«Μουζάλας gate».

Αίτια και αφορμές μιάς τρικυμίας σε... κατσαρόλα.

Από την "Πράβντα" στην "Αυγή"!

   ‘Όπως φαίνεται πεντακάθαρα η χώρα κυβερνάται με βάση την περίφημη αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζεμπεργκ.  (∆x•∆p ≥ h.  Όπου: p = η ορμή του σωματιδίου, x = η τιμή της θέσης του. Και όποιος δεν καταλαβαίνει ας ρωτήσει τον Δόκτορα).

   Η κυβέρνηση, συνεπής στις βασικές αριστερές της αρχές, αφήνει το καράβι να πηγαίνει μόνο του, τυρβάζοντας μόνο γιά την διατήρηση της εξουσίας, την απολάκτιση πάσης ευθύνης και το πώς θα σερβίρει ψευτοδικαιολογίες -πασπαλισμένες με σανό και κουτόχορτο- στο χαχόλικο πελατολόγιό της, που -μεταξύ μας- είναι πάντα έτοιμο να τις χάψει. Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της... ανευθυνοϋπεύθυνης «τεχνοτροπίας», οι «ούλτρα κουλτουρέξ» δηλώσεις Μπαλντά («τιμητική γιά την Ελλάδα η κατάσταση στην Ειδομένη») και Μουζάλα («η Ιστορία ευθύνεται γιά το χάος στην Ειδομένη»).

   Το «μακεδονικό», στην ουσία του, αποτελεί μιά ακόμη χαμένη εθνική υπόθεση. Χαμένη από χέρι, καθ’ όσον εξ αρχής η υποστήριξή του στηρίχτηκε σε λάθος συνταγή. Ποντάραμε στο συναίσθημα και αμελήσαμε τη λογική. Στο μπούγιο των, (μέσα), συγκεντρώσεων και όχι στην ενημέρωση των, (έξω), κρατών. Επίσης παραγνωρίσαμε το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Αν εγώ γουστάρω να λέγομαι... «Κινέζος» κανείς δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει. Το λάθος μας ήταν πως δεν παλέψαμε την υπόθεση με χιούμορ και με κατάθεση ιστορικών στοιχείων που θα λειτουργούσαν ως αντικίνητρα στους Σκοπιανούς να διεκδικήσουν πράγματα και σύμβολα που δεν τους ανήκουν και θα προκαλούσαν, διεκδικούμενα, την χλεύη της διεθνούς κοινότητος. (Σημ.: Παλιά είχα κάνει λεπτομερή σχετική ανάρτηση). Τώρα, χωρίς αυταπάτες, η υπόθεση «όνομα» είναι τελεσίδικα χαμένη και η όποια επιμονή μας γι’ αυτό μοιάζει από μάχη οπισθοφυλακών έως γραφικότητα.

   Σε επίπεδο αριστερής θεώρησης και κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας, ουδέποτε οι συριζάριοι έβλεπαν αυτή την διένεξη με καλό μάτι, καθ’ όσον οι πάσης φύσεως... «εθνικισμοί» τους προκαλούν ιδεολογική αλλεργία. Δώσ’ τους «διεθνισμό»,  χύδην πλέμπα και διάσπαρτο προλεταριάτο και παρ’ τους την ψυχή! Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, να το κυβερνούν οι ίδιοι! Οπότε, ακόμη κι αν η υπόθεση δεν είναι «σικέ», δηλαδή σκηνοθετημένη ώστε να κλείσει οριστικά το θέμα και αποτελεί, πράγματι, γκάφα του Μουζάλα, αυτή τους έρχεται... κουτί! Η ομόθυμη υποστήριξη της κοινοβουλευτικής αγέλης του ΣΥΡΙΖΑ το επιβεβαιώνει.

   Ο μικρόνους αψίκορος Καμμένος -κατά την κοντόφθαλμη στρατηγική του- με τη γνωστή του παρορμητικότητα θεώρησε την περίπτωση ιδανική γιά να αποδείξει πως δεν είναι ένα απλό... κολαούζο και να βάλει κι αυτός ένα γκολ έχοντας, ήδη, φάει τρία. (Χαϊκάλης, Καμμένος-εξάδελφος, Σγουρίδης) και από την άλλη, βλέποντας την κατρακύλα του κυβερνητικού σχηματισμού, προετοιμάζει και μια πιθανή έξοδό του, προκειμένου να αποφύγει την εξαέρωσή των ΑΝΕΛ, σε πιθανές επόμενες εκλογές. Το πάθημα Καρατζαφέρη είναι νωπό και διδάσκει. Έχοντας επιδείξει εμμονή στην αποπομπή Μουζάλα, αν υποχωρήσει θα έχει καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ... κολωτούμπας.

   Ο Δρ πρωθυπουργός, αφού ξεπέρασε τον αιφνιδιασμό Καμμένου, διακυβεύω την εξής πρόβλεψη. Δεν θα "παραιτήσει" κανένα. Αφού αφήσει να περάσουν κάποιες ημέρες θα προχωρήσει σε... ανασχηματισμό, απομακρύνοντας τον Μουζάλα, μετ’ επαίνων και ευχαριστιών γιά το προσφερθέν έργο του. Παρ’ όσα λέγονται δεν νομίζω πως στην σημερινή πραγματικότητα υπάρχει πιθανότητα κάποιος από Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ ή Λεβέντης να παίξουν ρόλο... «ιδανικού αυτόχειρα» και τσόντας του Τσίπρα, ώστε να αντικαταστήσει τους ΑΝΕΛ.

   Ούτως ή άλλως, η ανακίνηση ενός τέτοιου -μικρότερης σημασίας- θέματος, αποτελεί θαυμάσια προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τη ζέουσα διαπραγμάτευση με την τρόικα.