Αριστερές αθλιότητες

Ο προπηλακισμός του Πρύτανη, ή "δώσε θάρρος στο χωριάτη..."

   Eίναι μελαγχολικό, αλλά και εκνευριστικό μαζί. Και μιά μεγάλη απορία να πλανάται σε όλους τους στοιχειωδώς νουνεχείς και σώφρονες  Έλληνες. Προσωπικά, ανέκαθεν θεωρούσα πως το μέλλον και η ουσιαστική πρόοδος ενός λαού βρίσκεται στο πόσο μορφωμένοι θα προκύψουν οι νεαροί βλαστοί του. Τί είδους εκπαίδευση θα πάρουν, τί είδους αξίες θα παγιώσουν μέσα τους και τί αρχές θ’ ακολουθήσουν στη ζωή τους. Φιλοδοξία κάθε γενιάς η επόμενη να γίνει καλύτερη της προηγουμένης, ή τουλάχιστον να μην υποχωρήσει αυτής. Δυστυχώς, όλα τα φώτα των προγόνων μας «κατασπαταλήθηκαν» σε... εξαγωγές,  με αποτέλεσμα όλη η Εσπερία να βρίθει από... «πολυελαίους» κι εμείς -οι καπηλευτές επίγονοι- να βολευόμαστε με «σπαρματσέτα» και πυγολαμπίδες, θλιβερά κατάλοιπα ενός ευκλεούς απώτατου παρελθόντος.

  Άμεσο -και λυπηρό- αποτέλεσμα, οι απόγονοι του Γουλιέλμου Τέλλου να βρίσκονται σήμερα έτη φωτός, πολιτιστικά, μπροστά μας και εμείς, ως κοινωνία, να ανεχόμαστε τις προγραφές και τις αηδείς θρασύτατες ενέργειες μιάς δράκας απεχθών αλητών, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς τιμητές του πολιτικού συστήματος, των εκπαιδευτικών διαδικασιών και ολόκληρου της κοινωνίας, αλλά και ενός εσμού ανίκανων, ανάξιων και καταστροφικών -έως μηδενιστών- αριστερών εξουσιολάγνων οι οποίοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Εμένα, τουλάχιστον, αυτό με ενοχλεί περισσότερο, μαζί με την προσβολή της εν γένει αισθητικής μου. Μιάς αισθητικής που χτυπά όλες τις αισθήσεις, διαπερνά τον νού και διεμβολίζει τη λογική μου. Με πρόσφατο παράδειγμα αυτό το απίθανο κοράσιο από τον Έβρο, που ως βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ ανενδοίαστα και -προφανώς- χωρίς επίγνωση των λεγομένων της, από του βήματος της Βουλής «ξεφούρνισε» μία από τις μεγαλύτερες αμετροέπειες που ακούστηκαν ποτέ σε εκείνη την αίθουσα. Χρησιμοποιώντας τους κλασσικά κομμουνιστικούς όρους: «χαφιές, χαφιεδισμός», γιά να χαρακτηρίσει και εξομοιώσει όποιον προστατεύει την έννομη τάξη και την αξιοπρέπεια ενός Πνευματικού Ιδρύματος και των λειτουργών του με εκείνον που καταδίδει στον εχθρό τους συντρόφους του. Προφανώς, αυτό το θηλυκό «πράμα» που υποτίθεται πως ανήκει στους εκπροσώπους του Έθνους, αγνοεί πως η παράταξή της βρίθει και από «χαφιέδες» -πραγματικούς ή χαρακτηρισμένους έτσι από τους δικούς τους-  και από «συντροφικά» της θύματα. Ενδεικτικά αναφέρω τον πολύ... «Μιζέρια», τον ομοφυλόφιλο σφαγέα αθώων χωρικών, γνωστό ως «Άρη Βελουχιώτη»  -πρότυπο του... Καρανίκα και Μέντορα του δυσκοίλιου Σπρίτζη- τον οποίον κατέδωσαν οι καταθέσαντες τα όπλα με την Συμφωνία της Βάρκιζας ΕΛΑΣίτες οδηγώντας τον στην αυτοκτονία, γιά να μην συλληφθεί προδομένος, το κορόιδο Ν. Πλουμπίδη, που -αν και εκτελεσμένος- βάφτισαν χαφιέ της Ασφάλειας και όργανο των... Αμερικανών(!) και το σπουδαιότερο- τον κάποτε κραταιό γενικό γραμματέα του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη, τον οποίον διέγραψαν ως χαφιέ και τον ανάγκασαν ν’ αυτοκτονήσει κάπου στη Σιβηρία.

    Κατά το σοφόν: «ουδέν καλόν αμιγές καλού», η πρόσκαιρη συριζαρέικη παρέλαση από τους θώκους της εξουσίας όλου αυτού του απίθανου θιάσου έδωσε στον ελληνικό λαό -τελευταίου από τους λαούς της Δύσεως- το πραγματικό μέτρο τόσον της διαχειριστικής ικανότητος αυτής της αμόρφωτης πολιτικής κομπανίας, αλλά και ολόκληρης της πολιτικοοικονομικής μαρξιστικής φιλοσοφίας που κάποτε γοήτευσε με της ουτοπικές ισοπεδωτικές της απόψεις και τελικά φυλλορρόησε με την διαπίστωση του πλήρως ανεφάρμοστου μιάς ιδεολογίας, που -εντελώς δόλια, ψευδώς και ανόητα- αυτοπροσδιορίζεται ως... προοδευτική.