Μιά χιλιοβασανισμένη μορφή, μιά μεγάλη συγκίνηση, μιά έμπνευση...
"Η Εσθήρ Κοέν συστήθηκε με το ανεξίτηλο νούμερο του χεριού της με το οποίο ήταν υποχρεωμένη να αναφέρεται στα «άπελ», στα καθημερινά προσκλητήρια, πρωί-απόγευμα, στο Άουσβιτς, επί δώδεκα μήνες. Με τη διαφορά ότι τώρα δεν είχε απέναντί της κάποιον capo ή δήμιο Ες Ες, αλλά τον πρόεδρο της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ, πάστορα πριν πάρει τον δρόμο της πολιτικής, στη Συναγωγή των Ιωαννίνων.
«Εντσουλντιγκουνγκ (συγγνώμη), μου είπε και με αγκάλιασε δακρυσμένος»"
Την εικονιζόμενη κυρία δεν την γνωρίζω, ούτε την συνάντησα ποτέ. Την ιστορία της την έμαθα από τις εφημερίδες, τον Μάρτιο του 2014, όταν ο τότε Πρόεδρος της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ την επισκέφτηκε στο σπίτι της στα Γιάννενα, όπου έπεσε η αυλαία -επί ελληνικού εδάφους- ενός ανατριχιαστικού δράματος που έστησε ένας παράφρων δικτάτορας, ακολούθησε σαν μαγεμένος ένας ολόκληρος λαός -κι ας λένε τώρα τα αποενοχοποιητικά δικά τους οι Γερμανοί- και υπέστη, εγκληματικά και άδικα, ένας άλλος λαός, οι Εβραίοι. Εκεί, σ' ένα ταπεινό διαμέρισμα, συνέβη κάτι το συγκλονιστικό. Μιά σκηνή, λες βγαλμένη από αρχαίο δράμα, όπου ο λαός-θύτης ζήτησε ταπεινά συγνώμη από τον λαό-θύμα, οδηγώντας το δράμα στην "κάθαρση"!
Η ιστορία αυτή, διασταυρωμένη με ένα άλλα ιστορικά δράματα -ιστορία της δήθεν διάσωσης της Ρωσίδας πριγκίπισσας Αναστασίας, Μικρασιατική καταστροφή, διωγμός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης- "κατέληξε" στη συγγραφή του "Ένα καταραμένο μενταγιόν".
Κατευόδιο Κυρά των λογισμών μου. Καλή αντάμωση. Σέ κάποια δίωρη άδεια -εσύ στον Παράδεισο, εγώ στην Κόλαση- θα σπεύσω να σε συναντήσω γιά να μου διηγηθείς επακριβώς τη βασανισμένη σου ζωή... Και, ίσως -με την άδεια του Βελζεβούλ, πάντα- την κάνω... βιβλίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου