Ο «Λαϊκουρισμός», το σύμπλεγμα κατωτερότητος και η μανία του... «μήλο κι εγώ»!

Το χάος, η ευθύνη της Ιστορίας και το καμάρι της Ευρώπης. ("-Κι οι άλλοι τα ίδια κάνανε"!)

Ο Τειρεσίας στη Β-Ειδομένη και ο χρησμός του Νταχάου.

    Αρχίζω διευκρινίζοντας το τελευταίο. Κάποτε βούλιαξε ένα καΐκι που κουβαλούσε μήλα, οπότε η θάλασσα γέμισε από μήλα επιπλέοντα. Μεταξύ τους, ξεπρόβαλε, ξαφνικά, να επιπλέει κι ένα σκατό -προφανώς από την τουαλέτα του βυθισμένου σκάφους. Κολυμπώντας εν μέσω μήλων -δεξιά, αριστερά, πίσω, μπρος, παντού μήλα- το σκατό άρχισε να πανηγυρίζει: «Μήλο κι εγώ, μήλο κι εγώ»!

   Το νυν κυβερνητικό σχήμα εκφράζει την πεμπτουσία του περιστατικού, τουλάχιστον στην ελληνική πολιτική ιστορία και γιά τα -κάμποσα- όσα χρόνια θυμάμαι κυβερνήσεις. Ένας νοσοκόμος που καλείται να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς!

   Όλες οι πολιτικές ηγεσίες, προκειμένου ν’ αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα διαγκωνίζονται στο ποιά θα επιδείξει περισσότερη λαϊκότητα, προκειμένου ν’ αποκτήσει δημοφιλία στις λαϊκές μάζες. Τούτα, όμως, τα πολιτικά περιττώματα που ηλιθιωδώς βάλαμε στο σβέρκο μας και καμώνονται πως κυβερνούν, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ανεκτής «λαϊκότητος», δημιουργώντας νέον όρο, (κράμα ασημαντότητος, αμορφωσιάς, απειρίας, ανικανότητος, ψευδολογίας και βλακείας, ζυμωμένα με μπόλικη αλαζονεία και αμετροέπεια), που η στήλη καθιερώνει ως: «λαϊκουρισμό».

   Τα κυβερνητικά στελέχη, ως γνήσιοι «λαϊκούριοι», άρχισαν από την εμφάνιση. Από «φτωχοσυμπέθεροι» μέχρι «λέτσοι φτωχοσυμπέθεροι», βάλθηκαν να κυκλοφορούν στα διεθνή fora προκαλώντας -κατά σειρά- έκπληξη, οίκτο, δυσπιστία, γέλια, αναξιοπιστία και απέχθεια. Αγραβάτωτοι, πουκάμισα έξω, με ρούχα σαν από δεύτερο χέρι που πλέουν μέσα σ’ αυτά, (Τσακαλώτος), χέρια στη τσέπη και σακίδια στην πλάτη, λες και πάνε -χίπιδες-  κατασκήνωση στα Μάταλα. μόνο κομπολόγια δεν παρετήρησα, χωρίς να σημαίνει πως δεν ... τα μπεγλέρισαν κι όλας, όταν έφευγαν οι κάμερες.

   Στο εσωτερικό, λόγος αλαζονικός, προκλητικός, ιταμός, παραπληροφορικός και έντονα διχαστικός, γεμάτος σολοικισμούς και βαρβαρισμούς, με έμφαση στο κυνήγι των... «πλούσιων», της... διαπλοκής και της διαφθοράς, προς κολακεία και παρηγοριά των... «φτωχών». Εννοείται στο δήθεν, καθ’ όσον -φάτε μάτια ψάρια- οι τελευταίοι αποτελούν τα περισσότερο πληττόμενα στρώματα.

   Ευθύς άμα τη αναλήψει της εξουσίας, οι «λαϊκούριοι» βάλθηκαν να αναμετρώνται και συγκρίνονται συνεχώς με τους... κακούς προηγούμενους! Κατατρυχόμενοι από το σύνδρομο της συνεχούς αναμέτρησης με τους... Σαμαροβενιζέλους και το άφαντο mail Χαρδούβελη,  στο παραμικρό που έλεγαν ή εξήγγελλαν, μόνιμος επωδός-καραμέλα: «Αυτό το κάναμε καλύτερα», «Εκείνο εμείς θα το κάνουμε καλύτερα», «Στο άλλο θα είμαστε καλύτεροι». Ο συμπλεγματισμός της μικρότητος στην αποθέωσή του. Έτσι η χώρα κατάντησε να κυβερνιέται με τα γεμιστά και τις μαρμελάδες της Θεανούς, (φοβάμαι πως δεν θα καταλάβει αυτό το «Θεανούς» και θα θυμώσει, προτιμώντας το «Θεανώς»), την ποδάγρα της Σουρουκλεμέ, το αντιεπενδυτικό μένος του Σκουριέτη, τον σκοταδισμό του αγράμματου Ιπποποτάμου, τα φούμαρα του Μπαλντά, την προκλητικότητα του πολιτικού χαμαιλέοντα-σουλατσαδώρου και σύγχρονου... Τειρεσία, τον σανφασονισμό των Δρίτσα, Σπρίτζη και σία, τις ζεϊμπεκιές της απίστευτης ψευδολόγου Γριοβασίλως, συν τον εσμό των διάφορων απίθανων «ελαττωματικών» τύπων, (Καρα...τάδε και ου συμμαζεύεται), που πλαισιώνουν παρασιτικά και χαραμοφάικα τον κρατικό μηχανισμό. Μιά ασύλληπτη καταβαράθρωση πολιτικών ηθών και διοικητικής ικανότητος, με ταυτόχρονη ανάδειξη της αριστερής μπαρουφολογίας, του φαβοριτισμού, του νεπωτισμού και της αρνητικής προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο.

   Άφησα τελευταίο το πελατολόγιο των αθλίων ηγετών μας. Αυτό που ξεχωρίζει γιά την ποιότητα, την ευγένεια, το άμεμπτο ήθος, τους καλούς τρόπους και το μανιώδες «κόλλημα» στην μικρόνοια και αθλιότητα των... ινδαλμάτων τους. Ταϊσμένοι στα συριζαρέικα ιπποφορβεία αναμασούν ό,τι κατασκευασμένη παρωπιδιασμένη χαζομάρα τους πλασάρει το ιερατείο της Κουμουνδούρου. Την μηρυκάζουν συνεχώς και την αναμεταδίδουν σαν από λινγκουαφόν. Όπου δε, βρουν τα σκούρα -έσχατη ατραπός διαφυγής- το: «Κι οι άλλοι τα ίδια έκαναν». Παραβλέποντας, βεβαίως, πως αυτοί ήρθαν ακριβώς γιά να μην κάνουν τα ίδια! Αν ήταν να γίνονταν τα... ίδια, ας άφηναν τους... άλλους να κυβερνούν κι ας κάθονταν απέναντι να κάνουν αυτό που ήξεραν καλύτερα. Να πετούν... πέτρες. Τουλάχιστον οι προηγούμενοι... «ίδιοι», διέθεταν πείρα.

   Και γιά να μην ξεχάσω. Μετά την επιτυχημένη χειρουργική επέμβαση υπό του νοσοκόμου, ο ασθενής πνέει τα λοίσθια