ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

Θεωρείται, από πολλούς, η πολιτικολογία ως πολιτική παιδεία. Και η σκληρή αντιπαράθεση, ο φανατισμός, η μετά πάθους υποστήριξη πολιτικών απόψεων ως πολιτική γνώση και ωριμότης.
Μακάρι να ήταν.
Όμως πολιτική ωριμότης σημαίνει, προ πάντων, σκέψη. Πολλή μελέτη της Ιστορίας, αναλύσεις, συγκρίσεις, αμφισβητήσεις και προβληματισμό μέχρι τη ψύχραιμη και νηφάλια παγείωση και αποκρυστάλλωση ιδεολογικής ταυτότητος και της, τελικά, ένταξης στον όποιο πολιτικοιδεολογικό χώρο. Αυτόν που θα αναφυεί μέσα μας αυθόρμητα και αυτόματα. Από τα υποκειμενικά κριτήρια, τις ιδεοληψίες, τις προσωπικές ευαισθησίες και αδυναμίες και τη συναίσθηση του γενικώτερου κοινωνικού συμφέροντος.
Η ιδιοτέλεια, τα μικροσυμφέροντα, η καιροσκοπία, οι κοντόφθαλμες επιδιώξεις δεν οδηγούν στη παγίωση ιδεολογικών θέσεων και δημιουργία πολιτικού έρματος αλλά σε ευκαιριακούς συμβιβασμούς και εντάξεις, στη λογική του "ανεμόμυλου" που πάντοτε σπεύδει να τοποθετηθεί προς τη κατεύθυνση του ανέμου. Και αυτό, πολύ συχνά, κρύβει απογοητεύσεις.
Η ιδεολογία είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση του ελεύθερου και δημοκρατικού πολίτη. Και δεν απαιτεί, υποχρεωτικά, ένταξη σε κόμμα. Η ιδεολογία δεν εντάσσεται σε κόμματα. Τα κόμματα εξυπηρετούν την ιδεολογία. Είναι τα εργαλεία και τα εκτελεστικά της όργανα.
Συνηθέστατα, η ιδεολογία δεν αλλάζει εύκολα. Γιά να συμβεί αυτό θα πρέπει να συμβούν κοσμοιστορικά γεγονότα στη ψυχή του ανθρώπου. Να κατεδαφισθούν, συνθέμελα, όλα τα προηγούμενα πιστεύω, να ξεκαθαρίσει, τελείως, το έδαφος και να ξαναχτιστούν τα καινούργια. Στη περίπτωση αυτή, η προκύπτουσα νέα ιδεολογία είναι ισχυρότερη και με μεγαλύτερο φανατισμό υποστηριζόμενη. Πιθανόν και από ενδόμυχες τύψεις που πρέπει να εξαφανισθούν από το προσκήνιο της συνείδησης η να καταπλακωθούν στα βάθη της. Η κλασσική ψυχολογία του γενιτσαρισμού.
Η συνεχής, όμως, και συστηματική μεταπήδηση από χώρο σε χώρο, από ιδέα σε ιδέα και από κλαδί σε κλαδί μπορεί γιά τα πετεινά του ουρανού να εκφράζει τρόπο ζωής , και μάλιστα πολύ χαριτωμένο, όμως γιά τον άνθρωπο σημαίνει επιπολαιότητα, ελαφρότητα και ανευθυνότητα.
Και, δυστυχώς, η τελευταία που εκφράζεται με το αμέριμνο ανασήκωμα των ώμων αποτελεί κλασσική ιδιότητα της ελληνικής φυλής. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Με μιά τέτοια κίνηση ανεμελιάς, βαρεμάρας και ασυνειδησίας "εξοστρακίσαμε" τον Αριστείδη. Κι ας ήταν απολύτως παραδεκτός ως "Δίκαιος".
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και βαθύτερη η ελληνική!