ORPHEAS

Aναδρομές

Μιά και θυμηθήκαμε τις συγκινήσεις που προκαλούν οι απώλειες προ-
σφιλών τετράποδων δημοσιεύω επιστολή του ίδιου φίλου γιά κάποιο
άλλο αγαπημένο του σκυλάκι.

" Πεπίτας " επικήδειος , Δευτέρα, 29 / 12 / 97 , ώρα 18.30 μ.μ.

Μόλις έθαψα το στερνοπούλι μου. Στη ρίζα ενός ευκάλυπτου. Δίπλα στη
δυτική είσοδο του κτήματος. Το στερνοπούλι μου, τη Πεπίτα μου. Ένα
σκυλάκι μιά σπιθαμή όλο κι όλο. Με μιά αγάπη ουρανό.
Δυό ματάκια χαντρούλες και μιά γλωσσάρα σα το μπόι του. Απομεινάρι
της ανθρώπινης σκληρότητος και επιπολαιότητος της πρώτης της αφεν-
τικίνας.
Έφυγε και το τελευταίο της παρέας. Ο Βενιαμίν, στη σειρά και το μπόι,
της μικρής ομάδοςτων τετράποδων φτωχοδιαβόλων που, αναπάντεχα,
μπήκαν στη ζωή μου. Και την αλάτισαν και την ομόρφηναν και που, στο
τέλος, την φτώχηναν απελπιστικά.
Μιά σειρά ψυχούλες. Άδολες και άκακες. Γεμάτες λατρεία, αφοσίωση κι
ευγνωμοσύνη. Μιά σειρά ματάκια. Ματάκια και ματάρες, συνάμα.
Και τώρα έκλεισε ο κύκλος. Όλη η ομάδα ξανάσμιξε πάλι χαρωπή. Και
παιχνιδιάρα. Χοροπηδάει και παίζει το ίδιο ζωηρή και άκακη. Όμως ψη-
λά. Πολύ ψηλά. Εκεί στον ουρανό. Μακρειά από τις γήινες κακίες. Ελεύ-
θερη, ανάλαφρη και ξένοιαστη. Η παλιοπαρέα υποδέχτηκε και το τελευ-
ταίο της μέλος. Το πιό μικρό, το πιό ζωηρό. Το πιό τζαναμπέτικο....
Μόλις έθαψα τη "Πεπίτα" μου. Έφυγε πλήρης ημερών. Δραπέτευσε κι
αυτή από το μαρτύριο της σάρκας και του πόνου. Τα μικρά του χεράκια,
τα τόσο σφιχτά γατζωμένα στο άρμα της ζωής κουράστηκαν, ξαφνικά.
Αδυνάτισαν, παρέλυσαν και αφέθησαν. Και το πιό μικρό λουλούδι μαρά-
θηκε διά μιάς.
Το μικρό, ασθενικό και ταλαιπωρημένο του κορμάκι ξεκλείδωσε τη μι-
κρή πανέμορφη ψυχούλα που, λυτρωμένη, πέταξε στους ουρανούς.
Γραμμή για το Παράδεισο του Δημιουργού. Εκεί που ανήκει. Με τη παλι-
οπαρέα των άδολων ψυχών.
Κατευώδιο, γλυκό μου πιτσιρικάκι....
Το βασανισμένο σου κορμάκι, απαλά σκεπασμένο από την αφράτη ευβο-
ική γη, εδώ δίπλα μου, θα συναντά στο κατώφλι τη πρώτη μου ματιά.
Γιά να τη γαληνεύει και να την ηρεμεί, με τη γλυκειά σου θύμιση.
Σήμερα, στις 6.30 ' το βράδυ της Δευτέρας. Στις 29 Δεκεμβρίου του 1997,
εγώ, με τα χέρια μου ακούμπησα στην απέραντη αγκαλιά της Μεγάλης
Μάνας το στερνοπούλι μου. Της το εμπιστεύτηκα. Και ξέρω ότι θα μου
το προσέχει. Όπως κάνει πάντοτε με όλα της τα παιδιά. Καλά η κακά, που
η ίδια με Θεία Επιταγή φέρνει στο κόσμο και, πάλι, με Θεία Επιταγή ξανα-
μαζεύει πίσω και τα κλείνει, στοργικά και γιά πάντα, στη παντοδύναμη
αγκαλιά της.