ORPHEAS

Aπό τον κύκλο των χαμένων ποιητών

" Με τη πρώτη σταγόνα της βροχής, σκοτώθηκε το καλοκαίρι" !
Πόσο ευάλωτα είναι, τελικά, τα καλοκαίρια της ζωής μας. Πόσο ντελικάτα. Και πόσο εύκολα σκοτώνονται. Μιά ψιχάλα αρκεί.
Και πόσο σκληροί και ανθεκτικοί οι χειμώνες μας. Πελώριοι,ανίκητοι, ακούνητοι, καταλυτικοί. Άτρωτοι.
Γι' αυτό κι η ζωή μας είναι γεμάτη από χειμώνες. Οι χειμώνες, πάντα, επικρατούν στο τέλος. Αλίμονο !
Η στήλη "παίζει" μιά "εισαγωγή" του επερχόμενου χειμώνα. Κάτι σαν πρελούντιο, με την κρυφή ελπίδα να τον ξεγελάσει και καθυστερήσει. Με μιά πινελλιά μελαγχολίας.
Μήπως....

Απελπισία

- Κάθε τέτοια εποχή,
κάθε φθινόπωρο
ένα αηδόνι μικρό
θα σωπαίνει θλιμμένο.

- Και το βουβό του κλάμα,
θείο, ουράνιο σάβανο,
θ' απλώνει στη νεκρή γη,
με τις χλωμές, μαραμένες μαργαρίτες.

- Κάθε τέτοια εποχή,
κάθε φθινόπωρο,
μιά κολασμένη ψυχή
θ' αλυχτά αδικαίωτη.


Ι Β Α