Αναδρομές

Πως και γιατί δεν έγινα κομμουνιστής.

Ανήκω στη πρώτη μεταπολεμική γενιά. Τη γενιά που γαλουχήθηκε με το γάλα της ΟΥΝΡΑ που μας μοίραζαν κάθε πρωί στο μισογκρεμισμένο σαράβαλο που, υποτίθεται, έπαιζε ρόλο σχολείου. Αυτό το σαράβαλο το «έπαιζε» σχολείο, εμείς όμως, δεν είχαμε χώρο να παίξουμε στα διαλείμματα στριμωγμένοι σε μια αυλούλα 5Χ5. Ένα τσούρμο πιτσιρίκια.
Αλλά μήπως οι τάξεις ήταν καλλίτερες. Τρεις όλες κι όλες, ας πούμε τις αίθουσες, μια και στη πράξη επρόκειτο περί απλών και μικρών δωματίων. Όσοι κι οι δάσκαλοι !
Ο κ. Περίδης, Σωκράτης νομίζω, ο ιδιοκτήτης, η κυρία Μαρία η γυναίκα του και κάποια τρίτη, νεαρά πιστεύω, μια και τότε κι η πιο πιτσιρίκα μας φαινόταν μεγάλη.
Ιδιωτικόν Δημοτικόν Σχολείον « Η Πρόοδος» !
Νομίζω ότι η τρίτη δασκάλα, η δασκάλα μου για τις δυό πρώτες τάξεις του δημοτικού, καθ’ όσον όπως προείπα κάθε δωμάτιο του παλιού διώροφου σπιτιού στέγαζε δύο τάξεις και η δασκάλα μια ασχολιόταν με τη μία σειρά θρανίων, που εξέφραζε τη α’ τάξη και μια με τη άλλη που ήταν η β’ τάξη, ήταν πολύ νεαρά.
Αν θυμάμαι καλά πρέπει να την έλεγαν Ουρανία Μπουζούκου και να έμενε, κάπου, στα Ταμπούρια. Πιθανότατα να μη ζει. Αν όμως ζει, δεν υπάρχει τίποτε εντονότερο μέσα μου από το να θέλω να την αγκαλιάσω και να της φιλήσω το χέρι. Με άπειρο σεβασμό, νοσταλγία και αγάπη.
Σ’ αυτήν οφείλω όλη μου τη παιδεία, όλη μου τη συγκρότηση.
Κάθε μακρύ ταξίδι αρχίζει απ’ το πρώτο βήμα !
Στην αρχή σε μαύρη πλάκα σκάλιζα με κοντύλια τα πρώτα μου γράμματα και μετά με τα μαύρα , Faber, μολύβια χάραζα τον ανηφορικό και επίπονο δρόμο της μάθησης. Για 18 ολόκληρα χρόνια, μαζί με το χρόνο που έχασα μέχρι να μπω στο Πολυτεχνείο.
Χρόνια φτωχά, σκληρά και δύσκολα, που κάποια σοβαρά οικογενειακά προβλήματα τα έκαναν ακόμη σκληρότερα .
Και όλα αυτά τα μαθητικά χρόνια κύλησαν χωρίς αναταραχές, χωρίς καταλήψεις, χωρίς μολότοφ, χωρίς κουκούλες, χωρίς γκαζάκια, χωρίς αιτήματα και, κυρίως, χωρίς «αιτήματα».
Ο μαθητικός συνδικαλισμός ανύπαρκτος και ο φοιτητικός στα σπάργανα. Το κύριο μέλημα σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες ήταν, των μεν καθηγητών να διδάξουν, των δε μαθητών να μάθουν. Με προσήλωση, όλοι, στους ρόλους μας. Και πολλή ευπρέπεια. Χωρίς μούσια, γένια κι αλογοουρές.
Η πολιτικοποίηση και κομματικοποίηση ήταν μια περιττή πολυτέλεια λίγων και «ψαγμένων». Οι πιο πολλοί νοιαζόμασταν, έξω απ’ τις σπουδές και τη παράλληλη δουλειά και απασχόληση, (όσοι είχαμε), για αθλητισμό, κινηματογράφο, εκδρομές, αυτοκίνητα, πάρτι, ταβερνάκια, κουτουκάκια, μπουάτ και, πάνω απ’ όλα, για γυναίκες !
Μάλιστα, τότε, κυριαρχούσε το σκωπτικό, «το πολύ το ΚΚ, κάνει το παιδί μαλ…» !
Κι αυτό όχι από αντιπολιτευτική διάθεση αλλά για να σατιριστεί η «αγκύλωσή» τους . Το «κόλλημα» σε μονομερείς ασχολίες, (όπως εδώ η πολιτική), που ήταν τελείως έξω από το πεδίο των ενδιαφερόντων μας.
Εκλογικό βιβλιάριο έβγαλα επί χούντας , πολύ αργότερα από όταν εδικαιούμην, μόνο και μόνο για να ψηφίσω, και μάλιστα φανερά, το «ΟΧΙ» στο πρώτο δημοψήφισμα - μαϊμού του Παπαδόπουλου. Χωρίς πολιτική ένταξη (δεξιά – αριστερά). Απλώς δεν γουστάριζα να ζω ανελεύθερα και ν' ανέχομαι τον κάθε ανεγκέφαλο να με κυβερνάει όπως αυτός θέλει κι εγώ να μη μπορώ ν' αντιτάξω κουβέντα.
Χωρίς μαγκιές και ψευτοηρωισμούς, σε μια χώρα α π ό λ υ τ α υποταγμένη στη βούληση των δικτατόρων. Παρά τους μετέπειτα κορδακισμούς των «τάχα» αντιστασιακών. Τρίχες ! Μύγα δεν πέταγε και φύλλο δεν κουνιόταν σοβαρά. Όλοι τα κεφάλια κάτω, όλοι προσκυνημένοι. Με τον πνευματικό κόσμο πρώτο και καλύτερο. Μόνο μερικοί ρομαντικοί, π.χ. ο Αλ. Παναγούλης, «τρελόπαιδο», αλλά ντόμπρος και λεβέντης, γνωστός και συμφοιτητής στο Πολυτεχνείο, τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα και ν’ αντισταθούν πραγματικά.
Οι πιο πολλοί , απορώ που ξεφύτρωσαν τόσοι πολλοί, μετά τη πτώση της χούντας ήταν «αντιστασιακοί» της πλάκας.Ήρθαν στο ταμείο γιά τη πληρωμή. Κατάπτυστοι και απεχθείς. Όχι τόσο γι’ αυτά που δεν έκαναν, αλλά γι’ αυτά που «υποτίθεται» ότι έκαναν. Και αυτά που εξαργύρωσαν για όσα δεν έκαναν αλλά, «δήθεν», έκαναν !
Και θυμάμαι, ακόμη, μια μεγάλης κυκλοφορίας, και σήμερα, εφημερίδα, ναυαρχίδα της δημοκρατίας (!), να γλύφει εμετικότατα τους χουνταίους και τώρα να υπερμάχεται στο πλευρό της «δημοκρατικής παράταξης». Οι πιό παλιοί θυμούνται.
Δεν τη ξανάπιασα στο χέρι μου, αν και ειδικοί λόγοι μου επέτρεπαν να την έχω δωρεάν.
Στη αρχή της χουντικής περιόδου απέκτησα «Ευρυδίκη» και σαν νεογέννητο κουτάβι έψαχνα, μέσα σε άγνωστα νερά, να βρω την επαγγελματική μου ρότα, οικογενειάρχης γαρ.
Η κα Ευρυδίκη, κορίτσι «καλής οικογενείας» (εγώ ορφανό ρεμάλι) διέθετε, μεταξύ άλλων, κι ένα θείο υπερήλικα. Γνωστό με το παρατσούκλι «Αρπαγκόν» ! Στην αρχή, καλοσυνάτος όπως ήταν κι ευχάριστος συζητητής, δεν μπορούσα να καταλάβω τι σχέση μπορούσε να έχει ένας ωραίος τύπος, ανοιχτόκαρδος και κουβαρντάς με τον Φιλάργυρο του Μολιέρου. (Τελικά, έμαθα).
Ο θείος Αρπαγκόν, πάμπλουτος μεγαλοτσιφλικάς, διέθετε και τεράστια κτηματική περιουσία στο Πόρτο Ράφτη, την οποία απέκτησε κατακλέβοντας και κοροϊδεύοντας τους ντόπιους χωριάτες, με τοκογλυφίες και διάφορες, άλλες μπαγαποντιές.
Είχε Μερσεντές θεόρατη και πολυκατοικία ολόκληρη στο Ψυχικό.
Όταν ο Παπαδόπουλος θέσπισε το νόμο που επέτρεπε τη τοποθέτηση λυομένου, όπου δει, ο θείος Αρπαγκόν σκέφτηκε να κομματιάσει τα κτήματά του, να φτιάξει οικοπεδάκια, να βγάλει άδειες λυομένου και να τα μοσχοπουλήσει.
Αγροτεμάχιο με άδεια, πάντα είναι ελκυστικότερο και, κυρίως, ακριβότερο.
Και γι’ αυτά χρειαζόταν, οπωσδήποτε, μηχανικό. Κι ο λιγούρης, νεοεισελθών στην οικογένεια γαμπρός, ταίριαζε γάντι στη περίπτωση. Νέος, συγγενής, άπειρος, πρωτάρης. Άρα φτηνός !
Κι αρχίζει η ιστορία, το λακριντί, το παζάρεμα. Στην αρχή στο πρώτο, μικρό γραφειάκι που, δειλά δειλά, ξεκίνησα να στήνω.
Να τα τοπογραφικά που μου έφερε να πάρω ιδέα για το ξεκίνημα, να οι επισκέψεις στο Πόρτο Ράφτη, να οι δρόμοι από δω, να οι δρόμοι από κει. Σχέδια επί σχεδίων. Ρυμοτομικά, τοπογραφικά, απ' όλα ! Όμως για λεφτά, κουβέντα !
Σε κάποιο προγραμματισμένο ραντεβού με παρακάλεσε, αντί για το γραφείο μου, να συναντηθούμε στο σπίτι του, όπου είχε μια πολύ σπουδαία συγκέντρωση και δεν μπορούσε να λείψει. Συμφώνησα. Και βάλθηκα να ψάχνω τη Στρατηγού Καλλάρη, στο Ψυχικό.
Όταν ξετρύπωσα τη διεύθυνση και τρόμαξα να παρκάρω γιατί τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα παρκαρισμένες Μερσεντές, ανέβηκα και χτύπησα το κουδούνι. Η υπηρέτρια που μου άνοιξε, πολύ ευγενικά, με παρέπεμψε στο κάτω όροφο, όπου ήταν το «γραφείο» του κυρίου ! Πολύ παραξενεμένος, γιατί δεν ήξερα περί γραφείου, κατέβηκα και χτύπησα τη πόρτα που μου υπέδειξε η μικρή.
Αφού με ρώτησε, επανειλημμένως από μέσα, για να βεβαιωθεί ποιος ήμουν μου άνοιξε.
Κι έμεινα άναυδος ! Σ’ ένα ευρύχωρο σαλόνι με ωραία επίπλωση ήταν αραδιασμένα καμιά δεκαπενταριά γερούνδια μ’ ένα ποτήρι στο χέρι (βότκα, ως απεδείχθη) και στο τραπέζι διάφοροι μεζέδες. Ο θείος έκανε τις συστάσεις. Ήταν γιάφκα !
Ο θείος Αρπαγκόν, που έπινε το αίμα των βλάχων με το καλαμάκι, ήταν κομμουνιστής ! Κι όλη η παλιοπαρέα, τύποι ανάλογοι. Τέως νεαροί κομμουνισταί μεταποιηθέντες από τη καθημερινότητα αλλά, όλα κι όλα, πιστοί στην «ιδέα». Από μαυραγορίτες της αγοράς, δοσίλογοι της Κατοχής και κατσαπλιάδες κλεφταρέοι ! (Όλ’ αυτά τα έμαθα μετά). Όλοι με Μερσεντές ( αυτή η μάρκα μου γυάλιζε, τότε και τη πρόσεχα). Όλοι οικονομημένοι με σπίτια, επιχειρήσεις και περιουσίες ατράνταχτες.
Μαζευόντουσαν κάθε 15 μέρες στο διαμερισματάκι του θείου Αρπαγκόν, έπιναν τη βότκα τους, με μεζέ μαύρο χαβιάρι (δεν νομίζω να ξανάφαγα ποτέ) και καβούρια Σάτκα (αν τα λέω σωστά) και μελετούσαν, λέει, τον Μαρξ, και την Επανάσταση !
Και συζητούσαν με τις ώρες. Σε μια γλώσσα ακατάληπτη από μένα. Σα να μιλούσαν κινέζικα με ελληνικές λέξεις ! Είχαν, λέει, μια μικρή συνωμοτική οργάνωση που οραματιζόταν λαϊκές κυριαρχίες, προλεταριάτα και όλα τα σχετικά.
Μου πρότειναν να γίνω μέλος. «Σύντροφος» !
Ομολογώ πως η κυριολεξία του όρου μου άρεσε πολύ. Και το μαύρο χαβιάρι (που πρώτη και τελευταία φορά δοκίμασα) και τα καβούρια, που τα τιμώ έκτοτε δεόντως, όταν τα πετύχω, γιατί εμπίπτουν, ακόμη, στο οικονομικό μου βεληνεκές. Η βότκα με καίει κάπως μια και μου θυμίζει σκέτο οινόπνευμα. Όμως δεν θα τα χαλάγαμε εκεί.
Ζήτησα λίγο χρόνο να το σκεφτώ. Κάτι σαν το χαρτοπαικτικό «δικαίωμα», και μετά από πολλή και ώριμη σκέψη αντιπρότεινα, διαπραγματευόμενος, την ολόψυχη κι ομόθυμη προσχώρηση μου στο κομμουνιστικό στρατόπεδο.
- Κύριοι, εγώ είμαι ένας νέος, φτωχός επιστήμων που τώρα βγαίνει στον επαγγελματικό στίβο. Εσείς είσαστε ώριμοι και προχωρημένοι στη ζωή. Και απολύτως επιτυχημένοι. Μπροστά στην πολιτική σας εμπειρία και κατάρτιση είμαι ασήμαντος. Μένω στο νοίκι, ένα μικρό τριάρι στην Αχαρνών, κι έχω μια μικρή Λάντσια Φούλβια Όμως ευχαρίστως αποδέχομαι τη πρότασή σας, πολύ τιμητική για μένα και θέλω να γίνω κι εγώ ένας καλός και συνεπής κομμουνιστής, όπως εσείς. Αλλά για να μη νοιώθω τόσο ασήμαντος, στο ξεκίνημα, και τόσο υποδεέστερος μπροστά σας, αφού, άλλωστε, αγωνίζεστε για την ισότητα των ανθρώπων, γράψτε μου κι εμένα ένα μικρό διαμερισματάκι, μικρότερο απ’ τα δικά σας, εδώ στο Ψυχικό. Δώστε μου και μια Μερσεντές, με λιγότερα, έστω, κυβικά απ’ τις δικές σας, για να πορεύομαι με άνεση και ασφάλεια και ανοίξτε μου κι ένα μικρολογαριασμό για ν’ αρχίσω τη ζωή μου και φύγαμε ! Μέσα κι εγώ ! Δικός σας ! Ιδεολόγος κι εγώ ! Γράψτε με αμέσως, τώρα !
Η κατήφεια κι η παγωμάρα ήταν χαρακτηριστική και εύγλωττη. Κρίμα !
Τελικά όλοι βγήκαμε χαμένοι απ’ αυτή την υπόθεση.
Εγώ, που έχασα μια μοναδική ευκαιρία να προκόψω στη ζωή μου ( κατά τη Χατζηδάκειο ρήση, για να προκόψεις στην Ελλάδα πρέπει να είσαι η αριστερός η που…) και γίνω ένας, πρώτης τάξεως, ιδεολόγος κομμουνιστής ( μια και προκοπή απ’ το άλλο δεν επρόκειτο να δω, καθότι φανατικός ετεροφυλόφιλος ).
Οι φίλοι του Αρπαγκόν που έχασαν, μέσα απ’ τα χέρια τους ένα καλό και πιστό «σύντροφο», για μερικά ψωροεκατομμυριάκια της εποχής. Kαι το κομμουνιστικό κόμμα που στερήθηκε των υπηρεσιών ενός ικανού και δραστήριου μέλους.
Η μόνη που θα πρέπει να μένει ικανοποιημένη απ’ την όλη υπόθεση είναι η κ. Αλέκα Παπαρήγα, η πονηρή, της οποίας η θέση, μετά απ’ αυτή την αρνητική εξέλιξη, παραμένει πλέον ακλόνητη και αδιαμφισβήτητη !

Στοχασμοί

Θεός - θρησκεία - κλήρος

Με πολύ μεγάλη προσοχή, σεβασμό και υπευθυνότητα καταπιάνομαι με το σημερινό θέμα. Γιατί άπτεται βασικών και αρχέγονων αντιλήψεων του ανθρώπου. Ζυμωμένων με τη παράδοση, τη κουλτούρα και, εν τέλει, με την ίδια του την πνευματική και ψυχική υπόσταση. Έννοιες και αντιλήψεις παγιωμένες και, ως εκ τούτου, «αρχειοθετημένες» στη συνείδηση και αντιμετωπιζόμενες σαν απροσπέλαστα ταμπού.
Τολμώ να μπω σε απολύτως προσωπικά διαμερίσματα της ψυχής και αυτό το κάνω με απόλυτη διακριτικότητα, χωρίς να θέλω να θίξω η να προσβάλω κάθε αντίθετη άποψη, κάθε προσωπική δοξασία. Χωρίς να θεωρηθώ ιερόσυλος προσπαθώ να εισχωρήσω και ανατμήσω κάποιες έννοιες βαθιά παρεξηγημένες που εδράζονται σε δόγματα και γι αυτό δύσκολα επιδέχονται συζητήσεων και επεξεργασίας. Νομίζω, όμως, ότι η κατάθεση μιας γνώμης, έστω και αιρετικής, σε κάθε θέμα είναι χρήσιμη γιατί, τουλάχιστον, γεννά προβληματισμό και κάνει το μυαλό να περιστρέφεται γρηγορότερα.
Τους τελευταίους αιώνες, πολιτικές ιδεολογίες και κοινωνικοοικονομικές θεωρίες έθεσαν σε αμφισβήτηση την ύπαρξη του Θεού. Και με έωλα επιχειρήματα και χάσματα λογικής προσπάθησαν να το αποδείξουν.
Τα τελευταία, δε, χρόνια σοβαρές παρασπονδίες και αντισυμβατικές συμπεριφορές κληρικών γεννούν σύγχυση και διογκώνουν την, έντεχνα, διασπειρόμενη προπαγάνδα κατά της ύπαρξης του Θεού.
Υπάρχει στο ερώτημα μια βασική και διάχυτη παρανόηση, σχεδόν στο σύνολον των ανθρώπων. Μπερδεύουν τις τρεις έννοιες της επικεφαλίδας του άρθρου. Οι έννοιες αυτές, παρά την φαινομένη συγγένεια, που οπωσδήποτε υπάρχει, είναι τελείως ανεξάρτητες και αυθύπαρκτες. Πρόκειται για τρία διαφορετικά πράγματα. Όπως, π.χ. τρία αδέλφια αποτελούν τρεις διαφορετικές οντότητες.
Θεόν ονομάζουμε, απρόσωπα, ασαφώς και αόριστα , την αόρατη και απροσδιόριστη γενεσιουργόν αιτία δημιουργίας του χαώδους Σύμπαντος.
Και Αυτή είναι μία και μόνη.
Θρησκεία είναι η γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ Θεού και του λογικού όντος, του Ανθρώπου. Είναι το πνευματικό μέσον που προσπαθεί να συνδέσει αυτά τα δύο άκρα. Πρόκειται για ανθρώπινο μόρφωμα. Μια ανθρώπινη προσπάθεια ερμηνείας και απεικόνισης του Θείου. Μέσα από οραματισμούς, διδασκαλία, ερμηνεία αλλά, κυρίως, από «δογματική» αποδοχή και κατήχηση.
- Αυτό είναι, πάει και τελείωσε ! Πάρ’το χάπι.
Κλήρος είναι το διαβαθμισμένο σύνολον ανθρώπων που υπηρετεί τη θρησκεία και κατηχεί και κατευθύνει τους πιστούς. Ο κλήρος οικειοποιείται αυθαιρέτως τον Θεό και πολλές φορές τον καπηλεύεται. Επικαλείται «αυθεντία» και μονοπωλεί εγωιστικά την ηθικοπλαστική διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας.
Οι, πιο πάνω, έννοιες θα γίνουν απόλυτα κατανοητές, στη διασταλτική τους έννοια, μ’ ένα απλό παράδειγμα.
Όλοι γνωρίζουμε τη Ρώμη, τη κοσμοκράτειρα του αρχαίου κόσμου και τη φράση που απέδιδε, αλαζονικά, το μεγαλείο της εκείνη την εποχή.
- Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη !
Αφού η Ρώμη αποτελούσε, τότε, τον ομφαλό του κόσμου.
Λοιπόν, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο Θεός είναι η "Ρώμη" του παραδείγματος, οι δρόμοι, που οδηγούν σ’ αυτήν, είναι οι διάφορες θρησκείες και τα οχήματα που μεταφέρουν τους πιστούς στη Ρώμη είναι ο κλήρος.
Ρώμη, δρόμοι, οχήματα ! Τρεις σχετικές έννοιες, τρεις απολύτως άσχετες έννοιες !
Τα οχήματα μπορούν να βγουν ακατάλληλα, σκάρτα. Σακαράκες ! Τα πετάμε και χρησιμοποιούμε άλλα. Η Ρώμη, όμως, είναι εκεί ! Και μας περιμένει.
Ο δρόμος μπορεί να είναι χαλασμένος, κακοτράχαλος, δύσβατος η , απλώς, να μη σου κάνει. Τον αλλάζεις. Ακολουθείς κάποιον άλλο που σου ταιριάζει καλύτερα. Η Ρώμη, όμως, είναι πάντα εκεί ! Ακλόνητη κι αγέρωχη στη θέση της και σε περιμένει. Από όποιο δρόμο κι αν πας και με όποιο όχημα διαλέξεις !
Στο Θεό, σαν ύπαρξη και έννοια, μπορείς να φτάσεις και δια της, εις άτοπον απαγωγής.
Είναι δυνατόν όλη αυτή η θαυμαστή δημιουργία του Σύμπαντος, σαν κατασκευή και λειτουργία να υπάρχει τυχαία. Χωρίς κάποια Λογική Δύναμη να έλαβε μέρος στη δημιουργία και τη με μαθηματική ακρίβεια λειτουργία της ;
Ακόμη κι αν όλα έγιναν τυχαία, όπως πιστεύουν μερικοί, τότε ο Θεός λέγεται «Τύχη» !
Ο Θεός αρχίζει εκεί που τελειώνουν οι ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατότητες. Και η Λογική Του ασύλληπτη από τον ανθρώπινο νου.
Όπως και στα μερμήγκια που πηγαινοέρχονται στη φωλιά τους κουβαλώντας σπόρους είναι αδιανόητη η ανθρώπινη λογική.
Το Σύμπαν φτιάχτηκε και ρυθμίστηκε χωρίς να χρειάζεται πλέον την επέμβαση του Θεού. Ο προγραμματισμός αρκεί. Κι ο Άνθρωπος αποτελεί το ρυθμιστικό παράγοντα στη Γη. Τον αντιπρόσωπό του, με τις ικανότητες που τον προίκισε. Με ειδοποιό διαφορά το μυαλό, έναντι όλων των άλλων δημιουργημάτων Του.
Πιθανότατα και κάποια άλλα όντα σε κάποιες άλλες «Γαίες» να παίζουν τον ίδιο ρόλο. Στατιστικά, είναι παράλογο και απίθανο η Γη μας να μονοπωλεί τη Ζωή.
Ο Θεός δεν αγαπά τον Άνθρωπο, με την έννοια της αγάπης που δίνει η ανθρώπινη λογική και το ανθρώπινο συναίσθημα. Ούτε και τον μισεί. Και, πολύ περισσότερο, δεν ζητά τίποτε απ’ αυτόν. Ούτε αγάπη , ούτε αναγνώριση. Ο Άνθρωπος είναι, απλά, ένας παράγων, απειροελάχιστος, της Δημιουργίας. Η αναγνώριση κι ο σεβασμός προς το Θεό είναι θέμα συνείδησης του κάθε ανθρώπου, ο οποίος επιλέγει αβίαστα κι ελεύθερα τις σκέψεις και δράσεις του. Έτσι φτιάχτηκε.
Ο Θεός δεν ζητά τίποτε από τον Άνθρωπο. Οι θρησκείες ζητούν. Κουτοπόνηρα, υστερόβουλα αλλά και για λόγους εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας. Οι κομμουνισταί λένε : "Θρησκεία, το αφιόνι των λαών " ! Και σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί και να' χουν δίκιο !
Πολλοί άνθρωποι, χολωμένοι από κοινωνικές αδικίες, κακοτυχίες και αντιξοότητες τα βάζουν με το Θεό ! Και Τον «τιμωρούν» αρνούμενοι την Ύπαρξή Του. Επειδή δεν τους έκανε τα χατίρια !
- Δεν με προσέχεις ; δε σε παίζω !
Κουτές και μικρές σκέψεις.
Πάρα πολλοί επιφανείς διανοούμενοι και, εν ζωή, αρνητές του Θεού, εν όψει του επερχομένου τέλους τους και συναισθανόμενοι την ανθρώπινη ασημαντότητα κι αδυναμία υποκλίθηκαν στη μεγαλοσύνη του Θείου.
Η ανθρώπινη αλαζονεία, πολλές φορές, όταν βρίσκεται στην ακμή και τον Κολοφώνα της δύναμής της μεθάει και με καυχησιολογίες άρνησης, κομπορρημονεί και αυθαδιάζει. Και ανοηταίνει !
Κάθε άνθρωπος μπορεί να δει το Θεό. Και μάλιστα πολλές φορές στη ζωή του. Κάποιες «ειδικές» στιγμές και μέσα απ’ τη Δημιουργία Του.
Σ’ ένα ταπεινό κυκλάμινο, στην άκρη ενός γκρεμού, η στα αθώα μάτια μιας αδέσποτης σκυλίτσας. Να’ χει μόνο τις αντέννες της ψυχής και του σώματος ανοιχτές και σε εγρήγορση χρειάζεται.
Στη θρησκεία, μάλιστα ! Εκεί χρειάζεται σκεπτικισμός, μελέτη και προβληματισμός. Εκεί γεννιούνται πολλές απορίες και πολλές ενστάσεις. Και χωρεί πολλή συζήτηση. Γιατί όλες οι θρησκείες είναι ανθρώπινα μορφώματα. Κατασκευές σοφών και προβληματισμένων εγκεφάλων. Αλλά μέχρις εκεί.
Καμιά θρησκεία δεν ήρθε θεόπεμπτη από τον ουρανό σαν θέσφατο. Πειστική και απόλυτη. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα είχε επικρατήσει ακαριαία.
Οι θρησκείες στοχεύουν, κατά βάση, στη διευθέτηση των ανθρωπίνων σχέσεων και την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Είναι κάτι σαν τους τροχονόμους στις Εθνικές Οδούς τα Σαββατοκύριακα. Γι’ αυτό και κάθε μία έχει τους δικούς της κανόνες και τις δικές της προτεραιότητες. Ανάλογα με τα πλήθη στα οποία απευθύνεται. Με τις ιδιαιτερότητες και τη πνευματικότητα του λαού. Και τους κανόνες αυτούς, τη διδασκαλία, τους γράφει σε «Ιερά Βιβλία» και τους σφραγίζει με το «δόγμα». Που επιβραβεύει αλλά και τιμωρεί τις συμπεριφορές των πιστών.
Η θρησκεία επιτελεί κι άλλον ένα, πολύ σοβαρό υπαρξιακό σκοπό. Καλείται να δώσει, και δίνει, απάντηση στο τι γίνεται μετά θάνατον. Τι κρύβεται πίσω απ’ τη Μεγάλη Πύλη. Στο μέγιστο υπαρξιακό πρόβλημα του Ανθρώπου. Στο φόβο του θανάτου και την καθησύχασή του.
Η πειστικότητα της απαντήσεως στο ερώτημα αυτό αλλά και η γενικότερη φιλοσοφία μιας θρησκείας αναδεικνύουν τις ποιοτικές διαφορές της από τις υπόλοιπες.
Ο Χριστιανισμός εκεί ανέδειξε την υπεροχή του. Στη πνευματική του διάσταση και στην ανοχή που ευαγγελίζεται. Στον κατανοητό, βαθιά ανθρώπινο, τρόπο που παρουσιάστηκε και στο απτό παράδειγμα που έδωσε για τη συνέπεια λόγων και έργων. Με απλά, ανθρώπινα στοιχεία, όπως το αίμα, το πόνο, το δάκρυ και το θάνατο. Και κοινωνικές καταστάσεις όπως η φτώχεια, η αμάθεια και η καταπίεση. Μέγιστο όπλο του το «αγαπάτε αλλήλους» που κανένας χριστιανός, δυστυχώς, δεν εφαρμόζει, πλέον !
Όμως όλες οι θρησκείες «γκελάρουν», αποδεικνύοντας ανθρώπινη ατέλεια και όχι θεόπεμπτη τελειότητα. Συμβατές με τον τόπο και χρόνο που "γεννήθηκαν".
Ποιος μπορεί να δεχθεί τη θεωρία του χωμάτινου Αδάμ και την, από το πλευρό του
κατασκευασμένη Εύα. Ποιος μπορεί να δεχθεί την μέχρι του γάμου παρθενία, και ποιος μπορεί να γεύεται το σεξ, μόνο χάριν τεκνοποιίας ; Αυτά είναι σαχλαμάρες και, σαφώς, εκτός Θεϊκού προγραμματισμού. Άσε τη βαρβαρότητα του μουσουλμανισμού και τις σαχλαμάρες της ινδουιστικής πολυθεΐας. Με το θεό Γκανέσαρ, που έχει σώμα ανθρώπου και κεφάλι ελέφαντα ! Κουταμάρες !
Ξεκαθαρίζω, άλλη μια φορά. Άλλο Θεός κι άλλο θρησκεία !
Η στήλη δεν φημίζεται για τις καλές της σχέσεις με την εκκλησία. Ούτε για τη μεγάλη συχνότητα επισκέψεών της σ’ αυτή. Ακολουθεί, απροβλημάτιστη, το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα λόγω οικογενειακής παραδόσεως και γιατί δεν έχει κανένα λόγο να κάνει αλλιώς. Ούτως η άλλως πρέπει ν’ ακολουθήσει ένα δρόμο για τη «Ρώμη». Ας είναι αυτός !
Όμως πιστεύει, ακράδαντα, στην ύπαρξη του Δημιουργού - Θεού με τον οποίο συνδέεται με έναν αόρατο και αφανή ομφάλιο λώρο και διατηρεί μια ατομική, απόλυτη και μυστικιστική επαφή μαζί Του.
Και σ’ Αυτόν απευθύνεται, οσάκις Τον χρειάζεται, μέσω της συνείδησής της .
Το τρίτο μέρος του τρίπτυχου, τον κλήρο, το προσπερνά με σχετική αδιαφορία, ανοχή και συγκατάβαση. Θεωρώντας τους, πάσης φύσεως, «ιερωμένους» ως απλούς, κοινούς ανθρώπους. Με αδυναμίες, αισθήματα, πάθη και ανάγκες. Και τους αντιμετωπίζει όπως όλους τους ανθρώπους. Με κοσμιότητα και απόλυτο σεβασμό, όταν το αξίζουν,( κάτι που κάνει και για οιονδήποτε συνάνθρωπό της ) και με περιφρόνηση και «διαγραφή» όταν αποδεικνύονται ανάξιοι του σχήματος που φέρουν και του λειτουργήματος που επιτελούν.

Επικαιρότης

ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΔΟΜΗΣΗ
(Aίτια και αιτιατά)

Η τελευταία μεγάλη πυρκαϊά στην Αττική μπορεί να κατέκαψε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, απεκάλυψε, όμως, ένα άλλο δάσος. Τεράστιο στην έκταση και απαίσιο σαν καθεστώς που η ύπαρξη και διάθεση αυξήσεώς του λειτουργεί σαν σαράκι στα σπλάχνα του δάσους και το καταστρέφει, με τον ένα η τον άλλο τρόπο.
Και μαζί και τη κοινωνία μας.
Το δάσος των αυθαιρέτων κτισμάτων. Εξοχικών και όχι μόνο.
Η αυθαίρετη δόμηση αποτελεί τη μεγαλύτερη πληγή του μεταπολεμικού κράτους. Μιά μόνιμα χαίνουσα και αθεράπευτη πληγή που καταστρέφει γοργά το φυσικό περιβάλλον και οδηγεί, εκ του ασφαλούς, το Λεκανοπέδιο στην ασφυξία, το μαρασμό και, τελικά, στο θάνατο.
- Η πρώτη γενιά των αυθαιρέτων δημιουργήθηκε με τη λήξη του του Εμφυλίου. Όταν η ερήμωση της επαρχίας έδωσε το έναυσμα γιά την εγκατάλειψή της. Όταν ο κατεστραμμένος και απελπισμένος κάτοικος του χωριού και της επαρχιακής πόλης, μαστιζόμενος απο την ανέχεια, τη φτώχεια και την ανεργία αναγκαζόταν να ζητήσει καταφύγιο επιβίωσης στη πρωτεύουσα η τη ξενητειά.
Και, βεβαίως, το πρώτο ζητούμενο σε κάθε μετεγκατάσταση είναι η στέγη. Ένα "κεραμίδι" να βάλει το κεφάλι του από κάτω ! Γιά ν' αρχίσει τη καινούργια του ζωή.
Το κράτος παράλυτο, διαλυμένο και πελαγωμένο αδυνατούσε, με μηχανισμούς ανοργάνωτους, ν' ανταποκριθεί άμεσα κι αποτελεσματικά, στο πρόβλημα.
Γνώριζε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει, αλλά αδυνατούσε και γι' αυτό σερνόταν, ασθμαίνον, πίσω απ' τις εξελίξεις και τις ανάγκες που έτρεχαν. Μισόκλεινε τα μάτια στην αυθαιρεσία κι άφηνε ανοιχτά παράθυρα παρανομίας στις πόρτες νομιμότητος που έκλεινε.
Οι εντάξεις στο σχέδιο περνούσαν από πολύπλοκες και χρονοβόρες διαδικασίες.
Και όλα εγένοντο κατόπιν εορτής. Πρώτα χτιζόταν μιά περιοχή κι έπειτα έμπαινε στο σχέδιο !
Κι η διαφθορά, πανταχού παρούσα, έβαζε το χεράκι της, γιά "του φτωχού το κεραμίδι", με το αζημίωτο. Αστυφύλακες, χωροφύλακες, πολεοδομίες, όλοι στο κόλπο. Όλοι το κάτι τις τους
Κι έτσι τη σκυτάλη τη πήρε η "ιδιωτική πρωτοβουλία" (διάβαζε κερδοσκοπία κι εκμετάλλευση) η οποία αλώνισε κυριολεκτικά !
Μέσα σε ημέρες ξεφύτρωναν, σαν μανιτάρια, εκατοντάδες αυθαίρετα. Χτισμένα άναρχα εδώ κι εκεί. Χωρίς μελέτες, χωρίς σχέδια, χωρίς προοπτική.
Μέσα σε μήνες διεμορφώνοντο ολόκληρες συνοικίες και σε λίγα χρόνια ανεβαθμίζοντο σε "προάστια".
Έτσι γιγαντώθηκε ο κεντρικός πολεοδομικός ιστός μιάς πόλης - τέρατος. Άναρχης, ασχεδίαστης, ασυντόνιστης κι απάνθρωπης. Ήρθε κι η "αντιπαροχή" (αναγκαίο κακό) κι έδεσε το γλυκό !
Γύρω απ' την Αθήνα, τη σχετικά μικρή τότε, αναπτύχτηκε ένα δύσμορφο και κακότεχνο οικιστικό περιδέραιο. Χωρίς ρυθμιστικό σχέδιο, χωρίς δρόμους πρόσβασης, μακρύτερης πρόβλεψης, χωρίς υποδομές. Κόπηκαν και πουλήθηκαν, σα ζεστές τυρόπιττες, "αγροτεμάχια" εκτός σχεδίου. Με "φως, νερό, τηλέφωνο", (στα χίλια μέτρα !) ."Πέντε λεπτά από την Ομόνοια" (με το ελικόπτερο!). "Προάστια Αγγελοπούλου", "Οικόπεδα με μιά πεντάρα ! Στου Κωνσταντάρα" !
Η χαρά του μεγαλοκτηματία !
Τα Λιόσια πήραν το όνομά τους από το μεγαλοτσιφλικά Λιόση !
Κι ο κόσμος, αλαφιασμένος, έτρεχε αγόραζε με δεκάδες δόσεις και, τσάτρα πάτρα, με το άγχος και το κυνήγι του χωροφύλακα έριχνε νύχτα τη πλάκα από μπετόν. Που, όμως, ήταν όντως πλάκα της "πλάκας", από πλευράς κανόνων και αντοχής.
Γιά να στεγάσει τη φαμίλια του και τα όνειρά του γιά μιά καλύτερη ζωή.
Κι αν από κακό συντονισμό η λειψό "λάδι" πλάκωνε η Αστυνομία και τα συνεργεία για κατεδάφιση, κλείνονταν μέσα (Ελεύθεροι πολιορκημένοι !) καμμιά εικοσαριά "μιζεράμπιλοι", τα μισά πιτσιρίκια που μιξοκλαίγανε κι άντε μετά να γκρεμίσεις, εσύ, αυθαίρετο !
Και το τέρας που λέγεται "μεταπολεμική Αθήνα" γεννήθηκε, αλίμονο !
Τη χώρα μας τη διακατέχει και τη καλύπτει μιά περίεργη κι ανεξήγητη κατάρα. Σαν την αρχαία Αίγυπτο, με τις περιόδους ισχνών και παχέων αγελάδων.
Γιά λόγους, όμως, ιστορικής αλήθειας θα πρέπει ν' αναφερθεί ότι όλο αυτό το πολεοδομικό αλαλούμ δημιουργήθηκε κάτω από μία ασφυκτική πίεση χρόνου και την αδήριτη ανάγκη ταχείας στεγάσεως μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Ήταν ένα νομοτελειακό προϊόν, επακόλουθο του Εμφυλίου. Μιά, ακόμη, κακή απότοκος συνιστώσα του και ένα πρόσθετο δείγμα της κακοδαιμονίας αυτού του τόπου.
- Η δεύτερη γενιά αυθαιρέτων οφείλεται στη χούντα. Κι αυτή είχε νομοτελειακή γεννεσιουργό αιτία.
Πάνω που η συνετή πολιτική λιτότητος και ανασυγκρότησης άρχισε ν' αποδίδει καρπούς και η χώρα βάδιζε προς εθνική ομοψυχία, λήθη του οδυνηρού παρελθόντος και προσέγγιση ομαλού πολιτικού βίου, παρά της επί μέρους, κόντρες και αντιπαλότητος, οι δυνάμεις του σκότους έκαναν το θαύμα τους. Αδέξιοι πολιτικοί χειρισμοί, έλλειψη διορατικότητος, ανικανότης και αδιαφορία ξαναβύθισαν τη χώρα στο σκοτάδι της απομόνωσης και καθυστέρησης. Δικτατορία !
Η Ευρώπη ανεβάζει στροφές ανάπτυξης κι η Ελλάδα τραβάει χειρόφρενο στασιμότητος.
Στην αρχή όλα μούδιασαν, όλα πάγωσαν, όλα σταμάτησαν. Δουλειές, παραγωγή, νέκρωσαν όλα. Λεφτά, όμως, υπήρχαν! Και στις Τράπεζες και στα ταμεία του Κράτους. Απλώς λούφαζαν περιμένοντας. Και η διεθνής οικονομική συγκυρία ήταν καλή. Ο κόσμος προόδευε.
Ο αλήστου μνήμης "ορθοπεδικός" Γ. Παπαδόπουλος έβαλε, μεν, στο γύψο τον "ασθενή" λαό ήθελε, όμως, να βγάλει απ' αυτόν την οικονομία της χώρας.
Με εντολές και διατάξεις σπρώχνει τις Τράπεζες να δανειοδοτούν, με καλούς όρους, την αγορά για να πάρει στροφές η Οικονομία. Θυμάμαι, ολόκληρο διευθυντή υποκαταστήματος μεγάλης Τράπεζας, της "μεγάλης μας φίλης" να έρχεται, απρόσκλητος, απόγευμα στο γραφείο μου και να μου προσφέρει, μελιστάλακτα, το θησαυροφυλάκειο του υποκαταστήματος ! Με άριστους όρους και προυποθέσεις.
Τότε, μεταξύ άλλων, θεσπίστηκε και η περίφημη δήλωση του Ν 105/69 που είχε στόχους τη καταπολέμηση της γραφειοκρατείας ( κούνια που τον κούναγε !) και τη τόνωση του αισθήματος υπευθυνότητος του πολίτη ! (εδώ γελάνε, πάρα πολύ!).
Ο, κατά Παπαδόπουλο, περήφανος και έντιμος Έλλην υπογράφει, φαρδειά πλατειά, και λεβέντικα τη δήλωση των προθέσεών του και την ανάληψη των δηλουμένων ευθυνών και οι πόρτες ανοίγουν, στη στιγμή, διάπλατα. Τέζα η Γραφειοκρατία !
Βεβαίως, στη πράξη, έγιναν άλλα. Οι μέν λίγοι κι έντιμοι (διάβαζε μαλ....) τιμούσαν την υπογραφή τους, όμως, οι πολλοί, οι "ξύπνιοι", οι "ατσίδες" την έγραφαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι, κι έκαναν ότι γουστάριζαν.
Και πάνω, λοιπόν, στο υπόβαθρο της ουτοπικής υπεύθυνης δήλωσης εδράστηκε η δεύτερη γενιά των αυθαιρέτων ! Τα "λυόμενα". Η μεγάλη φενάκη !
Υπογράφοντας ο "έντιμος", "υπεύθυνος" και "λεβέντης" Έλλην πολίτης μιά δήλωση, τυποποιημένη μάλιστα, ότι όταν το Κράτος του το ζητήσει θα τσακιστεί να υπακούσει (!) και ν' απομακρύνει το λυόμενό του έπαιρνε, εν ριπή οφθαλμού, άδεια εγκαταστάσεως "λυομένης οικίας", 50 - 70 μ2, αναλόγως, πάνω σε μιά αντίστοιχη μπετονένια βάση.
Η έννοια της αποδοχής της απομάκρυνσης βρισκόταν στη περίπτωση ένταξης μιάς περιοχής στο σχέδιο πόλης η την επέκτασή του και το, ένεκα τούτου, πιθανό πρόβλημα που θα δημιουργούσε το λυόμενο ! (Ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι).
Στόχος πιθανόν σωστός αλλά από λάθος ηγέτες, σε λάθος πολίτες, σε λάθος εποχή και με λάθος μεθόδευση !
Για να μπορέσει ο "υπόδουλος" πολίτης ν' αποκτήσει ένα εξοχικό και να μπορέσει να παραθερίσει, λιγάκι, η οικογένειά του και να ξεχνά το πόνο του ! Να τσουλήσει κι ολόκληρος ο οικοδομικός μηχανισμός . Να πάρει μπρος και η Οικονομία, μιάς και ένας βασικός της τροχός της είναι η οικοδομή.
Τα μπάνια του λαού! (όρος που εφευρέθηκε αργότερα, από άλλο μπαγάσα πολιτικό !) Βεβαίως εδώ, δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Την ανοησία και αφέλεια των εμπνευστών του νόμου "περί λυομένων", την άγνοια του "εσώψυχου" της ελληνικής φυλής η την εφευρετικότητα και το δαιμόνιον της ράτσας, στη κομπίνα και την εξαπάτηση !
Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Σε μέρες κατακομματιάστηκε η Αττική και πουλήθηκε ως "αγροτεμάχια" εκτός σχεδίου ! Γιά πότε κατακλύστηκαν οικοπεδικές "κουτσουλιές" 200 και 300 μ2 από δύσμορφα, ακαλαίσθητα κουτιά, δεν λέγεται.
Όπου, ότι και όσο ήθελε καθένας έχτιζε !
Και, το σπουδαιότερο, για να "λυθούν" όλα τα "τάχα" λυόμενα θα χρειαζόταν δυναμίτης. Και γιά ν' απομακρυνθούν, φορτηγά μπάζων και σκουπιδιάρικα !
Μιά συγγνωστή εγκληματική φαρσοκωμωδία που ασχήμηνε και κατέστρεψε κάθε όμορφη, αλλά και κάθε προσβάσιμη παραλία της Αττικής, κυρίως. Με τη γάγγραινα να επεκτείνεται, όταν τιγκάρησαν οι ακτές, και στα εσωτερικά δασικά της τμήματα.
Η αρχή είχε γίνει. Ο ιός της αυθαίρετης και, κυρίως, της ατιμώρητα αυθαίρετης δόμησης είχε φωλιάσει γιά τα καλά στη ψυχή και τη συνείδηση του Έλληνα. Το δέλεαρ του τεράστιου κέρδους, η διαπλοκή και η ραγδαίως αυξανόμενη διαφθορά αποτελειώνει την ημιθανή Αττική. Με καταπατήσεις, αποψιλώσεις, πυρκαϊές και κάθε λογίς αντικοινωνική συμπεριφορά και χυδαία αδιαφορία. Και το Κράτος "ωσεί παρόν", με τά όργανα του αδυνατούντα να κινηθούν, να προλάβουν, ν' αποτρέψουν η να επανορθώσουν, απ' το βάρος των χαρτονομισμάτων που κουβαλάν οι τσέπες τους! Να μη μπορούν ν' αρθρώσουν λέξη, μπουκωμένοι καθώς είναι από τα χιλιόευρα !
- Και, αισίως, φτάνουμε στη τρίτη γενιά αυθαιρέτων. Τη πιό "μεγαλοπρεπή", τη πιό νεοπλουτίστικη, τη πιό "τσακίρικη" !
Τα κτίσματα, εν πολλοίς, ντιντελάντικα ακτινοβολούν εκλεκτικισμό, φινέτσα αλλά και, αρκετές φορές, καρακιτσαρία του κερατά ! Πολλά τετραγωνικά, πολύ γκαζόν, γκαράζ, μπάρμπεκιου (η λαϊκότης της ψησταριάς και της λαδόκολλας δεν κρύβεται), το εκκλησάκι (!), πέτρινο και, συνήθως, με μιά κίτρινη, βυζαντινή, σημαία με το μαύρο δικέφαλο να θυμίζει τις "χαμένες πατρίδες" ! Και πολλή χρήση πέτρας. Μα πάρα πολλή πέτρα ! Ένα υλικό που αφθονούσε, ανέκαθεν, στη χώρα μας αλλά ανακαλύφθηκε τελευταία από το νεοπλουτισμό των Νεοελλήνων, σε συνδυασμό με την αφθονία των αλβανικών χεριών που κυκλοφορούν στην οικοδομική πιάτσα.
Δεν υπάρχει αυθαίρετο γιά αυθαίρετο που να μη καλύπτεται από πέτρα !
Οι πιό "λεφτάδες" τη χρησιμοποιούν καλόγουστα και μασίφ, ενώ οι πιό "λιγούρηδες" και άσχετοι αρκούνται στις κακόγουστες επενδύσεις, που οι γωνιές των τοίχων προδίδουν τη λογική και τεχνική του "δήθεν".
Η τελευταία πυρκαϊά πέταξε και τις τελευταίες μάσκες κι έφερε στο φως και την επιφάνεια όλη τη σαπίλα, την υποκρισία και τη διαφθορά μου μαστίζει το κοινωνικό τομέα που λέγεται "στέγη - δόμηση - χωροταξική πολιτική ". Και μαζί με το άλλο τεράστιο πρόβλημα, το "κόλπο γκρόσσο" των ημιϋπαιθρίων χώρων, αποτελούν τα χαρακτηριστικότερα μηνύματα και δείγματα της ποιότητος, των αξιών, των προτεραιοτήτων και του προσανατολισμού της κοινωνίας μας .
Να μας χαιρόμαστε !

Στοχασμοί

Το τελευταίο καιρό γνώρισα μιά ομάδα ανθρώπων που ζουν παθιασμένα ταγμένοι σ' ένα σκοπό. Γιά την ακρίβεια δεν τους γνώρισα προσωπικά αλλά μέσα από τις, γραπτά, αποτυπωμένες απόψεις κι ιδέες τους. Που όλη τους η ζωή και όλα τους τα ενδιαφέροντα φιλτράρονται μέσα απ' αυτές τις απόψεις. Και όλη τους η ενέργεια αναλίσκεται στην εξυπηρέτηση των απόψεων αυτών.
Και είναι άνθρωποι στους οποίους, σαφώς, διαφαίνεται κάποια ποιότητα και πολλές δυνατότητες να πάνε τη σκέψη τους πάρα πέρα.
Κι όμως χάνουν το λαμπερό φως του ήλιου μέσα στις σκοτεινές κάμαρες του φανατισμού. Χάνουν τη ζωηράδα των χρωμάτων της φύσης μέσα στα γκρίζα καλντερίμια της πολιτικής σκοπιμότητας. Χάνουν το καθαρό αέρα της ελεύθερης σκέψης μέσα στα αποπνικτικά σοκάκια του δογματισμού και της στράτευσης. Χάνουν το ρομαντισμό και τη ποίηση της ανθρώπινης ευαισθησίας και ζεστασιάς μέσα στο ρεαλισμό της ψυχρής ιδεολογικής δεοντολογίας.
Περιορίζουν τη ζωή τους και τη δρομολογούν σε μιά τροχιά, σ' έναν άξονα.
Ανθρώπινοι σιδηρόδρομοι !
Τελικά κάποιοι άνθρωποι δεν ζουν, κάνουν ότι ζουν !

Θέσεις - Απόψεις

Η στήλη δεν δογματίζει και δεν αποκλείει. Είναι ορθάνοιχτη σε κάθε άποψη. Είναι σαν τη μέλισσα που τρυγά γύρη από πολλά άνθη, αλλού λίγη κι αλλού πολλή. Και βγάζει το δικό της μέλι.
Δεν πιστεύει τίποτε, δεν ελπίζει τίποτε, είναι ελεύθερη. ( Σάς θυμίζει κάτι αυτό ;).
Και δεν "παρασύρεται" από τίποτε.
Πολλές φορές, σε διάφορες συζητήσεις με διάφορα "κολλημένα" μυαλά έχει σταμπαρισθεί, αντιστρόφως ανάλογα με τις πεποιθήσεις του ανεγκέφαλου συνομιλητού της, όταν τύχει να διαφωνήσει, έστω κατά κεραίαν και σε άσχετα, ακόμα, με τη πολιτική θέματα. Αρκεί που διαφωνεί με τη γραμμή. Το "δόγμα" !
Κι έτσι , το αστείο της υπόθεσης, η στήλη διαθέτει "ταμπελλίτσες" από όλες τις ιδεολογίες ! Στάμπες από όλο το, εν Ελλάδι, πολιτικό φάσμα ! Από "κομμουνιστής" μέχρι "φασίστας" !
Κυκλοφορεί σήμερα, εν αφθονία, τόση ανοησία, τόσος φανατισμός και τέτοια μονολιθική παρωπιδιασμένη "στράτευση" προς τη μία η την άλλη κατεύθυνση, που έτσι και τολμήσεις να αρθρώσεις λέξη κόντρα στα θέσφατα του δόγματος, με το οποίον είναι διαποτισμένος ο συνομιλητής σου, πάει. Το τσίμπησες το ταμπελλάκι !
- Κομμούνας, ο μάγκας !
- Φασίστας, ο κύριος !
Οι φανατισμένοι πιστεύουν ότι η δική τους ιδεολογία είναι η καλή και του απέναντι η κακή !
Η στήλη πιστεύει ότι όλες οι ιδεολογίες έχουν κοινό στόχο, την ευημερία της κοινωνίας. Και γι' αυτό σε κάθε μιά υπάρχουν και θετικά και αρνητικά στοιχεία. Η διαφορά είναι στις μεθοδεύσεις και τις προτεραιότητες.
Γι' αυτό και αλλού συμφωνεί κι αλλού διαφωνεί. Σταχυολογεί, κρίνει κι αξιολογεί.
Κι άλλα δέχεται κι άλλα απορρίπτει. Ανεξαρτήτως προέλευσης.
Πιστεύει ότι η Πολιτική είναι, τελικά, το εμβρυουλκό της Οικονομίας. Κι όπως έδειξε η πράξη (γιατί όλα στην εφαρμογή κρίνονται) και ο κομμουνισμός απέτυχε οικτρά, γι' αυτό κατέρρευσε από μόνος του και ο άκρατος καπιταλισμός που γέννησε η Αμερική με το πλαστικό χρήμα, τους οικονομικούς ακροβατισμούς και αερολογίες και το "ζειν επί πιστώσει" οδηγεί σε επίπλαστη και προσωρινή ευημερία, που οδηγεί μοιραία στο οικονομικό "κραχ" και το αδιέξοδο.
Τελικά, ο πιό σοφός πολιτικός είναι η καμήλα !
Γι' αυτό διάλεξε τον ίσιο δρόμο !

Γ Ρ Ι Φ Ο Σ

Λύση

Οι γυναίκες τα' χαν χαμένα. Απ' το πολύ πήδημα είχαν παλαβώσει και λέγανε τρέλλες !
Απλό !

Επικαιρότης

Ορμώμενος από τη γνωστή μου, κλασσική πλέον, μαζοχιστική συνήθεια των προεκλογικών ημερών, κατέβηκα, χθές, μιά βόλτα στο κέντρο της Αθήνας.
Μέσα στο μαύρο χάλι της γενικής κατάστασης της εποχής λαχταρούσα να ξαναβρώ μιά σταγόνα, έστω, ανάτασης. Κάτι να μου ανυψώσει το καταρρακωμένο μου ηθικό και να μου ξαναφουσκώσει τα πανιά της αισιοδοξίας.
Να ξαναδώ εκείνες τις γιγαντοαφίσες με τα στιβαρά πρόσωπα που με τα γλυκά, ήρεμα, μάτια τους κοιτάζουν, όλο σιγουριά και εμπιστοσύνη, βαθειά πρός το μέλλον. Με τη γαλήνια και σοφή σκέψη τους να επεξεργάζεται λύσεις, πολλές λύσεις, ιδανικές λύσεις γιά όλα μου τα προβλήματα. Σε 2/3 προφίλ να οραματίζονται ! Να βλέπουν οράματα ! Χιλιάδες οράματα. Όλα γιά το καλό μου ! (Ξεχνώντας ότι κι η Ζαν Ντ' Αρκ έβλεπε οράματα αλλά το κάψιμο δε το γλύτωσε !).
Να ξαναδώ τους όρθιους, πάνω σ' ένα τραπέζι, βραχίονες να στηρίζουν γερά ένα τετράγωνο θεληματικό πηγούνι. Κι ένα βαθύ, έντονα διαπεραστικό, βλέμμα να με συγκλονίζει σκορπώντας μέσα μου το απόλυτο αίσθημα της σιγουριάς.
Να ξαναδώ, σε πόζα αν φάς, τα όμορφα, παιχνιδιάρικα μάτια, μ' εκείνες τις μαριόλικες καυτές ματιές και το ναζιάρικο χαμόγελο που θα μου τάζουν παλάτια !
Να φτιαχτώ, να τη βρώ, σαν πρεζόνι στα σκαλιά του Δημαρχείου! Να ξεφύγω, να χαθώ ! Να περιπλανηθώ και να πλανευτώ ξανά. Να μπερδευτώ στα μαγικά και μυστηριώδη πέπλα της ανυπέρβλητης ομορφιάς και της απέραντης καλωσύνης που σκορπούν, αφειδώς, όλα αυτά τα γελαστά η, έστω, υπομειδιώντα, καλωσυνάτα πρόσωπα.
Αχ ! Θέ μου, γιατί να μην έχουμε κάθε μήνα εκλογές ! Έστω κάθε τρίμηνο. Για να μας ανεβάζουν το λίμπιντο και να μας στεριώνουν τη πίστη στο αύριο !
Και τα είδα όλα αυτά. Και αναστηλώθηκε το ηθικό μου (γιά το "ανήθικο" ακόμη δεν είμαι σίγουρος !). Γέμισαν οι μπαταρίες της ψυχής από δύναμι κι αισιοδοξία.
- Πίσω και σας έφαγα. Πουτ... οικονομικές κρίσεις ! Κουφ... διαφθορές, αλίμονό σας ! Καθ... Τούρκοι, Αμερικανοί, Σκοπιανοί, αλίμονό σας, Έρχομαι !
Δε σας φοβάμαι, ρέ ! Δε φοβάμαι τίποτε ! Περιβάλλομαι και περιστοιχίζομαι από ανθρώπους δυνατούς, ικανούς, οραματιστές και αδιάφθορους. Από γενναίους κι ανυπότακτους μαχητές των συμφερόντων μου ! Από ανιδιοτελείς προστάτες !
Θα σας σκίσουμε, κουρέλες !!
Και με μάτια γεμάτα δάκρυα συγκίνησης , στήθια γεμάτα αγαλλίαση και με ρίγη εθνικού παλμού, σ' ολόκληρο το σώμα, γύρισα σπίτι !
Είμαι περήφανος που είμαι Έλλην ! Διότι πάλι θα νικήσω !
Και θυμήθηκα μάλιστα, μιά γνωστή αθλήτρια που, τίγκα στη ντόπα, νίκησε στους Ολυμπιακούς αγώνες και στη σχετική συνέντευξη είπε ( χωρίς γιαούρτωμα, δυστυχώς !) " Οι Έλληνες είναι φτιαγμένοι γιά να νικάνε πάντα !".
Όχι, παίζουμε ! ! !

Γ Ρ Ι Φ Ο Σ

Κάποιοι φίλοι μου τηλεφώνησαν και μου ζήτησαν να σκεφτούν λίγο ακόμη, ψάχνοντας το θέμα.
Τους κάνω τη χάρη. Η λύση αναβάλλεται.

Θέσεις - Απόψεις

Ισχυρογνωμοσύνη - Πείσμα - Βλακεία

Στα πλαίσια των απόψεων του Αϊνστάϊν και του γνωστού του, χιουμοριστικού, αφορισμού περί της ανθρώπινης βλακείας που έχω ήδη αναρτήσει και την οποία παρατηρώ και "σπουδάζω" από χρόνων, θυμήθηκα μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά της νιότης μου, που τότε δεν ήμουν, λόγω ηλικίας και πείρας, σε θέση να επισημάνω, αξιολογήσω και κατατάξω.
Σήμερα κουβαλώντας τόσα χρόνια, από το πεζοδρόμιο της ζωής, στη πλάτη μπορώ, μάλλον άνετα, να ξεχωρίσω τα λεπτά και ευαίσθητα όρια της καλής έννοιας της λέξης ισχυρογνωμοσύνης ( γιατί το ι σ χ υ ρ ό ς εμπεριέχει και το ο ρ θ ό ς , όπως ως εμπειρογνωμοσύνη νοείται η γνώμη του εμπείρου ) από τη στειρότητα του όρου πεισματάρης, με την έννοια του αμετακίνητου. ( Ου με πείσεις κ'άν με πείσεις !). Και πως το στείρο πείσμα είναι το άλλο πρόσωπο της βλακείας.
Ο ισχυρογνώμων θέλει να έχει το τελευταίο (έλλογο) λόγο. Ο πεισματάρης τη τελευταία (άλογη) λέξη.
- Είχα στο Γυμνάσιο κάποιο συμμαθητή, γείτονα και φίλο, που γυρνούσαμε σπίτι, μετά το σχόλασμα, μαζί. Καλό παιδί, αλλά πεισματάρης μέχρι βλακείας. Όταν τύχαινε να πετάξει καμμιά μπαρούφα, (σ' αυτή την ηλικία όλοι πετάγαμε), και όταν αυτή απ' τη συζήτηση προέκυπτε ως τέτοια, αντί να μαζευτεί και να επανορθώσει εύσχημα, πέταγε άλλη κοτσάνα, μεγαλύτερη, γιά να τα μπαλώσει. Και μετά τρίτη, τέταρτη, κ.ο.κ. Μέχρι της πλήρους γελοιοποιήσεώς του.
Τελικά, η επιμονή, το πείσμα και η βλακεία είναι τρίδυμα αδελφάκια.
- Θυμάμαι, ακόμη, μιά περίπτωση από ένα Φροντιστήριο που πήγαινα, στη τελευταία τάξη του Γυμνασίου, προετοιμαζόμενος γιά τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου.
Η τάξη γεμάτη, ο καθηγητής σπουδαίος, ο περίφημος μαθηματικός Τσάμης, και το μάθημα πολύ ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο.
Στο σχολείο που πήγαινες, βασικά ενδιαφερόσουν γιά το βαθμό. Γι αυτό σήκωνε ο σχετικός χαβαλές, σε μαθήματα εκτός κύκλου ενδιαφέροντος. Στο φροντιστήριο, όμως, όχι. Εκεί πληρώνεις, προσέχεις, μετέχεις, μαθαίνεις. Γιά το δικό σου καλό.
Ένας τύπος, λοιπόν, συμμαθητής, όχι σπουδαίων δυνατοτήτων και επιδόσεων (κάτι που φάνηκε και στα αποτελέσματα), καθισμένος στο τελευταίο θρανίο όλο μίλαγε και σαχλαμάριζε ενοχλών "εαυτόν και αλλήλους".
Ο Τσάμης φοβερά ενοχλημένος, όταν το πράγμα έφτασε στο νυν και αεί φωνάζει.
- Νίκο Χ..., έλα στο πρώτο θρανίο !
- Όχι, δεν έρχομαι !
- Νίκο, είπα, στο πρώτο θρανίο και γρήγορα !
- Όχι, δε πάω πουθενά !
- Θα' ρθεις και θα πεις κι ένα τραγούδι. Και άρχισε να κινείται προς το μέρος του με άγριες διαθέσεις.
- Καλά, έρχομαι ! ΕΡΧΟΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΠΡΟΣΕΧΩ ! ! !
Ουδέν σχόλιον !

Γ Ρ Ι Φ Ο Σ

Η στήλη αλλάζοντας, λίγο, το κλίμα των ημερών και σπάζοντας το μονοπώλιο της εκλογομαχίας αναρτά ένα "γρίφο" και δέχεται λύσεις.

" Ένα κρουαζιερόπλοιο, κάπου στη Καραϊβική, τις πρώτες πρωϊνές ώρες πέφτει απάνω σε μιά ξεχασμένη νάρκη και μέσα σε λίγα λεπτά πάει στο πάτο με όλους τους κοιμισμένους επιβάτες του.
Μόνο 4 άτομα σώθηκαν και μετά από μιά εξαντλητική ολονύχτια προσπάθεια φτάνουν μισοπεθαμένοι σ' ένα μικρό εξωτικό νησί. Σώθηκαν !
Ήταν μιά ώριμη ξανθειά Σουηδέζα κουκλάρα, πρώην "Μις Σουηδία", μιά τριαντάχρονη Γαλλιδούλα, φτυστή η Μπε Μπέ στα νειάτα της, μιά εικοσάχρονη Κινεζούλα, πανέμορφη, γλυκειά και φίνα, σαν από πορσελάνη Μινγκ φτιαγμένη κι ένας Αμερικανός πεζοναύτης 27 χρονών, παίδαρος, και βετεράνος, ήδη, του πολέμου του Ιράκ.
Το νησί είχε φρέσκο καθαρό νερό, άφθονα τροπικά φρούτα και πληθώρα μικρών ζώων, εύκολα θηράματα γιά έναν έμπειρο κομμάντο. Έτσι η επιβίωση τους ήταν εξασφαλισμένη.
Μετά από, περίπου, ένα εξάμηνο είδαν στο βάθος ένα καράβι και με φωτιές και σινιάλα καπνού τράβηξαν την προσοχή του. Το καράβι πλησίασε, κατέβασε βάρκες, τους μάζεψε.
Μετά τη πρώτη ανασυγκρότηση ο καπετάνιος τους ζήτησε να του διηγηθούν τη περιπέτειά τους.
Λέει, λοιπόν, πρώτη η Σουηδέζα :
- Εκεί που χορεύαμε, κατά τις 10 το βράδυ στη σάλα του πλοίου, ήρθε ένα ξαφνικό και τεράστιο τσουνάμι που βούλιαξε το πλοίο ! Σωθήκαμε μόνο εγώ, η κόρη μου, η υπηρέτριά μας και ο ανηψιός μου !
- Όχι, πετάγεται η Γαλλίδα, δεν είναι έτσι ! Ήταν απόγευμα, κοντά στο σούρουπο, ήμουν στη πλώρη και ρομαντζάριζα όταν, ξαφνικά, αναδύθηκε ένα άγνωστο υποβρύχιο μας έριξε δύο τορπίλλες και μας βύθισε ! Γλυτώσαμε μόνο εγώ, η θεία μου, η συνάδελφος από το γραφείο και ο γυιός τ' αφεντικού !
- Λάθος, πετάγεται η Κινέζα. Ήταν μεσημέρι, ώρα γεύματος, το πλοίο προσέκρουσε σε ύφαλο και σώθηκα εγώ, η διευθύντρια του κολλεγίου μας, η συμμαθήτριά μου και ο γυμναστής μας.
Ο καπετάνιος τα' χασε και απορημένος παίρνει, κατά μέρος, το νεαρό και μαθαίνει την αλήθεια γιά τις συνθήκες του ναυαγίου."

Ε Ρ Ω Τ Η Μ Α

- Πως ερμηνεύονται οι εξηγήσεις των γυναικών και γιατί.

Η απάντηση θ' αναρτηθεί προσεχώς. Το έργο είναι θρίλλερ και έχει σασπένς !

Θέσεις - Απόψεις

ΟΥΤΟΠΙΕΣ

Εξετάζοντας το ψυχογράφημά μας, ως λαού, πανεύκολα μπορείς να διακρίνεις ότι μέσα στα διάφορα καλά και κακά στοιχεία της ράτσας κυριαρχεί ο ρομαντισμός. Ακόμη κι όπου δεν αναδύεται ολόγλυφα, υποκρύπτεται εμφανέστατα. Κι ανιχνεύεται εύκολα.
Αρμενίζουμε στους άγριους ωκεανούς της αμείλικτης πραγματικότητος με βαρκούλα την ελπίδα της ουτοπίας. Θύματα της αφελείας μας η κάποιων πονηρών εκμεταλλευτών της λαχτάρας μας γιά καλύτερη ζωή. Η και τα δυό μαζί.
Αιώνιοι και αθεράπευτοι Δον Κιχώτες πολεμάμε ανεμόμυλους, ονειρευόμαστε Δουλτσινέες και χτίζουμε στην άμμο !
Μερικά παραδείγματα, γιά του λόγου το αληθές.

- Πολύς λόγος γίνεται γιά δημιουργία ποδηλατοδρόμων και χρήση ποδηλάτων γιά την ανακούφιση του κυκλοφοριακού προβλήματος της Αθήνας.
Το μέτρο, θεωρητικά σωστό, σκοντάφτει στο γεωγραφικό ανάγλυφο της πόλης και στη σωματοδομή των πολιτών της. Αν μιλάμε γιά γενική, κατά το δυνατόν, εφαρμογή. Δεν μπορώ να διανοηθώ το πλήθος των αγύμναστων, κοιλαράδων, λυμφατικών, μανιοκαπνιστών, ηλικιωμένων, ασθενών και άλλων, γενικώς, ανήμπορων Αθηναίων ν' ανεβοκατεβαίνουν τους λόφους και τις ανηφοριές της Αθήνας πάνω σ' ένα ποδήλατο ! Σε καθημερινή βάση, πηγαινοερχόμενοι στη δουλειά τους. Με τις χειμωνιάτικες βροχές και χιόνια και τις καλοκαιρινές κάψες !
Γιά να μπορείς κα κυκλοφορείς με ποδήλατο στην Αθήνα θα πρέπει το σώμα και η φυσική σου κατάσταση να σου επιτρέπει να συμμετέχεις στο ποδηλατικό "Γύρο της Γαλλίας" και να τερματίζεις. Και, μάλιστα, σε καλή σειρά !
Αυτές οι λύσεις χωρούν σε πόλεις απολύτως επίπεδες, όπως π.χ. η Λάρισα και σε λαούς πιό λυγερόκορμους, στο σύνολό τους. Με λιγότερα ανθούντα γυμναστήρια αδυνατίσματος. Όπως, π.χ. οι Δανοί. Που διαθέτοντας μιά χώρα και μιά πρωτεύουσα σχεδόν επίπεδη, τη Κοπεγχάγη και ποδηλατόδρομους φτιάξανε και μιά χαρά τους δουλεύουνε ανακυκλώνοντας, ταυτόχρονα, τη καλή φυσική τους κατάσταση.
Εδώ μόνο μικρής κλίμακας και τοπικής σημασίας ποδηλατόδρομοι μπορούν να κατασκευαστούν σε επίπεδες γειτονιές γιά σπορ,γυμναστική αδυνατίσματος και ψυχαγωγία.
Κάθε άλλη σκέψη αποτελεί γραφικότητα, ουτοπία και, ίσως, μιά ακόμη ευκαιρία κάποιων παμπόνηρων, περί τη τοπική αυτοδιοίκηση, γιά ενθυλάκωση ανόμων κερδών.

- Μιλάμε πολύ, τελευταία, με επικεφαλής τους πάσης φύσεως "οικολόγους" και "πρασινοοικολόγους" γιά τη περίφημη "πράσινη ενέργεια". Δηλαδή την ενέργεια που μπορεί να προκύψει από ανανεώσιμες φυσικές πηγές, όπως, ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα κλπ, που δεν τελειώνουν ποτέ και δεν μολύνουν το φυσικό περιβάλλον.
Αυτά όλα είναι καλά και άγια αλλά προς το παρόν αποτελούν απλά ευχολόγια.
Μην ακούτε μεγάλα λόγια και μη κρατάτε μεγάλο καλάθι προσδοκιών.
Επί του παρόντος, η σύγχρονη τεχνολογία δεν επιτρέπει τη εκμετάλλευση των φυσικών αυτών πηγών στο μέτρο της ικανοποίησης των απαιτήσεων και αναγκών σε ποσότητες και , το σπουδαιότερο, σε κόστος παραγωγής.
Ίσως σε πολύ απώτερους χρόνους το όνειρο να μπορέσει να γίνει πραγματικότης. Όμως σήμερα όποιος, ασυλλόγιστα, πιστεύει ότι έρχεται η ενεργειακή σωτηρία από εκεί, εθελοτυφλεί και ματαιοπονεί.
Μικρές μόνο, τοπικής σημασίας, μικρής κλίμακος, πειραματικής λειτουργίας και υψηλού κόστους εφαρμογές γίνονται, όπου γίνονται. Κυρίως όταν και όπου δεν γίνεται αλλοιώς, οπότε η αδήριτος ανάγκη στέλνει όλα τα άλλα περίπατο.
Βεβαίως η επιστήμη και η τεχνολογία το ψάχνει το θέμα. Και καλά κάνει. Όμως καρπό μη περιμένετε να φάτε σύντομα. Επομένως "Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν" η με απλά ελληνικά, "Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι".

- Κι ένα τελευταίο. Πιό άμεσο, πιό επείγον και πιό φλέγον.
Το έχω αναφέρει πολλές φορές, μιά και το πιστεύω ακράδαντα.
Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και οι καταστάσεις ζορίζουν πολύ. Τα όρια στενεύουν, οι εποχές των παχέων αγελάδων έχουν παρέλθει. Το πάρτυ, δυστυχώς, τέλειωσε. Το βλακώδες σλόγκαν περί "κεκτημένων δικαιωμάτων" πρέπει να ξεχαστεί ταχύτατα και να προσγειωθούμε, έστω ανώμαλα, στη σκληρή πραγματικότητα και στο ρεαλισμό που απαιτείται. Η οπισθοδρόμηση είναι μονοδρομική κίνηση και τα συμπαρομαρτούντα της, νομοτέλειες. Καλές ειδήσεις δεν πρέπει να αναμένονται μιά και οι άγγελοί τους η θα σιωπούν κενοί η θα ψεύδονται εμπορευόμενοι ανύπαρκτη πραμάτεια.
Δεν μπορούμε, πλέον, να ζούμε όπως είχαμε μάθει και ν' απολαμβάνουμε όσα είχαμε μάθει στο παρελθόν.
Όλη η Γη χορεύει στους ρυθμούς της ύφεσης και είναι άσκοπο κι ανώφελο να ομφαλοσκοπούμε γιά τις αιτίες που έφεραν τα πράγματα ως εδώ. Αυτό είναι μεγάλο ερώτημα των ιστορικών αναλυτών του μέλλοντος. Σ' εμάς προέχει χωρίς ουτοπικές και ανόητες επιγραμματικές αναφορές, του τύπου "οι πλούσιοι να πληρώσουν τη κρίση" (άντε βρες τους και πάρτους τα !) να επιστρατεύσουμε τη ψυχραιμία, τη κρίση και τη λογική μας γιά να μπορέσουμε να βρούμε το μονοπάτι της εξόδου απ' τη κρίση. Με τη λιγώτερη ζημιά. Όταν έρχεται βροχή ανοίγεις την ομπρέλλα. Δεν κάθεσαι να βρίζεις και να φοβερίζεις τα σύννεφα ! Και, το πιό σημαντικό. Δεν τρέφεις ελπίδες φρούδες.
Με κάθε εκλογικό αποτέλεσμα η 5η Οκτωβρίου θα ξημερώσει το ίδιο προβληματική, το ίδιο γκρίζα και το ίδιο δύσκολη. Οπλιστείτε με υπομονή, ψυχραιμία κι εγκαρτέρηση.

DE PROFUNDIS

Κάποιοι φίλοι που παρακολουθούν τη στήλη και τους οποίους ευχαριστώ θερμά γιά τα καλά τους λόγια, διατυπώνουν την απορία γιατί δεν διανθίζω της αναρτήσεις με λίγη ευχάριστη σάλτσα. Όπως φωτογραφίες (ξέρουν τι διαθέτω), μουσική, βιντεοκλιπσάκια και άλλα κόλπα αβανταδόρικα, που θα της αφαιρούσαν τη μονοτονία της παρουσίασης, θα της προσέδιδαν πιό ανάλαφρο στυλ και θα την έκαναν πιό ελκυστική, κυρίως στους νέους.
Επειδή πιθανόν η ίδια απορία να διακατέχει και άλλους αναγνώστες, νομίζω ότι οφείλω μιά δημόσια εξήγηση. Και μιά γενικότερη, εκ βαθέων, εξομολόγηση.
Οι λόγοι είναι πλείονες του ενός.
Πάνω απ' όλα η απειρία και ατζαμοσύνη μου περί τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και η αδυναμία μου σε περίπλοκους χειρισμούς ! Αυτές οι μηχανές του διαόλου αλλά και τα διαδίκτυα του αρχιδιαόλου δεν υπήρξαν ποτέ το forte μου.
Εκ φύσεως, αν και μιά ζωή κουβαλάω στίγμα μηχανικών ασχολιών, απεχθάνομαι τις, πάσης φύσεως, μηχανές και τη λειτουργία τους που μαζί με τα καλά τους φέρνουν κι ένα σωρό κακά παρεπόμενα. Ας μη θεωρηθώ αναχρονιστικός, αλλά να, φαίνεται ότι ξέπεσα εδώ, κατά λάθος, από άλλο, προηγούμενο αιώνα, που η ζωή μιά χαρά εξελισσόταν χωρίς πολλές μηχανές. Απόδειξη αυτού του "μιά χαρά" είναι ότι χωρίς σπουδαία τεχνολογία φτάσαμε ως το σήμερα, ενώ με τις ανέσεις του σήμερα το αύριο μοιάζει προβληματικό.
Πάντως, εγώ, προτιμώ την ηρεμία της εξοχής και της φύσης, στη ξηρά, και το πανάκι στη θάλασσα. Μακρειά από τους πολλούς θορύβους, τα καυσαέρια, τα λάδια, τα γράσσα και τα μαστορέματα.
Επαφή με τις "μηχανές" και τη "τεχνολογία", τ' απολύτως απαραίτητα !
Πριν από ένα, περίπου, χρόνο απέκτησα κινητό (από τζάμπα αντικατάσταση εκείνου της Κας "Ευρυδίκης") που δεν ξέρω, καλά καλά, να το χειρίζομαι. Και πριν από δύο χρόνια "κληρονόμησα" το παλιό υπολογιστή, μιά μπακατέλα, της κόρης μου που αγόρασε ένα καινούριο.
"Νέας γενιάς", λέει, τρομάρα της !
Ψάχνοντας, από περιέργεια, σαν νεογέννητο γατί κάτι ψευτοκατάφερα. Λίγο από δω, λίγο από κει άρχισα να μπαίνω στο νόημα και, ομολογώ, πολύ το φχαριστιέμαι !
Είμαι "ευχαριστημένος πλήρης", που λέει κι ένας σολοικιστής κηπουρός που έρχεται και βοηθάει στο σκάλισμα του κήπου !
Το περασμένο Ιούνιο, ένας, πρώην, φίλος (καλή του ώρα) μ' εμύησε, τσάτρα - πάτρα, στα περί ιστοσελίδων. Και, τσουπ !, να' μαι στο κλαρί. Έξω απ' το καβούκι μου κι έξω απ' τη ρουτίνα μου.
Το πιό χειρότερο, δε, είναι ότι αυτό το χούϊ αρχίζει να μ΄αρέσει πολύ !
Άρα πρώτη αιτία της λιτότητος στη παρουσίαση της στήλης είναι η αδυναμία εμπλουτισμού με γαρνιτούρα, λιλιά, χρώματα κι αρώματα.
Από κει και πέρα είναι και οι προσωπικές επιλογές.
Βλέπω το "μπλογκάρισμα" σαν ένα είδος προσωπικού ανοιχτού ημερολογίου, ένα ατομικό εξομολογητήριο. Κάτι σαν τα παλιά "λευκώματα" που τηρούσαν "αι σεμνότυφοι νεάνιδες" και σου έδιναν να συμπληρώσεις. Με γλυκανάλατες και σαχλές ερωτήσεις του τύπου . " Τι είναι έρως ; " . Που άλλος απαντούσε : " Ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα !", ο ρομαντικός. Κι άλλος : " Σαλάμι του αέρος !", ο κρύος μπαγάσας ! Από ένα τέτοιο "λεύκωμα" μιάς τρυφερής φίλης, μιάς γλυκειάς ανάμνησης, προέκυψε το όνομα "Ορφέας". Κι από τη ποδοσφαιρική ομάδα της γειτονιάς μου. Που, μετά τις κλασσικές αλάνες, πρωτοκλώτσησα, επίσημα, μπάλλα.
Και στο μπλογκ μου, συνομιλώ, βασικά, με τον εαυτό μου. Τον στήνω απέναντι και του ανοίγω τη ψυχή μου. Ενώπιος, ενωπίω.
Αν, τώρα, και κάποιοι "κρυφακούνε". Ε' δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Προσπαθώ να μην αναρτώ περισπούδαστες σαχλαμάρες, κοινότυπα φληναφήματα, βαθυστόχαστες κουραστικές αναλύσεις. Ούτε μανιοκαταθλιπτικές πολιτικές αγκυλώσεις. Πιστεύω ότι η πολιτική πρέπει να μπαίνει στη ζωή μας κι όχι η ζωή μας στη πολιτική.
Η ζωή, με όλα τα ζόρια και τα στραβά της, είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι, δώρο του Πλάστη, κι υπάρχουν τόσα πολλά και τόσο ωραία πράγματα γιά να τη γεμίσουμε και την ομορφύνουμε περισσότερο και δεν της αξίζει, μιά κι είναι τόσο μικρή, να τη σπαταλάμε και τη στριμώχνουμε στη μονομέρεια, στη μιζέρια και τη γκρίνια. Με μονομανίες που οδηγούν στη μονοτονία, στη πλήξι, την ανία και το ανικανοποίητον.Χωρίς φαντασία και χωρίς αίσθημα !
Μιά μεγάλη γκάμα εμπειριών ζωής μου επιτρέπει να παλινδρομώ στο χρόνο με νοσταλγία, με μνήμες, με αυτοκριτική. Θέλω να έχω, αυστηρά, μιά ιστοσελίδα γνώμης και λόγου.
Συνομιλώ με τον εαυτό μου, μιλώ με τη καρδιά μου. Και σ' ένα τέτοιο διάλογο δεν χωρούν ψέμματα και υπεκφυγές. Ούτε ιδιοτέλειες, ούτε σκοπιμότητες, ούτε κουτοπονηριές, ούτε "διπλή σκέψη". Είσαι ολόγυμνος μπροστά του. Με τα θέλγητρα και τις ασχήμιες σου. Δε μπορείς να ξεφύγεις απ' τον εαυτό σου ούτε να κρυφτείς απ' τη συνείδησή σου.
Μπορεί, και σίγουρα συμβαίνει, να λαθεύω σε κάποιες θέσεις, κάποιες απόψεις. Δεν είμαι Πάπας, τα πρώτα γράμματά μας συμπίπτουν απλώς ! Και δεν θεωρώ καμμία, γιά καμμία άποψη ως θέσφατο, ως αξίωμα. Και τα πιό ακλώνητα μαθηματικά αξιώματα περιμένουν την ανατροπή τους. Ο Αϊνστάϊν απέδειξε ότι η μάζα δεν αποτελεί σταθερό μέγεθος αλλά συναρτάται με τη ταχύτητα. Ποιός θα το πίστευε !
Καταβάλλω κάθε προσπάθεια, κατά την τεκτονική θεμελειώδη αρχή, να "λαξεύσω τον ακατέργαστο λίθο", που είναι η ψυχή κι ο χαρακτήρας μου. Το κατά δύναμην, στοχεύοντας , κατά τη κρίση μου, στο σωστό, το καλό και το δίκαιο. Και το όμορφο.
Μουσικές, ακόμη κι αν μπορούσα, δεν θα έβαζα ποτέ. Δεν είμαι "τζιούκ μποξ". Το ίδιο και βιντεάκια, γιατί δεν είμαι ούτε βιντεοκλάμπ, ούτε τηλεοπτικός σταθμός.
Το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι λόγος. Έλλογος λόγος, ανοίγοντας διαδρόμους γιά σκέψη, προβληματισμό και επεξεργασία.
Α', ναι και δυό κουταλιές της σούπας συναίσθημα με πέντε σταγόνες χιούμορ !
Κι αυτά μέσα σ' ένα λιτό, μάλλον βαρύ και δωρικό περιτύλιγμα. Μιά παρουσίαση απλή. Χωρίς φανφάρα, μπούγιο, "αυθεντία", φιλαυτία και αμετροέπεια.
Αν ζητούσαμε κάτι ανάλογο, σαν τρόπο παρουσίασης, από το καθημερινό τύπο θα' λεγα ότι η στήλη θέλω να μοιάζει κάπως μεταξύ Εστίας, παλιάς Καθημερινής και Ριζοσπάστη.
Κι από θεματολογία, ότι κάτσει κι ότι μου κατέβει. Ατζέντα ελεύθερη. Η καθημερινότης, δόξα τω Θεώ, μας τροφοδοτεί, αφειδώς, με θέματα κι εναύσματα.
Κάτι θ' αρπάζω, θα το καταπίνω, θα το επεξεργάζομαι μέσα μου, και θα το σερβίρω, όπως κάνει η μέλισσα που τρώει γύρη και βγάζει μέλι.
Χωρίς το πάθος του φανατισμού, την αγκύλωση της μισαλλοδοξίας και τα χρωματισμένα γυαλιά της μονόχνωτης ιδεοληψίας.
Πιστεύω να έγινα αντιληπτός

Aναδρομές


Ευκαιρίας δοθείσης ξαναφρεσκάρησα τη μνήμη μου που, ευτυχώς, καλοστέκει ακόμη με κάτι , δυστυχώς, άχρηστα γιά τη σύγxρονη διανόηση και κουλτούρα, μικροπράγματα.
Τους όρους β α ρ β α ρ ι σ μ ό ς και σ ο λ ο ι κ ι σ μ ό ς .
Και γύρισα, νοσταλγικά, στα μαθητικά μου θρανία και στον αείμνηστο Καθηγητή μου, το πρώτο φιλόλογο που είχα στο Γυμνάσιο, το Γρ. Γοργολίτσα που με καλωσύνη, υπομονή και συγκατάβαση προσπαθούσε να μας ξεστραβώσει.
Με πολλή συγκίνηση και αγάπη αναφέρομαι στη μνήμη του. Κι ας κορόϊδευε, τότε, η παιδική αμυαλιά την κάποια δύσμορφη σωματική του διάπλαση.
Μας δίδαξε, λοιπόν, ότι "βαρβαρισμός" είναι η λανθασμένη χρήση των λέξεων, το γραμματικό σφάλμα. Με αλλ' αντ' άλλου νόημα.
π.χ. - Η υγεία μου έπαθε ανοίκεια βλάβη !
- Πολύ σας αμφιβολούμε, Κύριε !
Και "σολοικισμός" είναι η ασυνταξία, το συντακτικό σφάλμα. Λέξεις βαλμένες κουτουράδα, άτακτα και χωρίς λογική σειρά.
Γιά παράδειγμα θα σας παραθέσω ατόφια μιά ξεκαρδιστική διαταγή ενός Καρδιτσιώτη μπασκίνα που περιέχει τα πάντα, από πλευράς αγραμματωσύνης και που μόνο με μερικούς μαρκουτσοφόρους αστέρες των ΜΜΕ μπορεί να συγκριθεί, που τον ανταγωνίζονται με μεγάλη επιτυχία.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗ

Προς απάσας τας αρχάς που διοικούν το χωρίον Ματαράγκα Καρδίτσης.
Δήμαρχο, ιερέα του χωριού, Δάσκαλο και άπαντας τους προύχοντας του χωριού.
Ήλθα εις Ματαράγκαν κατόπιν διαταγής του Διοικητού μου μετά ενός χωροφύλακος προς επιβολήν της τάξεως από άκρου εις άκρον του χωρίου άνευ χρονοτριβής και άμεσα.
Διότι προχθές στο σιργιάνη μετά την θίαν και Ιεράν Λιτουργίαν εν το Ναό όταν έπεζαν τα κλαρίνα και τα όργανα ο Κώστας ( ας μην αναφέρω το όνομά του ) χόρεβε σινέχεια μπροστά χορίς να αφίνη και τους άλους να χορέψουν μπροστά με κατά σινέπια παραξιγιθίκατε και πλακοθίκατε στο ξίλο με τα παλούκια και τα μαχέρια με αποτέλεσμα και κατά σινέπια να τραβματιστούν πολοί άνθρωποι.
Πάραφτα να εφαρμόσετε απάσας τας εξίς διαταγάς μου :
1) αν ξανασιμβή τιάφτη πράξης εν τω χωρίο να γνορίζετε ότι θα σας συλλάβω και άνεφ χρονοτριβής αμέσος θα σας κλείσο στη φυλακή. Όταν πέζουν τα κλαρίνα και τα μουσικά όργανα στο σιργιάνη στο πανιγίρη και στο γάμο πρέπη να χορέβουν μπροστά άπαντες που επιθιμούν να χορέψουν και όχι μόνο ο ίδιος άνθροπος. Αφτό είνε γαηδουριά.
2) Μου αναφέρθικε ότι ο γάηδαρος του χαντζόπουλου τον Σεπτέμριο μπίκε στο καλαμπόκι του Βάϊου ( ας μην αναγράφο το επίθετο ) και ο Βάϊος εκνεβρίστικε και κάρφοσε το γάηδαρο με τιν αξάλη στο ένα καπούλη. Καταλαβένετε ο γάηδαρος δεν είναι ο όνος αλά ο Βάϊος. Άνεφ πολόν σκέψεων καταλαβένη κανής ότι το κεφάλη δεν έχη μιαλό αλά κολοκιθόσπορο. Απαγορεύετε να ξαναγίνη εκ νέου τέτιο απαράδεκτο η παρόμιο πράγμα.
3) Πίγα στο μαγαζή για καφέ και από έξο βρομούσε κατρουλιό. Απαγορεύετε να κατουράν έξω στον τίχο του μαγαζιού.
4) Απαγορεύετε το βρισίδιν το φονασκίν και εντός του καφενίου το ανεμίζιν διότι είναι χειμόνας και εσθάνετέ τις αποφορά από από τι βρόμα. Όστις επιθιμή να ανεμιστή να εξέρχετε έξοθεν του καφενίου.
5) Ίδα πολές γυνέκες να πιάνουν τη σιγγούνα μετά του υποκαμίσου να το τραβούν προς τα έμπροσθεν να ανίγουν τα πόδια και να ουρούν ορθίος. Το τιούτον είναι απαράδεκτο και πρέπη άνεφ χρονοτριβίς να τις βρακόσετε άπαξ και διάπαντός.
6) Όταν λίαν προίαν πάτε τα γελάδια στο γελαδάρη και γιρίζοντας πρέπη ανιπερθέτος να μαζέβετε τις βονιές του ζώου από το δρόμο, το ίδιο να κάνετε και το βράδι διότι δεν έχη που να πατίση όστις βαδίζη εις τας οδούς του χωρίου. Και εκτός του τιούτου σας χριάζοντε αι βονιές να ζεστένεστε στο μπουχαρί το χιμόνα με τα κρία.
7) Σε κάθε πανιγίρι αποκριές πάσχα και γάμους που βαδίζη καλοντυμένος ο κόσμος και πάι στην Εκλισία και μετά χορέβη στα σιργιάνια και στους γάμους πρέπη άπαντα τα σκυλιά να είναι δεμένα διά χονδρόν αλισίδον και σχινίου προς αποφιγίν ατιχιμάτων εκ τον σκιλοδακομάτων.
8) Να μιν πίνετε πολί ινοπνεβματόδη ποτά τσίπουρα και ίνους και μετά ξερνοβολάτε και κάνετε χαζομάρες.
9) Να τιρίσετε άνεφ αντιρίσεος και χρονοτριβής την άνοθεν τάφτην διαταγήν μου άνθροπη σκύλη και γινέκες διότι όπιος συληφθή παραβάτις θα τον σιλάβο θα τον κλίσω στο σχολίο και αλίμονό του θα τον ταράξο και θα τον μαβρίσο στο ξίλο.
Να με σινχορίτε αν έκανα κάπιο σιντακτικό λάθος καθότι τελίοσα και εγώ τρίτη του Δημοτικού σχολίου διότι δεν με έστιλε ο πατέρας μου από το χωρίον εις την Λάρισσαν γιά να μάθο περισότερα γράματα. Σαν γκαραγκούνις που είμε και εγό καταλαβένετε άπαντες τας γραφάς μου τας οπίας θέλετε δεν θέλετε θα τις τιρίσετε ανιπερθέτος.

Εν Ματαράγκα τη 8η Δεκεμβρίου 1907
Ο Διοικητής του Χωρίου
Νικόλαος Παπακωνσταντίνου
Υπονωματάρχης

Αντίγραφον του ευρισκομένου πρωτοτύπου εις χείρας του Λαρισσαίου κ. Κων/νου Παπαθανασίου.

Όπως θα καταλάβατε, παρ' όλον ότι πέρασεν ένας αιώνας πολλά πράγματα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση !

Θέσεις - Απόψεις

Τη στήλη ποτέ δεν την ενδιέφερε να πείσει με τις θέσεις και απόψεις της. Πολύ περισσότερο να ρυμουλκήσει σ' αυτές. Και ποτέ δε νοιάστηκε γιά το είδος και τη χροιά των απόψεων του άλλου. Το πως και γιατί διαμορφώνονται.
Εκείνο που την ένοιαζε ήταν να μπορούν να βγαίνουν όλες στο φως. Να κατατίθενται όλες στο τραπέζι του διαλόγου, ισότιμα κι ελεύθερα, χωρίς αποκλεισμούς, περιορισμούς και λογοκρισίες γιά την υποβολή τους στη βάσανο της αντίκρουσης. Της "άλλης γνώμης". Και εκεί να υποστηρίζονται, με πάθος και φανατισμό έστω, αλλά με ψυχραιμία, ευπρέπεια και σεβασμό στον απέναντι.
Όποιος βλέπει, ακούει, διαβάζει, ουσιαστικά συμμετέχει σ' αυτό το "παζάρι" γνώμης. Και στο μυαλό και τη ψυχή του "ζυμώνει" όλα τα ερεθίσματα, μαζί με τα δικά του βιώματα και καταλήγει στη δική του άποψη, που με τη σειρά του τη καταθέτει στο ίδιο τραπέζι γιά περαιτέρω ζύμωση. Και το πράγμα πάει λέγοντας, συνεχώς ανακυκλούμενο. Ποτέ στατικό και τελματωμένο.
Με τη διαδικασία αυτή, η στήλη πιστεύει, ότι συντελείται η πρόοδος και ωφελούνται όλοι. Ανοίγουν οι πνευματικοί ορίζοντες, πέφτουν τα ταμπού, σπάνε οι μονολιθικότητες, βγαίνουν οι παρωπίδες, καταργούνται τα "συρματοπλέγματα" και αμφισβητούνται τα δόγματα. Κυριαρχεί ο προβληματισμός και προκύπτουν οι νέες, σύγχρονες θέσεις. Αρκεί να υπάρχει ο αλληλοσεβασμός και ν' απολακτίζεται η μισαλλοδοξία. Και το πιό σπουδαίο, να καταργείται ο κουτοπόνηρος υστερόβουλος πολιτικαντισμός που στα πλαίσια του μακιαβελλικού "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" επιδιώκει την, πάση θυσία, ρυμούλκηση προς μία κατεύθυνση. Με βαρβαρισμούς και σολοικισμούς στην έκφραση και μέ κλακαδόρικο μπούγιο στο "ακροατήριο".
Δηλαδή με μικρόνοες τακτικές.
Η στήλη πιστεύει ακράδαντα και σθεναρά υποστηρίζει ότι η παραπάνω εκτεθείσα τακτική διαλόγου προάγει τη Δημοκρατία. Είναι η πεμπτουσία της.
Απολύτως, δε, συμβατή και συνεπής με αυτά, δεν επιζητεί τίτλους διδακτορικούς και καθηγετικούς θώκους, καθ΄όσον προβάλλει το αυτονόητο, με απλά λόγια. Απλό συνηθισμένο μυαλό διαθέτει. Και άποψη. Δεν πουλάει "αυθεντία", (πως να πουλήσεις κάτι που δεν έχεις).
Όμως, βλέποντας τη πνευματική κατηφόρα της κοινωνίας μας, κάτι που όλοι βλέπουν, και αγωνιούσα μιά κι αφήνει πίσω της παιδί κι εγγόνι, (ποιός δεν αγωνιά, άλλωστε) προσπαθεί να ταρακουνήσει ναρκωμένες συνειδήσεις και να επαναδραστηριοποιήσει σκουριασμένους μηχανισμούς. Δεν κανοναρχεί ούτε παράγει δόγματα. Θέλει να συμβάλει στην αφύπνηση, αναστήλωση και συνέγερση
συνειδήσεων και εκείνων των μηχανισμών που βγαίνοντας απ' το λήθαργο και τη σήψη θ' αρχίσουν, εκείνοι, να παράγουν, εκ νέου, πνευματικό, πολιτικό και πολιτισμικό έργο, βγάζοντας τη κοινωνία απ' το παρακμιακό της τέλμα.
Τη στήλη δεν τη νοιάζουν τα προϊόντα που θα παραχθούν και οι διαδικασίες που θα τα παράξουν, αλλά οι μηχανές που θα τα παράξουν. Αυτές χρειάζονται την ανασυγκρότηση. Εκεί είναι το πρόβλημα, κι εκεί οι προτεραιότητες.

Στοχασμοί

Η στήλη ανοίγει σήμερα ένα νέο πνευματικό κεφάλαιο δεχόμενη συμμετοχές, απόψεις και αντιρρήσεις. Εννοείται πως ότι γράφει απηχούν προσωπικές της απόψεις και όχι θέσφατα, με τη λογική των οποίων δεν συμφωνεί καθόλου. Κάθε "θέσφατο" αποτελεί θεωρία υπό κατάρριψη. Αν και εφ' όσον δημιουργηθούν οι συνθήκες και προϋποθέσεις γι' αυτό. Κάτι που μπορεί και να μη συμβεί ποτέ. Και βέβαια, γι' αυτό απαιτείται καλή πίστη, επιχειρήματα, ισχυρογνωμοσύνη (δεν υπάρχει αντίφαση ! Θα το δείται πιό κάτω ) και καθ' όλου πνεύμα αντιλογίας (το αντί γιά το αντί).
Πιθανώς να σας μπέρδεψα !
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που, πιστεύω, ξεμπερδεύει τις έννοιες σωστό, λογικό, ισχυρογνωμοσύνη και πνεύμα αντιλογίας !

Πάμε και χτίζουμε ένα σπίτι δίπλα σ' ένα ρέμα. Ένα ρέμα που γιά δεκαετίες κατεβάζει κανονικές ποσότητες νερού, ξεζουμίζοντας τις γύρω πλαγιές. Φυσιολογική κοίτη, φυσιολογικές ποσότητες νερού κι όλα λειτουργούν κανονικά. Όλα μέλι - γάλα. Αυτό το χτίσιμο θεωρείται και είναι λ ο γ ι κ ό !
Έρχεται, τώρα, μιά έκτακτη μπόρα. Μιά πρωτοφανής καταιγίδα. Ένα πολύ σπάνιο, στατιστικά, καιρικό φαινόμενο που όμως, επ' ουδενί, δεν μπορούσε ν' αποκλειστεί και πλημμυρίζει ό τόπος, φουσκώνει το ρέμα και... πάει το σπίτι βόλτα στη θάλασσα. Και καθώς τα σπίτια δεν ξέρουν μπάνιο, πάνε οι κόποι μιάς ζωής, μαζί με το σπίτι, φούντο !
Κι αυτό αποδεικνύει ότι η φαινομενικά λ ο γ ι κ ή ενέργεια του να χτισθεί το σπίτι δίπλα στο ρέμα δεν ήταν, τελικά, σ ω σ τ ή .
Πρώτο συμπέρασμα. "Κάθε τι που φαίνεται λ ο γ ι κ ό δεν είναι, υποχρεωτικά σ ω σ τ ό " !
Όταν, τώρα, ο ιδιοκτήτης επιμένει ότι καλώς έχτισε εκεί που έχτισε, αλλά να το ακραίο καιρικό φαινόμενο φταίει.
Τότε έχουμε π ν ε ύ μ α α ν τ ι λ ο γ ί α ς . Μιά και έχουμε άρνηση παραδοχής της πραγματικότητας !
Όταν, πάλι, κάποιος, πριν χτιστεί το σπίτι φώναζε να μην χτιστεί εκεί. Κι αφού χτίστηκε εξακολουθούσε να φωνάζει, γιά όλα αυτά τα χρόνια, ότι η ενέργεια ήταν λανθασμένη έχουμε, ανάγλυφη, την έννοια
ι σ χ υ ρ ο γ ν ω μ ο σ ύ ν η !

Βέβαια, σε λεπτές έννοιες, όπως, πνεύμα αντιλογίας και ισχυρογνωμοσύνη πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος παρανόησης, σύγχυσης και εισχώρησης της μιάς στους κόλπους της άλλης. Αυτό , όμως, επαφίεται στη λογική και τη κρίση καθενός.
Πολύ χοντρικά κι ίσως απλοϊκά θα μπορούσαμε να βάλουμε ένα ( + ) στην ισχυρογνωμοσύνη κι ένα ( - ) στο πνεύμα αντιλογίας. Η μέ άλλα λόγια ισχυρογνωμοσύνη είναι μιά επιμονή δικαιωμένη και πνεύμα αντιλογίας μιά επιμονή αδικαίωτη. Και η μία έννοια μεταπίπτει στην άλλη ανάλογα με την αντικειμενική έκβαση της υπόθεσης.
Οι αρχαίοι έλεγαν επ'αυτού. " Προς, γαρ, το τελευταίον εκβάν, έκαστον των προ υπαρξάντων κρίνεται "

Θέσεις - Απόψεις

ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Από μηνών βλέπουμε να παίζεται ένα ανεπίτρεπτο και επαίσχυντο παιχνίδι με τους πολιτειακούς θεσμούς.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σαν θεσμός, αλλά και ο ιδιαίτατα συμπαθής σαν άνθρωπος, νυν Πρόεδρος βρίσκεται ακάλυπτος, απροστάτευτος και ανήμπορος ν' αντιδράσει στο επίκεντρο ενός βρώμικου πολιτικάντικου, και όχι πολιτικού, παιχνιδιού.
Χρησιμοποιείται σαν άβουλο πιόνι στη σημερινή πολιτική σκακιέρα, έρμαιο των πολιτικών χειρισμών και συμφερόντων (θεμιτών και αθέμιτων) των μεγάλων κομμάτων.
Το ΠΑΣΟΚ εξεβίασεν εκλογές παίζοντας με τις Συνταγματικές διατάξεις, περί εκλογής Προέδρου.
Το ίδιο θα κάνει, σίγουρα, και η ΝΔ, δοθείσης ευκαιρίας, αν και εφ' όσον εξυπηρετείται κομματικά.
Οι λόγοι που θεσμοθετήθηκαν συνταγματικά αυτές οι εκτρωματικές διαδικασίες είναι γνωστοί. Όπως γνωστά και εξευτελιστικά γιά τους θεσμούς, τα πρόσωπα και τις διαδικασίες όσα έγιναν και όσα, βάσει νόμων και κανονισμών, επιτρέπεται να συμβούν. Καταστάσεις ανάξιες γιά ένα πολιτισμένο και σύγχρονο ευρωπαικό κράτος αλλά και έναν ώριμο λαό.
Τα έγχρωμα ψηφοδέλτια, τα μαγειρέματα και, γενικά, η σύνδεση του ανώτατου πολιτειακού θεσμού με το κοινοβουλευτικό βίο, όπως συμβαίνει σήμερα, είναι γελοιότητες και άκρως αντιδημοκρατικά καμώματα. Θυμίζουν εποχές Δηλιγιάννη και κουμπουροφόρων.
Κατά τη γνώμη της στήλης η λύση είναι μία. Καθαρή, διαυγής και ξάστερη.
Η εκλογή Προέδρου να γίνεται κατ' ευθείαν και άμεσα από το λαό.
Να απεμπλακεί από κάθε δυνατότητα εξάρτησης, συμβιβασμών και διαπλοκής.
Αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας.
Έναν ακομμάτιστο, ανεξάρτητο και αδέσμευτο Πρόεδρο. Μακράν από μικροκομματικά παιχνίδια. Αφιερωμένο στο ρόλο του ελεύθερα και απερίσπαστα. Και με χέρια λυμένα.
Όμως αυτό δε βολεύει τα κόμματα που θέλουν να κρατούν πρώτο ρόλο στο παιχνίδι. Και παίζουν " εν ου παικτοίς".
Κάποιοι έντιμοι πολιτικοί βλέποντας τα προβλήματα που δημιουργεί το σημερινό καθεστώς αυτής της διαδικασίας θα πρέπει να ανοίξουν το θέμα.
Υπακούοντες στη συνείδησή τους και το συμφέρον του τόπου, κόντρα σε κομματικές γραμμές και πιθανές πιέσεις.
Το ερώτημα είναι υπάρχουν τέτοιοι ; Η στήλη πιστεύει πως ναι !
Ρομαντικό ακούγεται, ε'....

ΥΓ. Διακυβεύω μία πρόβλεψη. Ο κ. Παπούλιας, άτομο σοβαρό και αξιοπρεπές, που ετίμησε το αξίωμα που του ανετέθη δεν θα συμπράξει μέχρι τέλους στη κωμωδία που παίζεται στη πλάτη του. Θα τα βροντήξει και θα φύγει.
" Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος........"
Να μου το θυμηθείτε !

Θέσεις - Απόψεις

Δεν υπάρχει τίποτε πιό εξοργιστικό από τον παραλογισμό. Αυτό που, εκεί που συγκεντρώνεις τη προσοχή και λογική σου, γιά να συνεχίσεις ένα διάλογο, τσουπ !, σου πετάνε μιά κοτσάνα και εσύ γίνεσαι σαν κι εκείνα τα τεράστια μηχανήματα των φιλμς επιστημονικής φαντασίας που, μέ λάθος πάτημα κουμπιών, αναβοσβήνουν τρελλά, πολύχρωμα λαμπάκια, βγάζουν καπνό και μετά.... σιωπούν πεθαμένα !
Πολύ περισσότερο μ' ενοχλεί η εκτοξευόμενη κοτσάνα όταν δεν εκπορεύεται από κάποιον αφελή χαζοχαρούμενο, αλλά , τουναντίον, από κάποιο παμπόνηρο μικροαπατεώνα που με θεωρεί χάνο, έτοιμο να χάψει το χαζοδόλωμα που μου σερβίρει, υπό μορφήν πραγματικού και σοβαρού γεγονότος.
Έχουν βαλθεί, λοιπόν, τα δυό μεγάλα κόμματα ν' αλληλοκατηγορούνται γιά το πότε, πως και γιατί οι ξένες χώρες αναγνώρισαν τα Σκόπια με τ' όνομα Μακεδονία.
Και δώσ' του οι διαγκωνισμοί, σαν τα ζαβολιάρικα παιδάκια, γιά να μας πείσουν ότι το ένα είναι καλύτερο απ' το άλλο και σ' αυτό το ζήτημα.
- Επί των ημερών σου τα αναγνώρισαν τόσες χώρες !
- Ναί , αλλά επί των δικών σου, αυτές κι αυτές που είναι πιό σπουδαίες !
Σαχλαμάρες και αηδίες. Και μιά άσκοπη και ανόητη κολοκυθιά !
Βλακώδης στίβος αντιπαράθεσης λές και απέλειψαν τα πραγματικά πεδία γιά μιά σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση.
Στο εν λόγω θέμα η αλήθεια είναι μία και μόνη. Και είναι απλή και υπερκομματική.
Κάθε ελεύθερη και μη εξαρτώμενη χώρα κάνει το δικό της λογαριασμό κατά τα συμφέροντα και τους προγραμματισμούς της. Πολύ περισσότερο σε θέματα δευτερεύουσας, γι ' αυτές, σημασίας, όπως το όνομα μιάς ασήμαντης χώρας, σε σχέση με τις αντιρρήσεις μιάς άλλης, επίσης μικρομεσαίας.
Σιγά μη στάξει η ουρά του ποντικού !
Δεν πάει να λέει ότι θέλει ο Καραμανλής η να φωνάζει ο Παπανδρέου. Αυτές θα κάνουν ότι νομίζουν. Άντε τον Ομάμα να τον μετρήσουν λίγο παραπάνω, αλλά και πάλι, αν δεν είναι απόλυτα εξηρτημένες απ' αυτόν (π.χ. Ιράκ, Αφγανιστάν ) του κεφαλιού τους θα κάνουν.
Συνεπώς, ελληνική επιρροή στο θέμα της ονομασίας, διεθνώς, των Σκοπίων μηδενική. Και η ευθύνη, ομοίως.
Άλλη βλακώδης κοκορομαχία, η έκδοση του κ. Χριστοφοράκου.
Οι Γερμανοί θα μας τον στείλουν η όχι, με βάση τη δική τους νομοθεσία και τις δικές τους δικαστικές αποφάσεις.
Καμμία ελληνική κυβέρνηση η ελληνική αντιπολίτευση δεν μπορεί να επηρεάσει αντίθετα. Που να χτυπιέται κάτω. Η Γερμανία είναι σοβαρό και ευνομούμενο κράτος. Κι εδώ δεν νοούνται επιρροές και ευθύνες γιά οιαδήποτε παράταξη.

Έτσι, μάλλον πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας και να το πάρουμε απόφαση ότι, εφ' όσον η χώρα μας είναι μικρή, αντίστοιχη είναι και η επιρροή της στο "παγκόσμιο γίγνεσθαι". Και, δυστυχώς, δεν μπορεί να επιβάλει απόψεις και λύσεις.
Προτάσεις και θέσεις μπορεί μόνο να υποβάλει. Και να τις υποστηρίζει σθεναρά ! Αλλά μέχρις εκεί.
Το μόνο ισχυρό όπλο που διαθέτει, όπου αυτό είναι θεσπισμένο, είναι το βέτο.
Και η εξωτερική της πολιτική θα κρίνεται από τα κότσια και τη σθεναρότητα που θα επιδεικνύει στην, όταν χρειαστεί, άσκησή του.

Σχολιασμοί

Τελικά, εμείς οι Έλληνες δεν έχουνε το Θεό μας !
Αφού οι αθλητικογράφοι μας λύσσαξαν κατά του Κετσπάγια κρατώντας τη μπαγκέττα του αναθέματος στην ενορχηστρωμένη επίθεση των οπαδών του Ολυμπιακού εναντίον του άτυχου προπονητού, (που ουδέποτε είδαν με καλό μάτι, αγάπησαν και αποδέχτηκαν), τώρα που ο κ. Κόκκαλης τον εκπαραθύρωσε, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γιά την απομάκρυνσή του.
Τώρα, μόλις, θυμήθηκαν ότι επί των ολίγων ημερών του ο Ολυμπιακός έχασε μόνο μία φορά, κι αυτό σε φιλικό ματς, με τον Εργοτέλη στη Κρήτη. Έφερε μόνο μία ισοπαλία με τη Καβάλα, εντός έδρας, και νίκησε σε όλα τα άλλα !
Και νάάά, το κλάμα για τη "άδικη" απόλυση του Κετσπάγια !
Να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι !
Στα πολιτικά, τώρα.
Αφού, επι χρόνια και μήνες, τα ΜΜΕ λυσσομανάγαν γιά "σκάνδαλα", γιά Βατοπέδια και βατοπεδινούς, γιά δομημένα ομόλογα και άλλα γαμ.....ανομολόγητα, τώρα μόλις, θυμήθηκαν ότι ο, μέν, κ. Τσιτουρίδης απεκάλυψε, (δεν έστησε), τη κομπίνα, του, δε, κ. Δούκα η υπογραφή απαντάται μόνο σε κάποιο δευτεροκλασσάτης σημασίας έγγραφο. Μέσα στην απειρία των χαρτιών του ογκώδους φακέλλου !
Και νάάά, πάλι τα δάκρυα γιά τον άδικο αποκλεισμό των δύο πρώην υπουργών από τις εκλογικές λίστες.
Και νάάά οι ύμνοι και έπαινοι γιά την εντιμότητα και αξιοσύνη τους ! Και νάάά οι υπαινιγμοί γιά τους άθλιους και ραδιούργους μηχανισμούς που τους "αποκεφάλισαν" !
Ούτε οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να φαντασθούν πόσους όψιμους φίλους διαθέτουν στα ΜΜΕ ! Που λίγο καιρό πριν τους καθύβριζαν. ( Προφανώς, κατά το σοφό γνωμικό, "όποιος αγαπά παιδεύει" ).

Αλλά αφού είμαστε τόσο ανεγκέφαλοι, ώστε να αφήνουμε όλους αυτούς τους φαύλους να μας δουλεύουν, ψιλό γαζί, καλά να πάθουμε. Που καθόμαστε και τους βλέπουμε, τους ακούμε και τους διαβάζουμε.
Αφού δεν αξιοποιούμε τα DVD που, αυτοί, μας φουσκώσαν τόσα χρόνια, γυρίζοντας τα κουμπιά και τη πλάτη στα οικοδομούντα την αλογία και παραπλάνησή μας ρυπαρά ΜΜΕ, είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Αν ψάξουμε τη δισκοθήκη μας θα βρούμε αρκετά φιλμς, που αυτοί μας μοίρασαν αφειδώς, και τα οποία θα μπορούσαν να γεμίσουν επωφελώς τις ελεύθερες ώρες μας. Αντί να υφιστάμεθα την ύπουλη πλύση εγκεφάλου και το βιασμό της νοημοσύνης μας που, αναίσχυντα και διαβολικά, επιχειρούν οι μεγαλοκαναλάρχες και μεγαλοεκδότες. Με αιχμή του δόρατος τα αγράμματα κι αμόρφωτα, πλην αργυρώνητα, και μάλιστα πλουσιοπάροχα, "γιουσουφάκια" τους. Που, χωρίς ιερό και όσιο, εκμεταλλεύονται την αφέλειά μας. Με ένα μόνο σκοπό. Την ιδιοτέλεια και κερδοσκοπία τους.
Και όσοι εξ υμών νομίζετε ότι όλοι αυτοί κόπτονται γιά τη δημοκρατία, το δίκιο και το συμφέρον του λαού είστε μακριά νυχτωμένοι. Και θα είστε οι πρώτοι που θ' απογοητευθείτε, όταν (ξανα)πέσουν οι μάσκες. Γιά όλους αυτούς το μόνο συμφέρον που γνωρίζουν είναι το ατομικό τους. Θυμηθείτε τον γηραιό, φίλαθλο, καναλάρχη και τη "κωλοτούμπα" του όταν του χάλασαν το "καπρίτσιο" του !
Γι' αυτό μη τους κάνετε το χατίρι. Μη πέφτετε στο λάκκο που σας σκάβουν. Μην ενδίδετε στη μοίρα που αυτοί φτιάχνουν γιά σας. Μην τους πιστεύετε !
Στις επερχόμενες εκλογές ψηφίστε ότι θέλετε, ότι πιστεύετε, ότι υπαγορεύει η ψυχή, η συνείδηση και το συμφέρον σας . Όμως όχι επειδή το θέλουν αυτοί, αλλά επειδή το θέλετε εσείς !
Αντισταθείτε !.....

Θέσεις - Απόψεις


Η στήλη, ως γνωστόν, έχει πάντοτε στη φαρέτρα των προτάσεών της , τις πιό καλές και πιό ρηξικέλευθες ιδέες και προτάσεις .
Aπευθύνεται, λοιπόν, στη συντρόφισσα Αλέκα και σε όλους τους γηραλέους, στο μυαλό κυρίως, συγκλητικούς της και προτείνει.
Γιατί δεν αλλάζετε, σύντροφοι, το πεπαλαιωμένο και αναχρονιστικό σας λογότυπο ;
Ποιός καρφώνει σήμερα με το παραδοσιακό σφυρί και ποιός θερίζει (πλην του, επίσης παραδοσιακού, Χάρου) με δρεπάνι ;
Γιατί δεν τα αντικαθιστάτε με κάτι πιό σύγχρονο και πιό κατανοητό, πιό απτό στη νεολαία, αποτινάζοντας, ταυτόχρονα, και τις επικρατούσες, γιά σας απόψεις, περί "αγκυλωμένων", "απηρχαιωμένων" και "μούχλας";
Θα μπορούσατε αντί γιά σφυρί να βάλετε π.χ. ένα P/C, ένα laptop τέλος πάντων, σαν σήμα του μοντέρνου εργαζομένου και αντί του, συνειρμικά απωθητικού, δρεπανιού ένα θαυμάσιο, κομψό, τρακτέρ. Το μοντέρνο σύμβολο της αγροτιάς !
Γιά σκεφτείτε το σύντροφοι του Περισσού. Η ανανέωση κι ο εκσυγχρονισμός φέρνει καθαρό αέρα παντού και, προ παντός, στα μυαλά !

ΥΓ. Ξέρω, κάποιοι φίλοι θα με βρίζουν πάλι. Το περιμένω. Μιά και στις ιδεολογικές γειτονιές που συχνάζουν το χιούμορ δεν φυτρώνει.Μόνο η κατήφεια, η γκριζαδούρα, ο "μυγιαγκιαχτισμός" και το , μονίμως λυμένο, ζωνάρι γιά καυγά !

Θέσεις - Απόψεις

Οσάκις συζητώ με δογματικά σκεπτόμενους ανθρώπους, πολλές φορές, νοιώθω σαν να χτυπάω ένα τοίχο, ζητώντας του ν' ανοίξει μιά πόρτα.
Σε κάθε αδυναμία απαντήσεως, προτάσσουν το "εσύ δεν καταλαβαίνεις" γιά να κρύψουν τη δική τους αδυναμία στο ν' αντιληφθούν ότι ξεφεύγει, εκτός και πέραν, απ' αυτά που το "δόγμα" τους υπαγορεύει και τους διαποτίζει.
Και είναι λυπηρό γιατί ξέρω και κάποιους, πράγματι και εν δυνάμει, αξιόλογους ανθρώπους που, αντί να τη φυλακίζουν, θα μπορούσαν να πάνε τη σκέψη τους πιό μπροστά και να εμβαθύνουν στη "ουσία" των πραγμάτων, με την Αριστοτελική έννοια του όρου. Και όμως την κρατούν καρφωμένη στη στειρότητα του "χαπιού" του δογματισμού που κατάπιαν.
Πολλοί μοιάζουν με μιά Φερράρι που θέλεις να ξεχυθεί και να τρέξει, πατώντας της, ταυτόχρονα, γκάζι και φρένο !
Σ' έναν ελεύθερο διάλογο το πρώτο ζητούμενο, και το πιό ενδιαφέρον, είναι η κατάθεση των απόψεων. Και των "στρατευμένων" και των "αστράτευτων". Όλων ανεξαιρέτως.
Από εκεί και πέρα "ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω" και "ο νοών νοείτω".
Ο διάλογος μοιάζει με την καβαφική "Ιθάκη". Το φτάσιμο έχει πολύ μικρή σημασία. Ίσως και να μην έχει καθόλου. Το ταξίδι έχει την αξία. Και αυτό που θα μείνει όταν ξεχαστούν τα λόγια. Σαν τη γυαλάδα που μένει στο έπιπλο, όταν το τρίψει καλά ο λουστραδώρος και του πάρει την αλοιφή. Κάτι που γίνεται μόνο του, αυτόματα, πέρα από σκοπιμότητες και δεοντολογίες. Και που χαράσσεται αδιόρατα, μεν, αλλά ανεξίτηλα στο νου και τη ψυχή. Και αυτοαναδύεται, όταν και αν χρειαστεί.
Και αυτό λέγεται μόρφωση. Είναι μόρφωση..........

Αναδρομές

Υπάρχουν δυό λογιών ηρωισμοί. Οι μεγάλοι, οι σπουδαίοι, οι περιλάλητοι και φημισμένοι. Μελετημένοι, σχεδιασμένοι και εκτελεσμένοι έντεχνα , που προκαλούν τη γενική προσοχή ,το θαυμασμό και την αναγνώριση. Από ψυχωμένους κι αποφασισμένους ανθρώπους. Με σχέδιο και σκοπιμότητα.
Και οι μικροί, οι ταπεινοί,οι απαρατήρητοι. Αυτοί που γίνονται τυχαία, σε μιά στιγμή παρόρμησης κι απερισκεψίας. Αυθόρμητα κι απλά. Από απλούς, κοινότατους ανθρώπους. Σε μιά στιγμή πείσματος και άρνησης. Και τζαναμπετιάς.
Θυμάμαι τα χρόνια της Χούντας. Την Αντίσταση, την ελάχιστη, κι ας λένε. Τους Αντιστασιακούς και τους "Αντιστασιακούς". Τους λίγους, πραγματικά μεγάλους και σεμνούς, ήρωες που υπακούοντας στη φωνή της καρδιάς και της συνείδησης έκαναν αυτό που θεώρησαν χρέος και μετά απεσύρθησαν διακριτικά. Και τους πολλούς "αντιστασιακούς" που , εκ του ασφαλούς, εξαργύρωσαν πλουσιοπάροχα, με "καρέκλες", οφίτσια και, κυρίως, χρήμα,( πολύ χρήμα) τη μηδαμινή και "τάχα" αντιστασιακή δράση τους.
Και μιά πολύ μεγάλη σημερινή "δημοκρατική" εφημερίδα υψηλής κυκλοφορίας και επιρροής να γλύφει επαίσχυντα το καθεστώς, μονοπωλώντας και τότε, τα μεγάλα νούμερα κυκλοφορίας.
Και θυμάμαι, ακόμη, μιά σκηνή σ' ένα εκλογικό τμήμα της Κυψέλης. Σ' ένα από τα δημοψηφίσματα - παρωδίες του Παπαδόπουλου.
Ένας νεαρός άντρας, μπροστά στα έκπληκτα μάτια δεκάδων παρισταμένων, αποσβολωμένων και βουβαμένων από το θράσος, μιά και τότε στα εκλογικά τμήματα γινόταν της κακομοίρας θυμίζοντας χάβρα , να σκίζει, αργά αργά, το ΝΑΙ, να βάζει στο φάκελλο, που το σήκωνε ψηλά γιά το βλέπουν όλοι, το ΟΧΙ και να το ρίχνει στη κάλπη !
Κι ύστερα, το ίδιο αργά αργά, να γυρίζει σπίτι και να παίζει με τη μικρή του κόρη.
Περιμένοντας μιά σύλληψη που, ευτυχώς, δεν έγινε ποτέ.

Επικαιρότης

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου !
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως σκέπτεται ο κ. Παπαθεμελής.
Εκεί που καλά καθόταν, βολεμένος στην έδρα του, συνεργαζόμενος με μεγάλο κόμμα που του εξασφάλιζε την εκλογή του, ( αφού τη κοπάνησε από ένα άλλο μεγάλο ), τη πολυτέλεια της αυτονομίας, ως συνεργαζόμενος, και τη δυνατότητα αυτοτέλειας και διαφορετικής εκφράσεως από το βήμα της Βουλής, τα βροντάει όλα κάτω και δημιουργεί δικό του κόμμα !
Χωρίς να προσφέρει κανένα καινούριο στίγμα στο υπάρχον πολιτικό φάσμα κατεβαίνει στις εκλογές, με ψηφοδέλτια σε όλη την επικράτεια, σκορπίζοντας ένα σωρό λεφτά για να διεκδικήσει το 0,τίποτε της εκλογικής πελατείας και μαζί την ειρωνία, τη χλεύη και την απόρριψη.
Φαίνεται ότι η προσφώνηση " Κύριε Πρόεδρε", έστω κατάμαυρου από το άφθονο εκλογικό φούμο, είναι ισχυρότερη από κάθε λογική σκέψη. Ακόμη κι απ' το αίσθημα της αξιοπρέπειας και την αίσθηση του γελοίου.
Πιστεύω ότι μπροστά στη "Περίπτωση Παπαθεμελή" ακόμη κι ο Φρόυντ θα τα' βρισκε σκούρα και θα σήκωνε τα χέρια ψηλά!