ORPHEAS

Aναδρομές



Σκαλίζοντας κάτι παλιά χαρτιά βρήκα ένα γράμμα φίλου που μου

είχε στείλει γιά να μου αναγγείλει αυτό που θα καταλάβετε.



Το Reqviem της " Μάγιας " μου


- Παρασκευή 8 / 4 / 94 . Ώρα 9.30 ' π.μ.

Σιωπήστε φίλοι μου... η Μάγια μας τελειώνει.

Ένα μικρό κεράκι παλεύει απεγνωσμένα να κρατήσει τ' αδύνατο

φως του.

Ποιός μίλησε γι' ανέσπερα φώτα... Ζωή το μεγαλείο σου,

εκεί βρίσκεται....

Στο κλείσιμο του διακόπτη.

Η Μάγια μας φεύγει... Κλεινει ο κύκλος της.... Όπως άνοιξε ...

Αφελής, ανύποπτη, ατάραχη κι απορημένη..

Ποτέ δεν έμαθε πως και γιατί ήρθε. Και γιατί φεύγει..

Κι ούτε ποτέ θα μάθει...

Η Μάγια μου φεύγει...

Ένα τόσο δα μικρό αστεράκι τρεμοπαίζει την αχνή του σπίθα...

Που όπου να' ναι σβήνει...

Ποιός μίλησε γι' ασήμαντα πράγματα. Τα πιό σημαντικά μυστικά

της ζωής κρύβονται στη κάψα της ασημαντότητος...

Γλυκειά μου Μάγια...

Τα μικρά αθώα σου μάτια σε λίγο θα σφραγιστούν γιά πάντα. Και

αν εσύ ήσουν που φάνταζες πάντοτε απορημένη, η απορία θα βα-

σανίζει εμάς....

Πως χώραγε σ' ένα τόσο δα μικρό κορμάκι τόση αγάπη, τέτοια λα-

τρεία, τόση αφοσίωση...

Μικρή μου, τριανταφυλλένια μου Μάγια....

Το μικρό καράβι της ασήμαντης ζωούλας σου σαλπάρει...

Το ακούω που σφυρίζει...

Αντίο , μικρή μου...

Καιρούς ας έχεις ούριους και θάλασσες γαλήνιες....

Καλό ταξίδι Μάγια μου, δεν πρόλαβες το Μάη...

Δεν πρόλαβες την άνοιξη, σε πρόλαβε ο χειμώνας.

Δεν μπορούσες να κοιμηθείς... Σε παραμόνευε όμως ο Αιώνιος Ύπνος.

Είναι σκληρό να φεύγεις απ' τη ζωή, όταν αυτή ξαναγυρίζει στη Γη.

Μοιάζει άδικο να στερεύει το ρυάκι μιάς ύπαρξης όταν οι χυμοί της

Άνοιξης πλημμυρίζουν τη Φύση.

Είναι απάνθρωπο να πεθαίνεις Άνοιξη.

Ποσο αντιφατική, Θέε μου, είναι η Δημιουργία Σου.

Μικρό το ανθρώπινο μυαλό γιά να χωρέσει τη Θεία Λογική.

Αλήθεια γιατί λιγοστεύουν τ' αγαπημένα μας πλάσματα..

Πόσο φτωχαίνουμε...

Πόσο στενεύει ο δρόμος μας γιά να καταλήξει στο μελαγχολικό

μονοπάτι που οδηγεί στο πουθενά...





- Παρασκευή 8 / 4 / 94 Ώρα 14.00 μ. μ

Υποκλιθείτε φίλοι μου...

Μόλις θάψαμε τη Μάγια μας.

Ένα ακόμη παραθυρόφυλλο της ψυχής μου σφραγίστηκε γιά πάντα.

Αλήθεια, σε λίγο από που θα παίρνω φως ;

Από που θ' ανασαίνω

Τώρα που, ένα ένα, τα παραθύρια αυτά κλείνουν ερμητικά.

Το σπίτι μας ορφάνεψε...Άδειασε μονομιάς...

Άδειασε από αγάπη...

Κι αλίμονο, δεν θα ξαναγεμίσει ποτέ πιά.





Γιά το " Μαγιούλι " μου, τη πιό μεγάλη κι αφοσιωμένη μου αγάπη.

8 / 4 / 1994







Σημ. Η "Μάγια" υπήρξε ένα τόσο δα μικρό σκυλάκι, ένα τσιουάουα,

που γεννήθηκε στη χούφτα του και πέθανε στην αγκαλιά του. Το μό-

νο πλάσμα που τον αγάπησε τόσο βαθειά, πιστά κι απόλυτα. Και, το

κυριώτερο, γιά τόσο μακρύ χρονικό διάστημα. Γιά όλη της τη ζωή.