ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

Ισχυρογνωμοσύνη - Πείσμα - Βλακεία

Στα πλαίσια των απόψεων του Αϊνστάϊν και του γνωστού του, χιουμοριστικού, αφορισμού περί της ανθρώπινης βλακείας που έχω ήδη αναρτήσει και την οποία παρατηρώ και "σπουδάζω" από χρόνων, θυμήθηκα μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά της νιότης μου, που τότε δεν ήμουν, λόγω ηλικίας και πείρας, σε θέση να επισημάνω, αξιολογήσω και κατατάξω.
Σήμερα κουβαλώντας τόσα χρόνια, από το πεζοδρόμιο της ζωής, στη πλάτη μπορώ, μάλλον άνετα, να ξεχωρίσω τα λεπτά και ευαίσθητα όρια της καλής έννοιας της λέξης ισχυρογνωμοσύνης ( γιατί το ι σ χ υ ρ ό ς εμπεριέχει και το ο ρ θ ό ς , όπως ως εμπειρογνωμοσύνη νοείται η γνώμη του εμπείρου ) από τη στειρότητα του όρου πεισματάρης, με την έννοια του αμετακίνητου. ( Ου με πείσεις κ'άν με πείσεις !). Και πως το στείρο πείσμα είναι το άλλο πρόσωπο της βλακείας.
Ο ισχυρογνώμων θέλει να έχει το τελευταίο (έλλογο) λόγο. Ο πεισματάρης τη τελευταία (άλογη) λέξη.
- Είχα στο Γυμνάσιο κάποιο συμμαθητή, γείτονα και φίλο, που γυρνούσαμε σπίτι, μετά το σχόλασμα, μαζί. Καλό παιδί, αλλά πεισματάρης μέχρι βλακείας. Όταν τύχαινε να πετάξει καμμιά μπαρούφα, (σ' αυτή την ηλικία όλοι πετάγαμε), και όταν αυτή απ' τη συζήτηση προέκυπτε ως τέτοια, αντί να μαζευτεί και να επανορθώσει εύσχημα, πέταγε άλλη κοτσάνα, μεγαλύτερη, γιά να τα μπαλώσει. Και μετά τρίτη, τέταρτη, κ.ο.κ. Μέχρι της πλήρους γελοιοποιήσεώς του.
Τελικά, η επιμονή, το πείσμα και η βλακεία είναι τρίδυμα αδελφάκια.
- Θυμάμαι, ακόμη, μιά περίπτωση από ένα Φροντιστήριο που πήγαινα, στη τελευταία τάξη του Γυμνασίου, προετοιμαζόμενος γιά τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου.
Η τάξη γεμάτη, ο καθηγητής σπουδαίος, ο περίφημος μαθηματικός Τσάμης, και το μάθημα πολύ ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο.
Στο σχολείο που πήγαινες, βασικά ενδιαφερόσουν γιά το βαθμό. Γι αυτό σήκωνε ο σχετικός χαβαλές, σε μαθήματα εκτός κύκλου ενδιαφέροντος. Στο φροντιστήριο, όμως, όχι. Εκεί πληρώνεις, προσέχεις, μετέχεις, μαθαίνεις. Γιά το δικό σου καλό.
Ένας τύπος, λοιπόν, συμμαθητής, όχι σπουδαίων δυνατοτήτων και επιδόσεων (κάτι που φάνηκε και στα αποτελέσματα), καθισμένος στο τελευταίο θρανίο όλο μίλαγε και σαχλαμάριζε ενοχλών "εαυτόν και αλλήλους".
Ο Τσάμης φοβερά ενοχλημένος, όταν το πράγμα έφτασε στο νυν και αεί φωνάζει.
- Νίκο Χ..., έλα στο πρώτο θρανίο !
- Όχι, δεν έρχομαι !
- Νίκο, είπα, στο πρώτο θρανίο και γρήγορα !
- Όχι, δε πάω πουθενά !
- Θα' ρθεις και θα πεις κι ένα τραγούδι. Και άρχισε να κινείται προς το μέρος του με άγριες διαθέσεις.
- Καλά, έρχομαι ! ΕΡΧΟΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΠΡΟΣΕΧΩ ! ! !
Ουδέν σχόλιον !