Πολιτική ανασκόπηση

Υποκρισία και καραγκιοζηλίκια!

   Προσωπικές ενασχολήσεις και έγνοιες, αλλά και η ραγδαίως αυξανόμενη ρύμη σημαντικών γεγονότων, δεν μου επέτρεψαν να ασχοληθώ, τελευταίως, με την επικαιρότητα. Χωρίς όμως  και να με αποτρέψουν από την ενημέρωση. Τώρα, δράττομαι ενός μικρού κενού γιά μιά σύνοψη, κατά την δική μου πάντα άποψη και εκτίμηση.

   Είναι πασίδηλον πλέον πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα φυγοκεντρικό πολιτικό μηχανισμό, ο οποίος φυγοκεντρίζοντας την ελληνική κοινωνία συλλέγει και εντάσσει στις τάξεις του όλη τη μούργα της. Κομπλεξικοί παντός συμπλέγματος, απορρίμματα και άστεγα ρετάλια πάσης πρώην πολιτικής προελεύσεως, αμόρφωτοι, ανάγωγοι, «μούργοι» γενικώς, άχρηστοι, ανίκανοι, περιθωριακοί, αλήτες, «παρδαλοί» πάσης φύσεως και όοοοοολο το ελληνικό περιττωματικό «καρακατσουλιό», αποτελούν την μαγιά. Ζυμωμένοι με ανεγκέφαλους εμμονικούς σε απηρχαιωμένες και απορριμμένες στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας ιδεολογίες  και «πασμαλισμένοι» με ρομαντικά, αφελή ραμολιμέντα και άμυαλα παιδάκια «καλών οικογενειών» που κάνουν «επανάσταση» με τα λεφτά του μπαμπά, (ή ληστεύοντας Τράπεζες, αν ο μπαμπάς είναι επιφανές συριζαρέικο «στέλεχον»), συγκροτούν ένα σύγχρονο πολιτικό συμπίλημα, που βάλθηκε να σαλπίσει έναν... ρεβανσιστικό «επόμενο γύρο». Τον γύρο που ορκίστηκαν να επιχειρήσουν στο μέλλον, παίρνοντας γιά επιβεβαίωση των προθέσεών τους, όσα μπόρεσαν από τα νεαρά βλαστάρια της Β. Ελλάδος στις Ανατολικές χώρες, κατά την φυγή τους τον Αύγουστο 1949, μετά τη συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας στο Γράμμο και το Βίτσι.

   Το δημιουργηθέν σήμερα και κατά τα ανωτέρω νεοκομμουνιστικό συνονθύλευμα -κατά πολύ πιό κουτοπόνηρο, ανέντιμο, δημαγωγικό και λαϊκίστικο από το ορθόδοξο ΚΚΕ- κατάφερε εκμεταλλευόμενο την αναστάτωση και αγανάκτηση που δημιουργήθηκαν  στον λαό  από την χρεωκοπία και την ένταξη της χώρας στην κηδεμονία των δανειστών -λέγε με «μνημόνιο»- να αναρριχηθεί στην εξουσία συνθηματολογώντας, υποσχόμενο αφειδώς τα πάντα και συμμαχώντας ανίερα με την ακροδεξιά -λέγε με ΑΝΕΛ- και με αβάντα τους ψήφους της αλήτικης ναζιστικής  Χρυσής Αυγής, οσάκις τούτο ήταν αναγκαίο.

   Έτσι, υποκριτικά -παλιά μου τέχνη κόσκινο- μεγαλοποιούν τώρα με ανόητες και εκβιαστικές συγκεντρώσεις τον αμελητέο κίνδυνο που λέγεται διαλελυμένη Χρυσή Αυγή, την οποία τότε ενεθάρρυναν προκειμένου να κόβει ψήφους από την ΝΔ, καπηλευόμενοι την δήθεν... «δημοκρατικότητα» καταμέτρησης των βουλευτικών ψήφων, ενώ τώρα την «καταριούνται» και χρεώνουν την ΝΔ με συνεργασία μαζί της!  

  Επειδή, κατά την λαϊκή ρήση...«ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται», ήταν αναμενόμενο, το αριστερό πείραμα που κατέρρευσε όπου εφαρμόστηκε, να καταρρεύσει κι εδώ, καθ’ όσον σύντομα απεκαλύφθη -κατά την διακυβέρνησή τους- η γύμνια, η ανικανότητα, η αναποτελεσματικότητα, η ανεντιμότητα, οι ραδιουργίες, η διαβολικότητα,  η ουτοπία των... «οραμάτων» και η απελπισμένη καταφυγή τους στον διχασμό και τον φανατισμό  για επιβίωση.

   Καθώς  το σοφόν... «ουδέν κακόν αμιγές καλού» έχει γενική ισχύ και απόλυτη εφαρμογή, η ελληνική κοινωνία, θυσιάζοντας 4,5 χρόνια αλλοπρόσαλλης διακυβερνήσεως, κατάλαβε πλέον γιατί η μαρξιστική θεωρία και η λενινο-σταλινο-μαοϊκή εφαρμογή της ήταν ένας  πειραματισμός που απέτυχε παταγωδώς στις χώρες που επεκράτησε, αν  και εφαρμόστηκε απόλυτα, ανενόχλητα και ανεμπόδιστα.

   Από την άλλη, οι ανεκδιήγητοι ατζαμήδες συριζάριοι -(«θα επιτρέψω την είσοδο σε όσους έχουν τεστ θετικό», «η θάλασσα δεν έχει σύνορα», «θα κάνω στροφή 360 μοιρών» και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες)- ζαλισμένοι από τη γλυκειά μέθη της εξουσίας επιδιώκουν, παντί τρόπω και πάση θυσία, την επιστροφή τους σ’ αυτήν. Έτσι μας δείχνει, μαζί με τη λύσσα και τον φανατισμό, το πραγματικό αντιδημοκρατικό πρόσωπο της αριστεράς. Μισαλλοδοξία, διαβολή, τρομοκράτηση γιά φίμωση αντιπάλων, (περίπτωση Πορτοσάλτε), διαστρέβλωση, ψεύδη, αλητείες, καπηλείες, ύβρεις, τραμπουκισμοί. Συνεπείς στην άποψη του Νικολό Μακιαβέλλι, μετέρχονται κάθε μέσον που θα τους προσπορίσει ανακατάληψη της εξουσίας, τα οποία εντείνουν όσο βλέπουν, δημοσκοπικά, την ματαιότητά τους. Μέσα στον πανικό τους, από τον διαφαινόμενο μαρασμό, άρχισε να εμφανίζεται και η νομοτελειακή κομμουνιστική ενδοφαγωμάρα, η αμφισβήτηση και η κλασσική ανελέητη «συντροφική» αλληλοσφαγή.

   Καλώ όσους διαβάζουν τις παραπάνω απόψεις, να τις «τεστάρουν» με την ιστορική αποτύπωση, να σκεφθούν σοβαρά και σε βάθος σταθμίζοντας τα γεγονότα όπως πραγματικά συνέβησαν -και όχι όπως τα παρουσιάζει η κομματική «Αυγή»-  αλλά και  να αναλογιστούν τα «χαΐρια και τις προκοπές» που είδαν όσοι λαοί -ένθεν, κακείθεν- επιχείρησαν να γίνουν... «κομμουνιστικοί παράδεισοι» και να... «τρώνε με χρυσά κουτάλια»!

Προσωπικώς, ως μορφωμένος και πνευματικός άνθρωπος, με ολοκληρωμένη επαγγελματική καριέρα και ευρισκόμενος περί τας δυσμάς του βίου του, αισθάνομαι ντροπή, αηδία, αγανάκτηση και αποτροπιασμό γιατί η χώρα μου -άρα κι εγώ- κυβερνήθηκε επί 4,5 χρόνια από έναν Τσίπρα, έναν Παππά, έναν Πολάκη, έναν Καρανίκα... Βούτση, Λάμπρου, Φίλη, Γιαβρόγλου και... σία.