Συνεχίζοντας το διάλειμμα από την πολιτική και την μπάλα...!

Οπωσδήποτε σε μιά καθαρότερη ατμόσφαιρα.

 

   Από το 2018 και μετά από χρόνια συγγραφικής ενασχόλησης αισθάνθηκα πως... "στέρεψα", καθώς σοβαρά και δυσάρεστα γεγονότα μου μπλόκαραν ασφυκτικά κάθε περαιτέρω τέτοια διάθεση. Άρκεσε όμως  μιά βόλτα στον καθαρό λουξεμβουργιανό αέρα και την γαλήνη ενός μεγάλου κήπου -Parc de Merl,  τον λένε- γιά να... «ξεμπουκώσει» το καρμπυρατέρ της έμπνευσης και να «στήσω» ένα 7^ο πόνημα, μαζεύοντας  10 διηγήματα. Τόσο από τη ζωή, όσο κι απ’ τη φαντασία μου. Και αντιγράφοντας ένα κομμάτι του προλόγου αυτού του βιβλίου, το παρουσιάζω σαν... δέλεαρ στην περιέργεια των φίλων μου αναγνωστών. (Σημ. Προς άρσιν πάσης πονηρής σκέψης περί «εγχρώμου» διαφημίσεως, δηλώνω πως δεν αγρεύω... πελατεία, καθ' ότι δεν... πουλάω!). 

   Έχοντας πουλήσει πολλές χιλιάδες φυσικομαθηματικών φροντιστηριακών αντιτύπων διαφόρων συγγραφέων στα πρώιμα νιάτα μου, από τον οικογενειακό εκδοτικό οίκο -τότε που κράτησα το πατρικό βιβλιοπωλείο και μέχρι να το παραδώσω στα μικρότερα αδέλφια μου, μόλις αυτά ενηλικιώθηκαν, και ασχοληθώ με τις σπουδές μου στο ΕΜΠ- εδραίωσα προσωπική άποψη πως ως συγγραφέας δεν επιθυμώ να... «εκδοθώ επί χρήμασι» και θα «παραδίνομαι» αφιλοκερδώς, μόνον... όπου, όταν και εάν μου γουστάρει! Κάτι, να πούμε, σαν την Μεσσαλίνα, ή -επί το πιό μοντέρνο- τη Μπριζίτ Μπαρντό, όσο πέρναγε η μπογιά της!

   Μικρό απόσπασμα  από τον πρόλογο.

«..................................................................................................................................................

   Τώρα που κοντεύει η ώρα του μεγάλου αποχαιρετισμού, που απαιτεί το ξεκαθάρισμα όλων των ανοιχτών λογαριασμών, με τα τεφτέρια των «πεπραγμένων» μου έτοιμα να κλείσουν, θέλω το επίγειο «στίγμα» μου να πάρει το οριστικό του μέγεθος, καθώς με αυτή τη συλλογή συμπληρώνεται ένας αριθμός πολύ προσφιλής και χαρακτηριστικός γιά την ψυχοσύνθεσή μου, επηρεασμένη από άγνωστο ένστικτο, αλλά και γνωστές αρχαίες παραδόσεις, προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Είναι ο συμβολικός και ιερός κατά τους αρχαίους αριθμός 7, στον οποίο θα ήθελα να «σκαρφαλώσει» το πλήθος της συγγραφικής μου επίδοσης.

   Οι ξεχασμένοι στίχοι ενός πολύ προσφιλούς μου ποιητή, του Έζρα Πάουντ: «Μου αρκούν οι λίγοι, μου αρκεί ο ένας, μου αρκεί ο κανένας», αποτελούσαν ανέκαθεν πιλότο ζωής γιά μένα, και τώρα βγήκαν από τα βάθη της μνήμης -καταπλακωμένοι κι αυτοί από τους ανεμοστρόβιλους της μοίρας- και ξαναπήραν το τιμόνι στα χέρια τους, βαλτοί γιά να συμβάλουν σε μιά ακόμη αναμέτρηση με τον εαυτό μου. Έτσι ολοκληρώνεται κι αυτή η σκόρπια αναφορά -η έβδομη συγγραφική απόπειρα- η οποία καταγράφει μικρά ή μεγαλύτερα περιστατικά, φανταστικά και πραγματικά, παλιά βιώματα, ανολοκλήρωτους πόθους, όνειρα ανεκπλήρωτα, αλληγορίες και ανθρώπινες παραξενιές. Όλα μαζί ανάκατα ζυμωμένα και σερβιρισμένα σαν μικρές «Σταγόνες στον ωκεανό» του μεγάλου ταξιδιού που λέγεται Ζωή.

..................................................................................................................................................»