Κυρίως από την μωρίαν του.
Η θεοσέβεια και θεοφοβία μου, προϊόν μακρόχρονης μελέτης και προβληματισμού, είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Όπως και η απόλυτη αποδοχή της έννοιας ενός Θεού, Δημιουργού και Κυρίαρχου, των πάντων την οποία θεωρώ δεδομένη.
Η ιστορική έρευνα και μελέτη με έχει οδηγήσει στην ανίχνευση ποικιλίας μορφών, απεικονίσεων και ονομάτων, ανάλογα με τον τόπον, τον χρόνο, το πνευματικό επίπεδο και την απλοϊκότητα των κοινωνιών αλλά και της σοφίας των πνευματικών ταγών που αναλαμβάνουν ως..."διαμεσολαβητές" μεταξύ Θεού -με την γενική ονομασία: "Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος"- και των απλών ανθρώπων.
Αναμφίβολα, ο Χριστιανισμός, ως τελευταία, πιό μοντέρνα και πιό πνευματική, είναι η πιό ολοκληρωμένη, πιό "αποκαλυπτική", πιό ουμανιστική και, άρα, πιό πειστική θρησκεία και εκδοχή του Πατρός Δημιουργού. (Σημ. Εξαιρείται η πραγματικά τελευταία, ο Μωαμεθανισμός, ως θρησκεία ειδικών προδιαγραφών και προδιαθέσεων).
Προσωπικά, γεννημένος και γαλουχημένος σε Ορθόδοξο Χριστιανικό περιβάλλον, την αποδέχομαι με ώριμη θεώρηση και με ικανοποιεί πλήρως, παρ' όλους -κάποιους- επί μέρους προβληματισμούς και επιφυλάξεις, που θεωρώ ως υπερβολικούς και άσκοπους δογματισμούς σκοπιμότητος.
Όμως, η χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων, φανατισμού, μικρόνοης και αφελούς υπερβολής, ("πίστευε και μη ερεύνα"), αλλά και η λανθασμένη, υποβολιμαία αντιπαραβολή και συσχέτιση μεταξύ Θείου και Κλήρου, έχει οδηγήσει μεγάλα πλήθη στην αμφισβήτηση, την πλάνη και την αθεΐα.
Απτή απόδειξη του ανεπίτρεπτου μιάς τέτοιας σύγκρουσης, είναι η απαράδεκτη σημερινή αντιπαράθεση μεταξύ του κλήρου και της ιατρικής επιστήμης, με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού. Το θέμα έχει εξελιχθεί σε ανεπίτρεπτη βυζαντινολογία όπου αρνούμαι να εμπλακώ.
Πάντως, ας ληφθεί υπ΄ όψει των ένθεν, κακείθεν... "ζηλωτών" πως και ο ίδιος ο Χριστός, γιά να αναστηθεί χρειάστηκε πρώτα να... πεθάνει! Έτσι, αφού ο θάνατος αποτελεί γενική, φοβερή και απόλυτη έννοια, είναι απαράδεκτη η διακύβευση του ευάλωτου της Ιεράς Συνόδου, που καταφεύγει σε ανάξια του κύρους της κολπάκια, αποκρύψεις και παρασιωπήσεις, προκειμένου ν' αποδείξει το... στείρο αναπόδεικτο.
Και ο νοών... νοήτω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου