Δεν ξέρω τί είδους σχέσεις διείπαν τις δύο χαροκαμένες οικογένειες της Σάμου. Ξέρω μόνο πως το τραγικό συμβάν της απώλειας των παιδιών τους θα τους ενώσει γιά πάντα. Και μάλιστα με στέρεους κι ακατάλυτους δεσμούς. Ο θάνατος, βλέπεις, είναι ένα απόλυτα στατικό και αμετάβλητο μέγεθος και δεν τον φθείρουν εξωτερικές συνθήκες, μεταβολές αισθημάτων, απόψεων και μοιραίες φθορές του Πανδαμάτορα χρόνου. Ο πόνος και η μνήμη τον νικούν.
Η ιστορία του μεγάλου σεισμού που ταρακούνησε
τη Σάμο και σμπαράλιασε την Σμύρνη είναι γνωστή. Καθώς και ο τραγικός χαμός των
δύο νεαρών και ερωτευμένων παιδιών, που διέτρεξαν στα σβέλτα τον ανηφορικό
δρόμο της Ζωής για να θρονιαστούν, βιαστικά, στην αγκαλιά του Πλάστη τους.
Κρατημένοι χέρι-χέρι βρέθηκαν -ακαριαία, όπως λέν οι ιατρικές διαγνώσεις- να
διαβαίνουν την Πύλη του Παραδείσου. Περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία, καθ’ όσον
η ηλικία -ακόμη κι αν το επεδίωκαν μανιωδώς- δεν θα τους επέτρεπε να φορτωθούν
με απαγορευτικό φορτίο αμαρτιών.
Όλη η χώρα κλαίει το λυγερόκορμο αγόρι και
το γελαστό «κουλτουριάρικο» προσωπάκι της κοπελίτσας. Το ίδιο έκανα -μέχρι προ
ολίγου κι εγώ- αναπολώντας τα δικά μου χρόνια της ηλικίας τους.
Όμως τώρα, κατόπιν δεύτερης σειράς σκέψεων,
βλέπω τα πράγματα ψυχραιμότερα και ωριμότερα. Προσπαθώ και φαντάζομαι τον Άρη
με καραφλίτσα, κοιλίτσα και πρόσωπο πελεκημένο από τον χρόνο και τη φθορά ν’
αποτυπώνεται στο ρυτιδιασμένο του μέτωπο. Με πίεση, προστάτη, θυρεοειδή και
-Κύριος οίδε- τί άλλα κουσούρια θα του κουβαλούσε η σκληρή βιοπάλη. Και βλέπω
την Κλαίρη -όχι απαραίτητα δίπλα του- σαν μιά σταφιδιασμένη μπαμπόγρια με
οστεοπόρωση, ζάχαρο, συχνουρία, πνευμονοπάθεια και ταραγμένο νευρικό σύστημα! Δυστυχώς,
η νομοτέλεια της Ζωής θέλει τη φθορά ν’ αρχίζει με τη γέννηση και τον χρόνο να
μετρά αντίστροφα στην αρτιότητα ψυχής τε και σώματος.
Τελικά, το ζευγαράκι που έφυγε ανώδυνα, προσωπικά
το μακαρίζω και το ζηλεύω! Μπορεί να γεύτηκε μόνο μιά... κουταλιά ζωής, αλλά μ’
αυτήν πήρε το «απόσταγμά» της. Νέοι και ωραίοι, ακμαίοι και υγιείς, πρόλαβαν
τον έρωτα που -εύχομαι ολόψυχα- μακάρι να γνώρισαν κι ολοκληρωμένο, έκαναν
όνειρα γιά το μέλλον, έβαλαν στόχους, ελπίδες και σκοπούς και «δούλευαν» μαζί γιά την πραγμάτωσή τους. Όπως
έμαθα, η Κλαίρη ήταν η πρώτη μαθήτρια της τάξεώς της, κάτοχος proficiency και προχωρημένη στα Γερμανικά. Και «έφυγαν» πριν γνωρίσουν την άλλη όψη,
την γκρίζα και μελαγχολική πλευρά της ζωής που περιέχει την ματαιότητά της και
συνιστά πομφόλυγα ουτοπίας. Πριν βουτηχτούν στις πίκρες της βιοπάλης, πριν
δώσουν την μάχη της καθημερινότητος και πριν γευτούν την αποτυχία και την
φαλκίδευση των ονείρων τους. Και το σπουδαιότερο -και εν πολλοίς στατιστικά
επιβεβαιωμένο γιά τον πρώτο έρωτα της ζωής μας- πριν δοκιμάσουν έναν πιθανόν
αποτυχημένον έρωτα, πριν βιώσουν μιά ενδεχόμενη ρουτίνα, πριν νιώσουν τις καρδιές
τους ν’ αδειάζουν από αγάπη και ν’ αναζητούν... «κάτι άλλο» και πριν ζήσουν την
τραυματική εμπειρία της απιστίας, ή την ανία και τον κόρο. Πριν νοιώσουν ότι το
ποτήρι της αγάπης τους άδειασε, ότι η
απομυθοποίηση άλλαξε το χαρακτήρα τους και η υπομονή τους εξαντλήθηκε.
Κοντολογίς, πριν το πιάσιμο του χεριού τους -αν συνεχιστεί- καταντήσει μια συμβατική
κουραστική συνήθεια και πριν, ενδεχομένως σε παρατεταμένη συμβίωση, ο θορυβώδης
ύπνος του ενός οδηγήσει τον άλλον σε... διπλανό δωμάτιο. Κι αυτά σε μια ανεκτή
περίπτωση, χωρίς να υπολογίσουμε το ενδεχόμενο μαρτύριο της μοναξιάς. (Βεβαίως,
σε κάποιες περιπτώσεις, τίποτε από τα παραπάνω μπορεί να μην συμβεί, όμως οι
στατιστικές λέν άλλα).
Αναλογιζόμενος, σφαιρικά, όλα τα πιο πάνω
αναφερθέντα θεωρώ πως το ζευγαράκι της Σάμου, ο Άρης κι η Κλαίρη, «έφυγε» στον
κολοφώνα της πρώιμης ευτυχίας του, χωρίς να προλάβει, μεν, να στραγγίξει το
ποτήρι της Χαράς, αλλά και χωρίς να γευτεί σταγόνα από τις Λύπες της Ζωής. Έφαγε
ένα κομμάτι από το φιλέτο της, αφήνοντας πίσω ξύγκια και κόκκαλα και έφυγε αθώο, ανέμελο, ερωτευμένο, ευτυχισμένο και -κυρίως- χωρίς να γνωρίσει κάν τον πόνο και
το βάσανο του τέλους.
Γι’ αυτό έπαψα να το κλαίω. Ίσως-ίσως και να
το ζηλεύω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου