Μαθητικός σκοταδισμός και «μη-μου-απτισμός» στα αιτήματα.

 Νοσταλγώντας τα παλιά!

       Η  χώρα   συγκλονίζεται,  εθιμικά   όπως  κάθε   χρόνο  τα  τελευταία  χρόνια  στην  αρχή  της εκπαιδευτικής   σεζόν,   από   τις  γνωστές   μαθητικές   καταλήψεις   σχολείων.  Αυτό  συμβαίνει, επαναστατική  πολιτική γυμναστική,  με  σαφή  παρακίνηση,  υποκίνηση  και οργάνωση  από τον ΣΎΡΙΖΑ,  που αποτελεί μέρος της αντιπολιτευτικής τακτικής του. Αυτή  γίνεται τόσο δριμύτερη, όσο  εμφανέστερη  είναι  η  ένδεια αντιπολιτευτικών του  επιχειρημάτων,  οπότε  η  επιστράτευση ανώριμων νεαρών που τρελαίνονται γιά χαβαλέ και «κοπάνες», αποτελεί βούτυρο στο συριζαρέικο ψωμί  και  τις  ανεύθυνες  ολοκληρωτικές  επιδιώξεις  του,  αδιαφορώντας  γιά  την μόρφωση του λαού,  γεγονός  που  προκύπτει  καταφανέστατα  από  το  χάλι  της  αμορφωσιάς  που παρουσιάζει ολόκληρη η αριστερή κομπανία, με επί κεφαλής τον αγράμματο αρχηγό της.  

   Είναι γνωστόν πως ο δημοφιλής λαϊκιστής ηγέτης του ΣΎΡΙΖΑ, στις μόνες εκπαιδευτικές εκδηλώσεις που διεκρίθη κατά τον μαθητικό βίο του ήσαν... οι «καταλήψεις»  και  οι χαριστικές προαγωγές... «by»! Με τελευταία και κυριότερη την απόκτηση πτυχίου πολιτ. μηχανικού από το ΕΜΠ χάρις στην παρακλητική παρέμβαση  του, τότε, αρχηγού του ΣΎΡΙΖΑ  Αλ. Αλαβάνου στον καθηγητή κ. Θεοδ. Τάσιο, όπως ο ίδιος εδήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή, την οποίαν έτυχε να παρακολουθήσω, γενόμενος αυτόπτης και αδιάψευστος μάρτυς του γεγονότος.

   Το άκρως λυπηρόν αυτής της ανόητης πρακτικής των καταλήψεων είναι η ομόθυμη συμπαράσταση των αριστερών γονέων, οι οποίοι θυσιάζουν τα παιδιά τους  φαλκιδεύοντας το μέλλον, την καριέρα και την προκοπή τους, στον βωμό του δικού τους πολιτικού φανατισμού, μαχόμενοι κατά του... «ξεστραβώματός» των παιδιών τους και υπέρ της καθηλώσεώς τους στην μιζέρια, την αμάθεια, την αβεβαιότητα αξιοπρεπούς επαγγελματικής καριέρας και, τελικά, στην υπανάπτυξη.

   Τα επιχειρήματα αυτών των ανεκδιήγητων αντιεκπαιδευτικών καταλήψεων -λες και τα σχολεία είναι εχθρικό έδαφος- κατά κανόνα είναι γελοία και προφασιστικά, (γιατί όχι και εντελώς... «φασιστικά»), αφού οι καταλήψεις επιβάλλονται «νταηλίδικα» από δυναμικές αριστερές μειοψηφίες, κόντρα στην πραγματική βούληση των νουνεχών μαθητών και σπουδαστών. Στο φετινό... μενού των απαιτήσεων περιλαμβάνεται η αντίθεση στην αγορά των γαλλικών αεροπλάνων Ραφάλ και -κυρίαρχο αίτημα- το πλήθος των μαθητών ανά αίθουσα να είναι 15... το πολύ!

   Είχα την τιμή και την τύχη να μαθητεύσω στην Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή -το Βαρβάκειο, κοινώς- όπου σε κάθε ένα από τα τρία τμήματα εκάστης τάξεως σπούδαζαν σαράντα, (40), μαθητές! Και όμως, μαθητεύοντας χωρίς συνδικαλισμό και με απόλυτο σεβασμό προς τον σκοπό, τον στόχο και τους καθηγητές μας, από το δικό μου τμήμα μόνο 2 συμμαθητές  δεν εισήλθαν σε ανώτατη σχολή και δεν πέτυχαν στην καριέρα που επέλεξαν. Επιφανέστεροι συμμαθητές μου υπήρξαν οι Νικ. Κωνσταντόπουλος, νομικός, μετέπειτα πρόεδρος του ΣΥΝ, Νικ. Καλτεζιώτης, πολ. μηχανικός, μετέπειτα υφυπουργός Παιδείας στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή και Βασ. Κοντογιαννόπουλος, ομοίως υφυπουργός Παιδείας στην ίδια κυβέρνηση και μελλοντικός πολιτικός φίλος του Σημίτη.

   Γιά την ιστορία και λόγω μελαγχολικής αναπολήσεως εκείνης της εποχής, ας μου επιτραπεί η ανάκληση από τα βάθη της μνήμης κάποιων προσωπικών νοσταλγικών αναμνήσεων.

   Η συνολική μαθητική μου επίδοση εκυμάνθη, βάσει των βαθμών στις δύο τελευταίες τάξεις της... «ορθοπεταλιάς» που θυμάμαι  καλύτερα -καθώς τα προηγούμενα έχουν ξεχαστεί- από 17 και κάποια (πολλά) δωδέκατα έως 18 και κάποια, λίγα. Στη συνείδηση των καθηγητών μου, και με δεδομένο το γενικό επίπεδο της Σχολής, οι επιδόσεις αυτές με έφερναν στα όρια μεταξύ μετρίου και... «τενεκέ», καθ’ όσον οι πρώτοι έχαναν πολύ λίγα δωδέκατα από το απόλυτο 20!! Το μόνο μάθημα στο οποίο επί είκοσι χρόνια είχα κι εγώ μονίμως 20 -πλην του α' διμήνου της πρώτης ανιχνευτικής χρονιάς- ήταν η Γυμναστική! Ενδιαφερόμενος περισσότερο γιά τον αθλητισμό και τον... ποδόγυρο, τα μαθήματα έρχονταν πάντα σε... δεύτερη μοίρα. Από την τρίτη χρονιά, (Ε΄ οκταταξίου), μάλιστα, αν και τρία χρόνια μικρότερος, υπήρξα αρχηγός των ομάδων ποδοσφαίρου και βόλλεϋ του Σχολείου!

   Σε κάποια τηλεοπτική συνέντευξη του Νικ. Κωνσταντόπουλου, την οποία δεν παρακολούθησα αλλά μου μετέδωσαν το γεγονός, ο φίλος μου Νικολάκης -αμυντικός βράχος και μόνιμο σέντερ μπακ της ομάδος- έκανε ιδιαίτερη μνεία και κολακευτική αναφορά στην αφεντιά και τις επιδόσεις μου. Η συνημμένη πανηγυρική φωτογραφία που ελήφθη  στο Γυμναστήριο "Φωκιανός" -και τυχαία διεσώθη στο αρχείο μου,  είναι μετά από νικηφόρο αγώνα βόλλεϋ του Βαρβακείου,  με αντίπαλο ή το ΙΑ΄ Γυμνασίου Περιστερίου, ή το Η΄ Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς δεν θυμάμαι ακριβώς. Ο... "αρχηγός" καθιστός στο μέσον! (Εκ των εικονιζομένων μαθητών-αθλητών, μόνον ένας ή δύο δεν έγιναν επιστήμονες!).

   Συμπέρασμα: Ας μην αμφιβάλλει κανείς γιά την διαφορά ποιότητος, τόσο του επιπέδου της τότε λαμβανομένης εκπαιδεύσεως, όσον και της σεμνότητος, σοβαρότητος και υπευθυνότητος των τότε μαθητών, που μορφώθηκαν πραγματικά, χωρίς κομματικούς φατριασμούς, χωρίς μαθητικούς συνδικαλισμούς, χωρίς «ηρωικές» καταλήψεις υπό μειοψηφιών και χωρίς μιμητικά καραγκιοζηλίκια ανεύθυνων αριστερών αγκιτατόρων.