ORPHEAS

Από τον " Κύκλο των χαμένων ποιητών "

Καλοκαίρι, ραστώνη, διακοπές.

Ας αφήσουμε γιά λίγο τη, μάλλον,

μίζερη πραγματικότητα. Καιρός

για μιά σύντομη φυγή.

Μ α ρ ό κ ο


- Σαν όνειρο μεθυστικό,
λαχτάρισα να ζήσω,

να σπάσω τη ρουτίνα μας

κι απ' της ανίας το θώκο,
μιζέρια και κακομοιριά
ξωπίσω μου ν' αφήσω,
να σ' έπαιρνα να φεύγαμε,
μιά νύχτα στο Μαρόκο.


- Στης Καζαμπλάνκα τις ακτές,
το γραφικό Κορνίς,
το χέρι σου δεν θ' άφηνα,
κανένα, να στο πάρει,
τα χείλη σου να φίλαγε
δεν θ' άφηνα κανείς.
Γιά σένα ο Ρόμμελ θα' μουνα
και συ η Μάτα Χάρι.


- Πέφτει σκοτάδι στα στενά
σοκάκια της Μεκνές,
πύρινες φλόγες τύλιξαν
κι απόψε το κορμί σου,
πορφύρες ολοκέντητες
στου νου μου τις πτυχές,
αλαργηνές οι θύμισες,
παγόβουνο η ψυχή σου.


- Στενεύει η γης και δεν χωρά
την έρημο, θαρρείς,
σ' αγάπησα, μ' αγάπησες,
έτσι απλά κι ωραία,
στη " Φαντασία " του Αλή,
στον έρωτα νωρίς
χαλιά, καφτάνια, ανάκατα,
μας σέρνουνε μοιραία.


- Άμμος, καμήλες, φοίνικες
στις γειτονιές του Μαρακές,
στη Κάσμπα τον απόηχο
της αγοράς θ' ακούς,
τα φλογισμένα μάτια σου
θα κρύβει ο φερετζές
και θα' σαι συ η Λειλά
κι εγώ ο Ελ Αρούς.


- Θρύλοι, πόρνες, κατάσκοποι,
αλλόκοτες σκιές,
μέσ' στη Μεντίνα σαν χωθής,
στη μαγική Ταγγέρη,
κλέφτες, μυστήριες φωνές,
φαντάσματα του χτες.
Μη φοβηθείς, θα είμαι εκεί,
θα σου κρατώ το χέρι.


- Κι όταν θα χάνεται γοργό,
στο δρόμο της επιστροφής
το σιδερένιο το πουλί,
στη πορφυρένια δύση
κάνε κουράγιο αγάπη μου,
μη πικραθείς, μη λυπηθείς
κι από τη στάχτη του όνειρου,

άλλ' όνειρο θ' ανθίσει.


Ι Β Α