Από τον " Κύκλο των χαμένων επιστολών "
Αθήναι , 14 – 3 – 2009
Κύριε Διευθυντά.
Τελευταία, και με βάση τις δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας ανοίγει το θέμα νο-
μιμοποίησης των υμιυπαιθρίων χώρων [ Όταν ο Εβραίος έχη κεσάτια ψάχνει τα πα-
λιά τεφτέρια ]. Και αρχίζει η γνωστή ελληνική βυζαντινολογία και απεραντολογία
για το τι και πως θα νομιμοποιηθούν οι χώροι αυτοί, με το αζημίωτο πάντα, για την πολιτεία και την αποφυγή των σκοπέλων του ΣτΕ.
Εν πάση περιπτώσει για τους, ήδη, κλεισμένους ημιυπαίθριους χώρους και, καθ’ υπέρβαση του συντ. δομήσεως, μετατραπέντας σε χώρους κυρίας χρήσεως [δωμάτια]
θεωρώ ότι θα υπάρξει νομική φόρμουλα νομιμοποιήσεως η εξαίρεσης από την κατε-
δάφιση και, έτσι, θα κλείσει το θέμα. [ Ανάγκαν και Θεοί πείθονται.]
Το μείζον , όμως, πρόβλημα για το οποίον ελάχιστη, η καθόλου, συζήτηση γίνεται
είναι τι θα γίνει στο μέλλον. Θα συνεχιστή αυτή η κατάσταση μέχρι την επόμενη οι-
κονομική κρίση και το νέο, αέναο, κύκλο νομιμοποίησης ; Εδώ διαπιστώνω τεράστια αποθέματα υποκρισίας , στρουθοκαμηλισμού καθώς και πλήρη απουσία ρεαλισμού.
Σαν φρούτο, οι ημιυπαίθριοι πρωτοεμφανίζονται με τον ΓΟΚ του 1985. Στην αρχή σε ποσοστό 40% του συντ. δομήσεως και μετά με περιορισμό στο 20% αυτού.
Αιτία καθιερώσεως, πιθανότατα ορθή, η δημιουργία κλειστών, δροσερών, βεραντών.
Χρησίμων για τα ελληνικά κλίματα κατά τους θερινούς μήνες.Μέχρις εδώ όλα καλά
και άγια. Όμως το πράγμα στραβώνει- συνηθέστατο ελληνικό φαινόμενο- στην εφαρ-
μογή του. Είναι πασίγνωστη η αδυναμία αστυνομεύσεως των κατασκευών. Πελώριο,
διαχρονικό και ανεπίλυτο πρόβλημα. Και μία από τις μεγαλύτερες συνιστώσες δια-
φθοράς της ελληνικής κοινωνίας. Όταν, λοιπόν, υπάρχει μεγάλη αδυναμία ελέγχου,
εντοπισμού και κολασμού των, εξ υπαρχής, ανεγειρομένων αυθαιρέτων, δηλαδή με-
γάλων όγκων κραυγαλέας παρανομίας και ευκόλου προσδιορισμού, είναι σχεδόν αδύνατη η επισήμανση κλεισίματος κάποιων χώρων, στο πίσω, κυρίως, μέρος μιάς οικοδομής της οποίας ο όγκος και η κατακόρυφη προβολή δείχνουν απολύτως νό-
μιμοι, με δεδομένο, μάλιστα, και τη μεγάλη οικονομική σημασία του εγχειρήματος.
Έτσι η μετατροπή της“ δροσερής βεράντας “ σε δωμάτιο γίνεται ταχύτατα , ευκολώτατα και, κυρίως, σχεδόν αθόρυβα. Ούτε γάτος, ούτε ζημιά. Αυτή είναι η πεπατημένη. Η μοιραία μετεξέλιξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των, δήθεν, ημιυ-
παιθρίων χώρων. Να αποτελέσουν ένα πρόσθετο δωμάτιο στο σπίτι η το διαμέρισμα
και, κατά συνέπεια,να αυξηθή διά της πλαγίας, και παρανόμως, ο ΣΔ του οικοπέδου.
Η ύπαρξη κάποιων, ολίγων, φωτεινών εξαιρέσεων νομιμότητος, δηλαδή κατασκευής πραγματικών ημιυπαιθρίων χώρων επ’ ουδενί αντισταθμίζει το τεράστιο πλήθος των αυθαιρετούντων και δεν δικαιώνει τη θεσμική διατήρησή τους.
Το κοινωνικό κόστος της, στα χαρτιά, ύπαρξης ΗΧ και στη πράξη μαζικής καταστρα-
τήγησής τους με την συγνωστή συμμετοχή στην παρανομία, μαζικά, αγοραστών, κατασκευαστών, μηχανικών,μεσιτών, δικηγόρων και συμβολαιογράφων, [ όλοι ευυπόληπτοι, όλοι γνωρίζουν, όλοι αποδέχονται, όλοι συμμετέχουν,όλοι σιωπούν,
όλοι ενέχονται] τεράστιο. Και , έτσι, η ιστορία αυτή καταντά ένα από τα μεγαλύτερα αίσχη της εποχής μας και μια κατάπτυστη σελίδα στις σελίδες πεπραγμένων όλων των κυβερνήσεων από το 1985 και προς τα εδώ. Ένας απέραντος εξευτελισμός κάθε έννοιας νόμου και τάξεως. Και μιά θανάσιμη παγίδα εκμαυλισμού της,ήδη, εξασθε-
νημένης και υποσκαμμένης ηθικής αντιστάσεως, των πολιτών.
Συμπέρασμα. Για να εκλείψει, απ’ εδώ και πέρα, η αυθαιρεσία στο συγκεκριμμένο
θέμα θα πρέπει να καταργηθή άμεσα, ως πέρα για πέρα ΑΝΗΘΙΚΗ , λόγω τρόπου
εφαρμογής, κάθε διάταξη σχετική με τους ημιυπαίθριους χώρους. Έστω και αν δεχθούμε ότι με την κατάργησή τους καταργούμε τα ωφελήματα των λίγων νομοταγών πολιτών κλείνουμε όμως, ταυτόχρονα, τη πόρτα σε μιά τεράστια παρανομία που βλάπτει τη νομιμότητα, την κοινωνία και το περιβάλλον.
Για το προκείμενο θέμα, δυστυχώς, δεν έχει εφαρμογή ο μέσος δρόμος της καμήλας.
Το δίλημμα είναι η άσπρο η μαύρο. Και η απάντηση προφανής.
Κάθε εμμονή στη διατήρηση των ανεδαφικών και ανεφάρμοστων, ως απεδείχθη στη
πράξη, διατάξεων περί ΗΧ προδίδει αιθεροβάμονα ρωμαντισμόν, άγνοια του χαρα-
κτήρα και της ψυχοσύνθεσης των Ελλήνων , αδυναμίαν αντιλήψεως των δημιουρ γουμένων κοινωνικών αδικιών και διακρίσεων μεταξύ των πολιτών [ διαχωρισμός
σε νομοταγείς και “ εξυπνάκηδες “ ] ως και της σημαντικής επιβάρυνσης του
περιβάλλοντος.Συνιστά, ακόμη, ηθική αυτουργία και σκηνοθεσία προμελετημένου
εγκλήματος εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Και μάλιστα , λόγω μεγέθους και εκτάσεως, σε βαθμό κακουργήματος. Και όλα αυτά γιά το τίποτα. Διότι στην ουσία ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΙ ημιυπαίθριοι χώροι αλλά δωμάτια. Και αν συνεχιστεί
αυτό το βιολί, βασιμότατα διογκωμένη, λόγω ασυλίας και μελλοντικής προσδοκίας νομιμοποιήσεως, η αυθαιρεσία θα τραβάει στο διηνεκές.
Δεν φαίνεται τελείως τρελλό ; Και όχι μόνον. Πρόκειται για μια διαιωνιζόμενη φαυ-
λότητα, ντροπή γιά κάθε, στοιχειωδώς, ευνομούμενη πολιτεία που αφήνει τα μέλη της να παίζουν στημένα παιχνίδια με σημαδεμένες τράπουλες.
Στο κάτω, κάτω μέχρι το 1985 που δεν είχαμε ΗΧ, σαν θεσμό, μιά χαρά ζούσαμε.
Και, σίγουρα, θα μπορέσουμε και χωρίς το φάντασμά τους. Απλώς η διαφθορά θα διαθέτει ένα πλοκάμι λιγότερο.
Μετά τιμής
Αθήναι , 14 – 3 – 2009
Κύριε Διευθυντά.
Τελευταία, και με βάση τις δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας ανοίγει το θέμα νο-
μιμοποίησης των υμιυπαιθρίων χώρων [ Όταν ο Εβραίος έχη κεσάτια ψάχνει τα πα-
λιά τεφτέρια ]. Και αρχίζει η γνωστή ελληνική βυζαντινολογία και απεραντολογία
για το τι και πως θα νομιμοποιηθούν οι χώροι αυτοί, με το αζημίωτο πάντα, για την πολιτεία και την αποφυγή των σκοπέλων του ΣτΕ.
Εν πάση περιπτώσει για τους, ήδη, κλεισμένους ημιυπαίθριους χώρους και, καθ’ υπέρβαση του συντ. δομήσεως, μετατραπέντας σε χώρους κυρίας χρήσεως [δωμάτια]
θεωρώ ότι θα υπάρξει νομική φόρμουλα νομιμοποιήσεως η εξαίρεσης από την κατε-
δάφιση και, έτσι, θα κλείσει το θέμα. [ Ανάγκαν και Θεοί πείθονται.]
Το μείζον , όμως, πρόβλημα για το οποίον ελάχιστη, η καθόλου, συζήτηση γίνεται
είναι τι θα γίνει στο μέλλον. Θα συνεχιστή αυτή η κατάσταση μέχρι την επόμενη οι-
κονομική κρίση και το νέο, αέναο, κύκλο νομιμοποίησης ; Εδώ διαπιστώνω τεράστια αποθέματα υποκρισίας , στρουθοκαμηλισμού καθώς και πλήρη απουσία ρεαλισμού.
Σαν φρούτο, οι ημιυπαίθριοι πρωτοεμφανίζονται με τον ΓΟΚ του 1985. Στην αρχή σε ποσοστό 40% του συντ. δομήσεως και μετά με περιορισμό στο 20% αυτού.
Αιτία καθιερώσεως, πιθανότατα ορθή, η δημιουργία κλειστών, δροσερών, βεραντών.
Χρησίμων για τα ελληνικά κλίματα κατά τους θερινούς μήνες.Μέχρις εδώ όλα καλά
και άγια. Όμως το πράγμα στραβώνει- συνηθέστατο ελληνικό φαινόμενο- στην εφαρ-
μογή του. Είναι πασίγνωστη η αδυναμία αστυνομεύσεως των κατασκευών. Πελώριο,
διαχρονικό και ανεπίλυτο πρόβλημα. Και μία από τις μεγαλύτερες συνιστώσες δια-
φθοράς της ελληνικής κοινωνίας. Όταν, λοιπόν, υπάρχει μεγάλη αδυναμία ελέγχου,
εντοπισμού και κολασμού των, εξ υπαρχής, ανεγειρομένων αυθαιρέτων, δηλαδή με-
γάλων όγκων κραυγαλέας παρανομίας και ευκόλου προσδιορισμού, είναι σχεδόν αδύνατη η επισήμανση κλεισίματος κάποιων χώρων, στο πίσω, κυρίως, μέρος μιάς οικοδομής της οποίας ο όγκος και η κατακόρυφη προβολή δείχνουν απολύτως νό-
μιμοι, με δεδομένο, μάλιστα, και τη μεγάλη οικονομική σημασία του εγχειρήματος.
Έτσι η μετατροπή της“ δροσερής βεράντας “ σε δωμάτιο γίνεται ταχύτατα , ευκολώτατα και, κυρίως, σχεδόν αθόρυβα. Ούτε γάτος, ούτε ζημιά. Αυτή είναι η πεπατημένη. Η μοιραία μετεξέλιξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των, δήθεν, ημιυ-
παιθρίων χώρων. Να αποτελέσουν ένα πρόσθετο δωμάτιο στο σπίτι η το διαμέρισμα
και, κατά συνέπεια,να αυξηθή διά της πλαγίας, και παρανόμως, ο ΣΔ του οικοπέδου.
Η ύπαρξη κάποιων, ολίγων, φωτεινών εξαιρέσεων νομιμότητος, δηλαδή κατασκευής πραγματικών ημιυπαιθρίων χώρων επ’ ουδενί αντισταθμίζει το τεράστιο πλήθος των αυθαιρετούντων και δεν δικαιώνει τη θεσμική διατήρησή τους.
Το κοινωνικό κόστος της, στα χαρτιά, ύπαρξης ΗΧ και στη πράξη μαζικής καταστρα-
τήγησής τους με την συγνωστή συμμετοχή στην παρανομία, μαζικά, αγοραστών, κατασκευαστών, μηχανικών,μεσιτών, δικηγόρων και συμβολαιογράφων, [ όλοι ευυπόληπτοι, όλοι γνωρίζουν, όλοι αποδέχονται, όλοι συμμετέχουν,όλοι σιωπούν,
όλοι ενέχονται] τεράστιο. Και , έτσι, η ιστορία αυτή καταντά ένα από τα μεγαλύτερα αίσχη της εποχής μας και μια κατάπτυστη σελίδα στις σελίδες πεπραγμένων όλων των κυβερνήσεων από το 1985 και προς τα εδώ. Ένας απέραντος εξευτελισμός κάθε έννοιας νόμου και τάξεως. Και μιά θανάσιμη παγίδα εκμαυλισμού της,ήδη, εξασθε-
νημένης και υποσκαμμένης ηθικής αντιστάσεως, των πολιτών.
Συμπέρασμα. Για να εκλείψει, απ’ εδώ και πέρα, η αυθαιρεσία στο συγκεκριμμένο
θέμα θα πρέπει να καταργηθή άμεσα, ως πέρα για πέρα ΑΝΗΘΙΚΗ , λόγω τρόπου
εφαρμογής, κάθε διάταξη σχετική με τους ημιυπαίθριους χώρους. Έστω και αν δεχθούμε ότι με την κατάργησή τους καταργούμε τα ωφελήματα των λίγων νομοταγών πολιτών κλείνουμε όμως, ταυτόχρονα, τη πόρτα σε μιά τεράστια παρανομία που βλάπτει τη νομιμότητα, την κοινωνία και το περιβάλλον.
Για το προκείμενο θέμα, δυστυχώς, δεν έχει εφαρμογή ο μέσος δρόμος της καμήλας.
Το δίλημμα είναι η άσπρο η μαύρο. Και η απάντηση προφανής.
Κάθε εμμονή στη διατήρηση των ανεδαφικών και ανεφάρμοστων, ως απεδείχθη στη
πράξη, διατάξεων περί ΗΧ προδίδει αιθεροβάμονα ρωμαντισμόν, άγνοια του χαρα-
κτήρα και της ψυχοσύνθεσης των Ελλήνων , αδυναμίαν αντιλήψεως των δημιουρ γουμένων κοινωνικών αδικιών και διακρίσεων μεταξύ των πολιτών [ διαχωρισμός
σε νομοταγείς και “ εξυπνάκηδες “ ] ως και της σημαντικής επιβάρυνσης του
περιβάλλοντος.Συνιστά, ακόμη, ηθική αυτουργία και σκηνοθεσία προμελετημένου
εγκλήματος εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Και μάλιστα , λόγω μεγέθους και εκτάσεως, σε βαθμό κακουργήματος. Και όλα αυτά γιά το τίποτα. Διότι στην ουσία ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΙ ημιυπαίθριοι χώροι αλλά δωμάτια. Και αν συνεχιστεί
αυτό το βιολί, βασιμότατα διογκωμένη, λόγω ασυλίας και μελλοντικής προσδοκίας νομιμοποιήσεως, η αυθαιρεσία θα τραβάει στο διηνεκές.
Δεν φαίνεται τελείως τρελλό ; Και όχι μόνον. Πρόκειται για μια διαιωνιζόμενη φαυ-
λότητα, ντροπή γιά κάθε, στοιχειωδώς, ευνομούμενη πολιτεία που αφήνει τα μέλη της να παίζουν στημένα παιχνίδια με σημαδεμένες τράπουλες.
Στο κάτω, κάτω μέχρι το 1985 που δεν είχαμε ΗΧ, σαν θεσμό, μιά χαρά ζούσαμε.
Και, σίγουρα, θα μπορέσουμε και χωρίς το φάντασμά τους. Απλώς η διαφθορά θα διαθέτει ένα πλοκάμι λιγότερο.
Μετά τιμής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου