Ο χαϊδεμένος μας «Ντιεγκίτο». Ταλέντο και αδυναμίες.

Γήινο αποτύπωμα και υστεροφημία.

 

Το... πρότυπον

   Ο Μαραντόνα, πιστεύω,  υπήρξε  ένας μεγάλος, αναμφισβήτητα, ποδοσφαιριστής. Όχι ο σπουδαιότερος -επιμένω στο «δεύτερος»- αλλά σπουδαίος. Και την άποψη αυτή την διετύπωσα με αποκάλυψη και της εξωγηπεδικής του στάσης ζωής. Πολλοί έσπευσαν, ποικιλοτρόπως, να με «φάνε»! Προφανώς νεώτεροι και, ακριβώς λόγω ηλικίας, γνώσεως και εμπειρίας, μη σφαιρικά ενημερωμένοι. Λογικό και αναμενόμενο.

   Τους μεγάλους -δυστυχώς γι’ αυτούς-  μετά την αποδρομή τους και καθώς η Ιστορία δεν χαρίζεται, αλλά σταθμίζει ανάλγητα κι αντικειμενικά, δεν τους ακολουθούν μόνο τα θετικά, αλλά το συνολικό «αποτύπωμα» που αυτοί άφησαν κατά τη γήινη διαδρομή τους. Οι παρακαταθήκες και το παράδειγμα που αφήνουν στις επόμενες γενεές και η υστεροφημία που διαρκεί επ' άπειρον. 

   Οι αθλητές ιδίως, λόγω ηλικίας και ορμής κατά την καριέρα τους,  είναι ιδιαίτατα ευάλωτοι και ευεπίφοροι στα πάντοια... «μηνύματα», προτροπές και υποδείγματα. Ίδίως σ’ εκείνα που θεωρούν ως υποβοηθητικά της δραστηριότητός τους και της αυξήσεως των επιδόσεών τους. Όλα αυτά τα πιστεύω και τα διατύπωσα σαφώς χθες, σε διάφορα sites, που ενεπλάκην. Και εισέπραξα αντιδιαμετρικά σχόλια. Μάλιστα, ένας παλιόφιλος έσπευσε να με χαρακτηρίσει... «βλάκα» και ένας άλλος να μου... «αναλύσει» εν εκτάσει  την λάθος εκτίμησή μου.

   Κλείνοντας -οριστικά εγώ- το θέμα, θα καταθέσω δύο ερωτήματα: Μία φράση του ίδιου του Μαραντόνα: «Δεν ξέρω τί ποδοσφαιριστής θα ήμουν, αν δεν υπήρχε η... κοκαΐνη»! Και ένα δικό μου, απευθυνόμενο στους πολυπληθείς φανατικούς οπαδούς του:  «Θα θέλατε τα παιδιά και τα εγγόνια σας να μοιάσουν στο αγαπημένο σας ίνδαλμα Ντιέγκο και να γίνουν σαν κι αυτόν»; Εννοείται πως το... «μοιάσουν» να είναι πλήρες και όχι κουτοπόνηρο... «ναι μεν αλλά»! Αν ναι, σας... το εύχομαι ολόψυχα.

   Αναμένω απαντήσεις.