Αργοπεθαίνοντας.... στην Ελλάδα.

 Ποίηση... Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή.

   Λένε πολλοί -και ασφαλώς έχουν δίκιο- πως ο πραγματικός χυμός της ποιήσεως αποδίδεται μόνο στην γλώσσα που γράφει ο Ποιητής. Από εκεί και πέρα, όσο καλή κι αν είναι η μετάφρασή του, στοιχεία μόνο γεύεσαι από το πνεύμα του. Τυχαία -όχι εντελώς- και σε συνάρτηση με την εσωτερική μου κατάσταση, καταπιάστηκα με τον Νερούδα, τολμώντας ν' αναμετρηθώ με την σπουδαία Δανάη Στρατηγοπούλου, (την γνωστή παλιά τραγουδίστρια), η οποία θεωρείται η σπουδαιότερη μεταφράστρια του Ποιητή. Στο συγκεκριμμένο ποίημα κάποιο κενό άφησε. Πιστεύω το κάλυψα... 

"Αργοπεθαίνει...                                                                                                            Όποιος αποφεύγει το πάθος.                                                                                                    Όποιος προτιμά το μαύρο απ' το άσπρο και ψάχνει γιά διαλυτικά πάνω από, π.χ., ένα "ι", αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν τα μάτια να λάμπουν.                               Όποιος δεν μετατρέπει το χασμουρητό σε χαμόγελο.                                                             Όποιος δεν αφήνει την καρδιά να χτυπά λάθος μπροστά στα συναισθήματα. 

 Αργοπεθαίνει...                                                                                                                 Όποιος δεν χτυπά γροθιά, γιά ν' αναποδογυρίσει το τραπέζι!                                         Όποιος, μη όντας ευτυχισμένος από την δουλειά του, δεν διακυβεύει  τη σιγουριά της γιά την αβεβαιότητα να κυνηγήσει τ' όνειρό του.                                                            Και όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, τουλάχιστον γιά μιά φορά στη ζωή του, ν' αψηφήσει τις συμβουλές της φρόνησης."

 Πάμπλο Νερούντα