«Είναι γάτα, ψωρογάτα, ο κοντός... χωρίς γραβάτα»!

Όταν το κοροϊδιλίκι μας πλέκει "νταντέλα"

Άλλος έχει το όνομα του γλείφτη, (το διοπτροφόρο κανελί με τη βούλα στο τσουλούφι), κι άλλος τη χάρη.

    Όποιος νοιώθει την γνωστή ανοιξιάτικη ατονία και η νωχέλεια του αφαιρεί σφρίγος, νεύρο και ενέργεια, αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσει κάποια πρωινή τηλεοπτική εκπομπή. Ιδίως όταν στα παράθυρα βρίσκεται -συνηθέστατα- και κάποιος εξωγήινος συριζάριος. Είτε από εκείνους τους τολμηρούς "γίγαντες" της πολιτικής, που έτσι και σκάσουν μύτη στις εκλογικές τους περιφέρειες, οι αγρότες τους παίρνουν με ντομάτες και λοιπά εποχιακά ζαρζαβατικά, είτε από τα λαλίστατα ξανθά -συνήθως- λοπάδια, τα οποία πριν εμφανιστούν στο γυαλί έχουν καταναλώσει πέντε κιλά γλιστρίδα και καταπιεί, γιά επιδόρπιο, ένα λινγκουαφόν τσέπης με το κομματικό στικάκι που παρέλαβαν από την "Κουμουντούρου". Όλοι αυτοί, λέγοντας με θαυμάσιο συντονισμό  το "ποίμα" τους, δίνουν ρεσιτάλ ανοησίας και προκλητικής φλυαρίας. Οπότε, μετά από πέντε λεπτά τέτοιας τηλεθέασης πας νουνεχής και ισορροπημένος θα χρειάζεται Lexotanil των 6 mg, σε διπλή δόση, τουλάχιστον!

   Σίγουρα, όσο νευρική χαλάρωση κι αν νοιώθουν, μόλις ακούσουν, π.χ. πως η Αμυγδαλέζα έκλεισε γιατί, επί Σαμαρά, ήταν... Γκουαντάναμο, αλλά ξανάνοιξε τώρα, υπό νέα... ανθρωπιστική διεύθυνση -μαζί με καμιά τριανταριά ακόμη άλλες- ως... «προαναχωρησιακό κέντρο κλειστού τύπου»,  θα το χρειαστεί επειγόντως!

   Μπορεί οι άνθρωποι στα... «γραπτά» να πατώνουν, (μαζί με τη χώρα), όμως στα... «προφορικά» σκίζουν.