«Εν τω μηνί Αθύρ ο Λεύκιος εκοιμήθη».

...συνέχεια στην αναζήτηση διέξοδο καθαρού αέρα στη μόλυνση της εποχής.

 

Ο παμμέγιστος Έλληνας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε το 1917 το εξής ποίημα:

Με δυσκολία διαβάζω                  στην πέτρα την αρχαία.

«Κύ(ρι)ε Ιησού Χριστέ».               Ένα «Ψυ(χ)ήν  διακρίνω.

«Εν τω μηνί Αθύρ»                        «Ο Λεύκιος ε(κοιμ)ήθη».

Στη μνεία της ηλικίας                    «Εβί(ως)εν ετών»,

Το Κάπα Ζήτα δείχνει                    που νέος εκοιμήθη.

Μες στα φθαρμένα βλέπω         «Αυτό(ν)... Αλεξανδρέα».

Μετά έχει τρεις γραμμές             πολύ ακρωτηριασμένες

Μα κάτι λέξεις  βγάζω---             σαν δ(ά)κρυα ημών», «οδύνην»,

Κατόπιν πάλι «δάκρυα»,            και «(ημ)ίν τοις (φ)ίλοις πένθος».

Με φαίνεται που ο Λεύκιος       μεγάλως θ’ αγαπήθη.

Εν τω μηνί Αθύρ                           ο Λεύκιος εκοιμήθη.

 

   O αιγυπτιακός μήνας Αθύρ είναι ο τρίτος  του αρχαίου φαραωνικού ημερολογίου. Στη σύγχρονη εποχή προσδιορίζεται μεταξύ Οκτωβρίου και Νοεμβρίου. Προφανώς επιτύμβια στήλη διαβάζει ο Ποιητής, ευρισκόμενη σε αρχαίο Αλεξανδρινό νεκροταφείο, που ανήκε σε κάποιον νεαρό Αλεξανδρινό, ονόματι Λεύκιο. Τον Ποιητή δείχνει να εντυπωσίασε -και αναφέρει μελαγχολικά- η μεγάλη αγάπη που εισέπραξε εν ζωή ο 27/χρονος Λεύκιος. Επιχειρώντας μικρή διείσδυση στις μύχιες σκέψεις του Καβάφη, του ανθρώπου που τόλμησε, εν έτει 1917, να διακηρύξει μέσω της Ποιήσεως, την «διαφορετικότητά» του, γράφοντας σε άλλο του ποίημα: ...«Χαρά και μύρο της ζωής» του την αποστροφή... «ερώτων της, (κατ’ αυτόν), ρουτίνας», δηλώνω πλήρη και κάθετη διαφωνία, όχι τόσο γιά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις -καθ’ όσον αναγνωρίζω αναφαίρετο δικαίωμα σεξουαλικής προτιμήσεως σε κάθε άτομο- αλλά στις διαφαινόμενες απόψεις του ως προς την αγάπη και το κέντρο βάρους αυτής. Ενώ ο Ποιητής στο τελευταίο δίστιχο εντυπωσιασμένος γράφει: «Με φαίνεται που ο Λεύκιος μεγάλως θ’ αγαπήθη. / Εν τω μηνί Αθύρ ο Λεύκιος εκοιμήθη».

   Προσωπικά θεωρώ σημαντικότερο από την αγάπη που δέχεσαι, την αγάπη που δίνεις. Μεγάλο το να σ’ αγαπούν, μεγαλύτερο το  ν’ αγαπάς. Να μπορείς να θυσιάζεις χάριν της, χωρίς προσδοκία αντιπαροχής, ακόμη και στον απόλυτο βαθμό της θυσίας. Να είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις, χωρίς δεύτερη σκέψη,  ό,τι υπέρτατο αγαθό διαθέτεις. Θα μπορούσα να παρομοιώσω την αγάπη σαν ένα μεγάλο τζάκι όπου όποιος αγαπά  μπορεί να «ρίξει» ως καυσόξυλα... τα πάντα, ακόμη και την ζωή του. Με μόνο κέρδος την θέρμη που αναδίδει αυτή η προσφορά.

   Συνεπώς, θα προσυπέγραφα ανεπιφύλακτα τον μακαρισμό του Λεύκιου, αν μπορούσα να μάθω -πέραν από το πόσο αγαπήθηκε- το πόσο δυνατά αυτός αγάπησε. «Ουκ εά με καθεύδειν το του... Ρωμαίου τρόπαιον».