ORPHEAS

DE PROFUNDIS

Κάποιοι φίλοι που παρακολουθούν τη στήλη και τους οποίους ευχαριστώ θερμά γιά τα καλά τους λόγια, διατυπώνουν την απορία γιατί δεν διανθίζω της αναρτήσεις με λίγη ευχάριστη σάλτσα. Όπως φωτογραφίες (ξέρουν τι διαθέτω), μουσική, βιντεοκλιπσάκια και άλλα κόλπα αβανταδόρικα, που θα της αφαιρούσαν τη μονοτονία της παρουσίασης, θα της προσέδιδαν πιό ανάλαφρο στυλ και θα την έκαναν πιό ελκυστική, κυρίως στους νέους.
Επειδή πιθανόν η ίδια απορία να διακατέχει και άλλους αναγνώστες, νομίζω ότι οφείλω μιά δημόσια εξήγηση. Και μιά γενικότερη, εκ βαθέων, εξομολόγηση.
Οι λόγοι είναι πλείονες του ενός.
Πάνω απ' όλα η απειρία και ατζαμοσύνη μου περί τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και η αδυναμία μου σε περίπλοκους χειρισμούς ! Αυτές οι μηχανές του διαόλου αλλά και τα διαδίκτυα του αρχιδιαόλου δεν υπήρξαν ποτέ το forte μου.
Εκ φύσεως, αν και μιά ζωή κουβαλάω στίγμα μηχανικών ασχολιών, απεχθάνομαι τις, πάσης φύσεως, μηχανές και τη λειτουργία τους που μαζί με τα καλά τους φέρνουν κι ένα σωρό κακά παρεπόμενα. Ας μη θεωρηθώ αναχρονιστικός, αλλά να, φαίνεται ότι ξέπεσα εδώ, κατά λάθος, από άλλο, προηγούμενο αιώνα, που η ζωή μιά χαρά εξελισσόταν χωρίς πολλές μηχανές. Απόδειξη αυτού του "μιά χαρά" είναι ότι χωρίς σπουδαία τεχνολογία φτάσαμε ως το σήμερα, ενώ με τις ανέσεις του σήμερα το αύριο μοιάζει προβληματικό.
Πάντως, εγώ, προτιμώ την ηρεμία της εξοχής και της φύσης, στη ξηρά, και το πανάκι στη θάλασσα. Μακρειά από τους πολλούς θορύβους, τα καυσαέρια, τα λάδια, τα γράσσα και τα μαστορέματα.
Επαφή με τις "μηχανές" και τη "τεχνολογία", τ' απολύτως απαραίτητα !
Πριν από ένα, περίπου, χρόνο απέκτησα κινητό (από τζάμπα αντικατάσταση εκείνου της Κας "Ευρυδίκης") που δεν ξέρω, καλά καλά, να το χειρίζομαι. Και πριν από δύο χρόνια "κληρονόμησα" το παλιό υπολογιστή, μιά μπακατέλα, της κόρης μου που αγόρασε ένα καινούριο.
"Νέας γενιάς", λέει, τρομάρα της !
Ψάχνοντας, από περιέργεια, σαν νεογέννητο γατί κάτι ψευτοκατάφερα. Λίγο από δω, λίγο από κει άρχισα να μπαίνω στο νόημα και, ομολογώ, πολύ το φχαριστιέμαι !
Είμαι "ευχαριστημένος πλήρης", που λέει κι ένας σολοικιστής κηπουρός που έρχεται και βοηθάει στο σκάλισμα του κήπου !
Το περασμένο Ιούνιο, ένας, πρώην, φίλος (καλή του ώρα) μ' εμύησε, τσάτρα - πάτρα, στα περί ιστοσελίδων. Και, τσουπ !, να' μαι στο κλαρί. Έξω απ' το καβούκι μου κι έξω απ' τη ρουτίνα μου.
Το πιό χειρότερο, δε, είναι ότι αυτό το χούϊ αρχίζει να μ΄αρέσει πολύ !
Άρα πρώτη αιτία της λιτότητος στη παρουσίαση της στήλης είναι η αδυναμία εμπλουτισμού με γαρνιτούρα, λιλιά, χρώματα κι αρώματα.
Από κει και πέρα είναι και οι προσωπικές επιλογές.
Βλέπω το "μπλογκάρισμα" σαν ένα είδος προσωπικού ανοιχτού ημερολογίου, ένα ατομικό εξομολογητήριο. Κάτι σαν τα παλιά "λευκώματα" που τηρούσαν "αι σεμνότυφοι νεάνιδες" και σου έδιναν να συμπληρώσεις. Με γλυκανάλατες και σαχλές ερωτήσεις του τύπου . " Τι είναι έρως ; " . Που άλλος απαντούσε : " Ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα !", ο ρομαντικός. Κι άλλος : " Σαλάμι του αέρος !", ο κρύος μπαγάσας ! Από ένα τέτοιο "λεύκωμα" μιάς τρυφερής φίλης, μιάς γλυκειάς ανάμνησης, προέκυψε το όνομα "Ορφέας". Κι από τη ποδοσφαιρική ομάδα της γειτονιάς μου. Που, μετά τις κλασσικές αλάνες, πρωτοκλώτσησα, επίσημα, μπάλλα.
Και στο μπλογκ μου, συνομιλώ, βασικά, με τον εαυτό μου. Τον στήνω απέναντι και του ανοίγω τη ψυχή μου. Ενώπιος, ενωπίω.
Αν, τώρα, και κάποιοι "κρυφακούνε". Ε' δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Προσπαθώ να μην αναρτώ περισπούδαστες σαχλαμάρες, κοινότυπα φληναφήματα, βαθυστόχαστες κουραστικές αναλύσεις. Ούτε μανιοκαταθλιπτικές πολιτικές αγκυλώσεις. Πιστεύω ότι η πολιτική πρέπει να μπαίνει στη ζωή μας κι όχι η ζωή μας στη πολιτική.
Η ζωή, με όλα τα ζόρια και τα στραβά της, είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι, δώρο του Πλάστη, κι υπάρχουν τόσα πολλά και τόσο ωραία πράγματα γιά να τη γεμίσουμε και την ομορφύνουμε περισσότερο και δεν της αξίζει, μιά κι είναι τόσο μικρή, να τη σπαταλάμε και τη στριμώχνουμε στη μονομέρεια, στη μιζέρια και τη γκρίνια. Με μονομανίες που οδηγούν στη μονοτονία, στη πλήξι, την ανία και το ανικανοποίητον.Χωρίς φαντασία και χωρίς αίσθημα !
Μιά μεγάλη γκάμα εμπειριών ζωής μου επιτρέπει να παλινδρομώ στο χρόνο με νοσταλγία, με μνήμες, με αυτοκριτική. Θέλω να έχω, αυστηρά, μιά ιστοσελίδα γνώμης και λόγου.
Συνομιλώ με τον εαυτό μου, μιλώ με τη καρδιά μου. Και σ' ένα τέτοιο διάλογο δεν χωρούν ψέμματα και υπεκφυγές. Ούτε ιδιοτέλειες, ούτε σκοπιμότητες, ούτε κουτοπονηριές, ούτε "διπλή σκέψη". Είσαι ολόγυμνος μπροστά του. Με τα θέλγητρα και τις ασχήμιες σου. Δε μπορείς να ξεφύγεις απ' τον εαυτό σου ούτε να κρυφτείς απ' τη συνείδησή σου.
Μπορεί, και σίγουρα συμβαίνει, να λαθεύω σε κάποιες θέσεις, κάποιες απόψεις. Δεν είμαι Πάπας, τα πρώτα γράμματά μας συμπίπτουν απλώς ! Και δεν θεωρώ καμμία, γιά καμμία άποψη ως θέσφατο, ως αξίωμα. Και τα πιό ακλώνητα μαθηματικά αξιώματα περιμένουν την ανατροπή τους. Ο Αϊνστάϊν απέδειξε ότι η μάζα δεν αποτελεί σταθερό μέγεθος αλλά συναρτάται με τη ταχύτητα. Ποιός θα το πίστευε !
Καταβάλλω κάθε προσπάθεια, κατά την τεκτονική θεμελειώδη αρχή, να "λαξεύσω τον ακατέργαστο λίθο", που είναι η ψυχή κι ο χαρακτήρας μου. Το κατά δύναμην, στοχεύοντας , κατά τη κρίση μου, στο σωστό, το καλό και το δίκαιο. Και το όμορφο.
Μουσικές, ακόμη κι αν μπορούσα, δεν θα έβαζα ποτέ. Δεν είμαι "τζιούκ μποξ". Το ίδιο και βιντεάκια, γιατί δεν είμαι ούτε βιντεοκλάμπ, ούτε τηλεοπτικός σταθμός.
Το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι λόγος. Έλλογος λόγος, ανοίγοντας διαδρόμους γιά σκέψη, προβληματισμό και επεξεργασία.
Α', ναι και δυό κουταλιές της σούπας συναίσθημα με πέντε σταγόνες χιούμορ !
Κι αυτά μέσα σ' ένα λιτό, μάλλον βαρύ και δωρικό περιτύλιγμα. Μιά παρουσίαση απλή. Χωρίς φανφάρα, μπούγιο, "αυθεντία", φιλαυτία και αμετροέπεια.
Αν ζητούσαμε κάτι ανάλογο, σαν τρόπο παρουσίασης, από το καθημερινό τύπο θα' λεγα ότι η στήλη θέλω να μοιάζει κάπως μεταξύ Εστίας, παλιάς Καθημερινής και Ριζοσπάστη.
Κι από θεματολογία, ότι κάτσει κι ότι μου κατέβει. Ατζέντα ελεύθερη. Η καθημερινότης, δόξα τω Θεώ, μας τροφοδοτεί, αφειδώς, με θέματα κι εναύσματα.
Κάτι θ' αρπάζω, θα το καταπίνω, θα το επεξεργάζομαι μέσα μου, και θα το σερβίρω, όπως κάνει η μέλισσα που τρώει γύρη και βγάζει μέλι.
Χωρίς το πάθος του φανατισμού, την αγκύλωση της μισαλλοδοξίας και τα χρωματισμένα γυαλιά της μονόχνωτης ιδεοληψίας.
Πιστεύω να έγινα αντιληπτός