Συριζαρέικος λαϊκισμός και «Τραμπ-ουκικός» τραμπουκισμός.

Λοιμώδης πανδημία και επικίνδυνη πολιτική επιδημία.

    Τελικά, το φαινόμενο δεν είναι ιδεολογικό, ούτε πολιτικό, ούτε τοπικό. Έχει ξεφύγει τελείως. Έγινε παγκόσμιο και -όπως αποδεικνύεται-  βαθιά ριζωμένο σε διάφορες σύγχρονες και ανεπτυγμένες κοινωνίες. Μεγάλες μάζες, καταπιεσμένες ποικιλοτρόπως από ανικανοποίητες επιθυμίες, επιδιώξεις, πάθη, υπερβολές και απωθημένα, μέσα σε μία εύθραυστη και αμφιλεγόμενη υλική ευδαιμονία, στρέφεται με φανατισμό, πείσμα και μανία σε πρόσωπα, σχήματα και καταστάσεις, που θεωρούν ως «σωτήρες» που θα τους βγάλουν από τα αδιέξοδα που -ανεύθυνοι όντες- θεωρούν πως του δημιούργησε το αόριστο... «κατεστημένο». Μιά πελώρια, αφηρημένη, αλλά πολύ βολική έννοια που συγκεκριμενοποιεί τον εχθρό και, προϊόντος του χρόνου, σχηματοποιεί και παγιώνει ιδιόρρυθμα πολιτικά ρεύματα, ανεξαρτήτως πολιτικής καταγωγής και εθνικής προελεύσεως των θιασωτών-οπαδών τους. Έτσι βλέπουμε κοινά χαρακτηριστικά ενός «τραμπισμού» των 70 εκατομμυρίων Αμερικανών με τον «τσιπρισμό» των 2 εκατομμυρίων Ελλήνων. Ένας πανομοιότυπος και απαράλλακτος λαϊκισμός, προερχόμενος από δύο αντίθετα άκρα, που συγχωνευόμενος και με αγαστή σύμπνοια αρνείται την πραγματική... «πραγματικότητα» και δημιουργεί -κατά τα αλήστου μνήμης γκαιμπελιστικά πρότυπα- την δική του ονειρική. Όπου εγκλωβισμένος στην σφαίρα μιάς απατηλής ουτοπίας χτίζει τον δικό του αυθαίρετο κόσμο! Τμήματα λαού, κοπαδιασμένα και ανεγκέφαλα, επηρεασμένα από τον «ψεκασμένο» ψυχισμό τους, πολεμούν το... «σύστημα» και το «κατεστημένο» αυτοχειριαζόμενα, όπως δείχνει η εκπληκτική -στην αφέλειά της- συμπεριφορά τους, (συγκεντρώσεις, πορείες, πάρτυς, άρνηση μάσκας, κ.λπ.). Με την αλήθεια ν’ αποτελεί μικρή, ασήμαντη κι αμφισβητούμενη λεπτομέρεια, που μπορεί να τροποποιηθεί κατά το δοκούν και τη βολή ενός εκάστου.

   Έτσι, ο αριστεροδέξιος «τραμποτσιπραίϊκος  λαϊκισμός, ως διασπειρόμενος ιός, αποτελεί πανδημία κατά πολύ επικινδυνοδέστερη από αυτήν του κορωνοϊού. Και εάν τα υγιή κομμάτια των κοινωνιών δεν ανοίξουν -εγκαίρως και διάπλατα- τα παράθυρα των μυαλών τους γιά να αεριστούν  και τα μάτια της ψυχής τους ώστε να συνειδητοποιήσουν πως φαινόμενα Τραμπ: -«Δεν κουνάω ρούπι, είμαι ο εκλεγμένος... Πρόεδρος!»- και Τσίπρα: -«Υπουργός Υγείας κοινής... αποδοχής!», όχι μόνο δεν συνιστούν... «πρόοδο», αλλά προτροπάδην οπισθοχώρηση σε αντιδημοκρατικές καταστάσεις χάους, κοινωνικής αναταραχής, αναρχίας και οικονομικής καχεξίας.

   Πάντως, από προσωπική εμπειρία, είναι αφάνταστη η μωρία που συναντώ στον μικρόκοσμο που με περιβάλλει στην μικρή επαρχιακή πόλη όπου ζω. Εφ’ ω και η απογοήτευσή μου...