"Μοίρες".

Με άλλο θέμα ήθελα να καταπιαστώ σήμερα. Όμως, εντελώς τυχαία, άκουσα γιά πρώτη φορά στη ζωή μου αυτό το τραγούδι και τά 'χασα! Μου φάνηκε τόσο οικείο και τόσο γνώριμο από τα τελευταία μου βιώματα, σαν να γράφτηκε γιά μιά περίσταση που με περιέχει. Και ακόμα προσπαθώ να συνέλθω. Το αναρτώ, με την τρίχα κάγκελο, γιά όσους μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα από τους στίχους του... Και όποιος κατάλαβε... κατάλαβε!

Γιά όσους μπορούν ακόμη να στοχαστούν, αλλά και γιά την πληρότητα της ανάρτησης καταθέτω τους στίχους του. Γραμμένους από την πολύ μεγάλη ποιήτρια -και όχι απλά στιχουργό- Λίνα Νικολακοπούλου.

"Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες,

μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα,

κρατιόμουνα σ' ένα καφάσι μπίρες. Μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα

κι αναρωτιόμουνα σ' ένα καφάσι μπύρες.

Την ώρα που περπάτησα μου φέραν και τα δώρα,

μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της γονάτισα,

γονάτισα και μου 'λεγαν προχώρα.

Μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της ξεστράτισα

και παραστράτησα στην πρώτη κατηφόρα.

Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάστα εσύ

τα χρόνια που 'φτασα να ζω,

φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη,

στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό.

Τα λόγια σου τα ψεύτικα φαρμάκι κι αγωνία,

μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ' ερωτεύτηκα,

παιδεύτηκα σ' αυτή την κοινωνία.

Μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ' εμπιστεύτηκα

και ρεζιλεύτηκα στην παλιοκοινωνία.

Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάστα εσύ,

τα χρόνια που 'φτασα να ζω,

φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη

στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό."