Δεν ξέρω πως, ή μάλλον διαισθάνομαι, οι γενικότερα σημερινές δυσμενείς συνθήκες με παραπέμπουν σε κάποιο απόσπασμα -επίκαιρο το θεωρώ- από το δεύτερο μυθιστόρημά μου, (Άσύμβατοι Άξονες"), γραμμένο σε ανύποπτο χρόνο, (2012), αλλά προφητικό και διαχρονικό, τουλάχιστον γιά τη δική μου συνείδηση. Το δημοσιεύω, λοιπόν, μήπως κάποιος -ή κάποιοι- αναγνωρίσουν κάτι από το σήμερα και τον εαυτό τους. Και, μακάρι, συγκινηθούν.
«……………………………………………………………………………………………….............
Η Λωξάντρα δέχτηκε με φαινομενική ψυχραιμία, σχεδόν απάθεια, τον χαμό της κόρης της. Το τελευταίο χτύπημα της μοίρας. Οπωσδήποτε το τελευταίο και το πιο οδυνηρό, αφού δεν της απόμεινε τίποτα άλλον πλέον να χάσει στη ζωή. Τα είχε χάσει όλα. Ο θάνατος της μονάκριβης κόρης της αποτελεί σίγουρα τη μεγαλύτερη απώλεια, αφού έχοντας στερηθεί όλα τα υπόλοιπα αγαπημένα της πρόσωπα, κάθε σταλαγματιά αγάπης και έγνοιας που υπήρχε μέσα της, είχαν επικεντρωθεί στη Λενιώ.
Σε όλες τις επικήδειες διαδικασίες η Λωξάντρα στάθηκε όρθια σαν βράχος. Ο πόνος και η συντριβή της έκδηλα, αλλά κι η περηφάνεια της το ίδιο. Αφού η νεκροψία έδειξε την εγκυμοσύνη του θύματος, έπρεπε πριν την ταφή να γίνουν κάποιες ανακρίσεις και κάποιες διατυπώσεις.
Η Λωξάντρα αντιμετώπισε στωικά κι αυτή τη δοκιμασία. Έναν σχεδόν μεταθανάτιο διασυρμό της κόρης της. Πλήθος από αδιάκριτες ερωτήσεις και πονηρά υπονοούμενα ξέσκιζαν περισσότερο την καταματωμένη της καρδιά. Ήπιε κι αυτό το πικρό ποτήρι του ύστατου εξευτελισμού, με συγκρατημένη ψυχραιμία μέχρι τέλους.
Αφού πάντα πίστευε ότι το ψυχικό μεγαλείο ενός ανθρώπου φαίνεται στις ήττες της ζωής, ήξερε πως όφειλε να το καταπιεί κι αυτό αδιαμαρτύρητα. Γνώριζε πως μεγαλύτερη ήττα απ’ τον θάνατο δεν υπάρχει. Τις νίκες και τις χαρές όλοι οι «υπέροχοι» άνθρωποι, τις αντιμετωπίζουν επίσης «υπέροχα». Με συγκαταβατικά, ή θριαμβευτικά χαμόγελα, ωραίους κι εμπνευσμένους λόγους και διάφορες άλλες «ανωτερότητες». Αντίθετα, στην αναποδιά και τις ψυχοφθόρες δοκιμασίες αποκαλύπτεται το πραγματικό ποιόν του ανθρώπου. Ό,τι κρύβει μέσα του, εκεί θα το φανερώσει. Ανάλογα με το μέγεθος της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού και της αυτοσυγκράτησης που διαθέτει θα εξωτερικεύσει τον πόνο και τη θλίψη του. κι ας σπαράζει μέσα του. Όσο λιγότερο «ντόρο» και φασαρία κάνει, τόσο καλύτερη η ποιότητά του. Ήξερε ότι τα μεγέθη αυτά είναι τελείως αντίστροφα. Και πως η ύπαρξή τους «έβγαινε» αυθόρμητα και ανυπόκριτα. Ο δε θάνατος, ως κορυφαίο γεγονός παραγωγής θλίψης και απόγνωσης, αποτελεί τον μεγαλύτερο καταλύτη και το ισχυρότερο εμβρυουλκό για την εμφάνισή τους.
Η Λωξάντρα έθαψε το παιδί της και το αγέννητο εγγόνι που κουβαλούσε μέσα της η Λενιώ, καταθέτοντας και τις τελευταίες ικμάδες δύναμης και αντοχής που βρίσκονταν καταχωνιασμένες στα τρίσβαθα της ψυχής της, προκειμένου να κρατηθεί όρθια. Δέχτηκε με ευγένεια και σεμνότητα τα συλλυπητήρια της γειτονιάς και μετά, εξουθενωμένη τελείως, κλείστηκε στο άδειο της σπίτι. Έβαλε το κεφάλι της κάτω απ’ το μαξιλάρι και πλάνταξε στο κλάμα...
Ώσπου ένας βαθύς λυτρωτικός ύπνος της έφερε την πρόσκαιρη ανακούφιση και ξεκούραση, που τόσο είχε ανάγκη.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου