«Μηδέν άγαν» και «Μέτρον άριστον»

Το δελφικό παράγγελμα και το γνωμικό του Κλεόβουλου, διυλισμένα στον ευτελισμό της εποχής του «χάρτινου πιάτου» και της απαξίας των ιδεολογιών.

Τελευταίως και εσχάτως, ήθελα να ήμουν... γάτος

      Από τη φύση τους φτιαγμένα, η "λογική" και το "συναίσθημα" έχουν σταθερό άθροισμα. Όταν μεγαλώνει το ένα, μικραίνει το άλλο. Η πρώτη διαθέτει βάθος, συγκρότηση, τεκμηρίωση και στοχεύει στο -έστω μη άμεσα ορατό και αποδεκτό- ουσιαστικό κοινωνικό συμφέρον. Το δεύτερο, λειτουργώντας μονίμως παρορμητικά, παρασύρεται από «ανθρωπιστικές» ευαισθησίες πρώτου πλάνου, ικανοποιεί τον αυθορμητισμό, αποπροσανατολίζει στόχους  και πάμπολλες φορές λόγω αυτού η κοινωνία αρνείται -κοντόφθαλμα- να δει το πραγματικό της συμφέρον. Πολλές φορές δε, το υποσκάπτει κιόλας.

   Η παλιά λαϊκή σοφία και πείρα έλεγαν: «Όποιος θέλει το κακό μου με κάνει και γελάω και όποιος το καλό μου με κάνει να κλαίω».

   Η ουσιαστική και σε βάθος μόρφωση αμβλύνει το «συναίσθημα» και ενδυναμώνει τη «λογική». Εκεί εντάσσεται και η φιλοσοφία της υπομονής, της στέρησης, της θυσίας. Βεβαίως, όπως συμβαίνει σε όλα τα αντιτιθέμενα φιλοσοφικά αιτήματα-προτάσεις, η συζήτηση, η σύγκριση, η αντιπαράθεση, η μετριοπάθεια και η συνδιαλλαγή, οδηγούν στον συγκερασμό, την σύγκλιση, την ισορροπία και τη δημιουργία του ιδανικού μίγματος.

   Οι μορφωμένες και σκεπτόμενες κοινωνίες συγκλίνουν προς την λογική, ενώ οι άκριτες, απαίδευτες και επιπόλαιες παραδίδονται -σχεδόν αμαχητί- στην εύκολη γοητεία του συναισθήματος. Ανάλογα με το γέρσιμο της... «παλάντζας», καθορίζεται και η μοίρα μιάς κοινωνίας.

   Σήμερα στη χώρα μας, η διαμάχη των δύο βρίσκει την αποθέωσή της σε μιά κατάληξη που αποδεικνύει την ένδεια λογικής και τον πλούτο της παρόρμησης. Όμως η πρώτη είναι στέρεη και μόνιμη, ενώ το δεύτερο επιδερμικό και φευγαλέο. Οπότε, στο τέλος και αναπόφευκτα, η λογική κυριαρχεί έστω ασυνείδητα, έστω με κόστος. Αποδείξεις προς τούτο πολλές.

   Από απερίσκεπτη συναισθηματική επιλογή του ελληνικού λαού, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έχοντας «πλημμυρίσει» την ατμόσφαιρα με υπεραισιόδοξες απιθανότητες, μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς και ακατάσχετη υποσχεσιολογία. Και τώρα «σέρνεται» από ψέμα σε ψέμα, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Εκμεταλλευόμενος συνεχώς αυτό το συναίσθημα και παρά το οφθαλμοφανώς απραγματοποίητο των υπεσχημένων, ποντάρει πλέον και στην υπερπροβολή και διαστρεβλωτική καπηλεία του διάχυτου ανθρωπισμού που δημιουργεί το προσφυγικό ζήτημα, το οποίον ο ίδιος -ανοήτως-  γιγάντωσε.  

   Αντανακλαστικά στη συνέχεια, οι τοπικές κοινωνίες  -βλέποντας την πλημμυρίδα και μετά το ξεθώριασμα της πρώτης συγκίνησης- με σποραδικές εξαιρέσεις, αρνούνται μετά μανίας την δημιουργία στο χώρο τους καταυλισμών-στρατοπέδων, (χωρίς αυταπάτες, περί στρατοπέδων πρόκειται), καθώς γνωρίζουν πως πέραν των πρώτων φιλάνθρωπων αντιδράσεων, (συναίσθημα), κάτω από την επιδερμική συμπόνια κρύβονται μύρια όσα άλυτα προβλήματα γι’ αυτές, (λογική).

   Δυστυχώς, ο επαπειλούμενος να εισρεύσει στη χώρα αριθμός απρόσκλητων δυστυχισμένων εκπατρισμένων, οι πλείστοι των οποίων θα προστεθούν μόνιμα στους γηγενείς δυστυχείς, θα αυξήσει τη «δυστυχία» όλων. Έτσι οι ψυχρά λογικοί Ευρωπαίοι λύνουν το πρόβλημα διά της καταργήσεώς του, οι παμπόνηροι Τούρκοι, λειτουργώντας ως μεσάζοντες το εκμεταλλεύονται υπέρ τους στο έπακρο και μόνο οι «πονοψυχιάρηδες» Έλληνες -εμείς- θα πληρώσουμε την ατζαμοσύνη, ανικανότητα και -ίσως- τις κουτοπόνηρες διαβολικές διαθέσεις των συριζαρέων κρυπτοκομμουνιστών να αυξήσουν, μονοκοπανιάς, την πελατεία τους, διά της εισαγωγής έτοιμων προλετάριων και τη γενική φτωχοποίηση ντόπιων και εισηγμένων.

   Όποιος ρέπει προς την υπερβολή και χάνει το μέτρο, αυτά παθαίνει. Ας προσέχαμε!