ORPHEAS

Επί του τηλεχειριστηρίου

" Που' ναι το κράτος, οοοέέέοοοο, που' ναι το κράτος "

Είναι, πλέον, ένα καθεστώς. Μιά διασκεδαστική πραγματικότητα.
Κάθε φορά που θα συμβεί ένα συνταρακτικό γεγονός, το πλήθος
των αγράμματων μαρκουτσοφόρων " δαιμόνιων " ρεπόρτερς,
κυρίως ακιζόμενα με χάρη " νυμφίδια", εφορμά στο τόπο του δρά-
ματος. Και σε ανταπόκριση με, τους ομοίας μόρφωσης, μέντορές
τους στο κεντρικό στούντιο αρχίζουν να εξαπολύουν τον αγανακτι-
σμένο καταγγελτικό τους λόγο.
Γιά το ανίκανο, άσπλαχνο, αδίστακτο, αναποτελεσματικό, α...., α....,
( όλα τα στερητικά " α " ), κράτος.
" Άργησε, ενώ ώφειλε, το κράτος" ( συνήθως ), "έσπευσε, ως μη ώ-
φειλε, το κράτος" ( σπανίως ), " έκανε, κακώς το κράτος ", " δεν έκα-
νε, πάλι κακώς, το κράτος ". " Έδρασε η Αστυνομία, γιατί ; ", όταν
επεμβαίνει. " Που είναι η Αστυνομία ", όταν δεν επεμβαίνει, κ.ο.κ.
Δεν τους βρίσκεις πουθενά. Τόσον οι δευτεροκλασσάτοι εκκολαπτό-
μενοι τηλεοπτικοί αστέρες, όσο και οι " ώριμοι" ( α' εθνική ) " δια-
μορφωταί κοινής γνώμης ", που με ύφος, τουλάχιστον 40 Larry King,
καταγγέλουν, στηλιτεύουν και καταδικάζουν ότι κακώς, κατά την κρί-
ση τους, συμβαίνει. Άτεγκτοι, αμείλικτοι και αδέκαστοι δικαστές. Η
Νέμεση προσωποποιημένη.Και το σπουδαιότερο με μύρια " βαρβαρι-
κά " και " σολοικιστικά " μαργαριτάρια (προδίδοντας πλημμελέστατη
γνώση γραμματικής και συντακτικού ), τα οποία εκτοξεύουν ανελέητα
προς τους τηλεθεατές. Με την αφέλεια και τη χάρη της απόλυτης άγνοιας.
Και γεννιέται η απορία. Μήπως ο κάθε αμύντορας της τελειότητας, ο
κριτής και επικριτής πάσης ατέλειας και παντός σφάλματος, εκούσιου
η ακούσιου θα πρέπει , πρώτα απ' όλα, να φροντίζει γιά την τελειότητα
στα του οίκου του ; Στην εργασία του και στο ρόλο του ;
Και ο δικός τους ρόλος είναι η ομιλία, η εκφορά του λόγου. Και σ' αυτό,
πλήν μετρημένων φωτεινών εξαιρέσεων, οι πλείστοι παίρνουν μηδέν,
εφ' όσον δεν έχει θεσπισθεί ακόμη η αρνητική βαθμολογία !
Ας αρχίσουν, λοιπόν, εντατικά μαθήματα ελληνικής γλώσσας ούτως ώ-
στε γενόμενοι, πρώτα αυτοί, σωστοί στη δουλειά τους ν' αποκτήσουν
δικαίωμα κριτικής της δουλειάς των άλλων. Γιατί το ύφος, η ειρωνεία
και η " ιερή αγανάκτηση", απο μόνα τους, δεν πείθουν.
"Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις".
Αυτά αν μιλάμε γιά σοβαρούς επαγγελματίες όπου τα πραγματικά προ-
σόντα πρέπει να κυριαρχούν. Όμως, εν προκειμένω, η ευκαμψία της μέ-
σης, η υγρασία της γλώσσης και η προθυμία εξυπηρέτησης του "αφέντη"
μετρούν περισσότερο από την ορθότητα τού λόγου και την ευστροφία
του νου. Και, κυρίως, από τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια. Βεβαί-
ως , κοιτώντας τις αμοιβές τους, θα μου πείτε " ψιλά γράμματα ". Και εγώ
θα συμφωνήσω, μελαγχολικά... κατά τη γραμμή " Γαλιλαίου " όμως !