Πολύ κακό γιά το τίποτα...

Άβυσσος η ψυχή του Καμμένου.

Ο υπουργός Εθνικής Αμύνης επί τω έργω.

    Ο τσαγκός πολέμαρχος των Ανεξέλεγκτων Ελλήνων, πριν καν «αλέκτωρ λαλήσει τρις», μετεβλήθη -ο κατακαημένος- από περήφανος «λιόντας» σε σουρομαδημένο «γατί των Ιμαλαΐων», πετυχαίνοντας παρά τα βάρη του, νέο ρεκόρ... κυβίστησης στο ταπί που λέγεται «Ελλάς», (την μονίμως... "ταπί").

   Οι ασθενείς φυγόκεντρες δυνάμεις που επέδειξε χθες -κορδακιζόμενος ως νέος Μουσολίνι και μη ανεχόμενος μύγα στο σπαθί του- δεν κατάφεραν να νικήσουν την έλξη βαρύτητος που ασκεί πάνω του το δίδυμο: «καρέκλα-κουτάλα». Η βεβαιότητα πως δεν πρόκειται να ξαναζήσει, μαζί με τις πολιτικές ασημαντότητες που σέρνει πίσω του στο κόμμα -οψέποτε, αν και εφ’ όσον, ξαναγίνουν εκλογές- βουλευτικά μεγαλεία και θέσεις κυβερνητικού κολαούζου, λειτούργησε ως ευεργετική ψυχρολουσία που τον... συνέφερε. Η συναίσθηση της πραγματικότητος και της ασημαντότητός του τον έκανε να προσγειωθεί, έστω ανώμαλα, παρατείνοντας το όνειρο της Σταχτοπούτας, που ξεκίνησε να ζει αναπάντεχα πέρυσι, μέχρι τέλους. Έκανε γαργάρα τις πομπώδεις μεγαλοστομίες του και αποφάσισε -με την ουρά στα σκέλια- να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο και... όσο πάει!

   Τελικά, η πολιτική είναι πολύ προσοδοφόρο επάγγελμα, έστω και κομματάκι ανέντιμο, γιά να αγνοήσεις τους νόμους της. Έχει τους δικούς της «κώδικες ηθικής και ανηθικότητος» που είναι δύσκολο να τους υπερβούν, ιδίως, κάποιοι... σαχλέουρες αμετροεπείς και παρορμητικοί φαφλατάδες.

   Σε φτύνουν, λες βρέχει. Γλείφεις εκεί που έφτυνες, λες δεν πειράζει, δικά μου είναι τα σάλια. Και -άμα χρειαστεί- πέφτεις και στα τέσσερα, με τουρλωμένα μάλιστα τα γυμνωμένα οπίσθια.

   Αυτά γράφονται με τον απόηχο των λόγων του Τσώρτσιλ να μου τριβελίζει μελαγχολικά τ’ αυτιά: «Οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν». Σάρκες εκ της σαρκός τους, θα πρόσθετα. Άλλωστε έχω μερικούς αριστερούς γνωστούς που -ακούγοντάς τους να επιχειρηματολογούν πολιτικά- τον επαληθεύουν πλήρως. Και επειδή οι καιροί είναι ρευστοί, καθόλου και τίποτα δεν αποκλείεται ν' αλλάξει πάλι. Και μάλιστα σε χρόνο μηδέν. Οψόμεθα.