ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

Οσάκις συζητώ με δογματικά σκεπτόμενους ανθρώπους, πολλές φορές, νοιώθω σαν να χτυπάω ένα τοίχο, ζητώντας του ν' ανοίξει μιά πόρτα.
Σε κάθε αδυναμία απαντήσεως, προτάσσουν το "εσύ δεν καταλαβαίνεις" γιά να κρύψουν τη δική τους αδυναμία στο ν' αντιληφθούν ότι ξεφεύγει, εκτός και πέραν, απ' αυτά που το "δόγμα" τους υπαγορεύει και τους διαποτίζει.
Και είναι λυπηρό γιατί ξέρω και κάποιους, πράγματι και εν δυνάμει, αξιόλογους ανθρώπους που, αντί να τη φυλακίζουν, θα μπορούσαν να πάνε τη σκέψη τους πιό μπροστά και να εμβαθύνουν στη "ουσία" των πραγμάτων, με την Αριστοτελική έννοια του όρου. Και όμως την κρατούν καρφωμένη στη στειρότητα του "χαπιού" του δογματισμού που κατάπιαν.
Πολλοί μοιάζουν με μιά Φερράρι που θέλεις να ξεχυθεί και να τρέξει, πατώντας της, ταυτόχρονα, γκάζι και φρένο !
Σ' έναν ελεύθερο διάλογο το πρώτο ζητούμενο, και το πιό ενδιαφέρον, είναι η κατάθεση των απόψεων. Και των "στρατευμένων" και των "αστράτευτων". Όλων ανεξαιρέτως.
Από εκεί και πέρα "ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω" και "ο νοών νοείτω".
Ο διάλογος μοιάζει με την καβαφική "Ιθάκη". Το φτάσιμο έχει πολύ μικρή σημασία. Ίσως και να μην έχει καθόλου. Το ταξίδι έχει την αξία. Και αυτό που θα μείνει όταν ξεχαστούν τα λόγια. Σαν τη γυαλάδα που μένει στο έπιπλο, όταν το τρίψει καλά ο λουστραδώρος και του πάρει την αλοιφή. Κάτι που γίνεται μόνο του, αυτόματα, πέρα από σκοπιμότητες και δεοντολογίες. Και που χαράσσεται αδιόρατα, μεν, αλλά ανεξίτηλα στο νου και τη ψυχή. Και αυτοαναδύεται, όταν και αν χρειαστεί.
Και αυτό λέγεται μόρφωση. Είναι μόρφωση..........