«17 Νοέμβρη». Έκτακτη είδηση, τρελή συμπεριφορά.

Ξανασμίγουν τ' "αηδόνια"!

   Μετά την εμπεριστατωμένη, τεκμηριωμένη και υπεύθυνη στάση της αντιπολίτευσης όπου: Ο... «ηγέτης» της μείζονος αντιπολίτευσης -η «ατσίς» του θριάμβου, όπως πάντα- αφού χαρακτήρισε «βλακώδη» την πρόταση Μητσοτάκη γιά λιτή, σεμνή και κοινή απότιση τιμής στην -όποια, τέλος πάντων υπερτιμημένης αξίας και σημασίας, με τους ... «χιλιάδες νεκρούς» (!)-  υπόθεση Πολυτεχνείου, κατέληξε στο... «να μην γίνει η... πορεία»!

   Η πείρα ζωής, των πολλών και νουνεχών, έχει καταδείξει την φενάκη της αριστερής μαρξιστικής ιδεολογίας  και την παταγώδη αποτυχία στην εφαρμογή της. Γι’ αυτό, μέσα σε έναν αιώνα, την έχει απορρίψει το σύνολον της πολιτισμένης ανθρωπότητος, μέγα μέρος της οποίας την εφήρμοσε, είδε τη γλύκα και την διαβολόστειλε! Παρ’ όλα αυτά, η χώρα μας -ουραγός πάντα στην πραγματική πρόοδο, την ευφυΐα -ναι την ευφυΐα και μην ξεγελιέστε από μεμονωμένες φωτεινές εξαιρέσεις-  την πνευματική άνθηση πάνω στις αρχές του διαφωτισμού,  αποτελεί εύκολο θύμα στα επιτήδεια λόγια και κόλπα του πρώτου τυχόντος απατεώνος και της μπερδεμένης μυστηριώδους και γοητευτικής συνομωσιολογίας, (μας ψεκάζουν, μας βάζει τσιπάκια ο Γκέιτς, μας παρακολουθούν οι... εξωγήινοι, τα bitcoins θα μας... πλουτίσουν, δεν υπάρχει κορωνοϊός, η Γη είναι επίπεδη... και τέτοιες βλακείες), που λίγοι  διασπείρουν και πολλοί εύκολα χάφτουν. Οι εξ ημών ηλιθιότεροι. Μέχρι επιστολές του Χριστού πούλαγε ο Βελόπουλος και τον κάναμε... αρχηγό κόμματος και  βουλευτή!

   Η αριστερή ιδεολογία υπήρξε κάποτε ελκυστική στην διανόηση, η οποία -αγαθή ούσα- ενθουσιάστηκε από την θαυμάσια ρητορεία περί ισότητος, ίσων ευκαιριών, ανθρωπισμού, δικαιοσύνης, ισοπολιτείας, δημοκρατίας, ειρήνης  και διάφορα τέτοια πανέμορφα τσιτάτα, έτεινε... «ευήκοον ους», πίστεψε, ενστερνίστηκε, πολέμησε, θυσιάστηκε  και... την πάτησε! Μέσα στη φούρια και την γοητεία των ωραίων, πλήν αναπόδεικτων λόγων, παρείδε την σπουδαιότερη λεπτομέρεια που ανεδείκνυε την μαρξιστική θεωρία σε ουτοπική φενάκη. Μιά ασπιρίνη με αναλγητικό αλλά όχι θεραπευτικό αποτέλεσμα στην, όντως, αδικοκρατούμενη κοινωνία που προέκυψε μετά την έξοδο της Γης από τον σκοταδιστικόν Μεσαίωνα. Έτσι, ο μαρξισμός... «ανακάτεψε την τράπουλα» του φεουδαρχισμού και γκρέμισε τις φοβερές εκμεταλλεύσεις της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης. Αλλά μην εκτιμώντας σωστά το ανθρώπινο DNA και την εγγενή ανισότητα των ανθρώπινων «μονάδων» και προσωπικοτήτων, με την ιδιοσυστασία, την πολυμορφία των δυνατοτήτων και την ποικιλία των αναγκών, θέλησε να μετατρέψει τις κοινωνίες των ανθρώπων σε αγέλες αιγοπροβάτων. Μοιραία απέτυχε και  προσπάθησε -μεταχειριζόμενος βία και τρομοκρατία- να κρατηθεί δημιουργώντας ανελεύθερα καθεστώτα, που τελικά... κατέρρευσαν με πάταγο, παγκοσμίως!

   Στην Ελλάδα, οι πραγματικά πνευματικοί άνθρωποι, οξυδερκείς και έντιμοι, κατάλαβαν σχετικά σύντομα. Και ως αγνοί και άδολοι ιδεολόγοι σιώπησαν και σιωπούν. Εμφανώς  μεταμελημένοι και εξαπατημένοι, αρνούνται να τοποθετήσουν το καταρρέον ιδεολογικό τους οικοδόμημα στα χέρια ενός αμόρφωτου μπαγασάκου Τσίπρα, ενός Παπά («’Ελα, ρε μαλ...α»), ενός ζάπλουτου Παπαδημούλη κι ενός κράτους με πολίτες το σύνολον του «περιθωρίου» και πρωτεύουσα τα Εξάρχεια! Κύρκος, Ράμφος, Γλέζος, Θεοδωράκης είναι μερικοί εξ αυτών. Η δύσκολη εσωτερική πάλη με τον εαυτό τους εμποδίζει πολλούς να αναγνωρίσουν την αποτυχία των ιδεών τους. Η, κατά Καβάφη δύσκολη επιλογή. Έτσι... σιωπούν, ενώ κάποιοι άλλοι τολμούν και μιλούν, όπως ο Βούλτεψης, ο Τ. Λαζαρίδης. («Σύντροφοι, ευτυχώς που ηττηθήκαμε στον Εμφύλιο»)!

   Σήμερα, στην αριστερή... «πιάτσα»  έχουν απομείνει κάτι κουτοπόνηρα, αμόρφωτα, ανίδεα και ανεύθυνα «κοκοράκια» και θρασίμια, που καπηλευόμενα τις θεωρίες των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και όλων εκείνων των ξεθωριασμένων «εφευρετών» της αναγεννήσεως την Παγκόσμιας Κοινωνίας, στήνουν πολιτικά «μαγαζάκια» και εκμεταλλεύονται την λαϊκή άγνοια, την αμορφωσιά -την οποία προσπαθούν να γενικεύσουν με δολιοφθορείς της Παιδείας από τύπους σαν τον Μπαλτά, τον χοντροΦίλη, τον Καρανίκα και κείνον τον ψευτοκαθηγητή,  κακέκτυπο σωσία του Αϊνστάιν. Και επιβιώνουν πολιτικά απευθυνόμενοι σε πελατεία με ψυχικά απωθημένα και στίγματα ανικανότητος και αποτυχίας. Όλο αυτό το πνευματικό, μορφωτικό, ηθικό και πραγματικό «καρακατσουλιό» συσπειρωμένο, θεωρώντας  την αριστεία ρετσινιά και την μετριότητα modus Vivendi, προσπαθεί να βολευτεί στην εξουσία, να μονιμοποιηθεί στην «καρέκλα» και ν’ απολαύσει τη γλύκα της. Οφίτσια, προνόμια, «κονόμες» και... καθεστώς!

   Έτσι, υποστήκαμε σε καίρια πόστα της υπευθυνότητος και διακύβευσης του μέλλοντος της χώρας και του λαού της, απίστευτης γελοιότητος «νούμερα», σαν τον φαιδρό νάρκισσο που ακόμη και με το όνομά του  ένοιωθε άβολα και γι’ αυτό το πετσόκοψε και με «εξαντρίκ» συμπεριφορές έκανε γνωστή ανά την Υφήλιο την ασημαντότητά του. Με απίθανης  κωμικότητος  και παγκόσμιας εμβέλειας σοφίσματα -πρώτα με την «δημιουργική ασάφεια», «αγάπη μου έκλεισα της Τράπεζες»  και «τέρμα η λιτότητα, τώρα μόνο... λιτός βίος» και τώρα με την «υπεύθυνη... ανυπακοή»- καταφέρνει και επιπλέει -καθ’ ότι φελλός- πατώντας σε πλάτες-ψήφους αφελών και ανοήτων! Σοβαροφανείς παπαρδέλες και αρλούμπες που κάποιοι, ανάλογης ευφυΐας, τις κάνουν σημαία τους.

   Εν πάση περιπτώσει, με την αντιπολιτευτική τρικυμία σε νεροπότηρο που δημιουργεί η διόγκωση της δήθεν αντισυνταγματικής συμπεριφοράς της υπεύθυνης Κυβέρνησης, τα «ήξεις, αφίξεις» των ανεύθυνων συριζαρέων και το μυαλό-στόκο των ακραιφνών του ΚΚΕ, ο κορωνοϊός  θα σπάσει κάθε ρεκόρ. 

   Νομίζω πως θα πρέπει το Υπουργείο Υγείας να δημιουργήσει καμμιά πεντακοσαριά κλίνες  ΜΕΘ, γιά αντιμετώπιση του covid στο Δρομοκαϊτειον Νοσοκομείο και να μαντρώσει εκεί όλους όσοι θα βγουν θετικοί από τις σημερινές... μεγαλειώδεις εκδηλώσεις του πανελλήνιου αριστερισμού. Έτσι, μαζί με τον ιό, θα μπορέσει η εξειδικευμένη νοσοκομειακά ιατρική επιστήμη να ρίξει και μιά ματιά στο πραγματικό πρόβλημα της εκτάκτου πελατείας του Τρελοκομείου. «Μ’ ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια»! Πάντως, ποιός ξέρει, μπορεί ο ιός να βάλει και κάποιο χεράκι προς τη σωστή κατεύθυνση, αποδεικνύοντας -εν προκειμένω- το σοφόν «ουδέν κακόν...κ.λπ. Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες.