Υπόθεση Ντιέγκο Μαραντόνα.

Μύθοι και πραγματικότητα. 

                                                                        "Το χέρι του Θεού"

   Η αναγγελία θανάτου του πολύπαθου Αργεντίνου άσσου του ποδοσφαίρου μου άλλαξε την σημερινή ατζέντα. Σ’ αυτό βοήθησε και η ανάρτηση απόδημου στο Λουξεμβούργο φίλου, στην οποία θεώρησα επιβεβλημένο να απαντήσω. Οπότε... τρώγοντας ήρθε η όρεξη...

   Έχοντας μακρά αθλητική ενασχόληση σε διάφορα σπορ και ως παλιά καραβάνα σε παρακολούθηση των αθλητικών γεγονότων... «παιδιόθεν» διαθέτω σαφή και προσωπική εικόνα όλων  των μεγάλων ποδοσφαιριστών του παρελθόντος. Πούσκας, Πελέ, Μπεκενμπάουερ, Κρόιφ, Μπεστ, κ.λπ. προβάλλονται έντονα και ζωντανά, ακόμη και τώρα, στο εκράν του μυαλού μου. Κατ’ εμέ, λοιπόν, με μεγάλη απόσταση από τον δεύτερο, κορυφαίος ποδοσφαιριστής υπήρξε ο Πελέ. Η κρίση μου λαμβάνει υπ' όψει συνθήκες, επίπεδο και δεδομένα του αθλήματος κατά την περίοδο δράσεως ενός εκάστου.

   Επί πλέον, δεν πρέπει να αγνοείται το ήθος και το εν γένει στίγμα ενός αθλητού -όπως και κάθε προβεβλημένου ανθρώπου- στην κοινωνία. Τα μηνύματα που φέρνει και το παράδειγμα που συνιστά γιά την νεολαία. Κι αυτό, με πλήρη επίγνωση -και αποδοχή- του... "επιστήμη, χωριζομένη αρετής, κακία εστί" και του αναντίρρητα αθλητικού δεδομένου που ζητεί από τους αθλητές το... "ευ αγωνίζεσθαι", οδηγούμαι στην πιό πάνω κρίση. Νομίζω πως τόσο το γνωστό... "χέρι του Θεού" στον αγώνα με την Αγγλία, η εντός γηπέδου αλαζονική συμπεριφορά, αλλά και η εν γένει εξωγηπεδική αλλοπρόσαλλη στάση ζωής του Μαραντόνα, (ναρκωτικά, Κούβα, δηλώσεις), μόνο παράδειγμα προς αποφυγήν αποτελούν και όχι πρότυπο προς μίμηση. Εδώ θέλω να θυμίσω πως στον μεταξύ μας αγώνα (Αργεντινή - Ελλάδα), στα πλαίσια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, ο Μαραντόνα ήταν ντοπαρισμένος! 

   Μόλις κοπάσει η θλίψη -ο θάνατος πάντα φέρνει θλίψη- και ο σχετικός θόρυβος, η αδέκαστη Ιστορία θα πάρει τον λόγο, αποδίδοντας «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Εννοείται πως αυτές οι απόψεις δεν υποτιμούν την ποδοσφαιρική αξία του ατόμου. Απλά δεν την υπερτιμώ.

   Και κλείνω με μιά πρόβλεψη. Σύντομα, και παρά τα αντιφατικά του καμώματα, (πλούτος-αριστεροφροσύνη), η δεύτερη θα τον καταστήσει ίνδαλμα της παγκόσμιας Αριστεράς. Ένα ακόμη κίβδηλο, πλαστό και κατασκευασμένο, από αυτά που συνηθίζει να "πλάθει", καθώς η δεξαμενή της στερεύει συνεχώς από πραγματικές "αξίες", μετά την απομυθοποίηση της ιδεολογίας της και την αποξήλωση των καθεστώτων της. Τα αρνητικά του στοιχεία της πάνε... γάντι.