ORPHEAS

Από τον " Κύκλο των χαμένων επιστολών "

Μιά και μιλάμε γιά δικομματισμό, κλπ. φίλος της στήλης θυμή-
θηκε και μου έστειλε γιά ανάρτηση επιστολή του δημοσιευθεί-
σα στις 26 Ιανουαρίου 2008, σε μεγάλη ημερήσια εφημερίδα.
Θα του κάνω το χατίρι, λόγω επικαιρότητος.

Ο δικομματισμός και οι "μικροί"
( τίτλος της εφημερίδας )

Κύριε Διευθυντά,
με τα γνωστά ελληνικά χαρακτηριστικά, τη κυκλοθυμία και το παρορμητι-
σμό, μιλούν όλοι, μάλλον πανηγυρίζοντες, για την επικείμενη πτώση του
δικομματισμού.
Στην Ελλάδα, όμως, όλα λειτουργούν με βάση το νόμο της παλίρροιας. Μια φου-
σκώνουν ( με το παραμικρό ) με τη πλημμυρίδα και μιά ξεφουσκώνουν ( πάλι με
το παραμικρό ) σαν την άμπωτη. Η προσεκτική ματιά και μια πιο ψύχραιμη θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων λέει τα εξής:
Όσο τα μικρά κόμματα θα δηλώνουν και διαδηλώνουν συνεχώς ότι δεν πρόκειται
να συνεργαστούν, επ’ ουδενί, με τα μεγάλα, αν εκείνα δεν στέρξουν να αποδεχθούν καταλεπτώς το πρόγραμμά τους ( ο μεγάλος να πάει με τα νερά του μικρού !! ) και όσο δεν κάνουν προσπάθειες για συγκλίσεις με υποχωρήσεις ούτως ώστε να εξευρεθεί κοινή πλατφόρμα απόψεων για συνεργασία και κοινός κυβερνητικός βηματισμός με αναλογική συμμετοχή, χωρίς μαξιμαλιστικούς μεγαλοιδεατισμούς, τόσον αυτά θα παραμένουν, εσαεί, απλά κόμματα διαμαρτυρίας.
Κάτι σαν αλογόμυγες στα καπούλια της εξουσίας. Λαϊκίζοντας ανεύθυνα και χαϊδεύοντας τα αυτιά της κάθε διαμαρτυρόμενης μειοψηφίας. Πιό πολύ για το θεαθήναι και το τζέρτζελο στα κανάλια παρά σαν σοβαροί φορείς εξουσίας .Όσο κάποια απ’ αυτά επιμένουν, κολλημένα σε απηρχαιωμένες, σχεδόν παλαιολιθικές, απόψεις και χρησιμοποιούν, βαρετά και μονότονα, την ίδια ξύλινη γλώσσα υπερασπιζόμενοι ξεπερασμένες και αποτυχημένες ιδέες, ας είναι βέβαιοι ότι τη πλημμυρίδα της αγανάκτησης θα την εισπράττουν, μόνον, ευκαιριακά και άκαιρα. Και το στιγμιαίο φούσκωμα των ποσοστών τους θα το ακολουθεί, νομοτελειακά,η συρρίκνωση.
Η άλλη όψη του φαινομένου. Η άμπωτη της αναγκαιότητας για σταθερή διακυβέρνηση. Δηλ. η υπερψήφιση ενός κόμματος εξουσίας. Γιατί στο μυαλό του ψηφοφόρου θα επικρατεί , τελικά, η άποψη ότι προτιμότερη μια κακή κυβέρνηση παρά ακυβερνησία. Εκτός και αν, κατά βάθος, αυτό επιθυμούν και επιδιώκουν. Την, εκ του ασφαλούς, αντιπολίτευση εκ του μακρόθεν.
Και, έτσι, ο δικομματισμός θα ζει και θα βασιλεύει πάντα. Ας μη ξεγελιόμαστε.