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι στον 21ο αιώνα ο Χριστός θα ξανασταυρωνόταν».

Α - Π - Ι - Σ - Τ - Ε - Υ - Τ - Ο   ! ! !